Συνέντευξη από την αγάπη...

Είχαμε ραντεβού σε γνωστό cafe του Κολωνακίου. Είχα ήδη αργήσει 10 λεπτά αφού δυσκολεύτηκα να παρκάρω. Ήλπιζα να έχει αργήσει κι εκείνη. Εδώ έχει τύχει να αργήσει μια ολόκληρη μέρα... Για 10 λεπτά;

Φτάνοντας άρχισα να ψάχνω στα τραπέζια. Κι όμως, έκανα λάθος. Είχε ήδη έρθει. Την αναγνώρισα αμέσως.
Φορούσε ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα και κόκκινες γόβες. Ήταν υπέροχη. Εντυπωσιάστηκα. Δεν την έχει δει κανείς άλλος να φοράει άλλο χρώμα πέρα από κόκκινο. Κι όμως δε μπορείς να τη φανταστείς να φοράει και διαφορετικό...

Την πλησίασα. "Συνήθως εγώ είμαι αυτή που περιμένουν... και όχι το αντίστροφο", μου είπε. Ντράπηκα. Προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Δε με άφησε. Μου χαμογέλασε. Ένιωσα φτερουγίσματα. Είναι τόσο όμορφη... Όπως τη βλέπουμε στις ταινίες. Έχει κάτι το εξωτικό, ίσως και το εξωπραγματικό...

Παραγγείλαμε. Με βιαστικές κινήσεις έβγαλα το κασετοφωνάκι. Τη ρώτησα αν θέλει να ρίξει μια ματιά στις ερωτήσεις πριν ξεκινήσουμε. "Δε χρειάζεται, ...είμαι σίγουρη πως δε θα δυσκολευτώ. Άλλωστε, δεν σκοπεύω να αποφύγω κάποια ερώτηση!". Τη χάζεψα. Μου άρεσε αυτή η σιγουριά που έβγαζε... "Λοιπόν; Ξεκινάμε;" ...με επανέφερε "Ναι, βεβαίως..." ....RECORDING...

Πως είναι; Να είσαι η αγάπη; Πρέπει να είναι υπέροχο, ε;

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι όπως το φαντάζεστε εσείς οι άνθρωποι. Έχω πολύ τρέξιμο. Ναι, φυσικά και το απολαμβάνω όλο αυτό. Αλλά να, μην ξεχνάς πως είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι στον κόσμο που με περιμένουν, και όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό. Και είσατε πολύ ανυπόμονη ράτσα. Δε χαλαρώνετε. Θα έρθω εγώ όταν είστε έτοιμοι. Δεν ξεχνάω κανένα... κι ας με κατηγορείτε συχνά γι' αυτό...!

Λένε πως έχεις διπλή προσωπικότητα. Πως άλλοτε κυκλοφορείς σαν αγάπη, και άλλοτε σαν μίσος. Είσαστε ένα;

Χαμογελάει.
Όχι, δεν είμαστε ένα. Είμαστε δύο διαφορετικά πρόσωπα. Παρ' όλα αυτά δεν είναι και τελείως λάθος αυτό που λές. Μοιάζουμε, ε; Είναι ο δίδυμος αδερφός μου. Γι' αυτό μας μπερδεύουν. Έχουμε πολλά κοινά... αλλά έχουμε διαφορετικές προθέσεις. Εγώ δεν επικροτώ την εκδίκηση. Εκείνος το κάνει. Είναι κι αυτό μια δοκιμασία που πρέπει να περάσεις. Δεν είμαι εύκολη...;). Πρέπει κι εγώ να ξέρω μέχρι που θα έφτανες για μένα, πριν σου κάτσω...
Α, και κάτι ακόμα. Δίκιο έχει η απόλυτη ελληνίδα σταρ. με τον αδερφό μου, πάμε μαζί...

Έχεις έχει μόνο καλές προθέσεις; Λένε πως με την υπερβολή χάνεις τον έλεγχο.

Εγώ; Όχι καλέ μου, εγώ δεν χάνω τον έλεγχο. Άλλωστε, δεν είμαι μονάδα μέτρησης να με μεγαλώσεις ή να με μικρύνεις! Εγώ είμαι... ας πούμε σταθερή αξία. Εσείς είστε αυτοί που τα παραλέτε (σ.σ. υπερβάλλετε). Απλά τη δουλειά μου κάνω.
Και, μάλιστα δε το συμμερίζομαι. Δε συμφωνώ όταν τα παραλέτε. Και απευθύνομαι κυρίως στις μανάδες...;)

Και ο έρωτας; Είναι κι αυτός διαφορετικός από εσένα;

Αχ, ο Έρωτας! Τι επιπόλαιο παιδί...! Και βέβαια δεν είμαι ο έρωτας. Ο έρωτας είναι ο γιός μου. Απλά, καταλαβαίνεις. Νέος είναι. Βγαίνει συνέχεια και το γλεντάει. Και είναι και άστατος. Δε μένει πουθενά. Που τον βρίσκεις, που τον χάνεις, με ένα τόξο στο χέρι είναι συνέχεια και σημαδεύει τους πάντες.
Και εγώ, μη νομίζεις, δεν εγκρίνω όλες του τις κινήσεις. Όλα κι όλα! Σα μάνα, θέλω το παιδί μου να είναι επιλεκτικό. Να έχει ένα γούστο. Αλλά τον δικαιολογώ. Βλέπεις, έχει μεγάλο πρόβλημα με την όραση του, και δε μπορεί να διακρίνει αν είναι έτοιμος κάποιος να ερωτευτεί, πριν ρίξει το βέλος του...!

Υπάρχει κανείς που να σε έχει απαρνηθεί; Κι αν ναι, τι έχεις κάνει γι' αυτό;

Ω, ναι! Αρκετοί. Συνήθως είναι θύματα του αδερφού μου ή της επιπολαιότητας του γιού μου. Αλλά αυτούς δεν τους φοβάμαι. Η πείρα με έχει μάθει πως αυτό που χρειάζονται είναι χρόνος και έπειτα ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι.
Οι δύσκολες περιπτώσεις είναι άλλες. Άνθρωποι δύστροποι. Που έχουν τριπλοκλειδώσει την καρδιά τους και δε με αφήνουν να δω τι είναι αυτό που τους έχει κάνει να με αποποιούνται. Σίγουρα κάτι θα υπάρχει. Είμαι ανάγκη. Δεν με απαρνιέται κανείς χωρίς λόγο...
Πάντως, να ξέρουν πως αν με επιθυμήσουν, δεν αρκεί παρά να πιστέψουν σε μένα. Και θα τους χτυπήσω την πόρτα.

Να σου πω; Μήπως μας δουλεύεις λίγο; Παιχνίδι είναι όλο αυτό για σένα;

Γελάει δυνατά. Έχει πανέμορφο γέλιο.
Μπορεί... Ίσως! Και η ζωή τι νομίζεις πως είναι; Παιχνίδι είναι κι αυτή...Άλλοι παίζουν τίμια και κερδίζουν. Άλλοι πάνε να κλέψουν, και χάνουν γύρους...;)

Έχεις τόση δύναμη λοιπόν;

Απλώνει το χέρι της. Πιάνει το δικό μου. Το σφίγγει.
"Άουτς"! Πόνεσα. Πολύ...
"Μην είσαι σφιγμένος. Μην είσαι καχύποπτος. Εμπιστέυσου με. Χαλάρωσε. Κλείσε τα μάτια σου και χαλάρωσε..."
Μου ξαναπιάνει το χέρι. Μου το ξανασφίγγει.
Δεν πονάω. Αντιθέτως, νιώθω μια ευφορία... νιώθω ...σα να με γαργαλάει. Η καρδιά μου κοντέυει να σπάσει!!!

"Ναι. Έχω δύναμη. Μεγάλη. Αλλά όπως είδες δεν έχω τον απόλυτο έλεγχο. Πρέπει κι εσύ να πιστέψεις σε μένα, και να με εμπιστευτείς. Διαφορετικά μπορεί να σε πονέσω..."

Δηλαδή αν το θέλαμε, θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι αγαπημένοι;

Μα και βέβαια. Τα πράγματα είναι πιό απλά απ' όσο νομίζετε. Αλλά δυστυχώς τα κάνετε περίπλοκα!!!

Ένα ζευγάρι μας διακόπτει για να της ζητήσει αυτόγραφό. Τους χαμογελάει!"Μου επιτρέπεις;" ..."Μα, ναι, φυσικά".
Αγγίζει τα μάτια τους. Αγγίζει την καρδιά τους. Σκύβει και τους δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. Σταματάνε να την κοιτάζουν. Κοιτάζονται. Φιλιούνται. Φεύγουν.
"Δε σου είπαν ευχαριστώ...", της λέω...
"Πως! Δεν τους ακους; Μου το φωνάζουν..." ... στρέφω το βλέμμα μου στο ζευγάρι. Κάθονται ξανά στο τραπέζι τους. Δε μιλάνε. Απλά κοιτάζονται στα μάτια. Χαμογελάνε...

Μια τελευταία ερώτηση: Στις ταινίες, πάντα στο τέλος νικάς εσύ! Στη ζωή;

Γελάει. Σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Και τη βλέπω να περπατάει, ανάμεσα στο πλήθος. Ανάμεσα σε οικογένειες, σε παρέες, σε ζευγάρια. Ανεμίζει το κόκκινο φόρεμα της. Είναι πραγματικά πανέμορφη... Πάλι χάζεψα...!

Με τη συντροφιά της Macy Gray...

Get this widget | Share | Track details