Ένα τραγούδι τόσο καλό (όσο)...

"Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί,
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου..."

Είναι στιγμές που τρέμω μη χάσω κάποιο φίλο μου. Ίσως να είναι η μοναξιά αυτό που με αγχώνει τόσο... Όντως είναι η Νο1 ανασφάλεια του gay, ε??? Σκαααααατά!

Δεν έχω gay φίλους! Έχω 2 gay φίλες! Μέχρι εκεί!
Ξέρω, ξέρω... "Ωωωωωωωωω, δεν έχεις Gay φίλους???" (γουρλωμένο μάτι, χέρι στο στόμα, κράμπα στον κώλο, κ.ο.κ)
Ναι, κι όμως, δεν έχω! Θα ήθελα, αλλά δεν έτυχε! Και δεν έχω κάνει και πολλές σχέσεις με gay. Ίσως να ανήκω στην κατηγορία των καθυστερημένων ομοφιλοφύλων, που παρότι ξεκίνησαν να το κοινοποιούν σε γνωστούς και φίλους, αργούν να το αποδεχτούν 100%... (μη σου πω πως ακόμα το ψάχνω...)! Ίσως να είμαι και ο μοναδικός καθυστερημένος ομοφυλόφιλος, που έχει κάψει τον εγκέφλαο του από το πολύ "σκέψου-σκέψου" (άλλοι το καίνει από το "σκύψε-σκύψε" - χαχαχαχαχαχαχαχαχα / μόνο εγώ γελάω, ε?).

"Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ

Τους ανοίγω την καρδιά μου..."

Τον τελευταίο καιρό, έχω αρχίσει να νιώθω αλλού...! Δεν είμαι κανένας που μένει και πολύ σπίτι... διόρθωση: δεν ήμουν κανένας που έμενε και πολύ σπίτι, αφού έβγαινα συνέχεια!
Πήγαινα σε clubάκια, μπαράκια, για ποτάκια, ... σε καφετεριούλες/στέκια, μιλούσα, ανέλυα πράγματα, συζητούσα... Και μερικές φορές είχε πλάκα! Δεχόμουν τις άπειρες κουλές ερωτήσεις για την gay αντίληψη... απαντούσα, εξηγούσα... έλυνα απορίες!

Όχι πιά! Δε με γεμίζει!

"Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Μέσ’ στην άγνωστη ψυχή του"

Προτιμώ να αράζω σπίτι μου... να διαβάζω κάποιο βιβλίο... να κάθομαι με κουκούλα και μπυφάν στο μπαλκόνι ακούγοντας μουσική... δε θέλω να βγάινω! Με πνίγει λιγάκι...! Τι άλλο να πω πιά? Νιώθω πως έχω αρχίσει να αδειάζω... πως δεν έχω άλλα "νέα" για να απαντήσω στο "τι νέα?"...

"Ο καθένας στην δική του ξενιτιά

Πολεμάει για τη ζωή του"

Και πλέον, βρήκα νέο χόμπυ...! Να σας διαβάζω! Να διαβάζω κάτι λίγο πιό αληθινό από μυθιστορήματα... Να διαβάζω χρονικά ανθρώπων που μπορεί και να σκέφτονται λίγο όπως κι εγώ...! Και κόλλησα... Μ' αρέσει! Και θα είναι ψέμμα αν πω πως δεν έχω ήδη ξεχωρίσει κάποιο blogaki λίγο παραπάνω...

"Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά

Κι από μακριά αγαπάνε"

Την έχω υποτιμήσει λίγο την ελληνική μουσική... Μου αρέσει η Αλεξίου τελικά!!! Μου αρέσει αυτό το τραγούδι! Μου αρέσει που το ακούω τώρα που γράφω! Κάνω μικρές παύσεις συνέχεια για να ακούσω τους στίχους - άσχετα αν μου έχει καταστρέψει τον ειρμό...:). Και όταν τελειώνει, ξανά στο repeat!

"Οι δικοί μου ξένοι είν' οι αγαπημένοι..."

Και μερικές φορές νιώθω πολύ έντονα ότι όντως οι δικοί μου ξένοι είναι οι αγαπημένοι μου! Αλλά - θα πω μαλακία τώρα, είμαι σίγουρος...- έχω αρχίσει να βλέπω πως και μπορεί να ισχύει το αντίστροφο... Οι δικοί μου αγαπημένοι να είναι ξένοι...! Ίσως φταίει που είμαι καινούριος σε αυτή την blogoκατάσταση... Ίσως να με έχει μαγέψει λίγο που κάποιος, τόσο καλός όσο κι εγώ διαβάζει τόσο καλά όσο κι εγώ το μυαλό μου...(ορίστε - την είπα!!!)
Ίσως πάλι να φταίει που ακούω Αλεξίου και έχω μελαγχολήσει λίγο...

"Οι δικοί μου ανθρώποι, της καρδιάς μου οι τόποι..."

Έχω μελαγχολήσει? Τότε γιατί χαμογελάω???

Apsoy....
"Γείτσες - Αλήθεια λέω..." :Ρ