MIRROR by Apsoy...

Όλο αυτό τον καιρό που δεν είχα ίντερνετ, είχα πολύ χρόνο στη διάθεση μου να σκεφτώ ποιο θα είναι το τελευταίο μου κείμενο.
Παρ' όλα αυτά δεν το πήρα απόφαση (νομίζω συνειδητά το απέφευγα) και μέχρι και τώρα ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα γράψω στο επετειακό μου, αποχαιρετιστήριο ποστ.

Και λέω επετειακό, γιατί σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, αποφάσισα να εκτεθώ για πρώτη φορά διαδικτυακά (αφού στην ζωή μου το έχω κάνει ουκ ολίγες φορές...:)), ανοίγοντας για πρώτη φορά το blogspot και παραθέτοντας σε κοινή θέα σκέψεις και προβληματισμούς μου...

Αυτό που δεν ήξερα τότε, είναι πως ταυτόχρονα άνοιξε και ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου...
Δεν ξέρω αν φταίει το μπλογκ ή αν τυχαία συνέπεσε χρονικά με την σημαδιακή αυτή περίοδο της ζωής μου... και δε με νοιάζει κι όλας. Όπως και να' χει, το αγάπησα το μπλογκάκι μου όπως αγάπησα και άλλα μπλογκάκια που μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά σε μια εποχή που η κυκλοθυμία μου χτύπησε λίγο κόκκινο... :)

Μέσα σ' αυτό τον ένα χρόνο κατάφερα να συστηθώ, να μεγαλώσω, να φλερτάρω, να αλλάξω, να -μην- κάνω δίαιτα,να μιλήσω, να αδιαθετήσω, να ξεφύγω, να προβληματιστώ, να αναπολήσω, να τρομάξω, να απογοητευτώ, να παραιτηθώ,να αγχωθώ, να χαίρομαι, να ερωτευτώ, να περιμένω, να ντραπώ, να χαθώ, να αποπροσανατολιστώ, να τολμήσω, να γελάω, να φανταστώ, να μελαγχολήσω, να ταξιδέψω, να ονειρευτώ, να ελπίζω, να σπάσω, να αρρωστήσω, να γδυθώ, να μάθω, να γνωρίσω εσένα, να γνωρίσω εμένα...

Και αν θα μου λείψει αυτό το μπλογκάκι, είναι γιατί καλόμαθα λίγο. Καλόμαθα στο να επικοινωνώ με ανθρώπους που μπορεί να μην ήξερα καν το μικρό τους όνομα ή ποιο είναι το αγαπημένο τους χρώμα, αλλά ήξερα ότι μοιραζόμασταν τις ίδιες ανασφάλειες, το ίδιο χιούμορ ή ακόμα και τα ίδια όνειρα...

Και αυτό είναι που θα μου λείψει περισσότερο...
Η μοναδική αυτή επικοινωνία που δύσκολα έχουμε στην καθημερινότητα μας και που -ευτυχώς- βρήκα εδώ...

Και μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όποιον με τίμησε (το εννοώ) διαβάζοντας έστω και λίγες από τις ασυναρτησίες μου, ανεξάρτητα αν άφησε ή όχι σχόλιο... και μια ευχή: περισσότερα χαμόγελα, περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερο θάρρος και περισσότερη αισιοδοξία! Και να κοιμάστε ήσυχοι, αφού θα φυλάω εγώ τα σύνορα, έτσι?

Καληνύχτα... ;)



ΥΓ(Εννοείται πως με κάθε ευκαιρία θα μπαίνω και θα διαβάζω τα μπλογκάκια σας...)

ΥΓ2(Επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να φταρνίζεται, κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι εγώ... που θα βήχω... Γιατί, -και τώρα θα φανερώσω την αληθινή μου ταυτότητα- στην πραγματικότητα θα έπρεπε να με λένε gkoyxoy αφού χαρακτηριστικό μου είναι το ότι βήχω - που όμως ακούγεται σα να φταρνίζομαι...:))

Γείτσες σε όλους!!!
Apsoy!