Η πιό όμορφη θάλασσα...

Σήμερα πήγα στο Ηρώδειο!
Πριν λίγο επέστρεψα...
Είχε συναυλία η Χάρις Αλεξίου...
Ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοϊζο...
Ήταν πολύ όμορφα...
Αλήθεια!!!

Και συγκινήθηκα... Συγκινήθηκα ιδιαίτερα γιατί ο Λοϊζος μου θυμίζει τόσα...

Μου θυμίζει σχολείο... τότε που διάβαζα για τον Παναγούλη και πίστευα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο...
Μου θυμίζει ένα τραγούδι που μου αφιέρωναν οι φίλοι μου όταν, έφηβος ακόμα, δοκίμαζα να μάθω ακορντεόν...
Μου θυμίζει τότε που ήμουν πιτσιρικάκι και όποτε βλέπαμε καράβια με την αδερφή μου, τραγουδούσαμε το ρεφραίν από το "δελφίνι-δελφινάκι"... Τότε μάλιστα, με ξεγελούσε η μουσική και νόμιζα πως είναι παιδικό τραγούδι...
Μου θυμίζει ανεκπλήρωτες καψούρες, και με τα ακουστικά στο προαύλιο του σχολείου εγώ να "Σ' ακολουθώ"...
Μου θυμίζει τη μητέρα μου... Που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με νανούριζε με το "Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου"... και με έπαιρνε ο ύπνος, με ένα μειδίαμα χαμόγελου γιατί ένιωθα τόσο ασφαλής... Αλήθεια, το θυμάμαι!!!
Μου θυμίζει τόσα... απλά κι αγαπημένα...

Και θέλω να ποστάρω ένα αγαπημένο τραγούδι...αλλά με την τρυφερή φωνή του Μάνου Λοϊζου...

Μη σε ξεγελάσει η μουσική...
Είναι αισιόδοξο... Να, άκου προσεκτικά τους στίχους...
Ο τίτλος του είναι: "Η πιό όμορφη θάλασσα..."

Η πιό όμορφη θάλασσα, είναι αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιό όμορφο παιδί,
δε μεγάλωσε ακόμα...

Τις πιό όμορφες μέρες,
τις πιό όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα,
δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Και ότι πιό όμορφο,
ότι πιό όμορφο θα' θελα να σου πω,
δε στο είπα ακόμα...
δε στο είπα ακόμα...

Θέλω να αφιερώσω αυτό το τραγούδι στον Phoebus, γι αυτό του το ποστ!
Αφού δεν έχω λόγια...

Και μαζί, στέλνω και μια ευχή...