Τζαστ ιμάτζιν...

Είναι Πέμπτη βράδυ...
Αποφασίζω να βγω μια βόλτα...
Πλέον δεν έχει πολύ ζέστη και επιλέγω να περπατήσω...
Πηγαίνω στο αγαπημένο μου μέρος...
Κοντά στη λεωφόρο...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, απλά στέκομαι και τα κοιτάζω με ηρεμία...και νιώθω λίγο άρχοντας!!!

Δεν είμαι μόνος...
Απέναντι στέκεται ένα παλικάρι.
Είναι σχεδόν στην ηλικία μου.
Κοιτάζει προς το μέρος μου. Κοιτάζει εμένα...
Είναι όμορφος. Αρκετά όμορφος.
Φοράω τα ακουστικά στα αυτιά μου και αυτό με αποπροσανατολίζει.
Επιλέγω να πατήσω pause, δεν ξέρω γιατί... ίσως για να νιώθω πως έχω όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση...

(κι όμως, εσύ πατάς Play...)



Νομίζω χαμογελάει - σ' εμένα...
Κοιτάζω χαμηλά... κομπλάρω λίγο...
Τον ξανακοιτάζω...
Εξακολουθεί να κοιτάζει εμένα!!!
Ντρέπομαι λίγο που με κοιτάζει...
Και ξανακοιτάζω χαμηλά...χαμογελάω και λίγο...

Δηλαδή τώρα μπορείς να πεις πως φλερτάρουμε;
Μήπως τον ξενερώνω τώρα που συμπεριφέρομαι έτσι;
Ναι, αλλά να κάνω τι;
Πως να φερθώ; Αφού δεν ξέρω πως θα ήθελε να φερθώ...
Και γιατί έχει τόση σημασία;
Σημασία δεν έχει το μετά;

Σηκώνεται... Πλησίαζει τη διάβαση...

Λες να περάσει απέναντι;
Λες να με βρίσκει κι αυτός όμορφο;
Λες να μου πιάσει την κουβέντα;
Λες να θέλει να μου μιλήσει;
Θέλω; Ένα άγχος το έχω... αλλά νομίζω θέλω...

Το φανάρι γίνεται πράσινο για τους πεζούς...
Σιγουρεύεται πως έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα και αρχίζει να διασχίζει το δρόμο...

Πλησιάζει...τι θα κάνω;
Πως να αντιδράσω;
Δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό...
Είμαι υπερβολικός - το ξέρω...
Αλλά, δεν τον ξέρω - και γι αυτό ίσως αντιδράω έτσι...
Να το πάιξω άνετος; Να μιλήσω πρώτος; Να χαμογελάσω;
Αυτό είναι... θα χαμογελάσω...
Αλοίμονο... σιγά το πράγμα - πως το μεγαλοποιώ έτσι στο μυαλό μου;
Θα χαμογελάσω!!!

Πλησιάζει... μας χωρίζουν πέντε βήματα...
Τέσσερα: Βγάζω τα ακουστικά από τα αφτιά μου...
Τρία: Στρώνω λίγο το μαλλί...
Δύο: Κοιτάζω προς την αντίθετη κατεύθυνση - ίσα για να ξεροβήξω...
Ένα: Ξαναγυρίζω προς το μέρος του... είναι όμορφος... ένα βήμα έμεινε...

Χαμογελάω!!!
Αυτός όχι... από το τρίτο βήμα έχει σταματήσει να με κοιτάει...
Με προσπερνάει...
Έτσι απλά...
Πως; Γιατί; Μα... αφού....
Σχεδόν νιώθω ντροπή...
Μα τι φαντάστηκα;;; Είμαι βλήμα τελικά...
Νιώθω λίγο κόκκινος...
Νιώθω πως οι οδηγοί των σταματημένων αυτοκινήτων με κοιτάνε...
...
Αρχίζω να γελάω...
Είμαι ρόμπας τελικά!!!
Κοίτα να δεις!!! Δεν είναι αστείο; Από το πουθενά... και φαντάστηκα...
Ξαναβάζω τα ακουστικά στα αφτιά μου...
Γελώντας...
Πατάω play...
Χαμογελώντας...
Δεν πειράζει, μια άλλη φορά. Κάποια άλλη φορά. Εγώ θα είμαι εδώ... όλο και κάποιος περαστικός θα θέλει κάτι παραπάνω από το να διασχίσει το δρόμο...

Έμεινα για λίγο ακόμα στη λεωφόρο πριν φύγω...
Το αγαπημένο μου μέρος...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, συνειδητοποιώ πως η ζωή συνεχίζεται για όλους... γιατί όχι και για μένα;

Επέλεξα να βάλω στην αρχή το τραγούδι...
Για το τέλος, σου κράτησα ένα video να δεις...
Δεν είναι όμορφο;
Λέγεται Just Imagine...