Επόμενος Σταθμός Ντροπή... Next Station Ntropi...

Το Σάββατο κατέβηκα Πειραιά με τον ηλεκτρικό...

Radiohead - Exit Music

Όποτε χρησιμοποιώ τον ηλεκτρικό, συνήθως έχω τα ακουστικά στ' αφτιά και ένα βιβλίο στο χέρι... οπότε σπάνια ασχολούμαι με τους γύρω μου. Αλλά το mp3 είχε μείνει από μπαταρίες και βιβλίο δεν είχα πρόχειρο, οπότε ήμουν "υποχρεωμένος" να μετρήσω τα λεπτά της επιστροφής μου χαζεύοντας τον κόσμο και την πόλη απ' το παράθυρο...

Μπαίνω στο τρίτο βαγόνι απ' το τέλος... Δεν έχει πολύ κόσμο...
Στρίβω αμέσως δεξιά, και αρχίζω να σκανάρω το χώρο για να εντοπίσω τη θέση που θα καταλάβω... Το βλέμμα μου στρέφεται σε ένα τύπο.
Είναι μεγάλος σε ηλικία - γύρω στα 60. Το σώμα του είναι αρκετά αδυνατισμένο και φαίνεται ταλαιπωρημένο. Στο πρόσωπο του είναι εμφανή τα σημάδια του χρόνου, και ίσως κάποιες πιό βαθιές ρυτίδες με κάνουν να φαντάζομαι πως έχει ζήσει περισσότερες κακουχίες απ' όσες θα βίωνε υπό άλλες συνθήκες! Είναι μελαμψός και έχει πλούσια γκριζόμαυρα μαλλιά και γένια. Φοράει ένα κοντομάνικο κόκκινο T-shirt και παρατηρώ πως... το αριστερό του χέρι είναι κομμένο...!
Κομπιάζω λίγο... Κάνω πως δεν το είδα... Δε θέλω να με δει να τον κοιτάζω εκεί...
Δε θέλω καν να νιώσει πως τον κοιτάζω εκεί...

Προσπερνάω το κάθισμα του! Δε θέλω να κάτσω. Όχι επειδή έχει ... Όχι!
Σπάνια κάθομαι όποτε παίρνω τον ηλεκτρικό, και αυτό αν είμαι πολύ κουρασμένος.
Δεν είμαι τώρα! Προτιμώ να σταθώ όρθιος.

Στη θέση ακριβώς απέναντι του, κάθεται μια γυναίκα.
Είναι γύρω στα 55 και φοράει μια γκρίζα φούστα μέχρι το γόνατο και ένα κίτρινο μάλλινο μπλουζάκι. Είναι λίγο γεματούλα, και η μπλούζα της φαίνεται να τη στενεύει στα μπράτσα και στο στήθος. Κάθεται με τα πόδια κλειστά, και στα χέρια της κρατάει ένα λουλούδι και μια σακούλα Super Market. Στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. Ίσως να είναι νεότερη και να δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της. Δε χαμογελάει... και κοιτάζει προς το παράθυρο -υποθέτω- μελαγχολικά...! Είναι άβαφτη και μοιάζει αρκετά κουρασμένη. Μια τούφα απ' τα μαλλιά της ακουμπάει στο μάγουλο της. Μία τούφα κιτρινόξανθη, σε βάση μελαχροινή. Έχει ξεφύγει από το μπλέ λαστιχάκι που συγκρατεί τα υπόλοιπα κιτρινόξανθα μαλλιά της.
Σκέφτομαι πως ίσως να έφυγε βιαστικά απ' το σπίτι και τα έδεσε έτσι πρόχειρα...

Γυρίζει και κάτι λέει στον άντρα με το κόκκινο t-shirt...

Γνωρίζονται! Δεν ακούω τι του λέει, αλλά της γνέφει θετικά και της χαμογελάει!

Επόμενος σταθμός Φάληρο...Next station Faliro...

Οι πόρτες ανοίγουν, και μπαίνει μέσα ένα ζευγαράκι, μια ηλικιωμένη κυρία και 3 κοπέλες. Δεν έχει άδειες θέσεις! Μόνο αυτές τις δυο δίπλα στον κατάκοπο άντρα και τη γυναίκα. Η ηλικιωμένη προχωράει στο βάθος. Το ίδιο και το ζευγάρι. Οι τρείς κοπέλες στέκονται απέναντι μου. Κοιτάζουν τον άντρα...
"Όχι, τόσο αδιάκριτα ρε κορίτσια... Έλεος... Μη σας δει να τον κοιτάτε έτσι"...

Συνεχίζουν να κοιτάζουν επίμονα. Τον κοιτάζουν λες και θα σηκωθεί και θα ζητήσει ελεημοσύνη... Θα είμαι ψεύτης αν πω πως κι εγώ δεν το σκέφτηκα όταν τον είδα...
...Αισθάνομαι άσχημα που τον κοιτάζουν έτσι επίμονα.

Λες και το κατάλαβε, σηκώνεται και κάθετε δίπλα στη γυναίκα με το λουλούδι και τα κιτρινόξανθα μαλλιά. Κοιτάζει γύρω του, κοιτάζει εμάς, όσους στεκόμαστε, σα να θέλει να μας δείξει ότι ελευθέρωσε το κάθισμα και είναι διαθέσιμο. Δεν αλλάζει κάτι στο τοπίο. Οι κοπέλες
κοιτάζουν αλλού.

Σκύβω χαμηλά το κεφάλι μου...

Ο ταλαιπωρημένος άντρας, σκύβει και κάτι λέει στη γυναίκα δίπλα του. Αυτή αρχίζει να γελάει. Γελάει δυνατά... και κάνει σα να τον σπρώχνει μακρυά της. Γελάει κι αυτός! Γελάει και την αγκαλιάζει!!!

Σκύβει και τη φιλάει.
Αυτή δείχνει να ντρέπεται... Όχι τον κόσμο... Αλλά, να... που τη φιλάει!
Τη σφίγγει στην αγκαλιά του και αυτή τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια!
Την ξαναφιλάει... Η γυναίκα δείχνει να έχει αφεθεί. Δείχνει να έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά του. Δεν έχει το αριστερό του χέρι, κι όμως, την αγκαλιάζει σα να έχει 20 χέρια...
Κάτι της ψιθυρίζει πάλι. Κοκκινίζει και γελάει! Μυρίζει το λουλούδι που κρατάει. Τον ξαναφιλάει και γέρνει στον ώμο του. Της φιλάει τα μαλλιά και μένουν να κοιτάζουν έξω απ' το παράθυρο...

Πλέον δε φαίνονται ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι... Πλέον δε φαίνονται καν μεγάλοι! Έχουν γίνει 40, 35, 25... Έχουν γίνει νέοι και όμορφοι!!! Κάτι τους κάνει να λάμπουν...

Συνειδητοποιώ πως χαμογελάω. Τους ζηλέυω!!! Δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι! Πιό ευτυχισμένοι από όλους στο βαγόνι. Ίσως και πιό ευτυχισμένοι από όλους στον κόσμο... Ο κόσμος τους ανήκει! Ο κόσμος, που συνεχίζει να μπαίνει και να βγαίνει από το βαγόνι σε κάθε στάση... Που τους κοιτάζει αδιάκριτα, κι όμως δεν πτοούνται...

Ναι! Έκανα λάθος... ο άντρας δε βλέπει την αδιακρισία στα βλέμματα των γύρω του. Δε βλέπει αν κοιτάζουν το κομμένο του χέρι. Άλλωστε δεν το χρειάζεται!!! Ότι χρειάζεται το έχει αγκαλιάσει με το δεξί του χέρι...

Νιώθω ντροπή. Απίστευτη ντροπή. Που τον κοίταξα καχύποπτα... Που τον λυπήθηκα... Που δεν κάθισα δίπλα του... Που τσαντίστηκα με όσους τον κοίταζαν στο χέρι... Που έκανα το ίδιο κι εγώ ούτως ή άλλως... Που φοβήθηκα... Που το μόνο που δεν παρατήρησα ήταν τα μάτια τους...

Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι... Next station Monastiraki...

Εδώ κατεβαίνω... όχι απ' τη ντροπή μου!
(Αλλά θα μπορούσα!!!)

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε κάμποσες βδομάδες πριν...)