Σε είδα...

Είναι μεγάλη τύχη να ερωτεύεσαι συνέχεια!
Και το πιστεύω αυτό που λέω!!!

Που μια βόλτα στο κέντρο αρκεί για να ερωτευτείς 4-5 ανθρωπάκια!
Που έτυχε να ανέβουν στο ίδιο βαγόνι του ηλεκτρικού με σένα...
Που είναι στημένοι στο διπλανό φανάρι
ή που σερβίρουν τον καφέ σου...

Και για λίγα δευτερόλεπτα, ξαφνιάζεσαι, αναστενάζεις και λίγο, και προσπαθείς να μαντέψεις πως λέγεται και που μένει... , αναρωτιέσαι πόσο καλά θα περνούσατε αν ήσασταν μαζί, ... υποθέτεις -τώρα που έχει και ωραίο καιρό- τι καλά που θα'ταν να φεύγατε ένα διήμερο ...και αγχώνεσαι για το τι χρώμα κουρτίνες θα βάλετε στο νέο σας σπίτι...
(το παράκανα;)

Αλλά επιμένω!!!
Είναι ωραίο συναίσθημα! Κι ας διαρκεί δευτερόλεπτα, που βέβαια στην πραγματικότητα σου φαίνονται λεπτά, μέχρι να σκεφτείς ένα σωρό άκυρες ατάκες "πεσίματος" και τελικά δε λες καμία και απλά περιορίζεσαι σε μια φευγαλέα ματιά.
Γιατί;
Γιατί, ...έτσι!
Γιατί στην ουσία δε σε ενδιαφέρει κάτι παραπάνω πέρα απ' το να θαυμάσεις, να σκάσεις ένα χαμόγελο και μετά να συνεχίσεις τη δουλειά σου!

Αλλά χωρίς πλάκα...
Ζηλεύω αυτούς που ερωτεύονται συνέχεια. Πέντε... Δέκα φορές τη μέρα.
Γιατί αυτό σημαίνει ότι βλέπουν όμορφους (τους) ανθρώπους γύρω τους.
Και αυτό μ' αρέσει!

*(Οκ. Ξαφνικά ένιωσα την επιθυμία να ονομάσω το ποστ μου "σε είδα...". ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ?)
**(Χωρίς πλάκα, δεν προωθώ τη στήλη της Athens Voice. Σε άλλα οφείλονται οι συγκεκριμένες σκέψεις μου :Ρ)

.
.
.
Το μοντέλο του Βίντεο Κλιπ είναι Έλληνας (!!!)
Λέγεται Zach Galifianakis και είναι κωμικός!
Και σήμερα έχω ερωτευτεί αυτόν!!! :D
Θαυμάστε τον!!!

Fionna Apple - Not about love...

Υ.Γ. (Συγγνώμη που έχω παραμελήσει τα μπλογκ σας! Αλλά κατάλαβαν πόσο θαυμάσιος και ικανός άνθρωπος είμαι στη δουλειά μου και αποφάσισαν να με χώσουν για τα καλά :( )

Καλό Σουκούυυυυυυυυυυυυυυυ! :)

Τρίτη και 11!!!

Σήμερα η μέρα μου πάει λίγο χάλια! :(
Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να στείλω μέιλ στην Επιτροπή Προληπτικών Ελλάδας και να κάνω αίτημα να θεωρείται γρουσούζικη μέρα η Τρίτη και 11 αντί για Τρίτη και 13...!!!

Το πρωί παραλίγο να πατήσω μια γυναίκα με το αυτοκίνητο!!!
Πετάχτηκε στην Βασ. Σοφίας ενώ ήμουν εν κινήσει και μάλιστα στην αριστερή λωρίδα και φρέναρα οριακά στα 5 εκατοστά μπροστά της.

Όχι, δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας... Μάλλον πεινούσε υπερβολικά, γιατί κρατούσε 2 σακούλες με φραντζόλες..)

Έπαθα τρελό σοκ!!!
Έχεις ακούσει που λένε ότι βλέπεις τη ζωή σου σε ταινία μικρού μήκους?
Ε, εγώ είδα απλά μια καρτ ποστάλ με μένα πίσω από κάγκελα!!!
Κι αν δεν ήταν φυλακών (γιατί δεν έφταιξα ο έρ'μος) θα ήταν σίγουρα ψυχιατρικής κλινικής, αφού θα έκλεινα σουίτα με τη σκέψη και μόνο πως σκότωσα κάποιον...
Και μάλιστα θα τραγουδούσα όλη μέρα αυτό:

Cindy Lauper - I drove all night*

*Κάπου το άκουσα πρόσφατα και το θυμήθηκα...:)

Σταμάτησαν κι άλλα διερχόμενα αυτοκίνητα για να δουν ότι τελικά δεν την πάτησα κι ενώ εγώ είχα μείνει να κοιτάω το κενό, η τύπισσα συνέχισε να τρέχει λες και δε συνέβη τίποτα...
ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ???
Ούτε να την βρίσω δεν πρόλαβα!!!
Από ένα ασθενοφόρο που ήταν στη λωρίδα στο αντίθετο ρεύμα, την μούτζωσαν..
Δεν ξέρω τι δουλειά είχε εκεί το ασθενοφόρο.
Όχι, δεν με ακολουθούν γιατί προκαλώ ατυχήματα... :(((

Ειλικρινά έπαθα τρελό σοκ!!! Δεν ήταν ότι πήγα να στουκάρω με αμάξι. Νταν δατ, μπιν δέαρ.
Όσο φρέναρα (μου φάνηκε μισάωρο μες στο νερό), και την έβλεπα να είναι ακριβώς μπροστά μου, το είχα βέβαιο ότι θα την σκοτώσω. Γιατί δεν είχε κίνηση στους δρόμους, ήμουν και στην αριστερή λωρίδα και έτρεχα!!!
Άγιο είχε η κυρία, άγιο είχα κι εγώ, άγιο είχαμε κι οι δυο!(σουξέ)!

Ε, μετά ήμουν σα δονητής από τον πανικό.
Πως είναι κάτι κουκλάκια που τρέμουν ολόκληρα? Ε, κάπως έτσι!

Σταυροκοπήθηκα, και ναι μεν δυνάμωσα το ραδιόφωνο (έπαιζε το All i want for Christmas) αλλά δεν συνέχισα να το τραγουδάω...

Τελικά η ζωή μπορεί να ανατραπεί σε ένα δευτερόλεπτο.
Όλα κρέμονται από 1 κλωστή.
Δε θέλω να πεθάνω!!!

ΥΓ(Πέρα από αυτό που συνέβη το πρωί, επίσης παραλίγο να τρακάρω με ένα μηχανάκι, επίσης παραλίγο να τσακωθώ με κάποιον για μια θέση παρκαρίσματος (πάλι είχα δίκιο - ναι, έχω βαρεθεί να έχω δίκιο!!!), επίσης έχει πλακώσει τρελή δουλειά και επίσης, πριν λίγο που έφαγα 2 καλαμάκια χοιρινό (δίαιτα!) πρέπει να κατάπια κι ένα κομμάτι ξύλο απ το καλαμάκι - σαν ακίδα...-!!! Ενδέχεται να μη ζήσω, οπότε, αυτό το ποστ αποκτά άλλη αξία...)

ΥΓ2(Μα, να πετύχω την Βασ. Σοφίας πρωινή ώρα άδεια, και να μου συμβεί αυτό? ...ή μήπως...? ΠΛΕΚΤΑΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!)

Κοινωνικό μήνυμα:
Μην τρέχετε στο δρόμο με σακούλες με φραντζόλες... Μπορεί να σας πατήσω...!

Ένας άντρας...μια ιστορία!

Aνέβηκα βιαστικά τα σκαλιά...
Κοντοστάθηκα λίγο. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα αργήσει. Τρίτη φορά μες στη βδομάδα...!!!Σκατούλες! ...Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ξε-λαχανιάσω και χτύπησα την πόρτα της τάξης. Πριν καλά-καλά προλάβω να πάρω το περίλυπο ύφος μου - αυτό που ζητάει οίκτο και κατανόηση -, ο καθηγητής μου είχε δείξει την πόρτα...

Τέλεια. Θα μπορούσα τουλάχιστον να έχω κοιμηθεί λίγο ακόμα και να είχα πάει κατευθείαν τη δεύτερη ώρα... Τσάμπα η απουσία!...

Κατέβηκα αργά τη σκάλα και άρχισα να κόβω βόλτες στους διαδρόμους χαζεύοντας μέσα στις άλλες τάξεις, μπας και ξεσηκωθεί κανείς και βγει να μου κάνει παρέα... Μάταια. Έπρεπε να βρω κάτι να περάσει η ώρα...

Διασχίζοντας το γραφείο των καθηγητών με μάγκωσε ο Λυκειάρχης και με έβαλε σε μια άδεια αίθουσα να περιμένω μέχρι την επόμενη ώρα. Είχε ψύχρα έξω, είχε ζέστη μέσα... δεν αντέδρασα...(πολύ.. γιατί λιγουλάκι έπρεπε να αντιδράσω, ως επαναστάτης!)...

Έβγαλα τα walkman μου, πάτησα play και άρχισα να περιφέρομαι στην άδεια τάξη. Ο ένας τοίχος κρυβόταν από μια βιβλιοθήκη. Τα περισσότερα ράφια ήταν γεμάτα με διπλωμένους χάρτες, ζωγραφιές από γιορτές του σχολείου, κάτι ξεθωριασμένα προγράμματα και τα σχολικά βιβλία. Έστρεψα το βλέμμα μου στα ψηλά ράφια, με τα εξωσχολικά... Άρχισα να χαζεύω τίτλους, εξώφυλλα, ονόματα συγγραφέων... Επέλεξα ένα στην τύχη...

"Ένας άντρας... μια ιστορία"

Προσπέρασα τις πρώτες άδειες σελίδες και έψαξα την αφιέρωση...

"Για σένα"

...
Πριν το καταλάβω είχα ήδη αρχίσει να το διαβάζω.
Το είχε γράψει μια γυναίκα. Για σένα. Μιλούσε σε δεύτερο πρόσωπο. Απευθυνόταν σε σένα. Όχι στον αναγνώστη. Στον άντρα που αγάπησε, που του αφιέρωνε το βιβλίο της. Που το έγραψε για να του το διαβάσει...
Και για να μπορεί να του το διαβάσει όπως εκείνη ήθελε, χρησιμοποίησε δεύτερο πρόσωπο. Σα να είναι ένα προσωπικό γράμμα. Σα να μην υπάρχουν άλλοι. Ένα βιβλίο αποκλειστικά για εκείνον.

Λίγες σελίδες αργότερα είχε χτυπήσει το κουδούνι. Δε βγήκα για διάλειμμα, παρά έμεινα μέσα και συνέχισα να διαβάζω. Μόνο όταν έπρεπε να μπω στην τάξη, τινάχτηκα και έτρεξα στο γραφείο του λυκειάρχη για να του ζητήσω την άδεια να το δανειστώ. Γκρίνιαξε λίγο γιατί πάλι θα αργούσα να μπω στην τάξη... Παρ' όλα αυτά, φάνηκε να χαμογελάει όταν μου έδωσε τελικά την έγκριση του.

Εκείνη τη μέρα δεν παρακολούθησα καθόλου μάθημα. Έμεινα μέσα στα διαλείμματα, προφασίστηκα αδιαθεσία και έφυγα βιαστικά στο σχόλασμα, και χρησιμοποίησα την ίδια δικαιολογία για να κάνω κοπάνα και από το φροντιστήριο.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επομένη. Πήγα στο σχολείο μόνο για τις παρουσίες, αλλά είχα κρυμμένο στα γόνατα μου το βιβλίο και το διάβαζα. Με είχε απορροφήσει ... Ήταν προσωπικό, διηγηματικό... Ένιωθα σα να διαβάζω στα κλεφτά ένα ημερολόγιο και έπρεπε να το τελειώσω πριν γυρίσει ο κάτοχος του και το ζητήσει πίσω... Και ήταν έντονο. Δυνατό. Αληθινό.
Ήταν η ζωή του Αλέκου Παναγούλη και τα βασανιστήρια που υπέστη στην περίοδο της Χούντας. Μέσα από τα μάτια της αγαπημένης του... Της Οριάνα Φαλάτσι.

Το τελείωσα αρκετές ώρες μετά, αργά το βράδυ ...ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου.

........................................................................ . . .

Αν σημαίνει κάτι η ύπαρξη μιας Εθνικής Επετείου, και στην παρούσα φάση της 17ης Νοέμβρη πέρα από μια χορωδία που ερμηνεύει τραγούδια του Λοΐζου, το κατάλαβα εκείνη τη μέρα. Μέσα από ένα βιβλίο. Γιατί για μένα, που δεν κατάφερα να ζήσω τότε, που δεν κατάφερα να είμαι κομμάτι μιας ιστορίας, το εντονότερο που μπορώ να νιώσω, θα το νιώσω μέσα από διηγήματα και περιγραφές βιωμάτων όσων έτυχε να είναι παρόντες εκείνη τη σημαδιακή ημερομηνία στο Πολυτεχνείο.

Και όσο κι αν προσπαθώ, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ το πόσο έντονα ήταν τα συναισθήματα των φοιτητών που στάθηκαν μπροστά από ένα τανκ και θυσιάστηκαν για την ελευθερία... Για μια ελευθερία που μπορεί να θεωρούμε δεδομένη, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν ήταν πάντα.

Μέχρι το 1973, η 17 Νοέμβρη ήταν μια ημερομηνία. Μια ημέρα. Όμως λίγο μέσα μου πιστεύω ότι έκτοτε δε μπορείς να την μετρήσεις ποσοτικά με ώρες και λεπτά. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά - έχοντας υιοθετήσει μια αυθυπόστατη έννοια. Δεν ορίζεται. Διαρκεί...Και εξακολουθεί να υπάρχει... Σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στη μαγνητοφωνημένη φωνή της (τότε) Δαμανάκη, σε αφιερώματα της Νετ, σε βιβλία, στη συγκίνηση των σημερινών πενηντάρηδων, ... στην απροσδιόριστη αίσθηση συγκίνησης των σημερινών εικοσάρηδων...

Για μένα η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια καλή ευκαιρία να θυμόμαστε πως η ελευθερία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά που μπορεί να χαίρεται ένας άνθρωπος. Κι αν υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν έχω την ελευθερία που θα ήθελα, πως μπορεί να μη στέκομαι απέναντι από τανκς - αλλά από θηρία που έχουν την ίδια καταστροφική δύναμη με ένα τανκ ... τουλάχιστον είμαι εδώ και μπορώ να το πω ... ελεύθερα!

Αν μη τι άλλο νομίζω πως, στη μνήμη όσων φοιτητών (και όχι μόνο) βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν μέχρι τελευταία στιγμή τα πιστεύω τους, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε το δικαίωμα της ελευθερίας που μας χάρισαν!

Έλα παππού... να μου δείξεις το γκόμενο σου!

Πριν αρκετό καιρό, διάβασα αυτό εδώ το κείμενο, που έγραψε ο Phoinix-άκος, μέσα απ' το οποίο εξέφραζε μια εύλογη απορία που έσκασε λίγο σαν βόμβα στο μυαλό μου, καίγοντας κάμποσα ακόμα κύτταρα του εγκεφάλου μου...

"Που πάνε οι gay άντρες όταν γεράσουν;"...

Η αλήθεια είναι πως και παλιότερα είχε περάσει απ' το μυαλό μου κάτι αντίστοιχο, αλλά λίγο πιο εγωκεντρικό σαν σκέψη... Με προβλημάτιζε η ιδέα της μοναξιάς στο μέλλον... Αφού δε θα καταφέρω ποτέ να κάνω οικογένεια... Αφού από κάποιο σημείο και μετά δε θα "ανήκω" στη δική μου οικογένεια - μιας και οι γονείς θα μεγαλώσουν αρκετά και τα αδέρφια θα ξεκινήσουν τη δική τους δυναστεία...
Και με αγχώνει λίγο αυτό! Που βέβαια, είναι πολύ εγωιστικό σαν σκέψη - το ομολογώ! - και ίσως και επιπόλαιο... (κάτσε να φτάσω να γεράσω πρώτα...!)

Αλλά δεν παύει να με απασχολεί...
Σε στιγμές παράκρουσης μάλιστα, έπλαθα και σενάρια στο μυαλό μου και έτρεμα μήπως καταλήξω ένας γραφικός γκέι που έχει αγκαλιά ένα γατί ή ένα σκυλί (έχω ήδη - κακό σημάδι!?!) και έχει μόνιμα ένα θλιμμένο και αγανακτισμένο ύφος στο πρόσωπο, για τους φίλους που τον ξέχασαν, για τους πρώην που τον ξέγραψαν και για τους συνεργάτες που τον πέταξαν αφού δεν τον χρειάζονται...
Πάντα επιθετικός και θιγμένος προκαταβολικά, ...με το γάντι στο χέρι, έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο με τον οποιοδήποτε - έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις στο παρελθόν άλλωστε... και μόνος!!! Δηλώνοντας πως είναι καλύτερα απομονωμένος, πως κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και πως η μόνη συντροφιά του είναι τα ζωάκια του, που παρεμπιπτόντως μόνο αυτά είναι ικανά να αγαπήσουν ανιδιοτελώς...

Ειλικρινά όποτε τύχαινε να δω σε κάποιο παραθυράκι τηλεόρασης κάποια τέτοια γραφική φυσιογνωμία, άλλαζα αμέσως κανάλι και για να γλυτώσω την κρίση πανικού, έλεγα μέσα μου "'ντάξει - δε θα καταλήξεις έτσι. επειδή ένας... σημαίνει κι εσύ;;;"
Αλλά πάντα ένα τόοοοοοοσο δα μικρό κομμάτι μου, συνέχιζε ψιθυριστά αυτή τη φράση συμπληρώνοντας στο τέλος ένα "μακάρι θε μου!!!"...

Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Δεν καταδικάζω κανέναν - μην παρεξηγηθώ... Αλλά δεν παύουν να είναι μόνοι - το δηλώνουν άλλωστε, και για μένα το να απομείνω μόνος, όταν δεν το έχω επιλέξει, είναι η μεγαλύτερη φοβία μου... το μεγαλύτερο άγχος μου...

Και πάντα αυτό το σημείο ακολουθούσαν σκέψεις του τύπου ..."θα αρρωσταίνω και θα με βεντουζώνω μόνος μου" / "θα πεθάνω μόνος, και θα με βρούνε μετά από μέρες απ τη μυρωδιά οι γείτονες" / "θα έχω την μικρότερη διαθήκη του κόσμου" / "γαμώτο... ποιός θα ταίζει τις 12 γάτες και τα 7 σκυλιά μου;;;" και άλλα κωμικοτραγικά παράλογα, που αν ξεκινήσεις, μετά σου έρχονται όλα σαν τρέιλερ ταινίας με την Πηνελόπη Πιτσούλη και τον Αμάραντο...

Και προκειμένου να βάλω ένα τέλος στις σκέψεις αυτές και να μη φορέσω το εκτός μόδας άσπρο πουκαμισάκι που δένει στην πλάτη, σκεφτόμουν πως δε θα είμαι μόνος - του πούστη! Όλο και κάποιον θα έχω κι εγώ! Στο πηγάδι κατούρησα;;; ...Εν ανάγκη μισθώνω 25χρονο τεκνάκι να με νταντεύει τσίτσιδο μέχρι να τα κακαρώσω και να πάω με χαμόγελο... :)

Αλλά αλήθεια...
Που πάνε οι Gay όταν γεράσουν;
Στο Σονταντ;... Σε κάποιο αντίστοιχο Μαγκαζέ;...
Νοικιάζουν απομονωμένο πύργο στην Καλαμάτα δίπλα σε Γερμανούς τουρίστες; Παραμένουν Αθήνα; Βγαίνουν; Πάνε για φαγητό οι δυο τους; Παίζουν μπιρίμπα με άλλα παππουδάκια; Πάνε εκδρομές με το ΚΑΠΗ; Κάνουν κόντρες στο τάβλι; Συνοδεύει ο ένας τον άλλο στο τακτικό τσεκ απ του; Βλέπουν αγκαλιασμένοι σαπουνόπερες (σχολιάζοντας τον Βραζιλιάνο πρωταγωνιστή); Έχουν φίλους να αποκαλούν περιπαιχτικά "πορνόγερους" και να σχολιάζουν πως τα νέα παιδιά έχουν ξεφύγει και πως το γκέι σεξ στα δικά τους χρόνια ήταν πιο ρομαντικό και πιο παθιασμένο λόγω της μη-αποδοχής;

...Γιατί είναι όμορφα τα γηρατειά.. Αλήθεια - το πιστεύω!!! Έχουν την ομορφιά τους... Αλλά δεν αρκεί να τα μοιραστείς απλά με κάποιον... αλλά να τα ζεις κι όλας όσο μπορείς...

........................................................................ . . .

Νομίζω με έχει επηρεάσει το γεγονός ότι χάλασε η τηλεόραση μου και έχω μέχρι το τέλος της εβδομάδας άδεια - κοινώς άπειρο ελεύθερο χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα... Φαντάσου προχθές ήμουν μέχρι το βράδυ με τις πιτζάμες, με ένα μαλλί που θα κέρδιζε ασυναγώνιστα βραβείο σε έκθεση γλυπτικής ...και έπαιζα μόνος μου ακορντεόν στο σαλόνι, με γουρλωμένα μάτια - για να συγκεντρωθώ και μη χάσω τόνο, καταλαβαίνεις!!!

ΥΓ1(Αν ήμουν απόσπασμα ταινίας, στάνταρ θα είχα πατήσει το Fast Forward...)

ΥΓ2(Επίσης, αν ενδιαφέρεσαι, έχω spare ντέφι να βγούμε στους δρόμους να βγάλουμε τα έξοδα για τριήμερη απόδραση σε χιονισμένο σαλέ στους Δελφούς!... Έβγαλα στο ακορντεόν 2 τραγούδια της Αλεξίου, 1 τραγούδι του Άσιμου, το All that she wants των Ace of Base (!) και αυτό το τραγουδάκι που θα ακούσεις (ότ)αν πατήσεις play... Αφιερωμένο σε όλα τα γκέι παππουδάκια που περνάνε καλά και ζουν τη ζωή τους χωρίς να τη λογοκρίνουν...)

Γιώργος Μαρίνος - Παιδικά Παιχνίδια

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
...

Επόμενος Σταθμός Ντροπή... Next Station Ntropi...

Το Σάββατο κατέβηκα Πειραιά με τον ηλεκτρικό...

Radiohead - Exit Music

Όποτε χρησιμοποιώ τον ηλεκτρικό, συνήθως έχω τα ακουστικά στ' αφτιά και ένα βιβλίο στο χέρι... οπότε σπάνια ασχολούμαι με τους γύρω μου. Αλλά το mp3 είχε μείνει από μπαταρίες και βιβλίο δεν είχα πρόχειρο, οπότε ήμουν "υποχρεωμένος" να μετρήσω τα λεπτά της επιστροφής μου χαζεύοντας τον κόσμο και την πόλη απ' το παράθυρο...

Μπαίνω στο τρίτο βαγόνι απ' το τέλος... Δεν έχει πολύ κόσμο...
Στρίβω αμέσως δεξιά, και αρχίζω να σκανάρω το χώρο για να εντοπίσω τη θέση που θα καταλάβω... Το βλέμμα μου στρέφεται σε ένα τύπο.
Είναι μεγάλος σε ηλικία - γύρω στα 60. Το σώμα του είναι αρκετά αδυνατισμένο και φαίνεται ταλαιπωρημένο. Στο πρόσωπο του είναι εμφανή τα σημάδια του χρόνου, και ίσως κάποιες πιό βαθιές ρυτίδες με κάνουν να φαντάζομαι πως έχει ζήσει περισσότερες κακουχίες απ' όσες θα βίωνε υπό άλλες συνθήκες! Είναι μελαμψός και έχει πλούσια γκριζόμαυρα μαλλιά και γένια. Φοράει ένα κοντομάνικο κόκκινο T-shirt και παρατηρώ πως... το αριστερό του χέρι είναι κομμένο...!
Κομπιάζω λίγο... Κάνω πως δεν το είδα... Δε θέλω να με δει να τον κοιτάζω εκεί...
Δε θέλω καν να νιώσει πως τον κοιτάζω εκεί...

Προσπερνάω το κάθισμα του! Δε θέλω να κάτσω. Όχι επειδή έχει ... Όχι!
Σπάνια κάθομαι όποτε παίρνω τον ηλεκτρικό, και αυτό αν είμαι πολύ κουρασμένος.
Δεν είμαι τώρα! Προτιμώ να σταθώ όρθιος.

Στη θέση ακριβώς απέναντι του, κάθεται μια γυναίκα.
Είναι γύρω στα 55 και φοράει μια γκρίζα φούστα μέχρι το γόνατο και ένα κίτρινο μάλλινο μπλουζάκι. Είναι λίγο γεματούλα, και η μπλούζα της φαίνεται να τη στενεύει στα μπράτσα και στο στήθος. Κάθεται με τα πόδια κλειστά, και στα χέρια της κρατάει ένα λουλούδι και μια σακούλα Super Market. Στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. Ίσως να είναι νεότερη και να δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της. Δε χαμογελάει... και κοιτάζει προς το παράθυρο -υποθέτω- μελαγχολικά...! Είναι άβαφτη και μοιάζει αρκετά κουρασμένη. Μια τούφα απ' τα μαλλιά της ακουμπάει στο μάγουλο της. Μία τούφα κιτρινόξανθη, σε βάση μελαχροινή. Έχει ξεφύγει από το μπλέ λαστιχάκι που συγκρατεί τα υπόλοιπα κιτρινόξανθα μαλλιά της.
Σκέφτομαι πως ίσως να έφυγε βιαστικά απ' το σπίτι και τα έδεσε έτσι πρόχειρα...

Γυρίζει και κάτι λέει στον άντρα με το κόκκινο t-shirt...

Γνωρίζονται! Δεν ακούω τι του λέει, αλλά της γνέφει θετικά και της χαμογελάει!

Επόμενος σταθμός Φάληρο...Next station Faliro...

Οι πόρτες ανοίγουν, και μπαίνει μέσα ένα ζευγαράκι, μια ηλικιωμένη κυρία και 3 κοπέλες. Δεν έχει άδειες θέσεις! Μόνο αυτές τις δυο δίπλα στον κατάκοπο άντρα και τη γυναίκα. Η ηλικιωμένη προχωράει στο βάθος. Το ίδιο και το ζευγάρι. Οι τρείς κοπέλες στέκονται απέναντι μου. Κοιτάζουν τον άντρα...
"Όχι, τόσο αδιάκριτα ρε κορίτσια... Έλεος... Μη σας δει να τον κοιτάτε έτσι"...

Συνεχίζουν να κοιτάζουν επίμονα. Τον κοιτάζουν λες και θα σηκωθεί και θα ζητήσει ελεημοσύνη... Θα είμαι ψεύτης αν πω πως κι εγώ δεν το σκέφτηκα όταν τον είδα...
...Αισθάνομαι άσχημα που τον κοιτάζουν έτσι επίμονα.

Λες και το κατάλαβε, σηκώνεται και κάθετε δίπλα στη γυναίκα με το λουλούδι και τα κιτρινόξανθα μαλλιά. Κοιτάζει γύρω του, κοιτάζει εμάς, όσους στεκόμαστε, σα να θέλει να μας δείξει ότι ελευθέρωσε το κάθισμα και είναι διαθέσιμο. Δεν αλλάζει κάτι στο τοπίο. Οι κοπέλες
κοιτάζουν αλλού.

Σκύβω χαμηλά το κεφάλι μου...

Ο ταλαιπωρημένος άντρας, σκύβει και κάτι λέει στη γυναίκα δίπλα του. Αυτή αρχίζει να γελάει. Γελάει δυνατά... και κάνει σα να τον σπρώχνει μακρυά της. Γελάει κι αυτός! Γελάει και την αγκαλιάζει!!!

Σκύβει και τη φιλάει.
Αυτή δείχνει να ντρέπεται... Όχι τον κόσμο... Αλλά, να... που τη φιλάει!
Τη σφίγγει στην αγκαλιά του και αυτή τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια!
Την ξαναφιλάει... Η γυναίκα δείχνει να έχει αφεθεί. Δείχνει να έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά του. Δεν έχει το αριστερό του χέρι, κι όμως, την αγκαλιάζει σα να έχει 20 χέρια...
Κάτι της ψιθυρίζει πάλι. Κοκκινίζει και γελάει! Μυρίζει το λουλούδι που κρατάει. Τον ξαναφιλάει και γέρνει στον ώμο του. Της φιλάει τα μαλλιά και μένουν να κοιτάζουν έξω απ' το παράθυρο...

Πλέον δε φαίνονται ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι... Πλέον δε φαίνονται καν μεγάλοι! Έχουν γίνει 40, 35, 25... Έχουν γίνει νέοι και όμορφοι!!! Κάτι τους κάνει να λάμπουν...

Συνειδητοποιώ πως χαμογελάω. Τους ζηλέυω!!! Δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι! Πιό ευτυχισμένοι από όλους στο βαγόνι. Ίσως και πιό ευτυχισμένοι από όλους στον κόσμο... Ο κόσμος τους ανήκει! Ο κόσμος, που συνεχίζει να μπαίνει και να βγαίνει από το βαγόνι σε κάθε στάση... Που τους κοιτάζει αδιάκριτα, κι όμως δεν πτοούνται...

Ναι! Έκανα λάθος... ο άντρας δε βλέπει την αδιακρισία στα βλέμματα των γύρω του. Δε βλέπει αν κοιτάζουν το κομμένο του χέρι. Άλλωστε δεν το χρειάζεται!!! Ότι χρειάζεται το έχει αγκαλιάσει με το δεξί του χέρι...

Νιώθω ντροπή. Απίστευτη ντροπή. Που τον κοίταξα καχύποπτα... Που τον λυπήθηκα... Που δεν κάθισα δίπλα του... Που τσαντίστηκα με όσους τον κοίταζαν στο χέρι... Που έκανα το ίδιο κι εγώ ούτως ή άλλως... Που φοβήθηκα... Που το μόνο που δεν παρατήρησα ήταν τα μάτια τους...

Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι... Next station Monastiraki...

Εδώ κατεβαίνω... όχι απ' τη ντροπή μου!
(Αλλά θα μπορούσα!!!)

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε κάμποσες βδομάδες πριν...)

Φώτα...χιλιάδες φώτα...

Απ' το μπαλκόνι μου, στα αριστερά βλέπω τον Υμηττό...

Και πολλές βραδιές μ' αρέσει κάνοντας ένα τσιγάρο, να χαζεύω τα ελάχιστα σκόρπια φωτάκια απ' τις κεραίες...

Να... αυτό άκουγα μάλιστα...
Πάτα play...για συντροφιά όσο διαβάζεις...
Petru Guelfussi - Corsica



Τι έλεγα; Α, ναι...
Που λες, ναι, ...βλέπω τον Υμηττό...
Αλλά συνήθως με κερδίζει η δεξιά πλευρά του μπαλκονιού μου...
Που φαίνεται ένα κομμάτι της Αθήνας...
Που έχει χιλιάδες φωτάκια... συμπυκνωμένα!
Μάλιστα, τρεμοπάιζουν κι όλας, αφήνοντας τη φαντασία μου να οργιάζει...σχηματίζοντας αστερισμούς, διαδρομές, τον ουρανό τον ίδιο...

Και μ' αρέσει... Μ' αρέσει γιατί χαλαρώνω... Νιώθω λίγο μόνος, αλλά χαλαρώνω...
Και χθες έτσι ένιωθα... μόνος...
Αλλά τελικά δεν ήμουν...

Μια κάφτρα από κάποιο τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι, μου μαρτυρήσε πως και κάποιος άλλος ψάχνει λίγο χώρο να χαλαρώσει...
Και ήταν ο γείτονας "μου"...
Και λέω, "μου", γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντηθεί - όπως και χθες - στα μπαλκόνια μας...
Άλλοτε τον έχω πετύχει που τρώει με τη γυναίκα του στο τραπεζάκι του μπαλκονιού τους...
Άλλοτε με έχει δει αυτός, καθισμένο στην καρέκλα να διαβάζω για κάποιο μάθημα...
Και έχει τύχει, να έχει ορθάνοιχτα τα πατζούρια του και να κόβει βόλτες στο σαλόνι του, με παρέα και να πηγαινοφέρνει κεράσματα...
Ενδεχομένως να με έχει δει κι αυτός, μέσα απ' τα δικά μου ορθάνοιχτα πατζούρια να βλέπω τηλεόραση ή να μιλάω στο τηλέφωνο...
Το καλύτερο μου ήταν, όταν τον είχα δει τον περσυνό Φλεβάρη, αγκαλιά με το μωράκι του, να του δείχνει το χιόνι... (ανεπίκαιρο, το ξέρω, αλλά...)

Και το αστείο είναι ότι δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στο δρόμο...
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον αναγνώριζα καν... Δεν έχω προσέξει ποτέ το πρόσωπο του... Μόνο τη σιλουέττα του...
Κι όμως, τον έχω δει σε προσωπικές του στιγμές, στον δικό του το χώρο...
Μένουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και όμως είναι ένας άγνωστος...
Μένουμε σε διαφορετικά σπίτια, κι όμως και οι δύο έχουμε παραβιάσει τις προσωπικές στιγμές του άλλου...

Έτσι και χθες, αργά το βράδυ... μάλιστα, ήταν περασμένες 03.00...
Και δεν ξέρω... ένιωσα ότι ίσως να είναι προβληματισμένος ή θλιμμένος για κάτι...
Και έκανα πως δεν τον κοιτάζω... αλλά αραιά και που έστρεφα το βλέμμα μου προς τα εκέινον... και έκανε το ίδιο και αυτός... τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου...

Και λίγη ώρα μετά, όταν τελείωσα το τσιγάρο μου...
Γύρισα προς το μέρος του... και του έγνεψα για καληνύχτα...
Δεν ξέρω γιατί το έκανα... Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν έτσι...
Αλλά το έκανα...
Και με κοίταξε... προφανώς με κάποια έκπληξη... αλλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου...
Και μ' άρεσε... Αλήθεια... Χαμογέλασα λες και είχε συμβεί κάτι σπουδαίο...

Και δεν ξέρω... αλλά όταν πλέον απ' το κρεβάτι μου έριξα κλεφτιές ματιές προς το μπαλκόνι... πλέον τα χιλιάδες φωτάκια της πόλης δεν τα έβλεπα σαν σχέδια...
...αλλά για πρώτη φορά ήταν ξεκάθαρο πως είναι χιλιάδες άνθρωποι... εγώ, εσύ, φίλοι, συνάδελφοι, συμφοιτητές, αφεντικά, ξαδέρφια, γνωστοί, άγνωστοι, κάποιος που θα γνωρίσεις αύριο, αυτός που σε προσπέρασε με το αυτοκίνητο σήμερα, αυτός που σου σέρβιρε τον καφέ σου, αυτός που γράφει στο περιοδικό που διαβάζεις, αυτός που κάθισε δίπλα σου στο μετρό...
.
.
.
Και όλοι είμαστε γείτονες σε ένα πραγματικά πολύ-πολύ μικροσκοπικό κόσμο...

Μ' αρέσει αυτή η σκέψη...
Δεν ξέρω γιατί... αλλά μ' αρέσει...!!!

Γκιβ γιορσέλφ α κόφι-μπρέικ!!!

Έχοντας περάσει κάποιες βδομάδες διαβάσματος, και έχοντας διαπιστώσει πως οι 4 τοίχοι (καλά, δεν είναι 4, αλλά έτσι λέει ο λόγος - άρα κι εγώ) δε με χωράνε στο σπίτι μου, έψαχνα τρόπους να την κοπανήσω για να διαβάσω κάπου αλλού...

Δοκίμασα να πάω στον Υμηττό. Κάτι κατάφερα!
(είδα και λάιβ ντοκυμαντέρ: πως αναπαράγονται οι χελώνες... / και μάλιστα σε απόσταση 1 μέτρου από μένα - μάλλον το γουστάρανε να τις παρακολοουθεί κάποιος, δεν εξηγείται διαφορετικά...)

Δοκίμασα να πάρω τα βιβλία μου και να πάω να ρίξω και καμιά βουτιά.
Χρωματάκι πέτυχα... διάβασμα όχι...

Δοκίμασα να πάω μέχρι και σε κάποιο ήρεμο καφέ...
Εκεί κατάφερα περισσότερα απ' όσα υπολόγιζα...
Καταρχάς - ναι - πήγα μόνος! Και όχι 2 ή 3 φορές. Κάμποσες! Σε ένα συνοικιακό ήρεμο καφέ στην περιοχή μου!!! Με μάθανε και τα κορίτσια που σερβίρουν και με ρωτούσανε για την πρόοδο μου...

Ναι λοιπόν! Πήγαινα για καφέ μόνος μου!
Λυπηρό; Μίζερο; Χαζό; Ίσως...
Αλλά μου άρεσε... και κλείνοντας τον κύκλο της εξεταστικής μου, νομίζω πως θα μου λείψει λίγο αυτό!!! (αυτό και που δεν ξέρω να σφυρίζω... τι εννοώ; Πάτα play...)



Και καθόμουν στο γωνιακό μου τραπεζάκι, έπαιρνα τον καφεδάκο μου, είχα κρυμμένο και το mp3 μου παραδίπλα (για το απαραίτητο μουσικό διάλειμμα τσιγάρου), και ήμουν άρχοντας!!!
Και μέσα σ' όλα ξέρεις τι μου άρεσε περισσότερο;
Το να παρατηρώ τον κόσμο που ερχόταν στο καφέ.
Άλλοτε ζευγάρια, άλλοτε κάποιο μοναχικό τυπάκι, άλλοτε κυρίες που τα λέγανε, άλλοτε παρέες ολόκληρες...

Και διακριτικά παρατηρούσα το βλέμμα τους, τον τρόπο που έπιναν τον καφέ τους, τις εκφράσεις τους, τι παρατηρούσαν αυτοί στους γύρω τους...
Και πατούσα και play και ανάλογα με το ρυθμό ή τη διάθεση του κομματιού που άκουγα, φανταζόμουν σκηνές ή και κάτι παραπάνω από τις ζωές τους...
Μάντευα, υπέθετα, υποψιαζόμουν, ψυχολογούσα ... το χαρακτήρα τους, το λόγο που βρέθηκαν εδώ, τι τους περιμένει σπίτι τους, τι μπορεί να τους λείπει, σε τι διάθεση βρίσκονται, ...όσα μπορούσα... όσο έφτανε η φαντασία μου και ακόμα παραπέρα...

Να, για παράδειγμα...κοίτα αυτόν τον κύριο που κάθεται στο τραπέζι εκεί...
Ναι, αυτό τον 50ρη, που είναι λίγο αγχωμένος. Είναι πολύ καλοντυμένος για μεσημέρι... Και συνέχεια κοιτάει το ρολόι του... Και είναι νωρίς το μεσημέρι και δεν είναι και στη δουλειά του... Μήπως δεν έχει δουλειά; Α...μπορεί να έχει τώρα κάποιο ραντεβού για δουλειά; Πήρε εσπρέσσο... Τον ήπιε μονορούφι...Είναι αγχωμένος! Εκτός αν... μπορεί να έχει εξωσυζυγική σχέση... και να έχει παράνομο δεσμό με κάποια κατά πολύ νεαρότερη κοπέλα... Και να την περιμένει! Ναι...!!! Και τον έχει στήσει; Ή αυτός ήρθε νωρίτερα... Μπορέι να την περιμένει να σχολάσει... Έχει ένα φροντιστήριο εδώ κοντά...Λες;

Ή εκείνη την κοπέλα. Αυτή που είναι με μια φίλη της και πίνουν χυμό. Τη βλέπεις; Η φίλη της, της μιλάει εδώ και ώρα... αλλά πρόσεξε το βλέμμα της. Είναι χαμένο. Γνέφει, δείχνει ότι ακούει, αλλά περισσότερο μηχανικά. Είναι φανερό πως δεν την προσέχει.
Κάτι πρέπει να την απασχολεί. Μπορεί κάτι επαγγελματικό. Αλλά όχι...δε θα ήταν τόσο παγωμένο το βλέμμα της... Ίσως να έχει χωρίσει... ή ακόμα χειρότερα να είναι ακόμα με κάποιον που όμως δεν την αγαπάει πλέον. Και ξέρει πως όταν τελειώσει ο χυμός, θα πρέπει να ξαναγυρίσει σπίτι της... Στο σύντροφο της... Και θα ξαπλώσουν στο ίδιο κρεβάτι που κάποτε της έκανε έρωτα, αλλά που -πλέον- της λέει μια καληνύχτα μέσα απ' τα δόντια και και κοιμάται με γυρισμένη την πλάτη!!!
Και δεν έχει το θάρρος να το λήξει... Φοβάται... φοβάται τη μοναξιά περισσότερο απ' το συμβιβασμό...

Γέλια! Από που έρχονται; Α... να... είναι μια παρέα εκεί... θα 'ναι - δε θα' ναι είκοσι χρονών;... Τους είδες; 4 άτομα... 4 φίλοι πρέπει να είναι... Αυτός με το πράσινο μπλουζάκι γέλασε. Είμαι σίγουρος... κοίτα τον πως λάμπει... φαίνεται χαρούμενος... μπορεί να είναι και ερωτευμένος. Μάλλον αυτό είναι. Δε βλέπεις πως τον "πειράζουν" οι φίλοι του και ντρέπεται; Τον μπαγάσα!!! Σίγουρα είναι ερωτευμένος! Αν προσέξεις, κοιτάει γύρω του αμήχανα -να μην τον ακούσει κανείς- πριν μιλήσει... Και το χαμόγελο δεν λέει να ξεκολλήσει απ' τη φάτσα του... Μακάρι... Είναι ωραίο να βλέπεις ερωτευμένη φάτσα... Ασυναίσθητα έχει ζωγραφιστέι και στο δικό μου πρόσωπο ένα χαμόγελο τώρα...

Στρέφοντας το βλέμμα μου προς το βιβλίο μου, συνειδητοποιώ πως με κοιτάζει ένα ζευγάρι... Θα με βλέπουν να χαμογελάω μόνος μου... Θα με βλέπουν που έχω μπροστά μου βιβλία, φωτοτυπίες και σημειώσεις, και παρ' όλα αυτά κοιτάζω γύρω μου τους άλλους... και χωρίς λόγο χαμογελάω... τι θα υποθέτουν άραγε για μένα;... Με καίει λίγο να μάθω... Αλλά δεν πειράζει... Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστώ στη δική τους φαντασία! Αφήνομαι στα χέρια τους. Ας πλάσουν ό,τι σενάριο θέλουν... πλάκα θα' χει...!

Ήθελα τόσο πολύ να το βάλω αυτό το τραγούδι...
Όχι, δεν έχει σχέση με το παραπάνω κείμενο, αλλά μ' αρέσει πολύ!!! Πρόσεξε το...
Τι να σκεφτόταν άραγε ο συνθέτης όταν έγραφε τη μουσική αυτή; Ή ο στιχουργός; Και τι έκανε όταν το τραγούδησε η Mama Cass; Τι την περίμενε σπίτι της όταν γύρισε; ...
...
...
...
Χιλιάδες οι πιθανές ιστορίες... εκατομμύρια οι πρωταγωνιστές... εμείς... εσύ, εγώ... όλοι! Ο καθένας έχει το δικό του σενάριο... τη δική του ζωή... που είναι όμως τόσο ενδιαφέρουσα!!! Για τους χ, ψ, ω λόγους... τελικά είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι μερικές φορές...

Ξέφυγα; μπορεί!!!
Καλημέρα!

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Σήμερα πέρασα ένα ξεχωριστό Σαββατόβραδο...
Δεν είχε χορό και μουσικές... δεν είχε φλερτ και καψουρίτσες... δεν είχε πλάκες και συζητήσεις... είχε όμως ιστορίες...
Παραμύθια άλλης εποχής...
Ασπρόμαυρα... Με γεύσεις και οσμές άλλης εποχής...
Και τη φαντασία να ζωγραφίζει - όσο είναι δυνατόν - εικόνες και τοπία βγαλμένα από μπαούλα...

Ναι, σήμερα πέρασα το Σαββατόβραδο μου με την προγιαγιά μου...
Στην πίσω αυλή του σπιτιού της.
Με γλυκό λικεράκι, κάποιο φυστικάκι, και στα κλεφτά (λόγω διατροφής) ένα παγωτίνι - κερασμένο από μένα, για εκείνη / και από εκείνη σε μένα...

Τη θυμάμαι παλιότερα, σαν ίδια πάντα φιγούρα, πληθωρική, με ένα πλατύ χαμόγελο, με την περμανάντ της και την ποδιά της που στις τσέπες της είχε τζοκόντες και μερικές φουρκέτες για να στρώνει το μαλλί...
Μάλιστα, τότε έπρεπε να μαθαίνω ορθογραφία, και προκειμένου να διαβάσω, καθόταν δίπλα μου και έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να γράψει κι εκείνη το όνομα της... Πάντα έγραφε σωστά το μικρό. Στο επίθετο όμως κολλούσε στο δεύτερο ή τρίτο γράμμα και αντ' αυτού, άρχιζε να ζωγραφίζει και να γελάει σα μικρό παιδί...

Τη θυμάμαι πάντα ίδια. Με τη ρόμπα της ("είναι φερμένη από τότες που έμενα στην Αμερική"), με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι όποτε έβλεπε Λάμψη γιατί συγκινούνταν, να μουρμουράει τραγούδια από το χωριό, να αγναντεύει από το παράθυρο... κάθε πρωί να σκίζει το χαρτάκι από το ημερολόγιο της και να με βάζει να της διαβάζω το ποιηματάκι που γράφει από πίσω... 3-4 φορές, μέχρι να το μάθει...("και για πες το άλλη μια...")
Να την αγκαλιάζω και να γαργαλιέται (με το παραμικρό) και να τη βάζω να μου λέει παραμύθια...

Όχι... η χιονάτη και η κοκκινοσκουφίτσα είναι παντελώς άγνωστες φιγούρες...
Για την προγιαγιά μου, πρωταγωνιστές στις ιστορίες της ήταν κάποια λάμια, κάποιο γίδι, κάποιο αβωλολό (?) παιδί... ιστορίες από επαρχία... χωρίς ηθικά μηνύματα - αλλά πάντα να νικάει η λογική και ο σουρεαλισμός...

Αυτή τη φορά μου είπε ένα ξεχωριστό παραμύθι...
Μου μίλησε για τη ζωή της...
Μια ασπρόμαυρη ζωή, που έχοντας την εικόνα της από 1-2 ξεθωριασμένες φωτογραφίες για το πως ήταν τότε... προσπαθούσα να της δώσω εικόνα στο μυαλό μου...
Ποτέ δεν είχα κάτσει να σκεφτώ πόσο διαφορετικά έζησε τη ζωή της από το πως τη ζει κάποιος σήμερα.
Όχι, δεν είμαι τόσο βλάκας... ξέρω...άλλες εποχές... απλά να... δεν την είχα τοποθετήσει σε εκείνη την εποχή... Την έβλεπα αλλιώς...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως υπήρξε 16 και πως την έκλεψε ο προπαππούς μου για να την παντρευτεί. Δεν είχα αναλογιστεί πως εκείνος πήγε Αλβανία να πολεμήσει ενώ αυτή έζησε στην κατοχή με άλλα 7 αδέρφια. Δεν είχα μάθει ποτέ πως δε μιλιόταν με τη δικιά της γιαγιά για μια βεντέτα που κράτησε δεκαετίες. Δεν είχα διανοηθεί πως εκτελέσανε την μια της αδερφή, ενώ την άλλη τη δηλητηρίασαν. Δεν είχα διαπιστώσει πως γέννησε τη γιαγιά μου σε ένα γυναικώνα, με τη μάνα της να κάνει το ρόλο της μαίας... Πως έχει ταξιδέψει μόνο μια φορά. Πως δεν πήγε σχολείο ποτέ. Πως μεγάλωσε 3 γενιές ανθρώπων. Πως πήγαινε σε χωράφια. Πως έχει ξεμαλλιάσει κάποια άλλη. Πως μπορεί και να την κεράτωσε ο άντρας της. Πως είχε φίλες. Πως ...πως...πως...
Τόσες διαφορετικές ταινίες, τόσα διαφορετικά θέματα, με πρωταγωνίστρια την ίδια.
Και αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ είναι πως...Δεν είναι κομπάρσος στη δική μου ζωή...Είναι πρωταγωνίστρια στη δικής της ...

και όταν της είπα:
"Πωωωω..ρε γιαγιάκο, έχεις ζήσει τόσα μα τόσα πολλά... τι έχεις δει κι εσύ, ε?"
μου απάντησε με μια φυσικότητα:
"Ουυυ...ξέρεις για πότε πέρασαν τα χρόνια? Ούτε που τα κατάλαβα... Σα χθες μου φαίνονται όλα..."
(είναι 95 ετών)
...
Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω. Κάναμε και μια απόπειρα να τραγουδήσουμε μαζί ενώ έπαιζα κιθάρα... Δεν τα καταφέραμε. Άλλες μουσικές. Σχεδόν...
Βρήκαμε κι ένα που ξέραμε και οι δύο τους στίχους...
Να' το...(σε άλλη εκτέλεση όμως...χεχ...)
Τάνια Τσανακλίδου - Ας ερχόσουν για λίγο...

Τζαστ ιμάτζιν...

Είναι Πέμπτη βράδυ...
Αποφασίζω να βγω μια βόλτα...
Πλέον δεν έχει πολύ ζέστη και επιλέγω να περπατήσω...
Πηγαίνω στο αγαπημένο μου μέρος...
Κοντά στη λεωφόρο...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, απλά στέκομαι και τα κοιτάζω με ηρεμία...και νιώθω λίγο άρχοντας!!!

Δεν είμαι μόνος...
Απέναντι στέκεται ένα παλικάρι.
Είναι σχεδόν στην ηλικία μου.
Κοιτάζει προς το μέρος μου. Κοιτάζει εμένα...
Είναι όμορφος. Αρκετά όμορφος.
Φοράω τα ακουστικά στα αυτιά μου και αυτό με αποπροσανατολίζει.
Επιλέγω να πατήσω pause, δεν ξέρω γιατί... ίσως για να νιώθω πως έχω όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση...

(κι όμως, εσύ πατάς Play...)



Νομίζω χαμογελάει - σ' εμένα...
Κοιτάζω χαμηλά... κομπλάρω λίγο...
Τον ξανακοιτάζω...
Εξακολουθεί να κοιτάζει εμένα!!!
Ντρέπομαι λίγο που με κοιτάζει...
Και ξανακοιτάζω χαμηλά...χαμογελάω και λίγο...

Δηλαδή τώρα μπορείς να πεις πως φλερτάρουμε;
Μήπως τον ξενερώνω τώρα που συμπεριφέρομαι έτσι;
Ναι, αλλά να κάνω τι;
Πως να φερθώ; Αφού δεν ξέρω πως θα ήθελε να φερθώ...
Και γιατί έχει τόση σημασία;
Σημασία δεν έχει το μετά;

Σηκώνεται... Πλησίαζει τη διάβαση...

Λες να περάσει απέναντι;
Λες να με βρίσκει κι αυτός όμορφο;
Λες να μου πιάσει την κουβέντα;
Λες να θέλει να μου μιλήσει;
Θέλω; Ένα άγχος το έχω... αλλά νομίζω θέλω...

Το φανάρι γίνεται πράσινο για τους πεζούς...
Σιγουρεύεται πως έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα και αρχίζει να διασχίζει το δρόμο...

Πλησιάζει...τι θα κάνω;
Πως να αντιδράσω;
Δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό...
Είμαι υπερβολικός - το ξέρω...
Αλλά, δεν τον ξέρω - και γι αυτό ίσως αντιδράω έτσι...
Να το πάιξω άνετος; Να μιλήσω πρώτος; Να χαμογελάσω;
Αυτό είναι... θα χαμογελάσω...
Αλοίμονο... σιγά το πράγμα - πως το μεγαλοποιώ έτσι στο μυαλό μου;
Θα χαμογελάσω!!!

Πλησιάζει... μας χωρίζουν πέντε βήματα...
Τέσσερα: Βγάζω τα ακουστικά από τα αφτιά μου...
Τρία: Στρώνω λίγο το μαλλί...
Δύο: Κοιτάζω προς την αντίθετη κατεύθυνση - ίσα για να ξεροβήξω...
Ένα: Ξαναγυρίζω προς το μέρος του... είναι όμορφος... ένα βήμα έμεινε...

Χαμογελάω!!!
Αυτός όχι... από το τρίτο βήμα έχει σταματήσει να με κοιτάει...
Με προσπερνάει...
Έτσι απλά...
Πως; Γιατί; Μα... αφού....
Σχεδόν νιώθω ντροπή...
Μα τι φαντάστηκα;;; Είμαι βλήμα τελικά...
Νιώθω λίγο κόκκινος...
Νιώθω πως οι οδηγοί των σταματημένων αυτοκινήτων με κοιτάνε...
...
Αρχίζω να γελάω...
Είμαι ρόμπας τελικά!!!
Κοίτα να δεις!!! Δεν είναι αστείο; Από το πουθενά... και φαντάστηκα...
Ξαναβάζω τα ακουστικά στα αφτιά μου...
Γελώντας...
Πατάω play...
Χαμογελώντας...
Δεν πειράζει, μια άλλη φορά. Κάποια άλλη φορά. Εγώ θα είμαι εδώ... όλο και κάποιος περαστικός θα θέλει κάτι παραπάνω από το να διασχίσει το δρόμο...

Έμεινα για λίγο ακόμα στη λεωφόρο πριν φύγω...
Το αγαπημένο μου μέρος...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, συνειδητοποιώ πως η ζωή συνεχίζεται για όλους... γιατί όχι και για μένα;

Επέλεξα να βάλω στην αρχή το τραγούδι...
Για το τέλος, σου κράτησα ένα video να δεις...
Δεν είναι όμορφο;
Λέγεται Just Imagine...

Η πιό όμορφη θάλασσα...

Σήμερα πήγα στο Ηρώδειο!
Πριν λίγο επέστρεψα...
Είχε συναυλία η Χάρις Αλεξίου...
Ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοϊζο...
Ήταν πολύ όμορφα...
Αλήθεια!!!

Και συγκινήθηκα... Συγκινήθηκα ιδιαίτερα γιατί ο Λοϊζος μου θυμίζει τόσα...

Μου θυμίζει σχολείο... τότε που διάβαζα για τον Παναγούλη και πίστευα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο...
Μου θυμίζει ένα τραγούδι που μου αφιέρωναν οι φίλοι μου όταν, έφηβος ακόμα, δοκίμαζα να μάθω ακορντεόν...
Μου θυμίζει τότε που ήμουν πιτσιρικάκι και όποτε βλέπαμε καράβια με την αδερφή μου, τραγουδούσαμε το ρεφραίν από το "δελφίνι-δελφινάκι"... Τότε μάλιστα, με ξεγελούσε η μουσική και νόμιζα πως είναι παιδικό τραγούδι...
Μου θυμίζει ανεκπλήρωτες καψούρες, και με τα ακουστικά στο προαύλιο του σχολείου εγώ να "Σ' ακολουθώ"...
Μου θυμίζει τη μητέρα μου... Που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με νανούριζε με το "Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου"... και με έπαιρνε ο ύπνος, με ένα μειδίαμα χαμόγελου γιατί ένιωθα τόσο ασφαλής... Αλήθεια, το θυμάμαι!!!
Μου θυμίζει τόσα... απλά κι αγαπημένα...

Και θέλω να ποστάρω ένα αγαπημένο τραγούδι...αλλά με την τρυφερή φωνή του Μάνου Λοϊζου...

Μη σε ξεγελάσει η μουσική...
Είναι αισιόδοξο... Να, άκου προσεκτικά τους στίχους...
Ο τίτλος του είναι: "Η πιό όμορφη θάλασσα..."

Η πιό όμορφη θάλασσα, είναι αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιό όμορφο παιδί,
δε μεγάλωσε ακόμα...

Τις πιό όμορφες μέρες,
τις πιό όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα,
δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Και ότι πιό όμορφο,
ότι πιό όμορφο θα' θελα να σου πω,
δε στο είπα ακόμα...
δε στο είπα ακόμα...

Θέλω να αφιερώσω αυτό το τραγούδι στον Phoebus, γι αυτό του το ποστ!
Αφού δεν έχω λόγια...

Και μαζί, στέλνω και μια ευχή...

Είπα το ψωμί, ψωμάκι...

Βρέχει!

Ναι, βρέχει ακόμα...και βγήκα για μια βόλτα.

Μου αρέσει να βρέχει - μου αρέσει να βρέχομαι...

Ειδικά όταν "ταξιδεύω" κι όλας...
Ευανθία Ρεμπούτσικα - Το πατάρι...

Παλιότερα, όταν ήμουν πιτσιρικάς, ανέβαινα κρυφά στην ταράτσα και κοίταζα προς τον ουρανό, με ανοιχτά τα χέρια...Κάτι σαν το "I'm the queen of the world" του Τιτανικού ένα πράγμα...
Αλλά χωρίς το πλοίο, και χωρίς συμπρωταγωνιστές...

Και έτσι ένιωθα! Βασιλιάς! Άρχοντας!!!
Και κάπου ανάμεσα στις προσπάθειες μου να γευτώ τη βροχή και να παριστάνω το αλεξικέραυνο, είχα την ψευδαίσθηση πως μπορεί και να βρέχει αποκλειστικά για μένα...

Για να μπορώ να νιώθω ευτυχισμένος!Γιατί έτσι ένιωθα...

Και σήμερα βρέχει!Θέλω... αλλά δεν τολμώ να κάνω το ίδιο!
Και απλά αποφάσισα να βγώ μια βόλτα... Να περπατήσω ενώ ψιχαλίζει και να νιώσω ίσως λίγο μια κάθαρση...! (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...)!!!

Και κάνοντας την ίδια διαδρομή που κάνω συνήθως για να πάρω τσιγάρα, παρατήρησα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει...

Το φούρνο της γειτονιάς μου!!!

Και συνειδητοποίησα δύο πράγματα:
Πρώτον... ο τυπάκος που δουλεύει στο ψιλικατζίδικο, φλέρταρε την κοπελιά που δουλεύει στο φούρνο...Τι τη φλέρταρε δηλαδή; Που την είχε στριμώξει στη γωνία και αυτή χασκογέλαγε σπρώχνοντας τον για να μην τους δει κανένα μάτι!!!
Και δεύτερον: Είναι ο φούρνος της γειτονιάς... Ναι! Ζω σε μια γειτονιά! Αλλά γειτονιά-γειτονιά, καταλαβαίνεις; Που υπάρχουν άνθρωποι που λένε καλημέρα... Κι ας είναι λίγοι... Που γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα...

Μπορεί να μην ξέρεις αυτόν που μένει δίπλα σου...Μπορεί να μην ξέρεις καν αυτόν που επικοινωνούν τα μπαλκόνια σας...Αλλά σε ξέρει ο κλειδαράς, η φουρνάρισσα, ο περιπτεράς...

Και ζήλεψα λίγο!!!
Θέλω να να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Να ξυπνάω από τα χαράματα, να φτιάχνω ζεστό, φρέσκο ψωμάκι και να το έχω έτοιμο πρωί-πρωί να αχνίζει στους πάγκους μου...

Να υποδέχομαι πρώτα τις γιαγιάδες και τα παππουδάκια που έρχονται από νωρίς να πάρουν το χωριάτικο τους... Που θα μου λένε για τα 'γγόνια τους και θα καμαρώνουν κι εγώ θα συμφωνώ πως πρέπει να είναι υπερήφανοι...

Και θα υποδέχομαι αργότερα μανταμίτσες που θα τις κολακεύω και θα κοκκινίζουν, για να πάρουν σπιτικό λέμον πάι, και το αφράτο κέικ πορτοκάλι που θα έχω...

Και λίγο αργότερα, θα έρχονται τα κορίτσια που δουλεύουν στο κατάστημα με τα ρούχα για να πάρουν ένα κουλούρι - απλά για τη λιγούρα, αφού κάνουν δίαιτα...

Και φυσικά και ο Τάκης και ο Νίκος που δουλεύουν στην κάβα, και έρχονται για λίγο χαβαλέ, κουτσομπολιό και ζαμπονοτυρόπιτες...

Και προς το μεσημεράκι, θα έρχονται ένα σωρό πιτσιρικάδες, που μόλις σχόλασαν και μετράνε τα δεκάλεπτα για να αγοράσουν μια τυρόπιτα, ή ένα κρουασάν...Και πάντα θα υποκύπτω και θα κερνάω και μερικά στο ντούκου...

Και ο φούρνος μου θα είναι στην πλατεία!
Και θα μπορώ μέσα από τη τζαμαρία μου, να χαζεύω τους περαστικούς...
Να τους ψυχολογώ και να πλάθω σενάρια για τη ζωή τους...

Για τον τύπο με τον χαρτοφύλακα που τρέχει να προλάβει και προσπερνάει το φρούνο μου...
Για την Αγγελική, που έχει καλεσμένους και σήμερα, και θέλει και καρυδόπιτα, και δύο ταψιά γαλακτομπούρεκο και τρείς φρατζόλες ψωμί...
Για τον κύριο Χρήστο, που πάντα μπαίνει να πει απλά μια καλημέρα, και στην πραγματικότητα μου πιάνει την κουβέντα μόνο για να δοκιμάσει τα κουλούρια μου... δήθεν από περιέργεια...
Για τον γλυκούλη νεαρό ταχυδρόμο που κάθε πρωί με χαιρετάει και ακόμα αναρρωτιέμαι... είναι; δεν είναι; και μέσα μου εύχομαι να είναι...;)
Για την Μαρία που έχει ήδη ένα γίοκα και είναι στο μήνα της για τη μπέμπα, και που πάντα κάνω κάποιο αστειάκι στον μπόμπιρα της και τον κερνάω και ένα γλυφιτζούρι κι αυτός ντρέπεται να πει ευχαριστώ, αλλά τελικά μετά από παρότρυνση της μητέρας του, μου δίνει και φιλί στο μάγουλο...:)

Για σένα, τον κάθε εσένα... που μπορεί να με διαβάζεις και να σε διαβάζω, αλλά δεν το ξέρουμε και φυσικά δεν τολμάμε ποτέ να το πούμε ο ένας στον άλλο, και περιοριζόμαστε στο
"Όλα μαζί πόσο κάνουν;"
"Τρία ευρώ..."
"Ορίστε, ευχαριστώ"
"Κι εγώ, καλή σου μέρα..."

...ενώ στην πραγματικότητα, ξέρουμε πολλά περισσότερα ο ένας για τον άλλο, αφού ...μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας...

Πόσο πολύτιμο και προσωπικό είναι αυτό;

Ναι... το αποφάσισα!
Θέλω να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Θα έρχεσαι;

Φτου και βγαίνω...

Κυριακή απόγευμα!
Η καλύτερη ώρα για να μπω στο blog μου!
...Διαβάζω, σχολιάζω, απαντάω, γελάω...

Και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση!
Ένα πανάρχαιο τραγουδάκι που δεν ξέρω που ξέθαψε ένας ραδιοφωνικός σταθμός και με έστειλε...
Μαντώ!!!! (Χωρίς τα δερμάτινα της Eurovision)...Αυτό το καλοκαίρι!!! :)))

Και έχω ανοίξει τέρμα το παράθυρο! Χαίρομαι λίγο που ξανα-καλοκαίριασε, έπειτα από μια φθινοπωρινή βδομάδα. (Και είναι άνοιξη, ε;)

Ακούω κάποιες στριγκλιές...
Πέντε κοριτσάκια ουρλιάζουν τρισευτυχισμένα!!!
Είναι στην πίσω αυλή...
Πλέον εκεί είναι και το βλέμμα μου!!!

Λένε ένα παλιό γνώριμο τραγουδάκι!
"Είσαι κινεζάκι, έφαγες ρυζάκι, πόσες κουταλίτσες;"
Ακόμα υπάρχει αυτό το τραγούδι;;;
Μα ακόμα;;;;;;;;;;;;;;;;

Ο κλήρος πέφτει στην πιό στρουμπουλή!!!
Κλείνει τα μάτια της και αντιμέτωπη με μια κολώνα αρχίζει το μέτρημα...
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, 'κοσιπέντε, κ.ο.κ
Οι άλλες τέσσερις τρέχουν να κρυφτούν!
Η μία πίσω από ένα αυτοκίνητο, οι άλλες δύο πίσω από 2 θάμνους...
Η τέταρτη πίσω από μια άλλη κολώνα...

ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ...

Αρχίζει το ψάξιμο!...
Συνειδητοποιώ πως έχω ένα πελώριο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου...
Και.... είναι δυνατόν; ...Ζηλεύω! Ζηλεύω απίστευτα!!!
Πόσα χρόνια έχω να παίξω "κρυφτό";
(μόλις έκανα ένα δυσάρεστο συνειρμό για τη ...gay ζωή μου, και πικροχολίασα ...αχμφ... Μπαααα.... δε με πτοεί... εξακολουθώ να αναρρωτιέμαι...)
Πόσα χρόνια έχω να παίξω κρυφτό;
Πόσα χρόνια έχω να πω τη λέξη "κρυφτό;;;;
Πόσα παιχνίδια έπαιζα τότε και τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου;
Κυνηγητό... Αγαλματάκια ακούνητα... Ένα, Δύο, Τρία, Κόκκινο φως...
(όλα έχουν σεξουαλικό υπονοούμενο ή έχω πολύ καιρό να κάνω σεξ;;; :Ρ)

Θέλω να κατέβω και να παίξω μαζί τους...
Λες να με δεχτούν; (μην απαντήσεις...)

Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να βρεθώ πάλι στο προαύλιο του σχολείου μου και να παίξω ...Σαλαμάκια!!! Πω, πω, τρέλα!!! :)))
Να πάω πάλι δημοτικό!
Τότε που δεν είχα μυωπία, τότε που και η Μαρία και ο Γιαννάκης είχαν "πουλάκι" και δεν καταλάβαινα τη διαφορά, τότε που χόρευα "τα παπάκια μια φορά" και το Lambada (α, εχόρτασα, βάλε στα κουνέλια φαγητό...:Ρ). Τότε που μου έπαιρνε μισή ώρα να γράψω μια πρόταση και είχα κασετίνα spiderman.... :)))

Τι με έπιασε τώρα;
Το τραγούδι φταίει;
Που το ξέθαψαν;
Αααααααααχ (αναστεναγμός αναπόλησης...)
:)