Κράκ... και ...κλίκ...

Ξέρεις τι έχω πάθει τώρα;

Α! Μισό να πέσει το τραγούδι...



Που λες...
Ένας καλός "φίλος" (κοίτα να δεις πως χρειάστηκε να το γράψω...) μου μίλησε για τον πρώτο του έρωτα!!! Και ξέρεις... είναι κάτι τόσο γλυκό, τόσο τρυφερό, τόσο συγκινητικό, τόσο... γούτσου-γούτσου [...] ... τόσο όλα τα παραπάνω, που ήθελα δεν ήθελα, ζωγραφίστηκε ένα πελώριο χαμόγελο στο πρόσωπο μου!!!

Και μετά ακούστηκε ένα κρακ! Δεν μπόρεσα ακριβώς να προσδιορίσω από που είναι...!
Στην αρχή νόμισα πως είναι από το χαμόγελο, που έσπασε και έγινε πάλι ένα ξενέρωτο, ευθύγραμμο στόμα...
Αλλά μετά διαπίστωσα πως μπορεί και να ακούστηκε από αυτό το ζωτικό όργανο ...πως το λένε να δεις... καρδιά; ...ναι, αυτό...!

Και απόρησα! Δεν ήξερα γιατί φρίκαρε έτσι η καρδιά μου...!
Τι έγινε πάλι ρε συ;

Και τότε με χτύπησε! (κατά το and then it hit me....)
Ναι, άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο...και το είδα!
Είδα πως εγώ δεν το έχω νιώσει!!!
Τουλάχιστον όχι στο βαθμό αυτό!
Αλλά μόνο λογοκριμένο!
Και από μακρυά! Από απόσταση... σα θεατής! Με μπόλικο μυστήριο, κάμποση δειλία και "ασφάλεια" και φυσικά την προβλεπόμενη δόση ...περιορισμού που είχα σαν ..."straight" (γιατί υπήρξα - βέεεεεεεβαια...)!

- Έχω ερωτευτεί;
- Έχω ερωτευτεί αλλά το έχω βιώσει μόνος μου!
Ξέρεις, με αυτό το απόμακρο, πλάγιο, κρυμμένο βλέμμα...
Σε σημείο που να μην έχω πει ποτέ τίποτα και σε κανένα...
Σε βαθμό που να μην έχω καταφέρει να πάρω φόρα και να κάνω την περιβόητη βουτιά στο γκρεμό - και "ό,τι γίνει",
Σε φάση που όπως μου ήρθε, το έπνιξα και έστειλα πάλι δεματάκι στον αγύριστο!
Δε μίλησα, δε ρίσκαρα, δεν πρόλαβα καν να το βιώσω!
Και το έπαιζα φοβερά άνετος, και "δεν τρέχει τίποτα - αυτά είναι μαλακίες", ενώ στην πραγματικότητα, έτρεμα να το πιστέψω αφού... δε με έπαιρνε να ερωτευτώ!
Έβαζα "μπιπ" στις σκέψεις μου και δεν μπορούσα καν να το ακούσω όταν το άρθρωνα!!!

Τραγικό;
Όχι που δεν το έχω ζήσει...
Αλλά που με έχω λογοκρίνει τόσο;
Και αναρρωτιέμαι τώρα βλακωδώς...
Παίζει να το ξανανιώσω; Αλλά σε όλο του το βαθμό;
Σε όλο του το μεγαλείο;
Αυτό που καρδιοχτυπάς, που ανυπομονείς, που λαχταράς πολύ...
που καίγεσαι και τσουρουφλίζεσαι;;;
Ή έχω γεμίσει τόσες άμυνες που θα λογοκρίνω οτιδήποτε με πλησιάζει και μου κάνει ένα "κλικ";
Μήπως το ξανανιώθω τώρα και το λογοκρίνω;
Μήπως νομίζω πως το νιώθω γιατί απλά μου λείπει σαν ιδέα;
Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη τρεις και κάηκα;
Και υπάρχει όντως ένας μεγάλος έρωτας; Ή δύο, ή πέντε;
Ποιός το ορίζει αυτό;
Με ποιό κριτήριο;
Θα το νιώσω ποτέ ολοκληρωμένα;
Θα το ζήσω;
Κι αν; ...Πως; ...Τότε θα...; Γιατί;;;; Πότε;... Με τι; . Από που; ....
τώρα βρήκα κατηφόρα και άρχισα το κατρακύλα...

Τέλοσπάντων...
Α, το τραγουδάκι:
From Autumn to ashes - Autumns Monologue