Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

2, 2...

Σήμερα ξύπνησα χάλια... τραγικά... απαράδεκτα...

Αφού γύρισα σπίτι από όλες τις δουλειές που είχα να κάνω στις 23.00 το βράδυ, αποφάσισα πως δε θα μιζεριάσει η ζωή μου και πως δε θα γεράσω πριν της ώρας μου και παρότι είμαι κομμάτια (ντεντ όμως), θα βγω για ποτό. Κι έτσι έκανα. Βέβαια δεν ήπια ποτό, παρακάλεσα να μου φτιάξουν ένα καφέ, για να αντέξω (οκ, ναι, είμαι ξενέρωτος) και κατάφερα να μείνω ξύπνιος!


Γυρίζοντας πλέον σπίτι κατά τη 01.30 (εργάσιμη μέρα, είχα εγερτήριο στις 07.45), διαπίστωσα πως τελικά ο καφές με έπιασε και είμαι σε εγγρήγορση (έτσι νόμιζα τουλάχιστον...)! Έτσι αποφάσισα να μην ξαπλώσω αμέσως, αλλά να βάλω να κατεβάσω κανένα ωραίο τραγουδάκι... Και έτσι έκανα!!! Κάθισα στον υπολογιστή μου, έβαλα να κατεβάζει, έστριψα κι ένα τσιγάρο, και το επόμενο που θυμάμαι είναι να με φυσάει ένα δροσερό αεράκι και να με ενοχλεί κάτι στο σβέρκο...


Τελικά αποδείχτηκε πως το αεράκι ήταν δροσερό γιατί στις 03.00 η θερμοκρασία πέφτει και αρχίζει η ψύχρα... και αυτό που με ενοχλούσε στο σβέρκο ήταν ο ίδιος ο σβέρκος μου, ο οποίος είχε πάθει μια αγκύλωση αφού με είχε πάρει ο ύπνος στην καρέκλα... και δεν είχα ΚΑΝ το αντανακλαστικό να γύρω να πέσω στο γραφείο...Όχι βέβαια! Γιατί αυτό θα το έκανε πιό φυσιολογικό... Αντιθέτως, έπρεπε απλά να κοιμηθώ με το λαιμό μου να έχει κάνει γωνία 90 μοιρών προς τα πίσω και να βλέπω το ταβάνι...

Τον πήρα κι έγειρα κανονικότατα δηλαδή!!!

...Αφού δεν έπαθα αναρρόφηση, τυχερός είμαι...


Για να μην πολυλογώ (το κάνω καμιά φορά αυτό), σηκώθηκα με αργές κινήσεις, - μη μείνει τίποτα στον τόπο - και πήγα να πλύνω δόντια για να ξαπλώσω...

(Παρεμπιπτόντως κοιτάζοντας την οδοντόβουρτσα βρήκα ομοιότητες στην κλίσης της με την κλίση που είχε αποκτήσει η σπονδυλική μου στήλη...).

Ο ύπνος ο γλυκός δεν άργησε να ρθει, και λίγη ώρα μετά έβλεπα το τρίτο όνειρο.


Κάπου εδώ, ανοίγω μια παρένθεση να παραδεχτώ κάτι...

ανοίγει παρένθεση: Όταν κοιμάμαι... ΚΟΙΜΑΜΑΙ! Τέλος. Πίριοντ! Δεν ξυπνάω εύκολα... Πέφτω σα ζώο και σπάνια ακούω το ξυπνητήρι! Μάλιστα, ενίοτε οι ήχοι που ακούω και που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα με ξυπνούσαν, μπαίνουν τσόντα στο όνειρο μου και αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο...

Κάνει μπιπ-μπιπ-μπιπ το ξυπνητήρι? Στο όνειρο μου, αυτό μεταφράζεται σε μια σειρήνα που άρχισε να βαράει και αλλάζει την τροπή των γεγονότων...! Έχω προγραμματίσει να αρχίσει αυτόματα το ραδιόφωνο μου; Στο όνειρο μου αυτό σημαίνει πως έχουμε πάρτυ...! Έρχεσαι και μου μιλάς; Στο όνειρο μου αυτό σημαίνει πως μόλις απέκτησες πρωταγωνιστικό ρόλο...

Τώρα θα μου πεις... "και πως ξυπνάς;".

Μέθοδος 1: Βάζεις 3 ξυπνητήρια... Ε, κι αν σε έχουν επιπλήξει ουκ ολίγες φορές στη δουλειά πως αργείς, αποκτάς ένα έμφυτο άγχος και αναγκαστικά κάποια στιγμή, αν όχι το πρώτο ή το δεύτερο... το τρίτο ξυπνητήρι το ακούς!!

Μέθοδος 2: Πίνεις πολύ νερό πριν κοιμηθείς... Λίγες ώρες μετά, ο πόνος στη φούσκα σου είναι ένας βάρβαρος, αλλά αποτελεσματικός τρόπος να ξυπνήσεις το πρωί και χωρίς να έχεις διάθεση να ξανακοιμηθείς!!! Τραστ μι!
...:κλείνει η παρένθεση (μεγάλη παρένθεση, ε;)

Έτσι και χθες το βράδυ... μετά την άλωση του σβέρκου μου, έπεσα ξερός! Και εκεί που κοιμόμουν σαν κτήνος... κάποια στιγμή ένα περίεργο συναίσθημα με έκανε να τιναχτώ και να ξυπνήσω απότομα!!!

Δε θυμάμαι τι σκατά έβλεπα στον ύπνο μου - αφού έπαθα μπλακ άουτ στο δευτερόλεπτο από τον πανικό...
Πάντως, ό,τι κι αν έβλεπα με είχε ακινητοποιήσει και μαζί με μένα και το χέρι μου που είχε διπλώσει στα 2 και είχε πλακωθεί από το υπόλοιπο σώμα...

Μιλάμε όμως, είχε γίνει κούτσουρο...

Από τον ώμο μέχρι τα δάχτυλα κάγκελο το χέρι!!! Ψόφιο...

Νόμιζα πως έπαθα γάγγραινα...

Ναι, έχει ξαναμουδιάσει το χέρι μου... Αλλά τέτοια στύση δεν είχε ξαναπάθει!

Καταρχάς, είχε άλλη θερμοκρασία από το υπόλοιπο σώμα! Φρίκη; Ήταν πιό παγωμένο!!!

Επίσης, παρότι αισθανόμουν οτι ζυγίζει 50 κιλά, δεν το ένιωθα καθόλου!!!

Βρε τι που άρχισα να του ρίχνω σφαλιαρίδια, τι που το έβαλα κάτω από τη βρύση να νιώσει κάτι... μόνο βελόνες δεν πήρα να αρχίσω τα βουντού μπας και αντιδράσει...... Μάταια!!! Είχε αποκτήσει ένα υπέροχο κατά τ' άλλα μωβ-ροζ χρωματάκι που θα το παρουσίαζε εκστατικά η Μοιραράκη, αλλά δεν το ένιωθα...!!!

Ο πανικός ο ίδιος!


Δεν πέρασε πολύ ώρα - αρκετή βέβαια για να με φανταστώ ακρωτηριασμένο - , και τελικά λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να ανταποκρίνεται στα εξωτερικά ερεθείσματα και έκανα και απόπειρα να το λυγίσω.

Πάνω που χάρηκα, είχα ξεχάσει το λεγόμενο "μυρμίγκιασμα"...

Πάλι έτρεχα σαν τον βλάκα, να το βάλω κάτω απ' τη βρύση, με την ευχή αυτή τη φορά να ξανασταματήσει να νιώθει...

Έριξα κι ένα ίνδιάνικο χορευτικό μέχρι να ηρεμήσει, και κάμποση ώρα αργότερα, μπόρεσα να χαλαρώσω...

Α, σημειωτέον η ώρα ήταν 06.00 όταν έπεσα για ύπνο πάλι...


'Ντάξει... εμένα οι μαλακίες μου έχουν καταγωγή από Χίο... Πάνε διό-διό...

Επίσης, υπάρχει-δεν υπάρχει Θεός, εγώ όταν τελικά ξάπλωσα, έκανα το σταυρό μου, γιατί είχα ακόμα 2 ώρες ύπνου... ποτέ δεν ξέρεις τι μπορούσε να συμβεί...


Άντε να δούμε η αυριανή μέρα τι θα ξημερώσει!!! ;)

Το τραγουδάκι στάνταρ το ξέρεις! Είναι δεκαετίας 90 (όχι δεν είναι A*Teens χαχαχαχα), ένας ραδιοφωνικός σταθμός κάπου το ξέθαψε και μου θύμισε ότι υπάρχει, το κατέβασα και να'το!


Μιλάει για Σαββατόβραδο... Ε, και αφού αύριο είναι Σάββατο... Αφιερωμένο! :)
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΟΟΟΟΟΟ!!!
Άκου το:
Whigfield - Saturday Night

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Α, να χαθώ!

Λοιπόν!
Δεν έχω ιππόκαμπο! Τέλος... Δεν έχω. Απλά πρέπει να το παραδεχτώ!!!
Δεν έχω gaydar και δεν έχω και ιππόκαμπο! Το είδα, το παραδέχτηκα και τώρα ζω με αυτό.
(Όχι οτι είχα
και πολλές επιλογές... λέμε τώρα...!)

Τσάκω κι ένα κεφάτο τραγουδάκι (ω, ναι, κι όμως είναι κεφάτο...) , που στο ρεφραίν λέει "I'm not lost, just undiscovered"

Μου το αφιερώνω και συνεχίζω... θα καταλάβεις γιατί...
James Morrison - Undiscovered

Tι λέγαμε; Α ναι!
Σε περίπτωση που δεν είχες διαβάσει κι εσύ εκείνο το άρθρο του focus, σε ενημερώνω πως ιππόκαμπος = η
αποθήκη των τοπολογικών αναμνήσεων του εγκεφάλου που περιέχει νευρώνες που ονομάζονται "κύτταρα του γεωγραφικού χάρτη ή NDR, Πιό απλά; Είναι ένα ματζαφλαράκι του εγκεφάλου μας, στο οποίο οφείλεται η αίσθηση προσανατολισμού μας. Ε, εγώ δεν το χω αυτό. Άσε με σε μια διασταύρωση και βάλε με να διαλέξω προς τα που θα πάμε, κι εγώ θα χαθώ. Δεν το 'χω...! Εγκατέλειψε με σε μια πλατεία και πες μου να βρω το δρόμο να γυρίσω σπίτι κι εγώ θα φρικάρω και θα αρχίσω να ρωτάω όλους τους περαστικούς να μου δείξουν το δρόμο. Σε λαβύρινθο μη με βάλεις - δεν το συζητώ. Εκεί θα με πιάσει και η κλειστοφοβία μου και απλά θα ξαπλώσω και θα περιμένω να πεθάνω από ασιτία... χωρίς καν να το παλέψω!!!

Και αυτό μάλλον θα έπρεπε να είναι βασικό κριτήριο για τη δουλειά μου! Το να έχω ιππόκαμπο δηλαδή...
Αλλά δε με ρωτήσανε στο ίντερβγιου, δε σκέφτηκα κι εγώ ότι πρέπει να το αναφέρω και τώρα έχω βρει μεγάλο μπελά! Να, όπως προ ολίγου...

Μπουκάρει αγχωμένη η αφεντικίνα μου στο γραφείο μου! Με κοφτές και βιαστικές λέξεις, με ρωτάει:

- Ξέρεις που είναι η οδός τάδε;

Και πριν προλάβω να συνειδητοπο
ιήσω τι, πως, που και γιατί... γουρλώνει τα μάτια της και συνεχίζει ένα τόνο εντονότερα:
- ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ Τ Ω Ρ Α!!!

Κάπου εδώ, έκανα μια παύση και με φαντάστηκα με σγουρό μακρύ ατίθασο μαλλί, σιδεράκια και τεράστια
γυαλιά μυωπίας, να κάνουν κύκλους τα μάτια μου και να δαγκώνω το κάτω χείλος μου - βλέπε Μαρία η Άσχημη όταν ο αφεντικός της της φωνάζει "Γρήγορα, Σβέλτα, Έφυγες"!

Έπρεπε να περάσουν 3-4 λεπτά για να μπορέσω να κάνω κάποιο μορφασμό και άλλα 2-3 για να συλλαβίσω ένα
"όχι ρε γαμώτο"... (ναι, λειτουργώ σε σλόου μόσιον σήμερα... πλήττω σα βλήτο κ.ο.κ).
Με τον πανικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου, άρχισα να ρωτάω συναδέλφους ποιά είναι αυτή η οδός, αν είναι στην Αθήνα, στην Αττική, στη Σπάρτη...! Ξεκίνησα από τον κ.Λάμδα ο οποίος έμεινε να με κοιτάζει χαμογελώντας και να μη μου μιλάει... (σουρεάλ???)! Δεν έκατσα να περιμένω κάποια αντίδραση, αφού κατά πάσα πιθανότητα απλά θα μου προσέφερε φρουτάκι και δεν είχα χρόνο να μπω σε τέτοια διαδικασία...
Τελικά ρώτησα όλους τους άλλους και μετά από τρεις διαφωνίες, και έναν παραλίγο καυγά, συμφώνησαν πως
είναι απλή διαδικασία, πως "σιγά μια ευθεία είναι", πως "είναι πανεύκολο, απλά θα κάνεις αυτό κι αυτό"!

(Οκ... αυτό το "μια ευθεία είναι"... μέγιστη μαλακία, ετσι; Μόνο εγώ βλέπω στροφές και γωνίες; Οι άλλοι δεν τα βλέπουν;)

Με τα πολλά, αποφάσισα πως τσάμπα αγχώθηκα και ξεκίνησα να πάω με τα πόδια - εδώ δίπλα είναι άλλωστε
(σύμφωνα με τα λεγόμενα τους)! Θα έπαιρνα τον κεντρικό δρόμο όοοοοοοοοοοολο ευθεία, και λίγα στενά αργότερα, θα έβλεπα το Γερμανό μπροστά μου (το μαγαζί, ντε...)!!!
Και αποφάσισα να το δω και σαν βόλτα. Κάτι σα διάλειμμα. Προς στιγμήν ξεγέλασα τον εαυτό μου πως σχολάω
νωρίς... Και ξεκίνησα! Και ζωντάνεψα. (Αν σου δωθεί η ευκαιρία πήγαινε κι εσύ, είναι πολύ ευχάριστη διαδρομή... κι αν δεν έχεις Γερμανό εκεί κοντά, βρες άλλη εθνικότητα... πουχού Ολλανδό... κάτι... αξίζει τον κόπο)!

(γαμάτο?)

Βγήκα στον κεντρικό δρόμο, άρχισα να περπατάω, αν ήξερα, θα σφύριζα κι όλας για να κάνω τη διαδρομή μου πιό ευχάριστη, ... αν έβρεχε, θα χόρευα κι όλας, ... αν χιόνιζε, θα τσούλαγα κι όλας, ...κι αν ήταν όντως μια ευθεία, εμένα να με χέσεις!!!

Δύο στενά παραπάνω, βρέθηκα σε διασταύρωση. Αδιέξοδο μπροστά. Δεν είχε άλλο ευθεία....
Και τώρα τι ρωτάνε; Να ρωτήσω που είναι η ευθεία; Ποιός την έστριψε και πότε; (να ενημερώσω και τους άλλους;)...

Αρκετές απόπειρες να ρωτήσω περαστικούς, έναν που έχει συνεργείο και ένα αυτοκίνητο σε διαστάυρωση,
αποφάσισα να αυτοσχεδιάσω και άρχισα να κόβω βόλτες. Λίγο δεξιά, από δω πάμε αριστερά, ααααα αν πάω ευθεία έχει και ψιλικατζίδικο - να πάρω κι ένα νεράκι που δίψασα... Εδώ πάλι λίγο δεξιά, εδώ πάλι λίγο αριστερά... μου βγήκε 200 γραμμάρια παραπάνω, να το αφήσω; ...

Με έπιασε απελπισία. Άρχισα τα τηλέφωνα και έδινα οδηγίες στους συναδέλφους για το που είμαι, τι βλέπω,
ποιόν αντικρύζω, τι καιρό έχω εδώ, τι διαφορά ώρας και που έχω κρυμμένη τη διαθήκη μου κ.ο.κ Δεν είχαν ιδέα, κινητοποιήθηκαν 2 κοπέλες να μπουν στο driveme.gr μπας και με gps εντοπίσουν τι πρέπει να κάνω κ.ο.κ...
(αν είχαμε διασωστικό ελικόπτερο στην εταιρία, πόσο πιό εύκολα θα ήταν τα πράγματα...)

Τελικά, 20 λεπτά αργότερα, κατάφεραν να με εντοπίσουν στο χάρτη (τύφλα να έχει η μικρή Ντόρα) και να μου
δώσουν αναλυτικές οδηγίες για το πως θα κινηθώ...

Εντάξει, εντάξει, δε θέλω φιλοφρονήσεις και επιβραβεύσεις... φυσικά και τα κατάφερα! Ήταν τελικά τόσο
απλό... Απλά έπρεπε να κάνω 4-5 φορές αριστερά, μετά 3-4 φορές δεξιά, μετά σε μια διχάλα να πάω όπως πάει ο δρόμος και έφτασα! ...Όμως η ευθεία, που είναι; ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ;

Νομίζω πως μετά από αυτό δε θα με ξαναστείλουν σε εξωτερική εργασία...
Είμαι ασύμφορος...
Μα συγγνώμη, εγώ φταίω;

Όχι πες... Όχι, πες! (δηλαδή, ναι, πες...)!


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Στις δώδεκα και ένα...


Ναι, πάλι έφαγα κόλλημα...

Ξέρεις κάτι ρε συ?


Είναι κάτι τραγούδια που τρώω απίστευτο κόλλημα...
Σου έχει συμβεί;
Να έχεις ακούσει ένα τραγούδι κάμποσες φορές...

Το Cd κάποιου καλλιτέχνη

ή κάποιο cd με επιλογές όπως στην προκειμένη...


Και παρότι το έχεις ακούσει 5, 10, 50 φορές...

Έρχεται μια στιγμή που θα σκαλώσεις!

Θα το ακούσεις με διαφορετικό τρόπο...

Θα σε αγγίξει... έτσι απλά... κάποιος στίχος; η μουσική; κάτι...

Λες και δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι... Απ το πουθενά... άνευ λόγου και αιτίας...

Απλά σου κάνει κάτι!!!


Και απότομα δίνεις άλλη αξία σε αυτό το τραγούδι...

Κάνεις μια παύση σε σκέψεις και συγκεντρώνεσαι...

Το προσέχεις ... Σε απορροφά... Σε κολλάει...

Κι ας μην έχεις καταλάβει τι το προκάλεσε όλο αυτό...

Ο τρόπος που λέει το "σα δε ντρέπεσαι;"

Τα βιολιά που σολάρουν απίστευτα;

Ο γλυκός τρόπος ερμηνείας;

Οι στίχοι;


Και όταν τελειώνει, το βάζεις και δεύτερη φορά...

Και μετά τρίτη, τέταρτη... Ώστε να ακούσεις προσεκτικά όλους τους στίχους...

Ώστε να προσέξεις και την ενορχήστρωση...

Μόνο μια κιθάρα και βιολί! Κι όμως βγάζουν τόσο συναίσθημα...

Και μετά το ακους και πέμπτη, έκτη, έβδομη φορά...

Πλέον μουρμουράς και τα λόγια...

Και αρχίζεις να ψάχνεις να δεις ποιός το έγραψε...

Και να αναρρωτιέσαι... τι να σκεφτόταν όταν το έγραφε...

Όχι ότι θα βρεις απάντηση...

Αλλά σου αρκεί μια ψευδαίσθηση - η κλασική ψευδαίσθηση που σου δημιουργείται όποτε ακούς κάποιο τραγούδι και λες "για μένα το 'γραψε / δεν ξέρω πως σκατά μπήκε στο μυαλό μου, αλλά είναι δικό μου - δικό μουυυυυυυυυ"...


Και να σκεφτείς πως οι στίχοι κυριολεκτικά δε με εκφράζουν...

ίσως αν απομονώσεις κάποιους... Ίσως αν βάλεις και πολύ φαντασία τότε μόνο να συμπέσουν με τις σκέψεις μου...

Αλλά κάτι μου 'κανε... Στο άσχετο... Έτσι απλά...

Απ' το πουθενά...


Τελος πάντων, πάρε ακόμα μια Πρωτοψάλτη, σε στίχους και μουσική της Χαρούλας...

Κι άντε να με πιστέψεις μετά αν σου πω πως ακούω και σκυλάδικα και πως στην πραγματικότητα δεν είμαι τόσο καταθλιπτικός τύπος...

Ασώψεται αυτή η (σκατό)μεταβατική περίοδος που περνάω...

Θα περάσει; Δε θα περάσει; Μετά μόνο ανέκδοτα θα γράφω... ουφ!!!



Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Παααααάλι?

Τώρα που έχει αρχίσει λίγο να κάνει ψύχρα...
οι βραδιές φαίνονται μεγαλύτερες για κάποιο λόγο...


Να, όπως σήμερα ας πούμε...!

Και δε θέλω να πέσω για ύπνο!

Θα ήθελα να μείνω ως νωρίς το ξημέρωμα ξύπνιος αν γίνεται...


Και να είμαι κάπου που να έχει όμορφη θέα ίσως, ή απλά στο μπαλκόνι μου...

Να έχω μια κουβερτούλα καβάτζα και μπόλικο κρασάκι...

Και καλή παρέα...


Αλλά να μη μιλάω... να μη βγάζω άχνα...να μη χρειάζεται...

Κανείς να μη μιλάει... αλλά όχι από αμηχανία ή επειδή δεν έχουμε κάτι να πούμε...

αντιθέτως... επειδή θα νιώθουμε ότι δε χρειάζεται...

ξέρεις... πως καμιά φορά νιώθεις ότι είσαι πλήρης/γεμάτος και τα έχεις όλα έστω και για μια στιγμή;...

...και θες αυτή τη στιγμή αν γίνεται να τη φωτογραφίσεις στο μυαλό σου... να παγώσεις το χρόνο... να κρατήσει για όσο γίνεται περισσότερο;

Ε, κάπως έτσι...


Να έχει αδειάσει το μυαλό μου από κάθε έγνοια και προβληματισμό...

Και ίσως να έχω λίγο άγχος που οσονούπω θα ξημερώσει... μόνο αυτό... αλλά θα είναι "καλό άγχος"...


Απλά...
...και να νιώθω μια γαλήνη και μια ευφορία...

σα να είμαι έτοιμος να γλαρώσω...

που θα την διακόπτει ίσως κάποιο άγγιγμα στα χέρια μας, ή κάποιος αναστεναγμός...

και θα με κάνει να ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου απλά για να γυρίσω να σε κοιτάξω...

και να σου δείξω πως δεν κοιμάμαι... το απολαμβάνω όλο αυτό...

και θα βλέπω το ίδιο και για σένα...

Αλλά θα εξακολουθούμε να μη μιλάμε...
Σα να έχουμε κάνει μια συμφωνία να μη βγάλουμε άχνα...
Και γι αυτό αν θελήσουμε να πούμε κάτι...
(μικρό... σύντομο... μια πρόθεση κι ένα ρήμα ας πούμε...)
Θα το λέμε ψιθυριστά...
.
.
.
Ουφ!!!
Τελικά είχα καθυστέρηση, αλλά δεν τη γλύτωσα κι αυτή τη φορά...

Χαλάλι... λίγες μέρες θα κρατήσει και θα φύγει πάλι!


Καλό ξημέρωμα...!


ΥΓ(Δεν είχα σκοπό να βάλω αυτό το τραγούδι... κάποιο άλλο μουρμούριζα όλη μέρα για κάποιο λόγο ... αλλά δεν το βρήκα και βάζω αυτό... είναι στο ίδιο στυλ...)

Να... πάτα πλέι... αυτό στάνταρ το ξέρεις...
Άννα Βίσση - Μεθυσμένη πολιτεία





Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Ααααα... τι περίτεχνο σχεδιάκι!!!

Οk...
Εντάξει...
Πήρα το μάθημα μου!!!


Αγνόησε το προηγούμενο ποστ (το οποίο αν δεν υπήρχαν σχόλια θα έσβηνα)...


Τελικά η υγεία είναι το πιό σημαντικό πράγμα. Υγεία ούμπερ άλες. Την υγειά μας να 'χουμε, και όλα λύνονται,
στην υγεία σου, γείτσες, κ.ο.κ!!!

Ααααααααααααααααααα (κραυγή αηδίας)!


Χθες ήταν Δευτέρα. Και όπως κάθε καταραμένη Δευτέρα, έτσι και χθες πήγα στη δουλειά.
Κάποια στιγμή με έκοψε η λόρδα (σ.σ. πείνασα) και αποφάσισα να φάω κάτι.
Δεν είχα πάρει κάτι μαζί μου, και έλειπε και ο κ.Λάμδα να μου προσφέρει φρουτάκι (τώρα βρήκε να πάρει άδεια???), επομένως είπα να πάω να δω στο ψυγείο μπας και έχει τίποτα...!(κανένα γιαούρτι, κάτι τις, που έχω φέρει κατά καιρούς και δεν έχω φάει...)
Κατευθυνόμενος προς το ψυγείο, με σταμάτησε μια συνάδελφος που γιόρταζε κι όλας!

"Ααααααααααααα, χρόνια Πολλάαααααααα, ματς, μουτς κ.ο.κ"

"Ευχαριστώωωωωωωω...Πάρε γλυκάκι"

"Ααααααααα, εγώ ευχαριστώ, αλλά μάλλον θα το αποφύγω... είμαι σε δίαιτα...Σε ευχαριστώ πάντως..."

"Αααα, έλα βρε, πάρε ένα μικρό... τόσο δα... δε θα βλάψει..."

"Όχι, όχι, (βλέμμα προς το κουτί με τα γλυκά) ...Σε ευχαριστώ, θα το αποφύγω όμως (σαλάκι...)"


Συνεχίζω την πορεία μου προς το ψυγείο, ψαχουλεύω λίγο και ΕΥΡΗΚΑ!!!

Εντόπισα ένα γιαούρτι που είχα πάρει την προηγούμενη βδομάδα και ποτέ δεν έφαγα! Να η ευκαιρία μου!

Επιστρέφω στο γραφείο μου
και τρώω την πρώτη κουταλιά...!!!
Κάτι περίεργο είχε στη γεύση...

Τι σκατά;;;

Τρώω και δεύτερη κουταλιά...

Ναι, πλέον ήμουν σίγουρος! Ήταν πιό ξινό απ' όσο θα έπρεπε!!!

Κοιτάζω το κεσεδάκι...

"Με φρούτα και δημητριακά..."

Ψάχνω, ψάχνω, και δε διαβάζω να έχει και λεμόνι ή κίτρο μέσα... Τότε που οφείλεται η ξινίλα;;;

Τρώω και μια τρίτη κουταλιά, αλλά αυτή τη φορά μισόκλεισα και το μάτι, για να συγκεντρωθώ στη γεύση και
να κάνω την απαραίτητη χημική ανάλυση στο στόμα μου και να εντοπίσω ποιό φρούτο είναι που προκαλεί τηνξινίλα (ναι, είμαι πελώριο βλήμα)...
Μάταια!

Δεν έβρισκα απάντηση...

Και τότε - ναι μετά την τρίτη κουταλιά - μου κόβει και κοιτάω την ημερομηνία λήξης!!!

Ω, ναι!

Ήταν ληγμένο!
...Κοντά μια βδομάδα!!!!!!!!!!!!!!!

Αφού βλαστήμισα την τύφλα μου και λίγο και το ψιλικατζίδικο απ' όπου το αγόρασα (γιατί το πήρα μάλλον
ήδη ληγμένο) το πέταξα και μέχρι να σχολάσω είχα μια γκριμάτσα αηδίας, αφού ένιωθα πως θα ξεράσω, πως πεθαίνω, πως γίνομαι ροκφόρ, κ.ο.κ

Και έρχεται το σήμερα!

(ναι, είμαι λίγο πολυλογάς...)

Και αποφασίζω να πάω προς την κουζίνα να φτιάξω καφέ!

Και να σου φάντης μπαστούνης η συνάδελφος που γιόρταζε εχθες, να κρατάει το κουτί με τα περισσευούμενα
γλυκά!
"Αααααααα, σήμερα θα πάρεις! Δε θα με προσβάλεις δεύτερη φορά!!!"

Ε, σήμερα πήρα!
(τι το θελα??? ...)

Ανοίγω το περιτύλιγμα...

Αααααααααα!!! Ένα θεσπέσιο σοκολατάκι, από αυτά που δεν ξέρεις τι έχουν μέσα...!
Με την ευχή να μην έχει λικέρ (δε μ' αρέσουν) δακγώνω την πρώτη μπουκιά!
Αααααααααααααα!!! Καραμέλα! Πολύ ωραίο!

Μασάω, μασάω, μασάω, γκλουπ, καταπίνω!

Πάω να φάω και δεύτερη μπουκιά...

Αααααααααααα!!! Έχει και κάτι σε ξηρό καρπό!!!

Μασάω, μασάω, μασάω... και όπως το κοίταζα εντόπισα και ένα εντυπωσιακό σχεδιάκι πάνω στην
καραμέλα...
Το φέρνω πιό κοντά...
"Τι είν' τούτο;;;
"
Δε λέω... υπέροχο σχεδιάκι... μοιάζει με νιφάδα χιονιού... τι περίτεχνο... τι αριστουργηματικό... μα πως βρέθηκε εκεί;;... και κυρίως... ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ
...;;;;;
!!!

Οκ!!!

Νομίζω καταλάβαμε όλοι!!!

Όπως ήταν το πέταξα και άρχισα να κάνω γαργάρες...


Μα τι σκατά;

Ό,τι μύκητας κυκλοφορεί πρέπει να γίνει κολατσιό μου;

(μπρρρρρρρρρρρρρ..... έχω σιχαθεί τρελά...)
(τώρα στους συναδέλφους πως το λένε που έχουν φάει από 5 γλυκά ο καθένας;;;)
(και τα γλυκά τέλος - όσο ωραία κι αν τα παρουσιάζει ο Wrong)
(.. και τα γιαούρτια κομμένα... όλα...)
(και τα αναψυκτικά... τρελός είμαι; να βρω κανά δάχτυλο μέσα;;;)
(
...ανορεξία ρουλζ!!!)

Μπρρρρρρρρρρρ....

(Το τραγούδι - τραγούδι... οι κακές συνήθειες δεν κόβονται!!!

Αγαπημένο νάιντιζ, αφιερωμένο στο λεμόνι που έλειπε απ το γιαούρτι μου...)!
Fools Garden - Lemon tree


Τι θα γινόταν εάν...


Τι θα γινόταν εάν...

Πολύ μαλακισμένη φράση.
Τη μισώ λίγο...

Και τη μισώ γιατί δηλώνει λίγο μετάνοια. Ανασφάλεια για το παρόν. Σημαίνει ότι δεν είσαι... δεν είμαι ικανοποιημένος από τα πράγματα ως έχουν...

Και τη μισώ περισσότερο γιατί πολλές είναι οι φο
ρές που την επαναλαμβάνω στο μυαλό μου!!!

Και ξέρω οτι δεν πρέπει να μετανιώνουμε για πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν.

Και επίσης, ξέρω πως ότι γίνεται για κάποιο λόγο γίνεται...

Ναι, τα ξέρω αυτά! Και έχεις δίκιο αν μου το πεις, συ
μφωνώ...
Αλλά μωρέ, να...

Σκαλώνω μερικές φορές...

Το ξεχνάω!

Και αναρρωτιέμαι... τι θα γινόταν εάν...


Εάν είχα περάσει σε άλλη σχολή; Θα είχα πάρει νωρίτερα πτυχίο; Θα είχα βρει καλύτερη δουλειά; Θα έμενα τώρα μόνος; Θα είχα βάλει τη ζωή μο
υ σε μια τάξη;
Ή αν είχα σπουδάσει επαρχία; Θα είχα κάνει νέες παρέες; Θα είχα χαθεί με τους φίλους μου απ την Αθήνα; Θα είχε μείνει μόνιμα επαρχία;


Ή αν δε κόλωνα προχθες και όταν χορεύαμε τον κοίταζα στα μάτια αντί να κοιτάζω το πάτωμα...
Θα είχα περάσει άλλο μήνυμα; Θα είχα κάτι να περιμένω; Θα είχε συνεχιστεί η βραδιά;
Ή εκείνη τη μαλακία που είχα κάνει τότε ... Που
είπα ψέμματα. Απλά, έτσι, για το τίποτα... από ανασφάλεια, από φόβο, από άγνοια... Γιατί ένιωθα να απειλούμαι... Γιατί ... δεν έχει γιατί... απλά μαλακίστηκα...
Θα ήταν διαφορετικά τώρα τα πράγματα; Θα είχε σωθεί κάτι;...


Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!
Το ξέρω!

1) Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

2) Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

3) Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

4) Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

Τιμωρία...

Εκατό φορές...

Χίλιες αν χρειαστεί!!!

Δεν έχει νόημα...



Κι όμως, εγώ μετάνιωσα. Μετανιώνω. Και για λίγο χάνω και τη λογική μου και κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να μπορούσα να αλλάξω εκείνη τη μαλακισμένη στιγμή...
Τα χρόνια (μου) που πήγαν χαμένα, τους μήνες που είχα παρατήσει τον εαυτό μου, τη μέρα που είχα εμπιστευτεί εκείνο το φίλο, την ώρα που συμπλήρωνα το μηχανογραφικό μου, το λεπτό που αποφάσισα να ξεστομίσω εκείνο το ψέμμα, το δευτερόλεπτο που την πήρε ο ύπνος στο τιμόνι...

Κάτι... το τόσο δα... μια μικροσκοπική αλλαγή...πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα;

Καλύτερα ή χειρότερα;

Θα άλλαζε η διαδρομή, αλλά ο προορισμός θα παρέμενε ίδιος; Ή αλλάζει και ο προορισμός;
Ποιός τα αποφασίζει όλα αυτά; Εγώ; Εσύ; Έχουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Διορθώνονται ποτέ τα λάθη μας; Τι αρκεί; Μια συγγνώμη; Χρόνος; Ένα αλτζχάϊμερ; Μια γερή δόση αυτοκριτικής; Η αδιαφορία; Απλά να το πάρουμε απόφαση;...

...

5. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

6. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

7. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

8. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα. Δεν έχει νόημα!

9. Δεν πρέπει να ...

Tιμωρία! Χίλιες φορές αν χρειαστεί...


Αφιερωμένο...
(Hooverphonic - Eden)


Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Ο Ιππότης (εγώ) της ασφάλτου!

Μερικές φορές νομίζω ότι το αμάξι μου έχει προσωπικότητα! Κάτι σαν τον ΚΙΤ (βλ. εικόνα - μόνο στην πρωτοβουλία όμως/όχι στην εμφάνιση...)!
Ω, ναι-ναι, είναι το ίδιο σαραβαλάκι που έχω πάει καμιά χιλιοστή φορές στο συνεργείο...!

Και πριν κράξω το αγαπημένο μου κάρο, ...σου απλόαντ-σα κι ένα γαμάτοοοο τραγουδάκι το οποίο το
έλιωσα όλο το καλοκαίρι και το άκουγα σε ριπίτ, νον στοπ, σε σημείο που ξέρω όοοοολους τους στίχους απ' έξω κι ανακατωτά, μέχρι και τα "έεεεει, γουυόοοοοεεεεεεειιιιιιιαααααααα" (a.k.a φωνητικά) ανάμεσα στους στίχους!
Και πίστεψε με... είναι ντουέτο! Δεν είναι εύκολη υπόθεση να τραγουδάς ταυτόχρονα και τις δύο φωνές!!!Ελάχιστοι μπορούν να το κάνουν αυτό! (καμάρι, ψώνιο, μαλακία στον εγκέφαλο!)
Να το! Αυτό είναι:

(πάτησες πλέι; δεν είναι ωραίο; ...Είναι George Michael ft Mutya Buena - This is not Real Love )

.
.
.
Που λες...

Αυτό το διάστημα ο ΚΙΤ μου έχει πάθει μια παράκρουση και όποτε το ξεκλειδώνω -έχει βραχυκυκλώσει
κάποια μαλακιούλα - οι ασφάλειες ανεβοκατεβαίνουν για καμιά 6-7αριά φορές νον στόπ και πέφτουν και στοιχήματα, αφού δεν ξέρεις αν τελικά θα μείνει ξεκλείδωτο ή κλειδωμένο!!!

Και κάθε φορά αναγκάζομαι να περιμένω να αυνανιστούν οι ασφάλειες και -πίστεψε με- όταν βιάζεσαι είναι
λίγο εκνευριστικό αυτό!!!

Και αυτό συμβαίνει στο ξεκλείδωμα! Στο κλείδωμα, το σαραβαλάκι ψιλοβαριέται και δεν κλειδώνει καμία
ασφάλεια, και πρέπει μάνιουαλι να τις κλείνω εγώ!!!

Και αυτό είναι και ο λόγος (ή μήπως να πω η αφορμή;;;) που ...

...Έφαγα σαβούρα μέσα στο ίδιο μου το αμάξι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Ω, ναι!!! Ποιός άλλος έχει φάει σαβούρα σε αμάξι; Να δω χεράκια;... υπάρχει κανείς; ...

Εγώ φρόντισα να το πάθω κι αυτό! Αφού έχω φάει σαβούρες σε σκάλες, στο ίσιωμα, σε παραλίες, σε λακούβες, σε φράχτες(!) και όπου μπορείς να φανταστείς... το έπαθα και στο ίδιο μου το αμάξι!

Και για όλα φταίει ο άχρηστος κολλητός μου που του είπα "κλείσε την ασφάλειααααααααα - δεν κλείνει μόνη τηηηηηηης" και με
έφτυσε...
Και δεν είχε κάνει "κλικ" το κάθισμα όταν το σήκωσε για να βγει (καθόταν πίσω)...
Και έπρεπε εγώ, ενώ έχω βγει απ το αμάξι, να κάνω οριζόντια επίκυψη απ τη μεριά του οδηγού, για να κλείσω την ασφάλεια στην πόρτα του συνοδηγού. Και σαν βλήμα που είμαι, στηρίχτηκα στο κάθισμα (που σου τονίζω - είναι ανωμαλιάρικο και διπλώνει στα δύο) και έπεσα ανάμεσα στα καθίσματα και τις ταχύτητες (ο λεβιές κι ο αφαλός μου έκαναν παθιασμένο-και-χωρίς-προκαταρκτικά σεξ και ήταν η πρώτη μου φορά και πόνεσε πραγματικά πολύ!) και ήρθε καπάκι και το κάθισμα και με εγκλώβισε!!!

Οκ... τα γράφω λίγο μπερδεμένα και παίζει να μη βγάζει νόημα... το πάω άλλη μια αργά και συνοπτικά.


Εγώ πήγα να κλείσω την ασφάλεια. στοπ.

Το κάθισμα που διπλώνει στα δύο, δεν είχε κάνει "κλικ" (δεν ξέρω πως σκατά το περιγράφουν αυτό) και
είχε μια μικρή κλίση προς τα εμπρός. στοπ.
Ενώ ήμουν ήδη σχεδόν ξαπλωμένος στα δύο καθίσματα, έβαλα - ο πανίβλακας - το χέρι μου να στηριχτώ . στοπ.

Το ανωμαλιάρικο κάθισμα δίπλωσε. στοπ.

Κι εγώ ήρθα κι έγειρα στα πατάκια, με το κάθισμα του συνοδηγού πάνω απ το σβέρκο μου! δι έντ.


Και ο γκάου ο κολλητός μου να κοιτάει το υπερπέραν ενώ εγώ έβγαζα κραυγές και ιαχές πόνου και
κλειστοφοβίας - αφού νόμιζα πως θα μείνω για πάντα εκεί!!!

Τελικά με μια κίνηση τύπου "πους-απς" κατάφερα να κάνω γκέλ και να ξεσφηνώσω!Έχοντας αποκτήσει πλέον ξεχειλωμένο και έμπειρο αφαλό και 2 μικρές γρατζουνιές απλά για το γούρι...,
αποφάσισα να πάω γύρω-γύρω για να κλείσω την ασφάλεια...
(λίγο αργά, το ξέρω...!)

...


Το κλου δε, είναι ότι έχω να πλύνω το αμάξι καμιά εφταριά μήνες και είναι μές στη μπίχλα!

(
φακ!!!)

Πάντως, το προτιμούσα τότε που είχε χαλάσει η βελόνα των ταχυτήτων και ποτέ δεν έδειχνε με πόσα
τρέχω...ενώ έβγαζε ταυτόχρονα και έναν ήχο σαν παλαμάκια...
Kαι όσο γκάζωνες... τόσο πιό γρήγορα χειροκροτούσε!

Αν δε, έβγαινες και σε δρόμο ταχεία κυκλοφορίας, σε αποθέωνε!!!


Με τι καρδιά να το αλλάξω...; Μου λες;...

(και με τι λεφτά(;), αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...χεχε)!!!

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Εσύ, ναι εσύ... τι;


...Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω...
...Προσπαθώ να το δω από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά πάντα ένα ερωτηματικό εξακολουθεί να πλανάται...
...Και συνήθως αυτό το ερωτηματικό μπαίνει στο τέλος της λέξης "τι"...!




Αν υποθετικά σε πλησιάσω εγώ - εσένα, ναι - και δεν είμαι τόσο όμορφος όσο θα'θελες, και δεν είμαι τόσο ψηλός όσο θα'θελες, ή δεν είμαι τόσο μυώδης ή μοντέρνος ή γενικά δεν έχω αυτό που θα'θελες και έχεις φανταστεί... και σε πλησιάσω και σου χαμογελάσω και σου πω "καλησπέρα - είσαι όμορφος - θες να γνωριστούμε;"... τι πειράζει;

Δε σου κάνω; Το δέχομαι! Δε σου ταιριάζω; Το δέχομαι κι ας επιφυλάσσομαι... Δεν είμαι το στυλ σου; Δε σου κάνω "κλικ"; Δε γουστάρεις ρε παιδί μου; ... Δεκτό! Σύμφωνοι! Καμία πίεση!!! Μην πεις "ναι", μην ασχοληθείς, μη δώσεις συνέχεια στο θέμα...

Αλλά - προς Θεού ρε συ - δε χρειάζεται να κάνεις και μορφασμό!!!
Ο μορφασμός δεν είναι απλή άρνηση... Ο μορφασμός καταδικάζει ρε συ... Κρίνει με τον πιό αυστηρό τρόπο... Δηλώνει άσεμνα πως με βλέπεις σαν κάτι το υποδεέστερο...! Και λίγο φαίνεται σα να σε έθιξα και ίσως να σε ντρόπιασα κι όλας...!
Πως; Γιατί; Με τι; Λέγοντας σου πως σε θεωρώ όμορφο; Δείχνοντας σου πως με ενδιαφέρεις και θα'θελα να σε γνωρίσω;;; Πως; Γιατί; Με τι;...

Αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω!!! Αλήθεια, δυσκολεύομαι πολύ...!
Και αυτό που το κάνει πιό δύσκολο είναι γιατί εγώ, απευθύνομαι σε σένα - ναι, εσένα - που έτυχε και οι δύο να γεννηθούμε ομοφυλόφιλοι. Και ίσως αυτό να το κάνει πιό ιδιαίτερο...

Γιατί εσύ είσαι αυτός που δηλώνει και επαναστατεί κατά του ρατσισμού...
Γιατί πρώτα-πρώτα εσύ, τον βίωσες πιτσιρικάς στο σχολείο όταν άθελα σου έσπαγε ο καρπός του χεριού σου και σε στόλιζαν με κοσμητικά επίθετα...
Γιατί εσύ, κι αν δε σου φαινόταν και μπορούσες να περάσεις απαρατήρητος, δεν σου περνούσε απαρατήρητο και όταν άκουγες τη διπλανή παρέα να ταυτίζει την ομοφυλοφιλία με την ξεφτίλα και όλων των ειδών τα μπινελίκια...
Γιατί δε γίνεται να μην έχει υπάρξει έστω και ένα βράδυ που εσύ - ναι, ειδικά εσύ - όντας ομοφυλόφιλος να μην έχεις ξαγρυπνήσει με το φόβο ότι μπορεί και να καταλήξεις μόνος...
Γιατί δε γίνεται να μην έχει υπάρξει έστω και μια στιγμή που να έχεις νιώσει αδικημένος, εξαγριωμένος, θιγμένος ή και απογοητευμένος για σχόλια που έχεις ακούσει...
Γιατί εσύ, ναι εσύ, ζητάς ισότητα και αξιοκρατία και όχι να σε αντιμετωπίζουν σαν ένα παιδί κατώτερου Θεού...
Γιατί εσύ δηλώνεις κατά του ρατσισμού και πας και σε παρελάσεις περηφάνειας φωνάζονας πως είσαι τόσο καλός όσο και οι άλλοι...

Ναι... μόνο που... ο ρατσισμός δεν έχει να κάνει μόνο με άσπρους/μαύρους, πατριώτες/αλλοδαπούς, πλούσιους/φτωχούς, άντρες/γυναίκες και στρέιτ/γκέι... Ρατσισμός είναι όταν το διαφορετικό από σένα το αντιμετωπίζεις με υπεροψία σα να είναι κάτι το κατώτερο...
Και μάντεψε! Κάποιος ασχημότερος, κάποιος αργόστροφος, κάποιος κουτσός, χοντρός ή κοντός, ή με μεγάλη μύτη και δεν_ξέρω_και_'γω_τι μπορεί να μην είναι ιδανικός για σένα ... αλλά δεν είναι απαραίτητα και κατώτερος από σένα...!
Πόσο μάλλον αν βρίσκει το θάρρος να σταθεί μπροστά σου και να σου πει: "γειά σου - είσαι όμορφος!"...

Επομένως, ρε συ - ναι, εσύ - προς Θεού! Μην κάνεις μορφασμούς... Δε θα σου στοιχήσει απλά να χαμογελάσεις και να πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι...! Μην αγωνίζεσαι για την ελευθερία όταν ταυτόχρονα είσαι κι εσύ δεσμοφύλακας... Όμορφο σε είπε, όχι βλάκα...

Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω "τι"...
"Τι" είναι αυτό που μας κάνει να ξεχνάμε πόσο χάλια γεύση έχουν τα σκατά ώστε με την πρώτη ευκαιρία να τα ταϊζουμε και σε άλλους...

Μάλλον είμαι ιδιαίτερα άσχημος και χαζός για να μπορέσω να καταλάβω...!

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Ok...

Πόσο μου αρέσει το συγκεκριμένο τραγούδι...
Όσες φορές κι αν το ακούσω..



Arno Elias - El Corazon
Ok... μπορεί οι στίχοι να είναι στα ισπανικά και να μην ξέρουμε... αλλά φρόντισα κι έμαθα!!!
Και πάνω-κάτω λέει...
"Είναι η ψυχή που με κάνει να θέλω να σε ακολουθήσω" / "Μη φεύγεις, μη σου λέω" / "Είσαι η καρδιά μου" / "Σε αγαπώ απίστευα"/ "Συγχώρεσε με - σ αγαπώ, κατάλαβε το" / "Καρδιά μου, αγάπη μου, παιδί μου εσύ" κ.ο.κ


Και ok...

Μπορεί να μην είμαι ερωτευμένος...

Αλλά αν ήμουν και είχα κάνει και πουστ-γκούχου-ιά , θα το αφιέρωνα οπωσδήποτε!!!
Δε νομίζεις???

Σσσσσσσσσσσστ... άκου το πρώτα και μετά πες...


ΥΓ (Καλό ΠουΣουΚου) :)


Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Χωρίς (πολλά) λόγια...


Χθες, έχοντας μόλις παρκάρει και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, είδα το εξής:
Ένα πανέμορφο τυπάκι γύρω στα 29-30 με ντύσιμο κάζουαλ, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με ένα πιτσιρίκι 2χρονο ανεβασμένο στους ώμους του το οποίο είχε απίστευτη φάτσα(!) και γέλαγε κακαριστά...
Και
μια πανέμορφη κοπέλα ίσως λίγο νεότερη, μικροκαμμωμένη με κάζουαλ μοντέρνο ντύσιμο, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με μια ολοστρόγγυλη κοιλίτσα (δε θα ταν 7 μηνών;;;) να τους χαμογελάει και να τους καμαρώνει!!!

Kαι πάω να κλειδώσω το αυτοκίνητο και κάνανε το εξής:


Ο πανέμορφος τυπάκος με το πιτσιρίκι (που ήταν τρελή φάτσα έτσι όπως γέλαγε κακαριστά) σχεδόν γονάτισε μπροστά στην πανέμορφη μικροκαμμωμένη γυναίκα-μανούλα των παιδιών του και της φίλησε το ολοστρόγγυλο κοιλάκι, ενώ ο πιτσιρικάς της αγκάλιασε όλο το κεφάλι και της ρούφηξε (κυριολεκτικά) το μάγουλο!!!...
Και πλέον γέλαγε εκείνη κακαριστά...



Και εγώ είμαι εκεί...2 μέτρα μακριά τους...

Και αυτοί πλησιάζουν προς το μέρος μου...

Και αυτοί με διό βήματα θα έρθουν εκεί που είμαι εγώ...

Αλλά εγώ δε θα μπορέσω να είμαι ποτέ εκεί που είναι αυτοί...


Μην το ψάχνεις...

Απλά...


ΥΓ(Πως σκατά κλειδώνει η πόρτα του αυτοκινήτου τώρα;;;)




Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Λόλα να ένα μήλο...!


Πριν πολλάαααααααααα πολλάααααααααααααα χρόνια (γύρω στα 60-65 τα κόβω να 'ναι) σε ένα μακρινόοοοοοοοοοοοοοοοοοοο γαλαξία γεννήθηκε ο κ.Λάμδα...
Ύστερα από αρκετά χρόνια γεμάτα εμπειρίες και συγκινήσεις, ο κ.Λάμδα αποφάσισε να φύγει από τον πλανήτη του και να έρθει στη Γη, ... στην Ελλάδα (και όχι στην Istanbul - Εις την Πόλη) και συγκεκριμένα στο γραφείο δίπλα στο δικό μου!!!

Ο κ.Λάμδα έχει βλέμμα μικρού και αθώου παιδιού, τρέφεται κυρίως με φρούτα και ξηρούς καρπούς, αγαπάει την Κύπρο, μισεί το κάπνισμα και εύχεται σε όλο τον κόσμο αιωνιότητα... Α! Και επίσης δεν έχει ποτέ δουλειά να κάνει = βαριέται αφόρητα!!!

Τι εννοώ;

Ακολουθεί ένας διάλογος που είχαμε...!!!

Τσάκω κι ένα τραγουδάκι!!!



Εγώ
: καλημέρα κ.Λάμδα

κ.Λάμδα
: Γειά σου ρε Απσού, ποτέ να μην πεθάνεις...

Εγώ
:
Οκ... (μην απορείς... μου το λέει κάθε πρωί / κι ακόμα δεν έχω βρει τι απαντάνε σε τέτοιες ευχές...)
κ.Λάμδα:
Αχ, βρε συ... γκούχου....αμαν δηλαδή με αυτό το
παλιοτσίγαρο...γκούχου... πόσα έχεις καπνίσει από το πρωί (γκούχου);
Εγώ
:
... ε?... αφού πριν λίγο ήρθα... ακόμα δεν έχω καπνίσει...
κ.Λάμδα:
Α!!! (χωρίς γκούχου / βλέμμα & χαμόγελο μικρού αθώου
παιδιού...)
Εγώ
:
...!!!
κ.Λάμδα: θες πορτοκαλάκι;;;

Εγώ
:
(βλέμμα ευγένειας!) Ααααα, σας ευχαριστώ αλλά έχω φάει και είμαι οκ...
κ.Λάμδα: ε;...θες;;;....

Εγώ
:
(ένα...ένα-δύο... ακούγομαι???) Πιό δυνατά αυτή τη φορά: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ (μετέφρασα και το ok μπας και έφταιγε αυτό...)
κ.Λάμδα: (εξακολουθεί να με κοιτάζει με βλέμμα μικρού και αθώου
παιδιού...)
Εγώ
:
Στρέφω το βλέμμα μου προς τον υπολογιστή μου...
κ.Λάμδα: Ούτε μηλαράκι θες;

Εγώ
:
Όχι... όχι, να στε καλά...(χαμόγελο ευγένειας...)
κ.Λάμδα: Γιατί; (απορεί...)

Εγώ
:
Γιατί έφαγα πρωινό και δεν πεινάω άλλο...(απορώ...)
κ.Λάμδα: Ααααα, τι έφαγες;

Εγώ
:
Δημητριακά!!!
κ.Λάμδα: Α! (απογοήτευση... τι περίμενε να ακούσει;)

Εγώ
:
πίκι-πίκι (αρχίζω να πληκτρολογώ...)
κ.Λάμδα: Θες νεκταρίνι;

Εγώ
:
... (με δουλεύει;) - ΟΧΙ (γνέψιμο κεφαλιού προς τα πάνω...) - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (ελαφρύ "ταπ" στο στήθος και απόπειρα για ευγενικό χαμόγελο)!!!
κ.Λάμδα: βλέμμα και χαμόγελο μικρού και αθώου παιδιού...

Εγώ
:
.. πίκι-πίκι (συνεχίζω να πλητρολογώ)
κ.Λάμδα: Ε; θες;

Εγώ
:
(ε, ρε πουσ...) ΌΧΙ!!! (χωρίς γνέψιμο...και χωρίς χαμόγελο!!!)
κ.Λάμδα: Γιατί; Είναι καλό πράγμα να τρως φρούτα...

Εγώ
:
Μα τρώω...
κ.Λάμδα: Τότε γιατί δε θες μηλαράκι;

Εγώ:
Αφού έχω φάει...(τσαντίλα!)

κ.Λάμδα: Α!... (απογοήτευση...)

Εγώ:
(τύψεις) Σας ευχαριστώ πάντως (χαμόγελο)...

κ.Λάμδα: Τι λες;

Εγώ: ..
ΕΙΠΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤ...

κ.Λάμδα: Όχι... εννοώ... τι λες; Θα την πάρουμε την Κύπρο;;; (ΑΚΥΡΟ?)

Εγώ:
ε;...(βλέμμα που δηλώνει "ΑΚΥΡΟ?")

κ.Λάμδα: (βλέμμα & χαμόγελο μικρού και αθώου παιδιού)

Εγώ: ...και δεν την παίρνουμε...; (βλέμμα "ΑΚΥΡΟ?")

κ.Λάμδα: χεχε (του άρεσε μάλλον!!!)

Εγώ: ίκι-πίκι... στρέφω το βλέμμα μου προς τον υπολογιστή...)

κ.Λάμδα: Να, αφού δε θες φρούτα, πάρε σταφίδες...

Εγώ: πίκι-πίκι (πληκτρολογώ και κάνω πως δεν άκουσα...)

κ.Λάμδα: Σταφιδούλα;

Εγώ: πίκι-πίκι... (αγνόησε τον, αγνόησε τον, αγνόησε τον...)

κ.Λάμδα: ΣΤΑΦΙΔΟΥΛΑ;;;

Εγώ: ΌΧΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΑΦΟΥ ΣΑΣ ΕΙΠΑ
ΟΤ...
κ.Λάμδα: (με διακόπτει) Πότε θα παντρευτείς;

Εγώ: ...(ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ -
φόρα και βουτιά απ το μπαλκόνι). Την άλλη Κυριακή!!!
κ.Λάμδα: Αλήθεια? (απορεί... δε σου κάνω πλάκα... ΑΠΟΡΕΙ!!!)

Εγώ: Όχι... (ψυχρό βλέμμα και κοίταγμα αλλού...)

κ.Λάμδα: Ψέμματα μου είπες; (βλέμμα θιγμένου...)

Εγώ: Όχι...(βλέμμα τρελού)

κ.Λάμδα: (προβληματισμένος)...

Εγώ: Κοιτάω την οθόνη / σημάδι πως "έχω δουλειά / talk to my hand".

κ.Λάμδα: Γειά σου ρε Απσου, ποτέ να μην πεθάνεις!!!

Εγώ: ...!!!


Όχι πες... δε δικαιούμαι άδεια;
Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα (κραυγή)!!!

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Μικρές Αγγελίες (vol.3)


ΑΒΙΑΣΤΑ ψάχνω σέξυ, ωραίο, διαθέσιμο ανηψιό υπουργού που να με καψουρευτεί και να πει και καμιά κουβέντα στο μπάρμπα του ώστε να περάσω τη στρατιωτική μου θητεία με αραιές επισκέψεις στο Πεντάγωνο και τακτικές τριήμερες αποδράσεις στο εξοχικό του θείου στο Πήλιο!!!
(ζητάω πολλά; ...)

ΑΒΑΔΙΣΤΑ άβαθα, βαβάλια, αβάδιστα, άβαθα, αβάδιστα, αβασάνιστα, άβαθα, αγορά, αντίκες έπιπλα - παλαιά εποχής, σεκρετέρ, κομό, σιφονιέρες, μικροέπιπλα, βιβλία, γυαλικά, πίνακες, δίσκους, κεντήματα, αδειάζουμε σπίτια, υπόγεια, αποθήκες.
(Βαβάλια????????? ΒΑΒΑΛΙΑ????? )

(Ναι, κι όμως... είναι πραγματική αγγελία...)!!!
(Σεκρετέρ???...Φέρε μου ένα καφέ και στείλε ένα φαξ...) <-- ορισμός κακόγουστου αστείου!!!

ΒΡEΘΗΚΑΝ επτά ασιάτες (έχω την υποψία ότι ήταν Ιάπωνες) για ανέκδοτο. Εντοπίστηκαν και οι επτά σε ένα Ηyundai Atos επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του Hilton...
(Πως χωράνε 7 Ιάπωνες σε ένα
hyundai? ...Άνετα και παραμένουν και χαμογελαστοί!!!)

(τους αγαπώ!!!)

ΖΗΤΕIΤΑΙ ο γραφίστας που επιμελήθηκε την διαφημιστική καμπάνια του Καρατζαφέρη..Και ζητείται για να του σφίξω το χέρι-χέρι (γιατί διαφέρει) για τη συγκινητική ομολογουμένως αφίσα που δίνει γροθιά στο πολιτικό κατεστημένο...(το αποδείξαμε και στην Ευρώπη άλλωστε...)!!!
(ειλικρινά κινδυνεύω να τρακάρω όποτε την κοιτάζω...)
(δε θα αντέξω άλλο συνεργείο για το σαραβαλάκι...)

ΝΕΟΣ
, ελεύθερος, γυμναστής, λεπτός, εμφανίσιμος, 1,82 μ., διορισμένος, με χιούμορ, κοινωνικός, ευχάριστος, επιθυμεί σοβαρή γνωριμία με κοπέλα.

(άπλυτος; ... με 3 μάτια;... χωρίς δόντια;... τι;... χωρίς πλάκα... το έχω απορία... γιατί να βάλει αγγελία στην Χρυσή Ευκαιρία;;;... Φταίω που είμαι καχύποπτος; ή έχουν δυσκολέψει τόσο πολύ οι σχέσεις;...)


ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ
καθαρόαιμο θηλυκό, κρητικής καταγωγής και ημίαιμο αρσενικό ελληνοκυπριακής καταγωγής. Ακούνε σε οποιοδήποτε όνομα τους φωνάξεις και θεωρούνται φίλοι μου. Παρ' όλα αυτά, πέρασαν ένα Σαββατοκύριακο να με κοροϊδεύουν που μόλις πριν λίγες μέρες έμαθα την ετοιμολογία της λέξης Istanbul.

(οκ, εδώ μου πήρε τόσα χρόνια να διαπιστώσω πως είμαι γκέι... εκεί κολλήσανε; ...είπαμε... αργώ λίγο να στροφάρω - μην το κάνουμε θέμα...)
(Φταίω εγώ τώρα να τους ρωτήσω τι σημαίνει "βαβάλια" κι αν δεν ξέρουν να τους ξεφτυλίσω;)

(γκρρρρρρρρρ........)


ΧΩΡΙΣ
πολλά λόγια... Δεν είναι από τα πιό αισθησιακά τραγούδια που έχεις ακούσει;;;
(εεε;...εεεεεεεε;.....)



Καλή εβδομάδααααααααααα!