Μια μικρή παρέμβαση...

Απλά γιατί αξίζει...
δες το όλο...


χωρίς τραγούδι συνοδεία...
απλά...!

Ο αριθμός που καλέσατε δε λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους...

Λέω να κάνω ένα διάλειμμα.
Να λείψω λίγες μέρες.
Έχει πέσει πολύ διάβασμα...
Και πολλές υποχρεώσεις...
Πολλά είπα άλλωστε...
:)
Καιρός να σκάσω και για λίγο...:)

(ελπίζω να τα καταφέρω και να το κάνω πράξη αυτή τη φορά...)!

Ας μιλήσει για λίγο και η σιωπή... έχει πράγματα να πει...
Αρχή... ένα διάλειμμα... το κάνω για μένα... δεν είναι εύκολη υπόθεση όλο αυτό! ...Τέλος

Να και το τραγουδάκι μου:
Σιωπή - Ξύλινα Σπαθιά

Τζαστ ιμάτζιν...

Είναι Πέμπτη βράδυ...
Αποφασίζω να βγω μια βόλτα...
Πλέον δεν έχει πολύ ζέστη και επιλέγω να περπατήσω...
Πηγαίνω στο αγαπημένο μου μέρος...
Κοντά στη λεωφόρο...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, απλά στέκομαι και τα κοιτάζω με ηρεμία...και νιώθω λίγο άρχοντας!!!

Δεν είμαι μόνος...
Απέναντι στέκεται ένα παλικάρι.
Είναι σχεδόν στην ηλικία μου.
Κοιτάζει προς το μέρος μου. Κοιτάζει εμένα...
Είναι όμορφος. Αρκετά όμορφος.
Φοράω τα ακουστικά στα αυτιά μου και αυτό με αποπροσανατολίζει.
Επιλέγω να πατήσω pause, δεν ξέρω γιατί... ίσως για να νιώθω πως έχω όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση...

(κι όμως, εσύ πατάς Play...)



Νομίζω χαμογελάει - σ' εμένα...
Κοιτάζω χαμηλά... κομπλάρω λίγο...
Τον ξανακοιτάζω...
Εξακολουθεί να κοιτάζει εμένα!!!
Ντρέπομαι λίγο που με κοιτάζει...
Και ξανακοιτάζω χαμηλά...χαμογελάω και λίγο...

Δηλαδή τώρα μπορείς να πεις πως φλερτάρουμε;
Μήπως τον ξενερώνω τώρα που συμπεριφέρομαι έτσι;
Ναι, αλλά να κάνω τι;
Πως να φερθώ; Αφού δεν ξέρω πως θα ήθελε να φερθώ...
Και γιατί έχει τόση σημασία;
Σημασία δεν έχει το μετά;

Σηκώνεται... Πλησίαζει τη διάβαση...

Λες να περάσει απέναντι;
Λες να με βρίσκει κι αυτός όμορφο;
Λες να μου πιάσει την κουβέντα;
Λες να θέλει να μου μιλήσει;
Θέλω; Ένα άγχος το έχω... αλλά νομίζω θέλω...

Το φανάρι γίνεται πράσινο για τους πεζούς...
Σιγουρεύεται πως έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα και αρχίζει να διασχίζει το δρόμο...

Πλησιάζει...τι θα κάνω;
Πως να αντιδράσω;
Δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό...
Είμαι υπερβολικός - το ξέρω...
Αλλά, δεν τον ξέρω - και γι αυτό ίσως αντιδράω έτσι...
Να το πάιξω άνετος; Να μιλήσω πρώτος; Να χαμογελάσω;
Αυτό είναι... θα χαμογελάσω...
Αλοίμονο... σιγά το πράγμα - πως το μεγαλοποιώ έτσι στο μυαλό μου;
Θα χαμογελάσω!!!

Πλησιάζει... μας χωρίζουν πέντε βήματα...
Τέσσερα: Βγάζω τα ακουστικά από τα αφτιά μου...
Τρία: Στρώνω λίγο το μαλλί...
Δύο: Κοιτάζω προς την αντίθετη κατεύθυνση - ίσα για να ξεροβήξω...
Ένα: Ξαναγυρίζω προς το μέρος του... είναι όμορφος... ένα βήμα έμεινε...

Χαμογελάω!!!
Αυτός όχι... από το τρίτο βήμα έχει σταματήσει να με κοιτάει...
Με προσπερνάει...
Έτσι απλά...
Πως; Γιατί; Μα... αφού....
Σχεδόν νιώθω ντροπή...
Μα τι φαντάστηκα;;; Είμαι βλήμα τελικά...
Νιώθω λίγο κόκκινος...
Νιώθω πως οι οδηγοί των σταματημένων αυτοκινήτων με κοιτάνε...
...
Αρχίζω να γελάω...
Είμαι ρόμπας τελικά!!!
Κοίτα να δεις!!! Δεν είναι αστείο; Από το πουθενά... και φαντάστηκα...
Ξαναβάζω τα ακουστικά στα αφτιά μου...
Γελώντας...
Πατάω play...
Χαμογελώντας...
Δεν πειράζει, μια άλλη φορά. Κάποια άλλη φορά. Εγώ θα είμαι εδώ... όλο και κάποιος περαστικός θα θέλει κάτι παραπάνω από το να διασχίσει το δρόμο...

Έμεινα για λίγο ακόμα στη λεωφόρο πριν φύγω...
Το αγαπημένο μου μέρος...
Εκεί, που τα αυτοκίνητα τρέχουν με μανία
κι εγώ, συνειδητοποιώ πως η ζωή συνεχίζεται για όλους... γιατί όχι και για μένα;

Επέλεξα να βάλω στην αρχή το τραγούδι...
Για το τέλος, σου κράτησα ένα video να δεις...
Δεν είναι όμορφο;
Λέγεται Just Imagine...

Κάνε...

Βράζω, καίγομαι, θέλω, απορώ, αγωνιώ, ζεσταίνομαι, αγχώνομαι, χαμογελάω, τρομάζω, περιμένω, κοιτώ, μοιάζω, μοιράζομαι, ονειρεύομαι, αρρωσταίνω, δαγκώνομαι, σταματάω, αρχίζω, τολμώ, χαζεύω, ταξιδεύω, αποπροσανατολίζομαι, χάνομαι, προσγειώνομαι, ποντάρω, ξεφεύγω, βρίσκω, μιλάω, φωνάζω, περιμένω, εκστασιάζομαι, ψιθυρίζω, αχ-ψιθυρίζω, πληκτρολογώ, φωτογραφίζω, παγώνω, κομπιάζω, τρελαίνομαι, φρικάρω, ασπρίζω, μαυρίζω, και κοκκινίζω, ανοίγω, διάπλατα, βγαίνω, μπαίνω, κρυφοκοιτάζω, δαγκώνω, γυρίζω, ακούω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθω, νιώθωωωωω,

...μουγκρίζωωωωωωωωω...

"Η συνάντηση" - έτσι λέγεται...

Κοίτα τι άκουσα εντελώς τυχαία σήμερα...
Πόσο μ' αρέσει ο τρόπος που λέει το "αχ, τα μάτια σου"!
Και οι στίχοι... το ρεφραίν... το δεύτερο κουπλέ...
Κάτι...
Άκου...

(Παναγιώτ'ς Ραφαηλίδ'ς - Η Συνάντηση)

Εγώ κι εσύ μαζί!!!

Καλημέρααααααααα!!!!!

Τι ωραία μέρα; Τα πουλάκια κελαηδούν, τα δεντράκια λιάζονται, οι άνθρωποι είναι καλοί, το Φεστιβάλ της Βαβέλ χθες στο Γκάζι υπέροχο, Ααααααχ - τι ωραία που μυρίζει ο άερας;, τι καλός που είναι ο παπούλης που έχει το περίπτερο, τι ωραία που η μελισσούλα με τον μελισσούλη απαυτώνονται...
Όλα καλά!
Μφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ - Αααααααααααααααααααααααααααχ!
(εισπνοή, εκπνοή)

Και άκου! Τι ωραίο τραγουδάκι!!! Δεν είναι τέλειο;

Το αφιερώνω στην κολλητή μου!
Που χθες έμαθε για μένα!
Και όταν της είπα: "Είχα λίγο άγχος για το πως θα το πάρεις"
Μου απάντησε: "Μα καλά...τι εννοείς; Γιατί υπήρχε ποτέ περίπτωση να το πάρω στραβά; Ή να μην το δεχτώ; Ή να έχει αλλάξει κάτι; ... Αν δεν το δεχόμουν θα έπρεπε να με διαολοστέιλεις. Δε θα ήμουν πραγματική σου φίλη. Δε θα σε αγαπούσα πραγματικά. Δηλαδή, αν ήμουν εγώ θα άλλαζε κάτι;"
:)

Πάμε όλοι μαζί:
"Εγώ κι εσύ μαζιιιιιι,
εγώ κι εσύ μαζίιιιιιιιιιιιιιιι"

Βρήκα τι θα κάνω!!!
Θα πάω στη μέση του δρόμου, με στραβά το καπελάκι μου,
και θα αρχίσω να χορεύω...
Είμαι τόσο αισιόδοξος πως θα βγούνε όλοι οι μαγαζάτορες
και πως θα σταματήσουν και όλοι οι περαστικοί
και -δεν ξέρω πως- θα ξέρουν και το χορευτικό μου,
όπως και τους στίχους,
και θα το κάνουμε μιούζικαλ...
Όλοι μαζί...
Εγώ, κι εσύ, (μαζί) και αυτός, και ο άλλος...
:)

Καλημέρα είπα;
Καλημέραααααααααα!!!! :)

Ένα τραγούδι για την Ελευθερία...

Ούτε που ξέρω, και ούτε που θέλω να μάθω...
Αυτό ακριβώς!

Κυριακή μεσημέρι... Ζέστη;... Καύσωνας!!!
Έχω ανοιχτά τα παράθυρα και κάνει ρεύμα...
Δε μπορώ τα air condition... Δυσανασχετώ. Μπουκώνει η μύτη μου, παθαίνω ξηροδερμία κ.ο.κ
(όχι, φτάρνισμα δε μου έρχεται...)
Κάτι καταφέρνει το αεράκι. Μπορεί να είναι χλιαρό, αλλά με κρατάει σε μια ικανοποιητική θερμοκρασία.
Πίνω και παγωμένο καφέ, και είμαι εντάξει ...
Σε ετοιμότητα...

Ανοίγω το πισάκι μου,
Μέχρι να φορτώσει, στρίβω κι ένα τσιγάρο...
Μπαίνω στο internet...
Τσεκάρω mail, ανοίγω μπλογκ...

Και αναρρωτιέμαι...
Γιατί γράφω μπλογκ;
Τι έχω περισσότερο ανάγκη;
Τι; Θέλω να λέω τον πόνο μου;
Τι; Να γνωρίσω κόσμο;
Τι; Να γνωρίσω εμένα καλύτερα;
Τι; Να μη νιώθω μοναξιά;
Τι; Δεν ισχύουν αυτά που λέω;
ή τι; να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα;

Τι έχω περισσότερη ανάγκη: την ελευθερία μου, ή να διώξω τη μοναξιά μου;


Ούτε που ξέρω, και ούτε που θέλω να μάθω!!!

Τελικά δε φυσάει αρκετά κι έσκασα.
Θα ανοίξω air condition... Κι ας μπουκώσω (ή βουλώσω...)!

Θα βάλω ένα τραγούδι για την Ελευθερία...
(για τη μοναξιά είναι άπειρα - δεν ήξερα ποιό να διαλέξω...)

Αρβανιτάκη Ελευθερία
"Ένα τραγούδι για την Ελευθερία"


Καλημέρα!

Ώρε, συννέφια- , αχ, συννέφια-σε ο Πάρνα-σσός!

Διάλογος με κολλητό μου, την ώρα του μεσημεριανού μας καφέ:
Παίζουμε τάβλι...

Κολλητός: ένα, δύο, τρία, και ...ένα, δύο...
Εγώ: Μήπως θες να χρησιμοποιήσεις και κομπιουτεράκι;
Κολλητός: Σκάσε ρε αδερφή...
Εγώ: Σκάω άντρακλα...
(ρίχνω ζάρια...)


Κολλητός: Τι κωλόφαρδος που είσαι ρε μαλάκα; Σου έχει ανοίξει, σου έχει γίνει τόσος...
Εγώ: Όχι ακόμα... αφου δεν έχω ποτέ ...ξέρεις... από πίσω...
Κολλητός: χεχεχεχεχεχε...
Εγώ: Γιατί γελάς; (σοβαρός...)
(ρίχνει ζάρια...)
Κολλητός: Θα το ρισκάρω...
(ρίχνω ζάρια...)
Εγώ: Α-χαααααααα, πεντάρεςςςςςςςςςς!!!
Κολλητός: Δε σε πιστεύω... τι.... όχι ρε πούστη μου...
Εγώ: Έλα... με φώναξες;
Κολλητός: Με γάμησες...
Εγώ: Όχι... αλήθεια... είμαστε φίλοι... δε σε βλέπω έτσι...
Κολλητός: Κοίτα ρε γαμώτο... πάλι θα χάσω... με τον πούστη... (μονολογεί)
Εγώ: Έλα... με φώναξες;
(ρίχνει ζάρια...)
Κολλητός: Ναι, σιγά να μην έμπαινα... ηλίθιε, αυτό ήταν δικό μου παιχνίδι... Αλλά είσαι κωλόφαρδος και πούστης...
Εγώ: Ναι... για το πρώτο δεν ξέρω... το δεύτερο σίγουρα...
Κολλητός: χεχεχεχεχεχε
Εγώ: Γιατί γελάς; (σοβαρός...)
Κολλητός: Παίζουμε άλλο ένα;
Εγώ: Όχι... αλλά αν θες μπορώ να σου εξομολογηθώ κάτι: Είμαι αδερφή... γκέι... ομοφυλόφιλος... (είμαι σοβαρός...)
Κολλητός: Το ξέρω!!! (με κοιτάζει σοβαρός...)
Εγώ: ... ταχυπαλμία... καταπίνω με δυσκολία... περιμένω αντιδράσεις... εξακολουθώ να τον κοιτάζω σοβαρός...
Κολλητός: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ - γελάει... "Είσαι απίστευτος", μου λέει και συνεχίζει να γελάει...
Εγώ: Μαλάκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (σοβαρός...)
Κολλητός: ακάθεκτος..."έλα, παίζουμε άλλο ένα"?
Εγώ: ΟΧΙ!

Πάτα play σε παρακαλώ...



Ναι, είναι το παιδί - κλαρίνο...!!!

Η πιό όμορφη θάλασσα...

Σήμερα πήγα στο Ηρώδειο!
Πριν λίγο επέστρεψα...
Είχε συναυλία η Χάρις Αλεξίου...
Ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοϊζο...
Ήταν πολύ όμορφα...
Αλήθεια!!!

Και συγκινήθηκα... Συγκινήθηκα ιδιαίτερα γιατί ο Λοϊζος μου θυμίζει τόσα...

Μου θυμίζει σχολείο... τότε που διάβαζα για τον Παναγούλη και πίστευα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο...
Μου θυμίζει ένα τραγούδι που μου αφιέρωναν οι φίλοι μου όταν, έφηβος ακόμα, δοκίμαζα να μάθω ακορντεόν...
Μου θυμίζει τότε που ήμουν πιτσιρικάκι και όποτε βλέπαμε καράβια με την αδερφή μου, τραγουδούσαμε το ρεφραίν από το "δελφίνι-δελφινάκι"... Τότε μάλιστα, με ξεγελούσε η μουσική και νόμιζα πως είναι παιδικό τραγούδι...
Μου θυμίζει ανεκπλήρωτες καψούρες, και με τα ακουστικά στο προαύλιο του σχολείου εγώ να "Σ' ακολουθώ"...
Μου θυμίζει τη μητέρα μου... Που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με νανούριζε με το "Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου"... και με έπαιρνε ο ύπνος, με ένα μειδίαμα χαμόγελου γιατί ένιωθα τόσο ασφαλής... Αλήθεια, το θυμάμαι!!!
Μου θυμίζει τόσα... απλά κι αγαπημένα...

Και θέλω να ποστάρω ένα αγαπημένο τραγούδι...αλλά με την τρυφερή φωνή του Μάνου Λοϊζου...

Μη σε ξεγελάσει η μουσική...
Είναι αισιόδοξο... Να, άκου προσεκτικά τους στίχους...
Ο τίτλος του είναι: "Η πιό όμορφη θάλασσα..."

Η πιό όμορφη θάλασσα, είναι αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα,
το πιό όμορφο παιδί,
δε μεγάλωσε ακόμα...

Τις πιό όμορφες μέρες,
τις πιό όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα,
δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Και ότι πιό όμορφο,
ότι πιό όμορφο θα' θελα να σου πω,
δε στο είπα ακόμα...
δε στο είπα ακόμα...

Θέλω να αφιερώσω αυτό το τραγούδι στον Phoebus, γι αυτό του το ποστ!
Αφού δεν έχω λόγια...

Και μαζί, στέλνω και μια ευχή...

Εεεεε; Πωωωως; (εισπνοή-εκπνοή)

Μπαίνω στο μετρό...
Είμαι με λίγες ώρες ύπνο και με τη σκέψη πως πρέπει να κατέβω κέντρο φρικάρω...
Είμαι σαν αποχαυνωμένο, και έχω σκάσει από τη ζέστη...
Στέκομαι δίπλα στην πόρτα, κοιτάζω δήθεν προς τα έξω (τη μαύρη μαυρίλα, ναι...), ενώ στην πραγματικότητα ονειρεύομαι όρθιος πως κατεβαίνω Σύνταγμα και βουτάω στο πρώτο συντριβάνι που βρίσκω, κάνοντας πλίτσι-πλίτσι, μπας και δροσιστώ...
Επόμενη στάση Κατεχάκη...
Ντου απο παντού!!!
Κόσμος και ντουνιάς...
Και ανάμεσα στο ντουνιά... και η Γάμα....
Bρε, βρε, βρε....
The Who - Substitute

(Kάπου εδώ πρέπει να σας γράψω λίγα λόγια για τη Γάμα...)

Με τη Γάμα, ήμασταν συμμαθητές στο λύκειο! Βέεεεεβαια! Και όπως καταλαβαίνεις έχω χρόνια να τη δω!!! ...Ήταν περίεργος χαρακτήρας! Αψυχολόγητος!
Ήταν η γκομενιάρα, και ταυτόχρονα το καταπιεσμένο σπασικλάκι, και ταυτόχρονα η επαναστάτρια, και ταυτόχρονα η καλή κοπέλα, και ταυτόχρoνα η σκύλα...

Ξέρεις... ήταν αυτό που λέμε: "Προσπαθώ να τα έχω καλά με όλους / θα γίνω η Prom Queen & θα μπω στο Χάρβαρντ / θα γίνω χαμαιλέων που να χτυπιέστε..."
Φυσικά, ο μόνος που κατέλληγε να χτυπιέται ήταν αυτή, αφού το μόνο που κατάφερνε ήταν να βγάζει 27 προσωπικότητες ταυτόχρονα, και να τρομάζει τους μισούς και να την αγνοούν οι άλλοι μισοί...!

Εγώ ανήκα στην πρώτη κατηγορία! (αναγκαστηκά - αφού δε μπορούσα να την αγνοήσω...)!!! Άσε που με έπιανε και μια ψυχο-πονίαση και δε γούσταρα να βλέπω τη βασίλισσα του χορού μόνη της!!! Οπλιζόμουν με θάρρος, πλησίαζα με ρίσκο να μου επιτεθεί (το είχε κάνει κι αυτό, όχι σε μένα...), και της έπιανα καμιά φορά την κουβέντα!!!
Και εκείνη ένιωθε μέλος της "παρέας", έπαιρνε θάρρος και άρχιζε πάλι τα αψυχολόγητα της... Ξέρεις... να λες ένα χαζό αστειάκι, και αυτή να αρχίζει να κακαρίζει τόσο δυνατά (μα τόσο δυνατά;) σε σημείο που να σε σπρώχνει, να χτυπιέται, να σε αγκαλιάζει...για να καταλλήξει να το γυρίσει σε κλάμμα και να φεύγει τρέχοντας προς την τουαλέτα...
[...?] ...Ε, πως να μην τρομάξεις...???

Αλλά οι σχέσεις μας τελείωσαν άδοξα...Ναι!!!
Μάλλον την ψυχοπονίαση μου την μετέφρασε σε "ήταν ένα αγόρι, κι ήταν κι ένα κορίτσι, ένα καλοκαίρι, λουλούδια στην καρδιάααααα", αφού από κάποιο σημείο και μετά με κοίταζε με αυτό το βλέμμα!!!
Και όταν είδε πως εγώ την κοιτάζω με το βλέμμα "Πως...παίρνω απορρυπαντικό, αλλά από το φθηνό..." (τρόμος και απελπισία), έφευγε τσαντισμένη (!) για να με καλημερίσει την επομένη πάλι με χαμόγελο "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία..."

Η τελευταία φορά που την είχα δει ήταν στην αποφοίτηση, που - μάλλον το είχε δει σε κάποια ταινία - αποφάσισε να με ακολουθήσει στην τουαλέτα και να μπουκάρει με προστυχιά και τσαχπινιά και να μου πει: "Δε μπορώ να αντισταθώ, σε θέλωωωωω" (ή κάτι τέτοιο...)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εννοείται πως την πήρα ... από το χέρι και την έβγαλα έξω! (με φόβο μη βγάλει κανένα μαχαίρι και μου κόψει τίποτα...)
Την υπόλοιπη βραδυά, χόρευε τσιφτετέλια πάνω στο τραπέζι και φασώθηκε με ένα σπασικλάκι..., ουρλιάζοντας πως είναι η βασίλισσα του χορού!?!?!?!?!?!
(διευκρίνηση: Δεν είχε πιεί ούτε γουλιά...)

Αυτή είναι η Γάμα!
Και να την τώρα, μπροστά μου, πόσα χρόνια μετά, σχεδόν ίδια και απαράλαχτη!!!
Εγώ: "Έλααα ρεεε... δεν το πιστεύω - τι κάνεις?" (ξεκινάει κλασικός διάλογος...)
Εκείνη: "Καλά... τι θες?" (Απότομη...)
Εγώ: "Εγώ; ...Τίποτα...Εχεμ... πάντα καλά"...(Μα τα χίλια κατάρτια...)
- παύση -
- παύση -
- αμηχανία και παύση -
Εκείνη: "Αν θες να ξέρεις, αρραβωνιάστηκα και θα παντρευτώ μάλλον του χρόνου το καλοκαίρι - και εκείνος είναι ιατρός και είναι 28 ετών και με αγαπάει πολύ και τα έχουμε εδώ και 1 χρόνο και με θαυμάζει πολύ και οι γονείς του είναι καταπληκτικοί άνθρωποι και με συμπαθούν πολύ και του είπαν πως αξίζει να με περιμένει να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου μέχρι το Φλεβάρη και γι αυτό θα παντρευτούμε του χρόνου γιατί ήδη μου έχει κάνει πρόταση γάμου και με λατρέυει δε μπορείς να φανταστείς πόσο και γενικά περνάμε πολύ καλά και θα μετακομίσουμε στο ίδιο σπίτι το οποίο είναι δικό του γιατί έχει και πολλά λεφτά, α, εδώ κατεβαίνω..." (με μία ανάσα!!!!!!!!!)
Εγώ: Ε?... (και βαθιά εισπνοή - αντανακλαστικά, γιατί ένιωσα πως θα πρέπει να έχει λαχανιάσει...)

...Και ερωτώ...
Εεεεεεεεεεεεεεεεεε?

Με το άλφα και το σίγμα, με τραγούδι και παιχνίδι...

Διάλογος με ένα φίλο μου την ώρα του μεσημεριανού μας καφέ...(ξέρεις, κάπου ανάμεσα στη δουλειά και τα διαβάσματα...)!

Φι: κατά το "φίλος"
Άλφα: κατά το "Apsoy"

Φι: Ρε, ξέρεις τι μου είπε ο Μι, που το έμαθε από την Κάπα;
Άλφα: Τι; Τι σου είπε ο Μι, που το έμαθε από την Κάπα;
Φι: Είπε η Κάπα στο Μι, πως ο Νι που δουλεύει στου Τάυ... είναι Gay!!!
(κάπου εδώ τελειώνουν τα σύμφωνα και αρχίζουν τα φωνήεντα...)
Άλφα: Αααααααααααα.....ναι, ε; ....Εχεμ...Καλά...
(αρχίζω να πίνω τον καφέ μου αδιάφορα...)

- Παύση -

Κάπου εδώ, εγώ κοιτάζω προς τη Δύση και αυτός προς την Ανατολή...

Στο μυαλό το δικό μου:
'Ελα ρε... Ο Νι!!! Δεν' κακός... Καθόλου κακός!!! Κοίτα να δεις... Ο Νι!!! Μήπως να πάω καμιά βόλτα από του Τάυ; Καιρό έχω να πάω...
Ρε γαμώτι, θα αποκτήσω κι εγώ κάποια στιγμή ραντάρ, δε θα αποκτήσω; Θα μπορώ να προσανατολίζομαι πιό εύκολα...

Στο μυαλό του φίλου μου:
Ο Νι, βαμμένος σαν τη Marilyn Monroe, με ζωγραφιστή ελιά στο μάγουλο, ξυρισμένα πόδια και στρινγκάκι, να ποζάρει πάνω σε ένα άρμα και να στένει φιλάκια, φορώντας αστεράκια στις ρώγες του, και γκλίτερ σε όλο του το σώμα...
(...)

Τον κοιτάζω...με κοιτάζει...!
Φι: Ναι που λες... Έπαθα σοκ!!!
Άλφα: Ναι...ε;....
(συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου αδιάφορα...)

Στο μυαλό το δικό μου Vol.2:
Ναι...ε;... Πφφφφφ...Σιγά! Και τι πειράζει; Δεν αλλάζει κάτι! και αν θες να ξέρεις, καλά κάνει! (αγανάκτηση...)! Εντάξει; Ορίστε μας!!! Και αν θες να ξέρεις κάτι ακόμα... κι εγώ είμαι! Ναι, καλά άκουσες! Αλλάζει κάτι; Ε; Εεεε; Εεεεεεεεε; ...
(ε;)

Στο μυαλό του φίλου μου Vol.2:
Δίπλα στο Νι, εγώ, βαμμένος σαν τη Marilyn Monroe, με ζωγραφιστή ελιά στο μάγουλο, ξυρισμένα πόδια και στρινγκάκι, να ποζάρω πάνω σε ένα άρμα και να στένω φιλάκια, φορώντας αστεράκια στις ρώγες μου, και γκλίτερ σε όλο μου το σώμα...

Ξανακοιταζόμαστε...
Φι: Τελοσπάντων, για πες ρε συ....τι άλλα νέα...
Άλφα: Ε, καλά μωρέ... Στη δουλειά έχουμε κάποια τρεξίματα αυτές τις μέρες....μούμπλε, μούμπλε, μούμπλε...

Κάποια μέρα θα μιλήσω!
Που θα μου πάει...

Θα έβαζα τραγούδι της Marilyn...
Άλλα αφού το έχω καθιερώσει...
θα βάλω αυτό που άκουγα εκείνη την ώρα...
(και τώρα που γράφω...)
...

Nelly Furtado - Why do all good things come to an end...

Το'να χέρι, νίβει τ' άλλο...

Σήμερα διαπίστωσα πως μπορώ να κάνω 2 πράγματα ταυτόχρονα!!!
(θεωρώ αμελητέα τη διαδικασία της αναπνοής, και δεν την συνυπολογίζω :Ρ)
Που λες...ναι!!!
Είμαι πολύ μπροστά τελικά, ε;
Εξελλιγμένο ον - όχι παίζουμε...

Και αρχίζω να εξηγώ...
Συνάντησα σήμερα ένα φίλο μου (τον "Φ", θα μάθεις περισσότερα στο επόμενο ποστ), και είπαμε να πάμε για καφέ...
"Φρρρρρρτ" ο καφές
"Γκλου-γκλου-γκλου" το νερό,
Ξανά-μανά, "φρρρρτ" ο καφές...
Ε, κάποια στιγμή με κάλεσε η φύση
Να μην πάω;
Πήγα...

Μπαίνω στο WC με το κυκλάκι και το βελάκι,
Μπαίνω στη διαθέσιμη τουαλέτα, ξεκουμπώνομαι, και αρχίζω να μουρμουρίζω (ναι, το κάνω αυτό!!!)
Δεν περνάνε 5 δευτερόλεπτα...
Black Out - Σκοτάδι!!!
"Άλλοοοοοοοοοοος" - φωνάζω υποθέτωντας πως κάποιος εξυπνάκιας μου έσβησε το φως.
(ναι, είμαι βλήμα...)
Καμία αντίδραση!
Κάνω να κουνηθώ λίγο, (όσο με παίρνει...)
και ΤΣΟΥΠ!!!
Ανάβουν τα φώτα!!!
"Ααααααα" λέω..."Φωτοκύτταρο έχει..."!
Ανακαλύπτοντας τον κόσμο, συνεχίζω ότι είχα αφήσει στη μέση...
Δεν περνάνε άλλα 5 δευτερόλεπτα...
ΤΣΑΚ!
Πάλι σβήσανε τα φώτα...
Δυσανασχετώ λίγο, και σηκώνω λίγο το χέρι μου...(το ελεύθερο, ντε...)
Ανάβουν πάλι...
Ούτε φάρος να ήμουνα!!!

Μα καλά...
Ποιός έξυπνος προγραμμάτισε να αναβοσβήνουν τα φώτα κάθε 5 δευτερόλεπτα...?!?
Δηλαδή, να προλάβεις να κάνεις τι;...

Και μου ήρθε στο μυαλό μια διαφήμιση κάποιων μπισκότων, με έναν τυπά σε ένα ασανσέρ, που χορεύει υπό το σλόγκαν "Ζεις τις πιό ωραίες σου στιγμές..."
Αυτό είναι! Σηκώνεις χέρια, αφήνεις τον εαυτό σου στο έλεος της βαρύτητας (είδες με τι τακτ γράφω;;;) και αρχίζεις το σάμπα-ρούμπα!!!
...
Το παράκανα;
Καλά...
Μη με πιστεύεις!
Εγώ πάντως την έβγαλα και τη δεύτερη φορά (ναι, ήπια πολύ νερό) με το χέρι ψηλά, να το κουνάω λες και είμαι Σταρ Ελλάς και χαιρετάω το κοινό μου...
Τη δουλειά μου την έκανα πάντως!!!

Τι θες και τραγούδι;
Να βάλω το "χέρια ψηλά" :Ρ
Μπάαα... θα σου βάλω αυτό που μουρμούριζα...
(κι ας είναι άσχετο...) :)

Joss Stone - Fell in love with a boy

Συγγνώμη...μήπως έχεις ένα ταμπόν;

Αδιαθέτησα...
Και είμαι χάλια...
Όχι... δεν πονάει το στήθος μου... αλλά πονάει μέσα στο στήθος μου!!!

Και ναι... αιμορραγώ...! Είναι οι ώρες του μήνα βλέπεις...
Αιμορραγεί ο εγκέφαλος μου επειδή σκέφτομαι άπειρα πράγματα ταυτόχρονα...
Και φρικάρω με ένα σωρό χαζομάρες (?)....

Πέφτω ψυχολογικά και δε θέλω να δω κανένα... (καλά... σχεδόν κανένα...)!!!
Ζακ Στεφάνου - Για δύο ματάκια...


... Αν με ρωτούσες πριν από λίγες μέρες... θα σου έλεγα πως δε θέλω σχέση!
"Σχέση; Όχι ρε... τρελάθηκες; Μπααα... δεν είμαι εγώ σε τέτοια φάση! Ακόμα δεν βγήκα από το καβούκι μου καλά-καλά (θες ντουλάπα; να στο πω ντουλάπα...) και να κάνω σχέση; Όχι... α-παπαπαπα... Δεν το ψάχνω... Καλά είμαι... Μια χαρά... Έχω άλλες έγνοιες..."

Και μάλιστα θα είχα και επιχειρήματα να σου πω... Να σε πείσω και να σου αποδείξω πως περνώ και μόνος μου καλά...

Αλλά κάτι έχω πάθει τώρα...
Δεν τα θυμάμαι...
Black out...
Κενό!!!
Αλήθεια... κενό!!!
Το οποίο το νιώθω έντονα... πολύ...
Και για το καλύψω αναζητώ άλλα πράγματα...
Μικρά...
Τοσοδούλια!!!
Μια αγκαλιά ας πούμε...
Μια σφιχτή, αληθινή αγκαλιά...
Ή ουσιαστικούς, "ανούσιους" διαλόγους...
Ένα "που πήγες;, τι έκανες; ποιόν είδες; πως πέρασες;"
Ααααχ...Ένα φιλί...
Ένα σβουριχτό φιλί!!!
Κι ένα τραγούδι...
Nαι, να μπορώ να ακούω ένα ερωτικό τραγούδι και να ταυτίζομαι...

Κάτι...
Κάτι να καλύψει το κενό...
Κάτι τέτοιο:
"Ξέρεις τι μετράει τελικά?Ποιά χέρια θα σ' αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει.
Ποιό στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ' αστέρια".
(Αλκυόνη Παπαδάκη - name_no87)

Ένα ταμπον ρε παιδιά...
Πλημμύρισα...

Λουλούδια για τον Άλγκερνον...

Δελτίων πρόδου 1
..."Ο δόκτορ Στράους λέι να γράφο ότι σκέφτομε κε ότι μου σινβένι άποδό κε μπρόσ. Δεν κσέρο γιατί άλα λέι έχι σιμασία για να δουν εάν τουσ κάνο. Ελπίζο να τουσ κάνο. Η μισ Κίνιαν λέι μπορί να με κάνουν έκσιπνο. Θέλο να γίνο έκσιπνοσ. Με λένε Τσάρλη Γκόρντον. Ίμε 37 χρονόν και πριν από 2 βδομάδεσ ίχα τα γενεθλιάμου. Δεν έχο τίποτα άλο να γράπσο τόρα κε έτση τελιόνο για σίμερα".
...

Δελτίων πρόδου 3
"Κάτι άνθροπι με άσπρα με πίγανε σένα αλιότικο μέροσ στο νοσοκομίο να πέκσο ένα πεχνίδι. Ιτανε να παραβγό μένα άσπρο ποντικάκη. Το ποντικάκη το λέγανε Αλγκερνον. Ο Αλγκερνον ίτανε σένα κουτή όλο διαδρομάκια στριφτά κε τιχάκια κε μου δόσανε ένα μολίβι κε ένα χαρτή με γραμέσ κε όλο κουτάκηα. Στη μηα άκρι έλεγε ΑΡΧΗ κε στιν άλι έλεγε ΤΕΛΟΣ. Μουλένε ίνε λαβή ριθόσ κε ο Αλγκερνον κε εγό πρέπι να περάσουμε τον ίδιο λαβή ριθό. Δεν κατάλαβα ποσ θα κάναμε αφού o Αλγκερνον ίχε ένα κουτάκη κεγό ένα χαρτή αλά δεν ίπα τίποτα.
Το κάναμε 10 φορές με αλιότικουσ λαβή ριθούσ κε πάντα κέρδηζε ο Αλγκερνον. Δεν ίκσερα ποσ τα ποντήκια ίνε τόσο έκσιπνα. Μπορί επιδί ο Αλγκερνον ίνε ένα άσπρο ποντήκη. Μπορί τα άσπρα ποντήκια να ίνε Εκσιπνότερα Από τάλα ποντήκια".
...

Δελτίον Προόδου 6
"Ο δόκτορ Στράουσ λέι ποσ καλά κάνο κε γράφο ότι γίνετε αλά λέι ποσ πρέπι να λέο περισότερα για ότι εσθάνομε κε σκέφτομε. Οταν του ίπα δεν κσέρο ποσ να σκέφτομε ίπε προσπάθισε. Αμα ίχα τουσ επιδέζμουσ στα μάτια όλι τιν όρα προσπάθαγα να σκεφτό μα δε γινότανε τίποτα. Δεν κσέρο τι να σκεφτό. Μπορί άμα τον ροτίσο να μου πι ποσ μπορό να σκέφτομε τόρα που λένε ότι γίνομε έκσιπνοσ. Τι σκέφτοντε ι έκσιπνι. Μάλον περίεργεσ φαντασήεσ. πάντα. Μακάρη νάκσερα κεγό τόρα μερικέσ φαντασήεσ".
...

Δελτίον Προόδου 8
"Μαρέσι που θα κσαναρχίσο δουλιά γιατί πεθίμισα τη δουλιά μου και τουσ φίλουζ μου κε τισ πλάκεσ που κάναμε εκί".

"Σίμερα στο εργοστάσιο ίχαμε πλάκεσ. Λέι ο Τζο Καρπ βρε για κίτα που κάνανε τιν ενχίρισι στον Τσάρλη τι σου κάνανε ρε Τσάρλη σου, βάλανε μνιαλό μέσα. Εγό έκανα να του πο αλά θιμίθικα που ο δόκτορ Στράουσ έλεγε όχι. Μετά ο Φρανκ Ρίλι λέει τι τρέχι Τσάρλη κσέχασεσ το κλιδί σου κιάνικσεσ την πόρτα με το κεφάλη. Αφτό μουφάνικε αστίο κε γέλασα.
Ινε σταλίθια φίλι μου κε μαγαπάνε.
Αλοτε λέι κανίσ βρε για κίτα το Τζο ι το Φρανκ ι το Τζορτζ αμόλισε ένα Τσάρλη Γκόρντον. Δεν κσέρο γιατή το λένε αφτό αλά πάντα γελάνε. Σίμερα το προή ο Αμόσ Μποργκ που ίνε προή στάμενοσ στου Ντονεγκαν ίπε τονομάμου που έβαλε τισ φονέσ στον Ερνι που ίνε ο μικρόσ του γραφίου. Ο Έρνι ίχε χάσι ένα μπακέτο. Του λέι Ερνι το χριστό σου τον Τσάρλη Γκόρντον παραστένισ. Δεν κατάλαβα γιατί το ίπε. Εγό δεν έχασα κανένα μπακέτο..."
...

Δελτίον Προόδου 9
"Ο δόκτορ Στράουσ λέι να σινεχίσο να γράφο αλά δεν ίνε ανάγγη να το κάνα κάθε μέρα μόνο άμα νομίζο ποσ έγινε κάτη σπουδέο. Λέι μιν αποθαρίνεσε γιατί θέλι κερό κε γίνετε αργά αργά. Λέι κε ο Αλγκερνον έκανε πολή κερό για να γίνι 3 φορέα πιο έκσιπνοσ από πρην. Γιαφτό με νικάι όλι τιν όρα γιατί κι αφτουνού του κάνανε ενχίρισι. Χέρομε που μου τολέι. Μπορί να καταφέρο μετά το λαβή ρυθο γλιγορότερα από ένα σινιθιζμένο ποντίκη. Μπορί κάποτε να νικίσο τον Αλγκερνον. Για σκέπσου ε..."



Αποσπάσματα από το
Flowers for Algernon, by Daniel Keyes
(ναι, είναι Link...μπορείς να το διαβάσεις...είναι μικρό...)

Α, και μην ξεχάσω...
Κωνσταντίνος Βήτα - Χαζό Παίδι...

Είπα το ψωμί, ψωμάκι...

Βρέχει!

Ναι, βρέχει ακόμα...και βγήκα για μια βόλτα.

Μου αρέσει να βρέχει - μου αρέσει να βρέχομαι...

Ειδικά όταν "ταξιδεύω" κι όλας...
Ευανθία Ρεμπούτσικα - Το πατάρι...

Παλιότερα, όταν ήμουν πιτσιρικάς, ανέβαινα κρυφά στην ταράτσα και κοίταζα προς τον ουρανό, με ανοιχτά τα χέρια...Κάτι σαν το "I'm the queen of the world" του Τιτανικού ένα πράγμα...
Αλλά χωρίς το πλοίο, και χωρίς συμπρωταγωνιστές...

Και έτσι ένιωθα! Βασιλιάς! Άρχοντας!!!
Και κάπου ανάμεσα στις προσπάθειες μου να γευτώ τη βροχή και να παριστάνω το αλεξικέραυνο, είχα την ψευδαίσθηση πως μπορεί και να βρέχει αποκλειστικά για μένα...

Για να μπορώ να νιώθω ευτυχισμένος!Γιατί έτσι ένιωθα...

Και σήμερα βρέχει!Θέλω... αλλά δεν τολμώ να κάνω το ίδιο!
Και απλά αποφάσισα να βγώ μια βόλτα... Να περπατήσω ενώ ψιχαλίζει και να νιώσω ίσως λίγο μια κάθαρση...! (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...)!!!

Και κάνοντας την ίδια διαδρομή που κάνω συνήθως για να πάρω τσιγάρα, παρατήρησα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει...

Το φούρνο της γειτονιάς μου!!!

Και συνειδητοποίησα δύο πράγματα:
Πρώτον... ο τυπάκος που δουλεύει στο ψιλικατζίδικο, φλέρταρε την κοπελιά που δουλεύει στο φούρνο...Τι τη φλέρταρε δηλαδή; Που την είχε στριμώξει στη γωνία και αυτή χασκογέλαγε σπρώχνοντας τον για να μην τους δει κανένα μάτι!!!
Και δεύτερον: Είναι ο φούρνος της γειτονιάς... Ναι! Ζω σε μια γειτονιά! Αλλά γειτονιά-γειτονιά, καταλαβαίνεις; Που υπάρχουν άνθρωποι που λένε καλημέρα... Κι ας είναι λίγοι... Που γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα...

Μπορεί να μην ξέρεις αυτόν που μένει δίπλα σου...Μπορεί να μην ξέρεις καν αυτόν που επικοινωνούν τα μπαλκόνια σας...Αλλά σε ξέρει ο κλειδαράς, η φουρνάρισσα, ο περιπτεράς...

Και ζήλεψα λίγο!!!
Θέλω να να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Να ξυπνάω από τα χαράματα, να φτιάχνω ζεστό, φρέσκο ψωμάκι και να το έχω έτοιμο πρωί-πρωί να αχνίζει στους πάγκους μου...

Να υποδέχομαι πρώτα τις γιαγιάδες και τα παππουδάκια που έρχονται από νωρίς να πάρουν το χωριάτικο τους... Που θα μου λένε για τα 'γγόνια τους και θα καμαρώνουν κι εγώ θα συμφωνώ πως πρέπει να είναι υπερήφανοι...

Και θα υποδέχομαι αργότερα μανταμίτσες που θα τις κολακεύω και θα κοκκινίζουν, για να πάρουν σπιτικό λέμον πάι, και το αφράτο κέικ πορτοκάλι που θα έχω...

Και λίγο αργότερα, θα έρχονται τα κορίτσια που δουλεύουν στο κατάστημα με τα ρούχα για να πάρουν ένα κουλούρι - απλά για τη λιγούρα, αφού κάνουν δίαιτα...

Και φυσικά και ο Τάκης και ο Νίκος που δουλεύουν στην κάβα, και έρχονται για λίγο χαβαλέ, κουτσομπολιό και ζαμπονοτυρόπιτες...

Και προς το μεσημεράκι, θα έρχονται ένα σωρό πιτσιρικάδες, που μόλις σχόλασαν και μετράνε τα δεκάλεπτα για να αγοράσουν μια τυρόπιτα, ή ένα κρουασάν...Και πάντα θα υποκύπτω και θα κερνάω και μερικά στο ντούκου...

Και ο φούρνος μου θα είναι στην πλατεία!
Και θα μπορώ μέσα από τη τζαμαρία μου, να χαζεύω τους περαστικούς...
Να τους ψυχολογώ και να πλάθω σενάρια για τη ζωή τους...

Για τον τύπο με τον χαρτοφύλακα που τρέχει να προλάβει και προσπερνάει το φρούνο μου...
Για την Αγγελική, που έχει καλεσμένους και σήμερα, και θέλει και καρυδόπιτα, και δύο ταψιά γαλακτομπούρεκο και τρείς φρατζόλες ψωμί...
Για τον κύριο Χρήστο, που πάντα μπαίνει να πει απλά μια καλημέρα, και στην πραγματικότητα μου πιάνει την κουβέντα μόνο για να δοκιμάσει τα κουλούρια μου... δήθεν από περιέργεια...
Για τον γλυκούλη νεαρό ταχυδρόμο που κάθε πρωί με χαιρετάει και ακόμα αναρρωτιέμαι... είναι; δεν είναι; και μέσα μου εύχομαι να είναι...;)
Για την Μαρία που έχει ήδη ένα γίοκα και είναι στο μήνα της για τη μπέμπα, και που πάντα κάνω κάποιο αστειάκι στον μπόμπιρα της και τον κερνάω και ένα γλυφιτζούρι κι αυτός ντρέπεται να πει ευχαριστώ, αλλά τελικά μετά από παρότρυνση της μητέρας του, μου δίνει και φιλί στο μάγουλο...:)

Για σένα, τον κάθε εσένα... που μπορεί να με διαβάζεις και να σε διαβάζω, αλλά δεν το ξέρουμε και φυσικά δεν τολμάμε ποτέ να το πούμε ο ένας στον άλλο, και περιοριζόμαστε στο
"Όλα μαζί πόσο κάνουν;"
"Τρία ευρώ..."
"Ορίστε, ευχαριστώ"
"Κι εγώ, καλή σου μέρα..."

...ενώ στην πραγματικότητα, ξέρουμε πολλά περισσότερα ο ένας για τον άλλο, αφού ...μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας...

Πόσο πολύτιμο και προσωπικό είναι αυτό;

Ναι... το αποφάσισα!
Θέλω να ανοίξω ένα φούρνο!!!
Θα έρχεσαι;

Βράχο-βράχο τον καημό μου

Ειρωνία...
Δεν έχει μέγεθος. Για κάποιους είναι μεγάλη και για άλλους μικρή.
Ούτε όρια έχει. Αυτό κι αν δεν έχει...

Πριν συνεχίσω, να σας συστήσω: Αυτός είναι ο Moby! Και αυτό το τραγούδι του, συνόδευε τις σκέψεις μου...
"Why does my heart feel so bad"


Τι έλεγα; Α, ναι...
Για ειρωνίες!

Άκου μια...

Χθες την κοπάνισα! Δεν έμεινα σπίτι. Δεν έμεινα καν Αθήνα! Πήρα ένα σακίδιο με τα απολύτως απαραίτητα, έβαλα είκοσι ευρώ βενζίνη, και (ξ)έφυγα...!
Και ο προορισμός μου ήταν 2 αγαπημένα πρόσωπα, που με τη μπυρίτσα μας, αποφασίσαμε να ξοδέψουμε το Σαββατόβραδο μας στην παραλία.
Και να 'μαι εγώ τώρα... να αλλάζω δέκα θέσεις το λεπτό, αφού δε βόλευε το ρημάδι το βραχάκι, από το ένα αφτί να ακούω μουσικές και από το άλλο ξέμπαρκες και χωρίς συνοχή συζητήσεις...

Και να 'σου το φεγγάρι...

Ήταν υπέροχο!
Θα μου πεις "πότε δεν είναι;". Εεεε, χθες ήταν ακόμα πιό υπέροχο!
Πελώριο, μεγαλεπήβολο, γεμάτο... σχεδόν μας ακουμπούσε... εμάς και τη θάλασσα...
Και πλέον δεν άκουγα συζητήσεις...
Άκουγα μόνο τη μουσική... που δυνάμωνε, όσο δυνάμωναν κι οι σκέψεις μου...
Έβλεπα οικεία πρόσωπα, αγαπημένα, να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους και να γελάνε...
Χαμογελούσα κι εγώ... όχι για τα αστεία τους, αλλά γιατί τους είχα μπροστά μου και τους χαιρόμουν! Δεν είναι γαμάτο συναίσθημα να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να γελάει;
Νιώθεις όμορφα!
Και αυτό ένιωθα! Ναι...ok... ήταν και λίγο μελαγχολικά, αλλά κυρίως όμορφα!

Και κάποια στιγμή το φεγγάρι με πλησίασε...!
Απολειστικά εμένα!!!
Άρχισε να με προκαλεί...να μιλήσω! Να ανοίξω το ρημάδι μου και να αποκαλύψω το μόνο που δεν ξέρουν για μένα. Να τους πω πως δεν αλλάζει τίποτα σε μένα - είμαι αυτός που γνωρίσανε και θα παραμείνω ο ίδιος... Απλά, να το βγάλω. Να το μοιραστώ. Να το ξέρουν - όπως ξέρουν τόσα άλλα για μένα και δεν διαφοροποίησαν τις σχέσεις μας - αντιθέτως τις σύσφιξαν!!!
Να το πω; Θα το πω! Και ότι γίνει!!! Για καλό θα είναι!!!
Χαμήλωσα τη μουσική! Έκλεισα το μάτι συνωμοτικά στο φεγγάρι... και μπήκα στη συζήτηση...
'Ωσπου, άκουσα το διάλογο...

- Και μιλάμε ήταν κραχτή. Ναι, ρε, αδερφάρα σου λέω! Τον γελοίο! Ουστ, ρεεεεεεεεεε...
...
...
...
...
Όχι, δε μίλησα!
Θα μου πεις... έχει νόημα αυτό που κάνεις;
Δεν ξέρω...

- Τι έπαθες ρε συ;
- Τίποτα... Δε βολεύομαι! Ο κωλο-βράχος...

Με το ζόρι κατάπια τον κόμπο στο λαιμό μου.
Όχι, ούτε χαμογέλασα.
Απλά...!

...Μη βιαστέις να τους κρίνεις...
Δεν ξέρουν!!!