Είπα το ψωμί, ψωμάκι...

Βρέχει!

Ναι, βρέχει ακόμα...και βγήκα για μια βόλτα.

Μου αρέσει να βρέχει - μου αρέσει να βρέχομαι...

Ειδικά όταν "ταξιδεύω" κι όλας...
Ευανθία Ρεμπούτσικα - Το πατάρι...

Παλιότερα, όταν ήμουν πιτσιρικάς, ανέβαινα κρυφά στην ταράτσα και κοίταζα προς τον ουρανό, με ανοιχτά τα χέρια...Κάτι σαν το "I'm the queen of the world" του Τιτανικού ένα πράγμα...
Αλλά χωρίς το πλοίο, και χωρίς συμπρωταγωνιστές...

Και έτσι ένιωθα! Βασιλιάς! Άρχοντας!!!
Και κάπου ανάμεσα στις προσπάθειες μου να γευτώ τη βροχή και να παριστάνω το αλεξικέραυνο, είχα την ψευδαίσθηση πως μπορεί και να βρέχει αποκλειστικά για μένα...

Για να μπορώ να νιώθω ευτυχισμένος!Γιατί έτσι ένιωθα...

Και σήμερα βρέχει!Θέλω... αλλά δεν τολμώ να κάνω το ίδιο!
Και απλά αποφάσισα να βγώ μια βόλτα... Να περπατήσω ενώ ψιχαλίζει και να νιώσω ίσως λίγο μια κάθαρση...! (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...)!!!

Και κάνοντας την ίδια διαδρομή που κάνω συνήθως για να πάρω τσιγάρα, παρατήρησα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει...

Το φούρνο της γειτονιάς μου!!!

Και συνειδητοποίησα δύο πράγματα:
Πρώτον... ο τυπάκος που δουλεύει στο ψιλικατζίδικο, φλέρταρε την κοπελιά που δουλεύει στο φούρνο...Τι τη φλέρταρε δηλαδή; Που την είχε στριμώξει στη γωνία και αυτή χασκογέλαγε σπρώχνοντας τον για να μην τους δει κανένα μάτι!!!
Και δεύτερον: Είναι ο φούρνος της γειτονιάς... Ναι! Ζω σε μια γειτονιά! Αλλά γειτονιά-γειτονιά, καταλαβαίνεις; Που υπάρχουν άνθρωποι που λένε καλημέρα... Κι ας είναι λίγοι... Που γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα...

Μπορεί να μην ξέρεις αυτόν που μένει δίπλα σου...Μπορεί να μην ξέρεις καν αυτόν που επικοινωνούν τα μπαλκόνια σας...Αλλά σε ξέρει ο κλειδαράς, η φουρνάρισσα, ο περιπτεράς...

Και ζήλεψα λίγο!!!
Θέλω να να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Να ξυπνάω από τα χαράματα, να φτιάχνω ζεστό, φρέσκο ψωμάκι και να το έχω έτοιμο πρωί-πρωί να αχνίζει στους πάγκους μου...

Να υποδέχομαι πρώτα τις γιαγιάδες και τα παππουδάκια που έρχονται από νωρίς να πάρουν το χωριάτικο τους... Που θα μου λένε για τα 'γγόνια τους και θα καμαρώνουν κι εγώ θα συμφωνώ πως πρέπει να είναι υπερήφανοι...

Και θα υποδέχομαι αργότερα μανταμίτσες που θα τις κολακεύω και θα κοκκινίζουν, για να πάρουν σπιτικό λέμον πάι, και το αφράτο κέικ πορτοκάλι που θα έχω...

Και λίγο αργότερα, θα έρχονται τα κορίτσια που δουλεύουν στο κατάστημα με τα ρούχα για να πάρουν ένα κουλούρι - απλά για τη λιγούρα, αφού κάνουν δίαιτα...

Και φυσικά και ο Τάκης και ο Νίκος που δουλεύουν στην κάβα, και έρχονται για λίγο χαβαλέ, κουτσομπολιό και ζαμπονοτυρόπιτες...

Και προς το μεσημεράκι, θα έρχονται ένα σωρό πιτσιρικάδες, που μόλις σχόλασαν και μετράνε τα δεκάλεπτα για να αγοράσουν μια τυρόπιτα, ή ένα κρουασάν...Και πάντα θα υποκύπτω και θα κερνάω και μερικά στο ντούκου...

Και ο φούρνος μου θα είναι στην πλατεία!
Και θα μπορώ μέσα από τη τζαμαρία μου, να χαζεύω τους περαστικούς...
Να τους ψυχολογώ και να πλάθω σενάρια για τη ζωή τους...

Για τον τύπο με τον χαρτοφύλακα που τρέχει να προλάβει και προσπερνάει το φρούνο μου...
Για την Αγγελική, που έχει καλεσμένους και σήμερα, και θέλει και καρυδόπιτα, και δύο ταψιά γαλακτομπούρεκο και τρείς φρατζόλες ψωμί...
Για τον κύριο Χρήστο, που πάντα μπαίνει να πει απλά μια καλημέρα, και στην πραγματικότητα μου πιάνει την κουβέντα μόνο για να δοκιμάσει τα κουλούρια μου... δήθεν από περιέργεια...
Για τον γλυκούλη νεαρό ταχυδρόμο που κάθε πρωί με χαιρετάει και ακόμα αναρρωτιέμαι... είναι; δεν είναι; και μέσα μου εύχομαι να είναι...;)
Για την Μαρία που έχει ήδη ένα γίοκα και είναι στο μήνα της για τη μπέμπα, και που πάντα κάνω κάποιο αστειάκι στον μπόμπιρα της και τον κερνάω και ένα γλυφιτζούρι κι αυτός ντρέπεται να πει ευχαριστώ, αλλά τελικά μετά από παρότρυνση της μητέρας του, μου δίνει και φιλί στο μάγουλο...:)

Για σένα, τον κάθε εσένα... που μπορεί να με διαβάζεις και να σε διαβάζω, αλλά δεν το ξέρουμε και φυσικά δεν τολμάμε ποτέ να το πούμε ο ένας στον άλλο, και περιοριζόμαστε στο
"Όλα μαζί πόσο κάνουν;"
"Τρία ευρώ..."
"Ορίστε, ευχαριστώ"
"Κι εγώ, καλή σου μέρα..."

...ενώ στην πραγματικότητα, ξέρουμε πολλά περισσότερα ο ένας για τον άλλο, αφού ...μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας...

Πόσο πολύτιμο και προσωπικό είναι αυτό;

Ναι... το αποφάσισα!
Θέλω να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Θα έρχεσαι;