I am my father's son...
Ξέρεις τι σκέφτηκα;
Κάθε φορά που γράφω κάτι, να επισυνάπτω στα κείμενα μου και το τραγούδι που άκουγα όταν το έγραφα.
Πάτα Play. Ελπίζω να το ακούσεις όπως θα ήθελα να το ακούσεις...
Έχουν αξία τα τραγούδια. Μεγάλη αξία και σημασία. Μπορούν να μας στέιλουνε... Στον παράδεισο, στην κόλαση, κάπου ενδιάμεσα, στο άγνωστο, σε κάποια παραλία με ωραία συντροφιά, στο χείλος ενός γκρεμού, σε σκηνές ενός πάρτυ, κάτω απ' τα σκεπάσματα εκείνης της Πέμπτης, σε πλάνα από το περσινό καλοκαίρι... οπουδήποτε...έτσι απλά. Με ένα κλικ. Ένα απαλό πάτημα του play, με την άκρη του δείκτη μας. Και φύγαμε!
Έχουν μεγάλη δύναμη τα τραγούδια. Μπορούν να μας φτιάξουν ή να μας χαλάσουν τη διάθεση. Και τα φοβάμαι και λίγο. "Όχι... βγάλ'το... κλείσ'το... θα με ρίξει... άλλαξε το..." ή ..." πωωωω...δυνάμωσε το... χώσε... κι άλλη ένταση... θέλω να χοροπηδήξω... θέλω να τραγουδήσω δυνατά..."...! Και η μέρα ξεκινάει χαρούμενα. Καλύτερα κι από κοκτέιλ βιταμινών (είπε ένας φίλος...). Ή σε ρίχνει... στα τάρταρα... στο άβατον... και χρειάζεσαι κάμποσα ζευγάρια χέρια να σε σηκώσουν. (ή ένα μόνο...ανάλογα την αξία που έχεις δώσει στον ιδιοκτήτη των χεριών...)!
Είναι σαν σελιδοδείκτες τα τραγούδια. Μικρές αόρατες λωρίδες που σημαδεύουν σελίδες της ζωής σου, που είχες προσπαθήσει να ξεχάσεις! Και αν ξεχαστείς και τους αναζητήσεις - τους σελιδοδείκτες - , τότε βρίσκεις κι αυτές - τις σελίδες - και μαζί και τις άλλες - τις αναμνήσεις -. Αν είναι ευχάριστες, τότε πανηγυρίζεις. Πλατιάζει το χαμόγελο σου. Ψιθυρίζεις κι ένα "πω,ρε φίλε... κόντευα να το ξεχάσω" και αρχίζεις και να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του τραγουδιού. Αν είναι ευχάριστες όμως. Αν δεν είναι...
Είναι ύπουλα τα τραγούδια. Λίγο να ξεχαστείς. Λίγο... και σε χτυπάνε πισόπλατα. Πέφτει η πρώτη νότα και σχηματίζεται το πρώτο δάκρυ. Δεν είναι απαραίτητο να κυλήσει στο μάγουλο. Αλλά το καταλαβαίνεις ότι σχηματίζεται. Σου κόβεται η ανάσα. Δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμό σου. Δεν καταπίνεις εύκολα. Κρατάς την ανάσα σου. Ακους. Δε λειτουργούν οι άλλες αισθήσεις. Παγώνουν. Μόνο ακούς. Και δεν έχεις όσφρηση, να μυριστέις τη ζημιά που σου κάνει... Δεν έχεις όραση.Τυφλώνεσαι.Τη θέση της παίρνουν εικόνες από μια άλλη εποχή-που δεν έχεις ζήσει ακόμα. ...Δεν έχεις γεύση. Αλλά αν είχες τώρα θα ήταν πικρή! ...Δεν έχεις αφή. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Συνεχίζεις να το ακούς.
Είναι άπειρα τα τραγούδια. Όπως και οι σκέψεις που κάνεις. Τι θέλει; Τι ψάχνει; Με μισεί; Με αγαπάει; Πού'ντο; Πως; Ο πατέρας μου... η μητέρα μου... οι φίλοι μου... Κάρδα. Κορνίζες. Ακίνητες φωτογραφίες και με κρίνουν. Ή τους κρίνω; Δε με βλέπουν; Τι δε βλέπουν; Τι σημασία έχει; Θα έπρεπε να... μπα, τίποτα δεν πρέπει. Σπόρος είμαι; Γεννήθηκα κι εγώ δε φύτρωσα. Μήπως να φύτρωνα; Μπα δε θα ζούσα. Ζω τώρα δηλαδή; Τι θες; Τι θέλουν όλοι; Τι κάνω λάθος; Ενοχλώ κανένα; Όχι, δε με ενοχλείς. Κοίτα με. Τι βλέπεις; Με βλέπεις; Με ξέρεις; Φταίω κι εγώ. Αλλά όχι μόνο εγώ. Να φύγω; Να μείνω; Με θες; Όχι να με κρίνεις. Να με αγκαλιάσεις. Μπορείς; Να μείνω ή να φύγω; Τι θα βοηθήσει; Τι εξυπηρετεί; Να σου αφιερώσω ένα τραγούδι; Άραγε θα το ακούσεις όπως θα 'θελα να το ακούσεις;
...Πατάω play. Θα το ρισκάρω.
Είναι μαγικά τα τραγούδια. Μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πιό κοντά στον καθένα. Όσα χιλιόμετρα κι αν σε χωρίζουν, όσες πόλεις κι αν μπαίνουν ανάμεσα σας, όσες ξένες γλώσσες κι αν μεσολαβούν, όσες ίδιες γλώσσες κι αν σφραγίζουν την επικοινωνία σας... Όταν ακούτε το ίδιο τραγούδι ταυτόχρονα...νιώθεις πιό κοντά του. Και είναι παρήγορο. Όπως όταν σκέφτεσαι ότι σας σκεπάζει η ίδια κουβέρτα - ο ίδιος ουρανός. Απλά δεν ακουμπάνε οι πατούσες σας...
Άκου. Μίλα. Μύρισε. Πιάσε. Γεύσου. Έχουν αισθήσεις τα τραγούδια. Και τις 5. Είναι οι δικές σου. Στις κλέψανε και τις μοιράσανε στις νότες τους. Στους στίχους τους. Τις θες πίσω; Άκου το τραγούδι...
Πάτα Play. Ελπίζω να το ακούσεις όπως θα ήθελα να το ακούσεις...
Έχουν αξία τα τραγούδια. Μεγάλη αξία και σημασία. Μπορούν να μας στέιλουνε... Στον παράδεισο, στην κόλαση, κάπου ενδιάμεσα, στο άγνωστο, σε κάποια παραλία με ωραία συντροφιά, στο χείλος ενός γκρεμού, σε σκηνές ενός πάρτυ, κάτω απ' τα σκεπάσματα εκείνης της Πέμπτης, σε πλάνα από το περσινό καλοκαίρι... οπουδήποτε...έτσι απλά. Με ένα κλικ. Ένα απαλό πάτημα του play, με την άκρη του δείκτη μας. Και φύγαμε!
Έχουν μεγάλη δύναμη τα τραγούδια. Μπορούν να μας φτιάξουν ή να μας χαλάσουν τη διάθεση. Και τα φοβάμαι και λίγο. "Όχι... βγάλ'το... κλείσ'το... θα με ρίξει... άλλαξε το..." ή ..." πωωωω...δυνάμωσε το... χώσε... κι άλλη ένταση... θέλω να χοροπηδήξω... θέλω να τραγουδήσω δυνατά..."...! Και η μέρα ξεκινάει χαρούμενα. Καλύτερα κι από κοκτέιλ βιταμινών (είπε ένας φίλος...). Ή σε ρίχνει... στα τάρταρα... στο άβατον... και χρειάζεσαι κάμποσα ζευγάρια χέρια να σε σηκώσουν. (ή ένα μόνο...ανάλογα την αξία που έχεις δώσει στον ιδιοκτήτη των χεριών...)!
Είναι σαν σελιδοδείκτες τα τραγούδια. Μικρές αόρατες λωρίδες που σημαδεύουν σελίδες της ζωής σου, που είχες προσπαθήσει να ξεχάσεις! Και αν ξεχαστείς και τους αναζητήσεις - τους σελιδοδείκτες - , τότε βρίσκεις κι αυτές - τις σελίδες - και μαζί και τις άλλες - τις αναμνήσεις -. Αν είναι ευχάριστες, τότε πανηγυρίζεις. Πλατιάζει το χαμόγελο σου. Ψιθυρίζεις κι ένα "πω,ρε φίλε... κόντευα να το ξεχάσω" και αρχίζεις και να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του τραγουδιού. Αν είναι ευχάριστες όμως. Αν δεν είναι...
Είναι ύπουλα τα τραγούδια. Λίγο να ξεχαστείς. Λίγο... και σε χτυπάνε πισόπλατα. Πέφτει η πρώτη νότα και σχηματίζεται το πρώτο δάκρυ. Δεν είναι απαραίτητο να κυλήσει στο μάγουλο. Αλλά το καταλαβαίνεις ότι σχηματίζεται. Σου κόβεται η ανάσα. Δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμό σου. Δεν καταπίνεις εύκολα. Κρατάς την ανάσα σου. Ακους. Δε λειτουργούν οι άλλες αισθήσεις. Παγώνουν. Μόνο ακούς. Και δεν έχεις όσφρηση, να μυριστέις τη ζημιά που σου κάνει... Δεν έχεις όραση.Τυφλώνεσαι.Τη θέση της παίρνουν εικόνες από μια άλλη εποχή-που δεν έχεις ζήσει ακόμα. ...Δεν έχεις γεύση. Αλλά αν είχες τώρα θα ήταν πικρή! ...Δεν έχεις αφή. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Συνεχίζεις να το ακούς.
Είναι άπειρα τα τραγούδια. Όπως και οι σκέψεις που κάνεις. Τι θέλει; Τι ψάχνει; Με μισεί; Με αγαπάει; Πού'ντο; Πως; Ο πατέρας μου... η μητέρα μου... οι φίλοι μου... Κάρδα. Κορνίζες. Ακίνητες φωτογραφίες και με κρίνουν. Ή τους κρίνω; Δε με βλέπουν; Τι δε βλέπουν; Τι σημασία έχει; Θα έπρεπε να... μπα, τίποτα δεν πρέπει. Σπόρος είμαι; Γεννήθηκα κι εγώ δε φύτρωσα. Μήπως να φύτρωνα; Μπα δε θα ζούσα. Ζω τώρα δηλαδή; Τι θες; Τι θέλουν όλοι; Τι κάνω λάθος; Ενοχλώ κανένα; Όχι, δε με ενοχλείς. Κοίτα με. Τι βλέπεις; Με βλέπεις; Με ξέρεις; Φταίω κι εγώ. Αλλά όχι μόνο εγώ. Να φύγω; Να μείνω; Με θες; Όχι να με κρίνεις. Να με αγκαλιάσεις. Μπορείς; Να μείνω ή να φύγω; Τι θα βοηθήσει; Τι εξυπηρετεί; Να σου αφιερώσω ένα τραγούδι; Άραγε θα το ακούσεις όπως θα 'θελα να το ακούσεις;
...Πατάω play. Θα το ρισκάρω.
Είναι μαγικά τα τραγούδια. Μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πιό κοντά στον καθένα. Όσα χιλιόμετρα κι αν σε χωρίζουν, όσες πόλεις κι αν μπαίνουν ανάμεσα σας, όσες ξένες γλώσσες κι αν μεσολαβούν, όσες ίδιες γλώσσες κι αν σφραγίζουν την επικοινωνία σας... Όταν ακούτε το ίδιο τραγούδι ταυτόχρονα...νιώθεις πιό κοντά του. Και είναι παρήγορο. Όπως όταν σκέφτεσαι ότι σας σκεπάζει η ίδια κουβέρτα - ο ίδιος ουρανός. Απλά δεν ακουμπάνε οι πατούσες σας...
Άκου. Μίλα. Μύρισε. Πιάσε. Γεύσου. Έχουν αισθήσεις τα τραγούδια. Και τις 5. Είναι οι δικές σου. Στις κλέψανε και τις μοιράσανε στις νότες τους. Στους στίχους τους. Τις θες πίσω; Άκου το τραγούδι...
8 σχόλια:
Steady girl on your feet / You and your wonderings / Bread can feed a few / So can some cartoons
So it ends so it begins / I'm my father's son / Plant another seed of hate / In a trusting virgin gun
Steady girl for the show / God versus God ringside / Littered with corpses / Neither God can forgive
So the desert blooms / Strawberry cactus / Can you blame nature / If she's had enough of us
Stead boy watch them pray / To you I suspect / If you keep my flesh firm / I'll ready those sacraments
So it ends / So it begins
I'm my father's son / So it ends
So it begins
I'm my father's son / Plant another seed of hate / In another father's son
(Tori Amos, Father's Son)
σελιδοδεικτες τα τραγουδια..!
με αυτη τη σκεψη -σου- θα ξεκινησω την ημερα μου
Υστερόγραφο:
Τα τραγούδια είναι ψευδαίσθηση. Ψέμμα. Φαντασία. Ταχυδακτυλουργικό. Σε υπνωτίζουν. Σε μαγεύουν. Σε παρασύρουν. Και αν αφεθείς, σε παίρνουν μαζί τους... Και τα εμπιστεύεσαι...;
Ποτέ. Ποτέ δεν πρέπει. Δεν ξέρεις που θα σε αφήσουν όταν κάνει fade out κι η τελευταία νότα. Και όσο πιό ψηλά σε πάνε... τόσο πιό ψηλά θα σε αφήσουν. Και κινδυνεύεις να πέσεις. Μην τα εμπιστεύεσαι... Όχι όλα. Κάποια όμως ναι. Είναι οι σειρήνες...
Τι ωραία που τα γράφεις ρε συ Apsoy!!!! Μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι είναι μεγάλη βλακεία να βουρκώνω στο λεωφορείο και γυρνούσα το κεφάλι μου στο παράθυρο για να μη με βλέπουν αλλά τώρα δε με νοιάζει. Ποιος σε προσέχει στο λεωφορείο άλλωστε;
Υπάρχει τρόπος να μειώσεις την ποιότητα του τραγουδιού όταν το ποστάρεις γιατί δεν κατεβαίνει γρήγορα και κάνει διακοπές και νευριάζω που δε μπορώ να το απολαύσω.
Μακάρι να ήξερα never μου. Έκλεψα μια ιδέα / δανείστηκα ένα link και το πέρασα.
Δεν ξέρω πολλά, δυστυχώς. Κι εγώ τώρα μαθαίνω...
Δεν ξέρω πολλά δυστυχώς!!! (υπογραμμισμένο, blod, κεφαλαία γράμματα, τεράστια fonts)
Καλησπέρα, καλα ας μην μεινω εκτός θέματος και ας απαντήσω στον νεβερλάντεαν.... Κατέβασε έναν mp3 converter κ εκει μετατρέπεις ένα απλό μπ3 των 3 λεπτών από 192 kbps σε 64 kbps... με πτώση της ποιότητας, σε ποιότητα ραδιοφώνού, μικρή δλδ και σχετικά.. αλλα μεγάλη πτώσω στα mb... από 3 μπορεί και 1,5 :)
Αναφερόμουν στα τραγούδια που ποστάρει ο apsoy. Τα δικά μου τα μετατρέπω σε mp3pro και έχουν καλή ποιότητα σε μικρό μέγεθος. Του apsoy όμως κάνουν διακοπές και φαντάζομαι ότι είναι λόγω μεγέθους (του τραγουδιού :Ρ). Αν κατέβαζε την ποιότητα πριν τα ανεβάσει θα ήταν καλύτερα. Πάντως απ'αυτά που κατάλαβα, μάλλον δεν μπορεί να κάνει επεξεργασία του τραγουδιού, απλώς γράφει τον κώδικα και το τραγούδι παίζει όπως είναι. Hey, ευχαριστώ πάντως Good!
Τα τραγούδια είναι μαγικά. Σε μεταφέρουν εκεί που θες να πας, όσο μακριά και αν είναι. Στο παρελθόν, στο παρόν, στο μέλλον, σε στιγμές που δεν έζησες ποτέ αλλά που θα ήθελες πολύ να ζήσεις!
Ωραίο τραγούδι..
Δημοσίευση σχολίου