AKAZOO

AKAZOO

MIRROR by Apsoy...

Όλο αυτό τον καιρό που δεν είχα ίντερνετ, είχα πολύ χρόνο στη διάθεση μου να σκεφτώ ποιο θα είναι το τελευταίο μου κείμενο.
Παρ' όλα αυτά δεν το πήρα απόφαση (νομίζω συνειδητά το απέφευγα) και μέχρι και τώρα ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα γράψω στο επετειακό μου, αποχαιρετιστήριο ποστ.

Και λέω επετειακό, γιατί σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, αποφάσισα να εκτεθώ για πρώτη φορά διαδικτυακά (αφού στην ζωή μου το έχω κάνει ουκ ολίγες φορές...:)), ανοίγοντας για πρώτη φορά το blogspot και παραθέτοντας σε κοινή θέα σκέψεις και προβληματισμούς μου...

Αυτό που δεν ήξερα τότε, είναι πως ταυτόχρονα άνοιξε και ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου...
Δεν ξέρω αν φταίει το μπλογκ ή αν τυχαία συνέπεσε χρονικά με την σημαδιακή αυτή περίοδο της ζωής μου... και δε με νοιάζει κι όλας. Όπως και να' χει, το αγάπησα το μπλογκάκι μου όπως αγάπησα και άλλα μπλογκάκια που μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά σε μια εποχή που η κυκλοθυμία μου χτύπησε λίγο κόκκινο... :)

Μέσα σ' αυτό τον ένα χρόνο κατάφερα να συστηθώ, να μεγαλώσω, να φλερτάρω, να αλλάξω, να -μην- κάνω δίαιτα,να μιλήσω, να αδιαθετήσω, να ξεφύγω, να προβληματιστώ, να αναπολήσω, να τρομάξω, να απογοητευτώ, να παραιτηθώ,να αγχωθώ, να χαίρομαι, να ερωτευτώ, να περιμένω, να ντραπώ, να χαθώ, να αποπροσανατολιστώ, να τολμήσω, να γελάω, να φανταστώ, να μελαγχολήσω, να ταξιδέψω, να ονειρευτώ, να ελπίζω, να σπάσω, να αρρωστήσω, να γδυθώ, να μάθω, να γνωρίσω εσένα, να γνωρίσω εμένα...

Και αν θα μου λείψει αυτό το μπλογκάκι, είναι γιατί καλόμαθα λίγο. Καλόμαθα στο να επικοινωνώ με ανθρώπους που μπορεί να μην ήξερα καν το μικρό τους όνομα ή ποιο είναι το αγαπημένο τους χρώμα, αλλά ήξερα ότι μοιραζόμασταν τις ίδιες ανασφάλειες, το ίδιο χιούμορ ή ακόμα και τα ίδια όνειρα...

Και αυτό είναι που θα μου λείψει περισσότερο...
Η μοναδική αυτή επικοινωνία που δύσκολα έχουμε στην καθημερινότητα μας και που -ευτυχώς- βρήκα εδώ...

Και μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όποιον με τίμησε (το εννοώ) διαβάζοντας έστω και λίγες από τις ασυναρτησίες μου, ανεξάρτητα αν άφησε ή όχι σχόλιο... και μια ευχή: περισσότερα χαμόγελα, περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερο θάρρος και περισσότερη αισιοδοξία! Και να κοιμάστε ήσυχοι, αφού θα φυλάω εγώ τα σύνορα, έτσι?

Καληνύχτα... ;)



ΥΓ(Εννοείται πως με κάθε ευκαιρία θα μπαίνω και θα διαβάζω τα μπλογκάκια σας...)

ΥΓ2(Επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να φταρνίζεται, κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι εγώ... που θα βήχω... Γιατί, -και τώρα θα φανερώσω την αληθινή μου ταυτότητα- στην πραγματικότητα θα έπρεπε να με λένε gkoyxoy αφού χαρακτηριστικό μου είναι το ότι βήχω - που όμως ακούγεται σα να φταρνίζομαι...:))

Γείτσες σε όλους!!!
Apsoy!

Ζητείται παρτενέρ...

...που να ξέρει να κάνει τριπλό λουπ και να φοράει minerva βρακάκι...



...Καλή εβδομάδα!
Μολονότι είναι μεγάλη, έχει μόνο 4 εργάσιμες...(γιέηηηη)!
ΥΓ.(Μισώ την hellas on line...)

Road t(r)ips!

Επηρεασμένος από το τετραήμερο που μόλις πήγα, και άυπνος από τις καταχρήσεις και το πολύ πρωινό ταξίδι επιστροφής, αποφάσισα να σπαταλήσω την ελάχιστη φαιά ουσία που έχει απομείνει στον εγκέφαλο μου προσπαθώντας να κάνω μια επανάληψη στα μαθήματα που διδάχτηκα απ' την ζωή αυτές τις ημέρες και συντάσσοντας αυτό τον υπέροχο πρόλογο για το ποστ μου!!!

Θυμήθηκα πως τελικά όταν επιστρέφεις από ένα ταξιδάκι καταλαβαίνεις πόσο καλά πέρασες! Ειδικά όταν σε ρωτήσει κάποιος "πως πέρασες;" υποθέτοντας ότι θα απαντήσεις με ένα μονολεκτικό "καλά", και που όμως καταλήγεις τελικά να μιλάς ακατάπαυστα επί 2 ώρες, γελώντας με σκηνικά που μόνο-αν-το-ζήσεις-καταλαβαίνεις-το-αστείο, αναπολώντας τοπία και εικόνες που είδες και που όμως δε μπορείς να περιγράψεις και κάνοντας τελικά το συνομιλητή σου να βαρεθεί, να ζηλέψει και να τρομάξει από τις εναλλαγές συναισθημάτων που σε διακατέχουν κατά τη διάρκεια της περιγραφής!

Ξέχασα πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαδιστές. Σκοπός τους, είναι να συμπληρώνουν τις σκέψεις σου και με υποχθόνιο τρόπο, σιγανή μονότονη φωνή και ρόλο συνείδησης (το διαβολάκι, όχι το αγγελάκι) να σου καταστρέφουν την όμορφη στιγμή.
Αν ήταν ήχος, θα ήταν σπάσιμο γυαλιού...
Παραδείγματα:
"Τι ωραία που περνάμε...."
"Ναι είναι πολύ ωραία... κρίμα που θα φύγουμε σε μια ημέρα..."
"Τι όμορφα που είναι αυτό το βουνό!!!"
"Ναι, δεν είναι? Μέχρι να καεί κι αυτό..."
"Τι ωραία διαδρομή..."
"Πράγματι! Δε σου έρχεται όμως αναγούλα απ τις στροφές? ε? τώρα? ...τώρα? ούτε τώρα? ε? τώρα μήπως???"
"Τέλειο το φαγητό!"
"A minute on your lips, forever in your hips!!!"
"Τι καλά που έχει ησυχία..."
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..."

Διαπίστωσα πως όσο καλά κι αν περνάς στις διακοπές με την παρέα σου, υπάρχουν στιγμές που θα 'θελες να το ζεις αυτό και με ένα ιδιαίτερο ανθρωπάκι που δεν είναι απλά φιλαράκι. Και ενώ περνάς καλά, θες να βρεις μια πρόφαση να σηκωθείς απ' το τραπέζι, να περπατήσεις με αργά βήματα μέχρι κάποιο σημείο με θέα και να τραγουδήσεις τους μισούς στίχους από μια μπαλάντα - με την αισιοδοξία πως την ίδια στιγμή, σε κάποιο άλλο μέρος της γης τραγουδάει τους άλλους μισούς κάποιος άλλος, ο οποίος θα σου κάνει δεύτερη φωνή στην κορώνα του ρεφρέν και κάποια στιγμή να καταλήξετε να ζείτε εσείς καλά κι οι άλλοι καλύτερα...!
Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή σε σκουντάει το καρτουνένιο μπλε-κίτρινο αηδόνι που κάθεται στον ώμο σου και σε συνεφέρει στην πραγματικότητα!

Συνειδητοποίησα πως σε κάθε ταβέρνα, το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι η δίαιτα, η σωστή διατροφή και η αποστροφή προς τη λαιμαργία. Μια συζήτηση που ξεκινάει όταν έρχονται τα αμέτρητα ορεκτικά, κορυφώνεται καθώς όλοι είναι μπουκωμένοι στο κυρίως πιάτο και σταματάει όταν τελειώνει και το γλυκό-μπόμπα!!!

Έμαθα πως όσο κι αν θες φεύγοντας να αφήσεις πίσω σου σκέψεις και άγχη της καθημερινότητας, κάποια καταφέρνουν να ταξιδέψουν λαθραία μαζί σου και να σε απασχολήσουν. Ο συντελεστής που λειτουργεί καταλυτικά ώστε να βγουν στην επιφάνεια αυτές οι σκέψεις, συνήθως είναι μια ωραία θέα, η διαδρομή προς τον επόμενο προορισμό ή οι νεκρές ώρες που μεσολαβούν απ' την ώρα της χώνεψης, μέχρι την ώρα της μπαρότσαρκας...

Ζήλεψα τους ρυθμούς που έχουν οι κάτοικοι της επαρχίας, και τον Georgako που έχει τη δυνατότητα να ζει έτσι, έχοντας μετακομίσει σε μια επαρχία...!

Ξενέρωσα που μολονότι όσο καιρό έλειπα σνόμπαρα την τεχνολογία, τώρα που επέστρεψα και έμαθα πως μου έχουν κόψει το internet (φταίει ο ΟΤΕ), με έχει πιάσει απελπισία...!
(τι θα κάνω???)

Άκουσα σε repeat το συγκεκριμένο τραγουδάκι και πολύ μου άρεσε...

Lizz Wright - My heart

Ευχήθηκα σε όποιον γιόρταζε! Αν ξέχασα κάποιον, τότε χρόνια πολλάαααα!!!

Μικρές Αγγελίες vol.4

ΨΑΧΝΩ το άλλο μισό αυτού του βίντεο κλιπ...
(Ναι, ακόμα και το βίντεο, έχει δικαίωμα στην αγάπη :Ρ).

Ολόκληρο, είναι εδώ:

Jimmy Somerville - Safe in these arms...

Δεν είναι γαμάτο;

ΥΓ(Ναι, την ιστορία την έβγαλα, - και καλά έκανα - , και οχι, μετρό δεν υπήρχε!:Ρ
Είχα γράψει για τρένο, αλλά επειδή δεν είχα μπει ποτέ, το είχα περιγράψει όπως στο Αμέρικα και ήταν περισσότερο σα μετρό :Ρ και απλά το διόρθωσα.)

Τι άλλα νέα;
Καλημέρα!