Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Φώτα...χιλιάδες φώτα...

Απ' το μπαλκόνι μου, στα αριστερά βλέπω τον Υμηττό...

Και πολλές βραδιές μ' αρέσει κάνοντας ένα τσιγάρο, να χαζεύω τα ελάχιστα σκόρπια φωτάκια απ' τις κεραίες...

Να... αυτό άκουγα μάλιστα...
Πάτα play...για συντροφιά όσο διαβάζεις...
Petru Guelfussi - Corsica



Τι έλεγα; Α, ναι...
Που λες, ναι, ...βλέπω τον Υμηττό...
Αλλά συνήθως με κερδίζει η δεξιά πλευρά του μπαλκονιού μου...
Που φαίνεται ένα κομμάτι της Αθήνας...
Που έχει χιλιάδες φωτάκια... συμπυκνωμένα!
Μάλιστα, τρεμοπάιζουν κι όλας, αφήνοντας τη φαντασία μου να οργιάζει...σχηματίζοντας αστερισμούς, διαδρομές, τον ουρανό τον ίδιο...

Και μ' αρέσει... Μ' αρέσει γιατί χαλαρώνω... Νιώθω λίγο μόνος, αλλά χαλαρώνω...
Και χθες έτσι ένιωθα... μόνος...
Αλλά τελικά δεν ήμουν...

Μια κάφτρα από κάποιο τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι, μου μαρτυρήσε πως και κάποιος άλλος ψάχνει λίγο χώρο να χαλαρώσει...
Και ήταν ο γείτονας "μου"...
Και λέω, "μου", γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντηθεί - όπως και χθες - στα μπαλκόνια μας...
Άλλοτε τον έχω πετύχει που τρώει με τη γυναίκα του στο τραπεζάκι του μπαλκονιού τους...
Άλλοτε με έχει δει αυτός, καθισμένο στην καρέκλα να διαβάζω για κάποιο μάθημα...
Και έχει τύχει, να έχει ορθάνοιχτα τα πατζούρια του και να κόβει βόλτες στο σαλόνι του, με παρέα και να πηγαινοφέρνει κεράσματα...
Ενδεχομένως να με έχει δει κι αυτός, μέσα απ' τα δικά μου ορθάνοιχτα πατζούρια να βλέπω τηλεόραση ή να μιλάω στο τηλέφωνο...
Το καλύτερο μου ήταν, όταν τον είχα δει τον περσυνό Φλεβάρη, αγκαλιά με το μωράκι του, να του δείχνει το χιόνι... (ανεπίκαιρο, το ξέρω, αλλά...)

Και το αστείο είναι ότι δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στο δρόμο...
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον αναγνώριζα καν... Δεν έχω προσέξει ποτέ το πρόσωπο του... Μόνο τη σιλουέττα του...
Κι όμως, τον έχω δει σε προσωπικές του στιγμές, στον δικό του το χώρο...
Μένουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και όμως είναι ένας άγνωστος...
Μένουμε σε διαφορετικά σπίτια, κι όμως και οι δύο έχουμε παραβιάσει τις προσωπικές στιγμές του άλλου...

Έτσι και χθες, αργά το βράδυ... μάλιστα, ήταν περασμένες 03.00...
Και δεν ξέρω... ένιωσα ότι ίσως να είναι προβληματισμένος ή θλιμμένος για κάτι...
Και έκανα πως δεν τον κοιτάζω... αλλά αραιά και που έστρεφα το βλέμμα μου προς τα εκέινον... και έκανε το ίδιο και αυτός... τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου...

Και λίγη ώρα μετά, όταν τελείωσα το τσιγάρο μου...
Γύρισα προς το μέρος του... και του έγνεψα για καληνύχτα...
Δεν ξέρω γιατί το έκανα... Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν έτσι...
Αλλά το έκανα...
Και με κοίταξε... προφανώς με κάποια έκπληξη... αλλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου...
Και μ' άρεσε... Αλήθεια... Χαμογέλασα λες και είχε συμβεί κάτι σπουδαίο...

Και δεν ξέρω... αλλά όταν πλέον απ' το κρεβάτι μου έριξα κλεφτιές ματιές προς το μπαλκόνι... πλέον τα χιλιάδες φωτάκια της πόλης δεν τα έβλεπα σαν σχέδια...
...αλλά για πρώτη φορά ήταν ξεκάθαρο πως είναι χιλιάδες άνθρωποι... εγώ, εσύ, φίλοι, συνάδελφοι, συμφοιτητές, αφεντικά, ξαδέρφια, γνωστοί, άγνωστοι, κάποιος που θα γνωρίσεις αύριο, αυτός που σε προσπέρασε με το αυτοκίνητο σήμερα, αυτός που σου σέρβιρε τον καφέ σου, αυτός που γράφει στο περιοδικό που διαβάζεις, αυτός που κάθισε δίπλα σου στο μετρό...
.
.
.
Και όλοι είμαστε γείτονες σε ένα πραγματικά πολύ-πολύ μικροσκοπικό κόσμο...

Μ' αρέσει αυτή η σκέψη...

Δεν ξέρω γιατί... αλλά μ' αρέσει...!!!


15 σχόλια:

orestis είπε...

Kαλημέρα!!!

Απίθανες σκέψεις!!!

Και μένα μου άρεσε, το "Είμαστε όλοι γείτονες"!

Αισιόδοξο!!

Σμακ γλυκέ μου.

Άπειρα σμακ

Neverlandean είπε...

Δεν είναι τόσο κοντά όσο λες ρε τρελέ... Όλοι κρατάνε αποστάσεις από τους άλλους και αθροιστικά μαζεύονται χιλιόμετρα.


....


Γιατί πάντα βλέπω το αρνητικό μπορείς να μου εξηγήσεις; Έλεος, δε με αντέχω πια!

Σχόλιο μη γεροντοκόρης:

Τέλειο post! Πολλές φορές βλέπεις καθημερινά κάποιον αλλά δεν κάνεις τον κόπο να χαιρετήσεις γιατί λες "σιγά μη με πρόσεξε" ή "έλα μωρέ". Όταν το κάνεις όμως είναι φανταστικό. Αν το κάνει ο άλλος είναι επίσης καλό. :PPP

Μπράβο Αψένιε μου, εκείνο το βράδυ έκανες μπρέικ-θρου!
:*********************************

Legally Blonde είπε...

Μικρουλη...Πολυ ταξδιαρης μας βγηκες...και εσυ και η μουσικη σου....

Θέλω και εγω γειτονα να χαιρετιομαστε....Και αυτος ο George παει τα καλοκαιρια στο como!!!
:P

aggelika είπε...

Και εμένα μου αρέσει να κοιτάζω τους γείτονες από το μπαλκόνι! Και στον δρόμο αν τους συναντήσω ούτε που τους μιλάω!

ethanandthecity είπε...

πραγματικά πολύ όμορφο κείμενο..... Δεν διαθέτω θέα απο το μπαλκόνι μου αλλά όταν βρίσκομαι μπροστά στην εικόνα της νυχτερινής Αθήνας απο ψηλά ανάλογες σκέψεις περνούν απ'το μυαλό μου.
Φιλάκι!

Είδωλο είπε...

Εγω παλι οταν κοιταω σπιτια και μπαλκονια προσπαθω να μαντεψω ποιος να μενει εκει και γιατι και αν ειναι ελληνας και ποια μοιρα και αν ειναι δικο του κλπ κλπ κλπ...
Καλο θα ητανε να ειχαμε γειτονες αλλα δεν προκειται να συμβει γλυκιε μου, απο την αλλη δεν βλεπεις τι γινεται στην Wisteria Lane ? (βλ. Depserate Housewives)
Απαπαπ χιλιες φορες καλυτερα στο ισογειο... στα ισογεια ειναι η θεα.
Στα υπογεια τα παιδια ενος κατωτερου Θεου
Στα ρετιρε τα λεφτα

Good As You είπε...

από τα καλύτερα κειμενα σου.. από τις καλυτερες σκεψεις σου...... ουφ... καλημέρα :)

APSOY είπε...

@ορεστάκο μου,
Καλημέραααααα μικρή μουυυυ! :)
Αισιοδοξία - είπαμε... μπάουνς!
Ρε συ... φεύγωωωω αύριοοοο ολέ!
:D

Σμακ...


@Τρελέεεεεε
:*********************
(μη γεροντοκοριάζειςς, θα σε χέσω λέμε...)
Εγώ δε σε βρίσκω απαισιόδοξο. Απλά τρελό... (θεοπάλαβο όμως, έτσι?)
;)


@Ξανθούλα,
Ο George απαράδεκτος... δεν έχω να πω τίποτ' άλλο...
Μη χαλιέσαι... Αυτός θα χάσει ;)
Ταξιδέυουμεεεεεεε! :)
φιλάκια.

APSOY είπε...

@aggelikoula,
να τους μιλάς βρε συ... Έτσι... και να τους χαμογελάς κι όλας... Στην καλύτερη; Θα ανταποδώσουν! Στην χειρότερη; Θα ανησυχήσουν...χεχεχε!
;)
φιλάκιαααα


@Ethanako,
:)))
Ωραία δεν είναι; Εννοώ.. έχουν μια μικρή μελαγχολία αυτές οι σκέψεις, αλλά εγώ τις γουστάρω λίγο...
Θα ψάξω να σου βρω ευάερο, ευήλιο, με θέα για να γουστάρεις! :)
(αλλά θα με καλέσεις για καφέ λέμε...)
φιλάκιαααααα.

@Ex-ourane,
Wisteria Lane? Δε θα με χάλαγε... :D
Ισόγειο θες; Ισόγειο πάρε...
Θα καβατζώσω εγώ τον πάνω όροφο (που είμαι προφανώς και λεφτάς..;))
φιλιά.

APSOY είπε...

@Goodako,
Ουφ-δε λες τίποτα...
ΑΡΓΚΧΧΧΝΤΜΝΦΤΡΔΔΔΔΔΔΔΔΔΚΓΛΛΛΤΠ!
(κατάλαβες? ...κατάλαβες!)
:D
ΣΒ.

Unknown είπε...

How beautiful re Apsoy mou :) exeis poly dikaio, and you actually made me feel a bit better :)

The smallest little ounces of humanity, esto ke an giriseis na peis ena hello ston allo konta sou xoris kan na ton ksereis boroun na ftiaksoun ti mera kapiou.

What we need in this world is something to connect us all, ke afta ta pragmata einai ta mona pou mas enonoun. :)

Thanks for sharing!

g for george είπε...

Κάτι τέτοιες ώρες που κάθονται οι άνθρωποι στο μπαλκόνι τους, είναι πιο χαλαροί, πιο "ανθρώπινοι".

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω αυτή είναι η πλευρά που όλοι ονειρευόμαστε.. Για την ώρα εγώ στους απέναντι και τους διπλανούς παρατηρώ αποξένωση... Σόρρυ αν σας την χαλάω :P

Iliaxtida είπε...

πωπω πως μελαγχολησα τωρα.οχι επειδη δν εχω ωραια θεα απο το σπιτι..καθε αλλο...αλλα μου θυμισες εμενα,τις νυχτες του καλοκαιριου,καποια ψυχη που εκτιμω ιδιαιτερα και ειναι μακρια κλπ κλπ........

Mailo® είπε...

Όμορφο γλυκό και ζεστό όλο αυτό που μας χάρισες.

Μιά κίνηση, ένα νεύμα, μία ματιά μπορεί να πεί τόσα πολλά, μπορεί να εκμηδενίσει αποστάσεις, να αλλάξει τη διάθεσή μας τόσο ακαριαία...

Παράξενα όντα οι άνθρωποι...

(...δε ξέρω αν συμπεριλαμβάνομαι στη κατηγορία γιατί πολλές φορές νιώθω σαν εξωγήϊνος...)