Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Επόμενος Σταθμός Ντροπή... Next Station Ntropi...

Το Σάββατο κατέβηκα Πειραιά με τον ηλεκτρικό...
Radiohead - Exit Music


Όποτε χρησιμοποιώ τον ηλεκτρικό, συνήθως έχω τα ακουστικά στ' αφτιά και ένα βιβλίο στο χέρι... οπότε σπάνια ασχολούμαι με τους γύρω μου. Αλλά το mp3 είχε μείνει από μπαταρίες και βιβλίο δεν είχα πρόχειρο, οπότε ήμουν "υποχρεωμένος" να μετρήσω τα λεπτά της επιστροφής μου χαζεύοντας τον κόσμο και την πόλη απ' το παράθυρο...

Μπαίνω στο τρίτο βαγόνι απ' το τέλος... Δεν έχει πολύ κόσμο...
Στρίβω αμέσως δεξιά, και αρχίζω να σκανάρω το χώρο για να εντοπίσω τη θέση που θα καταλάβω... Το βλέμμα μου στρέφεται σε ένα τύπο.
Είναι μεγάλος σε ηλικία - γύρω στα 60. Το σώμα του είναι αρκετά αδυνατισμένο και φαίνεται ταλαιπωρημένο. Στο πρόσωπο του είναι εμφανή τα σημάδια του χρόνου, και ίσως κάποιες πιό βαθιές ρυτίδες με κάνουν να φαντάζομαι πως έχει ζήσει περισσότερες κακουχίες απ' όσες θα βίωνε υπό άλλες συνθήκες! Είναι μελαμψός και έχει πλούσια γκριζόμαυρα μαλλιά και γένια. Φοράει ένα κοντομάνικο κόκκινο T-shirt και παρατηρώ πως... το αριστερό του χέρι είναι κομμένο...!
Κομπιάζω λίγο... Κάνω πως δεν το είδα... Δε θέλω να με δει να τον κοιτάζω εκεί...
Δε θέλω καν να νιώσει πως τον κοιτάζω εκεί...

Προσπερνάω το κάθισμα του! Δε θέλω να κάτσω. Όχι επειδή έχει ... Όχι!
Σπάνια κάθομαι όποτε παίρνω τον ηλεκτρικό, και αυτό αν είμαι πολύ κουρασμένος.
Δεν είμαι τώρα! Προτιμώ να σταθώ όρθιος.

Στη θέση ακριβώς απέναντι του, κάθεται μια γυναίκα.
Είναι γύρω στα 55 και φοράει μια γκρίζα φούστα μέχρι το γόνατο και ένα κίτρινο μάλλινο μπλουζάκι. Είναι λίγο γεματούλα, και η μπλούζα της φαίνεται να τη στενεύει στα μπράτσα και στο στήθος. Κάθεται με τα πόδια κλειστά, και στα χέρια της κρατάει ένα λουλούδι και μια σακούλα Super Market. Στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. Ίσως να είναι νεότερη και να δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της. Δε χαμογελάει... και κοιτάζει προς το παράθυρο -υποθέτω- μελαγχολικά...! Είναι άβαφτη και μοιάζει αρκετά κουρασμένη. Μια τούφα απ' τα μαλλιά της ακουμπάει στο μάγουλο της. Μία τούφα κιτρινόξανθη, σε βάση μελαχροινή. Έχει ξεφύγει από το μπλέ λαστιχάκι που συγκρατεί τα υπόλοιπα κιτρινόξανθα μαλλιά της.
Σκέφτομαι πως ίσως να έφυγε βιαστικά απ' το σπίτι και τα έδεσε έτσι πρόχειρα...

Γυρίζει και κάτι λέει στον άντρα με το κόκκινο t-shirt...

Γνωρίζονται! Δεν ακούω τι του λέει, αλλά της γνέφει θετικά και της χαμογελάει!

Επόμενος σταθμός Φάληρο...Next station Faliro...

Οι πόρτες ανοίγουν, και μπαίνει μέσα ένα ζευγαράκι, μια ηλικιωμένη κυρία και 3 κοπέλες. Δεν έχει άδειες θέσεις! Μόνο αυτές τις δυο δίπλα στον κατάκοπο άντρα και τη γυναίκα. Η ηλικιωμένη προχωράει στο βάθος. Το ίδιο και το ζευγάρι. Οι τρείς κοπέλες στέκονται απέναντι μου. Κοιτάζουν τον άντρα...
"Όχι, τόσο αδιάκριτα ρε κορίτσια... Έλεος... Μη σας δει να τον κοιτάτε έτσι"...

Συνεχίζουν να κοιτάζουν επίμονα. Τον κοιτάζουν λες και θα σηκωθεί και θα ζητήσει ελεημοσύνη... Θα είμαι ψεύτης αν πω πως κι εγώ δεν το σκέφτηκα όταν τον είδα...
...Αισθάνομαι άσχημα που τον κοιτάζουν έτσι επίμονα.

Λες και το κατάλαβε, σηκώνεται και κάθετε δίπλα στη γυναίκα με το λουλούδι και τα κιτρινόξανθα μαλλιά. Κοιτάζει γύρω του, κοιτάζει εμάς, όσους στεκόμαστε, σα να θέλει να μας δείξει ότι ελευθέρωσε το κάθισμα και είναι διαθέσιμο. Δεν αλλάζει κάτι στο τοπίο. Οι κοπέλες
κοιτάζουν αλλού.

Σκύβω χαμηλά το κεφάλι μου...

Ο ταλαιπωρημένος άντρας, σκύβει και κάτι λέει στη γυναίκα δίπλα του. Αυτή αρχίζει να γελάει. Γελάει δυνατά... και κάνει σα να τον σπρώχνει μακρυά της. Γελάει κι αυτός! Γελάει και την αγκαλιάζει!!!

Σκύβει και τη φιλάει.
Αυτή δείχνει να ντρέπεται... Όχι τον κόσμο... Αλλά, να... που τη φιλάει!
Τη σφίγγει στην αγκαλιά του και αυτή τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια!
Την ξαναφιλάει... Η γυναίκα δείχνει να έχει αφεθεί. Δείχνει να έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά του. Δεν έχει το αριστερό του χέρι, κι όμως, την αγκαλιάζει σα να έχει 20 χέρια...
Κάτι της ψιθυρίζει πάλι. Κοκκινίζει και γελάει! Μυρίζει το λουλούδι που κρατάει. Τον ξαναφιλάει και γέρνει στον ώμο του. Της φιλάει τα μαλλιά και μένουν να κοιτάζουν έξω απ' το παράθυρο...

Πλέον δε φαίνονται ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι... Πλέον δε φαίνονται καν μεγάλοι! Έχουν γίνει 40, 35, 25... Έχουν γίνει νέοι και όμορφοι!!! Κάτι τους κάνει να λάμπουν...

Συνειδητοποιώ πως χαμογελάω. Τους ζηλέυω!!! Δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι! Πιό ευτυχισμένοι από όλους στο βαγόνι. Ίσως και πιό ευτυχισμένοι από όλους στον κόσμο... Ο κόσμος τους ανήκει! Ο κόσμος, που συνεχίζει να μπαίνει και να βγαίνει από το βαγόνι σε κάθε στάση... Που τους κοιτάζει αδιάκριτα, κι όμως δεν πτοούνται...

Ναι! Έκανα λάθος... ο άντρας δε βλέπει την αδιακρισία στα βλέμματα των γύρω του. Δε βλέπει αν κοιτάζουν το κομμένο του χέρι. Άλλωστε δεν το χρειάζεται!!! Ότι χρειάζεται το έχει αγκαλιάσει με το δεξί του χέρι...

Νιώθω ντροπή. Απίστευτη ντροπή. Που τον κοίταξα καχύποπτα... Που τον λυπήθηκα... Που δεν κάθισα δίπλα του... Που τσαντίστηκα με όσους τον κοίταζαν στο χέρι... Που έκανα το ίδιο κι εγώ ούτως ή άλλως... Που φοβήθηκα... Που το μόνο που δεν παρατήρησα ήταν τα μάτια τους...

Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι... Next station Monastiraki...

Εδώ κατεβαίνω... όχι απ' τη ντροπή μου!
(Αλλά θα μπορούσα!!!)

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε κάμποσες βδομάδες πριν...)

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Good As You είπε...

ένα θα πω μέχρι στιγμής.. Δόξα το θεό για την κατοχύρωση... θα επανέρθω σε λίγο με το σχόλιο...

Good As You είπε...

Αυτό είναι η ευτυχία... Κρύβεται εκεί που δεν το περιμένεις - στις πιο μικρές στιγμές - και χωρίς να υπάρχουν οι δεδομένες για εμάς προυποθέσεις... Τι ωραία εμπειρία apsoy..... Φαντάσου ποόση δύναμη πέρνουν αυτοί οι άνθρωποι από την αγάπη που νοιώθουν από το συνάνθρωπο τους. Μακάρι και εμείς να νιώσουμε έτσι... :)

Equilibrium είπε...

Γιατί όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι (την υγεία μας, ένα χέρι, τη δουλειά μας, έναν γκόμενο) τότε κι αρχίζουμε να το εκτιμάμε;...

xipasmenos είπε...

Τι πανέμορφο, ρησπεκτ τρελό. Φοβερό κείμενο, ωραία γραμμένο, και ΤΕΛΕΙΟ μουσικό χαλί.
Τελικά η αγάπη είναι πάνω απ' ολα ακούς Λο. μου; Η αγάπη πάνω απ'ολα.....
Με έκανες να κλάψω Αψου μου....
(το χω βεβαια με |radiohead αυτό, με κάνουν πάντα να κλαίω)

orestis είπε...

Ρε και εγώ έκλαψα.

Νυχτιάτικα τι μου κάνες.

Κανένας πάντως δεν είναι για λύπηση κι ας φαίνεται.

Η ευτυχία είναι μέσα μας.

Και όσοι την έχουν βρει, δεν χρειάζονται κανένα εξωτερικό παράγοντα να το επιβεβαιώσει.

Το ξέρουν οι ίδιοι.

Αυτή είναι η μαγκιά τους απέναντι στα βλέμματα. (όχι το δικό σου, τα κακόβουλα)

Φιλάκια

Iliaxtida είπε...

παρα πολυ ωραιο..ειχα μεινει με ανοιχτο το στομα(κυριολεκτικα ομως!) οταν το διαβαζα...μου θυμισε κ λιγο εμενα με το mp3 και το βιβλιο στο χερι σε ολα τα μεσα μεταφορας(μεχρι και σε ταξι!) αλλα κ τη συνηθεια μου να παρατηρω τον κοσμο γυρω μου :) μπραβο..πολυ αληθινο..

Dante είπε...

Ο ρομαντικός, γλυκός και πονοψυχιάρης εαυτός μου (κοινώς το 1% της προσωπικότητάς μου) θέλει να πει: "Αχου μωρέ, τι γλυκό που ήτανε, τι ωραίο, έτσι θα ερωτευτείς κι εσύ μια μέρα..." κλπ κλπ κλπ...
Αλλά ο καυστικός, κυνικός και αναίσθητος εαυτός μου είναι πιο πολύ της άποψης: "Ωραία, είσαι ένα αναίσθητο καθικάκι που κρίνει κόσμο από την εμφάνιση, so what? " κλπ κλπ κλπ...

Οπότε ο in-between εαυτός μου, θα το παίξει ύπουλα, και με ένα πονηρό γελάκι και μισόκλειστο μάτι θα πει: "μήηηηπως πρέπει να ερωτευτείς απσουδάκομ', μπας και σταματήσεις να παρατηρείς και να αναλύεις τι γίνεται γύρω γύρω, να φορέσεις αισιόδοξα γυαλάκια και να αρχίσεις να ακτινοβολείς ζεστούλα...; " ;) Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο έχω την αίσθηση οτι κάπου κατά κει πάει το ζήτημα... Or maybe, it's just me...
Πολλά φιλάκια boy.

One Big DJ είπε...

Na thewreis tyxero ton eayto sou pou mporeis na ta parathreis ayta. Na sou teleiwnei i mpataria toy mp3 player pio syxna..
Me sygkinises poly..
Malakistiri :-)

revqueer είπε...

AWWWWW!!!!!

Elerran είπε...

Όλοι έχουμε την ίδια ενστικτώδη αντίδραση σε οτιδήποτε διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι. Ειδικά αφού το αναγνωρίζεις αυτό. Το επόμενο βήμα είναι η καταπολέμηση του ενστίκτου, και η δράση με τη λογική (στην συγκεκριμένη περίπτωση να πας και να κάτσεις). Δεν έχεις φτάσει εκεί ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι είσαι κοντά.

veloz είπε...

τι γλυκόόόόό!
σνιφ..

nikisot είπε...

loipon, egw palaiotera epairna poly syxna ton hlektriko.egw den exw synh8ws biblio,exw akoustika kai koitazw gyrw mou tous an8rwpous.perissotero apo periergeia gia to an8rwpino eidos...skeftomai, ti na skeftontai, ti douleies exoun, einai stenaxwrhmenoi einai xaroumenoi...otan ekana ayto sth germania, oloi me koitousan kaxypopta...
ayto pou les to exw niwsei kai egw..kai exw ma8ei na mhn krinw tous an8rwpous apo to e3wfyllo tous.kai edika an den 3ereis ti kryboun mesa tous.Tis proalles hmoun h monh pou ka8hse dipla s ena tromaxtiko typo terastio kai apw8htiko.kati kopeles me koita3an apodokimastika, styl ma ti kanei ayth, de ton blepei|???
aytes oi symperifores einai gia ntroph, oxi h entsiktwdhs apostrofh logw tou parousiastikou.
esy na mh ntrepesai, giati me ayto to keimeno edwses ena ma8hma se olous emas pou se diabazoume apsou mou...
filia..

Lithium είπε...

dn xriazontai xeria gia na aggaliaseis kapion....

aggelika είπε...

Αχ παλιάνθρωπε, πάλι με έκανες και δάκρυσα!

Η ευτυχία και η δυστυχία δεν κρύβονται σε ένα κομμένο χέρι ή σε μια ταλαιπωρημένη εμφάνιση. Κρύβονται στον άνθρωπο που υπάρχει μέσα..

Καληνύχτα..

Legally Blonde είπε...

Μικρουλι μου...

Η μονη φορα που εκλαψα σε μπουζουκια (μη-σουρωμενη εννοω) ηταν οταν ενα παιδι χωρις χερια χορεψε το "Ειμαι αιτος χωρις φτερα..."

Δυστυχως η κοινωνια και η καθημερινοτητα μας μας εχει επιβαλλει σαν ομορφο το φωτεινο και glam...Η ομορφια ειναι παντου αρκει να εχεις τα ματια της ψυχης σου ανοιχτα


Mατς!!!!

Neverlandean είπε...

Εγώ δεν κατάλαβα γιατί κάθονταν χωριστά το ζεύγος. Άγνωσται αι βουλαί των ηλικιωμένων.

Μπράβο, μ' αυτό σου το ποστ μας θυμίζεις πως θα πεθάνουμε σταφιδιασμένοι και μόνοι.

<33333333333333333

Είδωλο είπε...

ΝeverLandEan γιατι μας λενε ολοι αναποδους , οι αλλοι το βρηκανε ρομαντικο αλλα εγω συμφωνω μαζι σου...

Αλλωστε δεν παιρνω και Μεσα Μαζικης Μεταφορας, χαμπαρι δεν θα μας παρουνε, θα μας βρουνε αφου ξεφτισει η μυρωδια της ενυδατικης Dove μετα απο τα τοσα χρονια αφρολουτρο σετ μπανιο κτλ.
χαχαχα

Και Αψου, την επομενη φορα σταματα σε κανα περιπτερο και μπαρε μπαταριες. Ημαρτον

g for george είπε...

Συγκλονιστικό. Γιατί η πραγματική ζωή είναι πολύ διαφορετική από αυτό που φανταζόμαστε. Όλοι έχουν από μια ιστορία να διηγηθούν.

(Βέβαια ως φαν του never συμφωνώ και επαυξάνω ΚΑΙ με την δική του προσέγγιση!)

Reborn είπε...

Σου εύχομαι να είσαι και συ τόσο ευτυχισμένος μιά μέρα... :)

Ρεμπεσκές είπε...

Κατι ξερω εγω που γυριζω πλατη και κοιταω τα παπουτσια μου παντα...ειναι σωτηριο.

Fish-bait είπε...

*Hug

APSOY είπε...

Προς όλους
Επιφυλάσσομαι να απαντήσω σε όλους. Απλά λόγω εξεταστικής έχω λίγο περιορισμένο χρόνο...
Αι'λ μπι μπακ :)

M...Ursula είπε...

Το story σου με έκανε και κόλλησα...
Με αφορμή αυτά που ανέφερε η moodygirl, και εγώ όταν χρησιμοποιώ μέσα μεταφοράς, μου αρέσει να παρατηρώ, σκέφτομαι..και δεν σου κρύβω ότι έχω δεί συμπεριφορές και συμπεριφορές απο ανθρώπους γύρω μου που παρατηρούν αδιάκριτα ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται στην αισθητική τους..δεν θα ξεχάσω την "κυρία" που άρχιζε και φώναζε στον Πακιστανό ότι βρωμάει και να κατέβει απο το λεωφορείο..Jesus..λίγη ευγένεια πιά..Με τι θές να πάει ο άνθρωπος, κυρά μου; με λιμουζίνα;