Φώτα...χιλιάδες φώτα...

Απ' το μπαλκόνι μου, στα αριστερά βλέπω τον Υμηττό...

Και πολλές βραδιές μ' αρέσει κάνοντας ένα τσιγάρο, να χαζεύω τα ελάχιστα σκόρπια φωτάκια απ' τις κεραίες...

Να... αυτό άκουγα μάλιστα...
Πάτα play...για συντροφιά όσο διαβάζεις...
Petru Guelfussi - Corsica



Τι έλεγα; Α, ναι...
Που λες, ναι, ...βλέπω τον Υμηττό...
Αλλά συνήθως με κερδίζει η δεξιά πλευρά του μπαλκονιού μου...
Που φαίνεται ένα κομμάτι της Αθήνας...
Που έχει χιλιάδες φωτάκια... συμπυκνωμένα!
Μάλιστα, τρεμοπάιζουν κι όλας, αφήνοντας τη φαντασία μου να οργιάζει...σχηματίζοντας αστερισμούς, διαδρομές, τον ουρανό τον ίδιο...

Και μ' αρέσει... Μ' αρέσει γιατί χαλαρώνω... Νιώθω λίγο μόνος, αλλά χαλαρώνω...
Και χθες έτσι ένιωθα... μόνος...
Αλλά τελικά δεν ήμουν...

Μια κάφτρα από κάποιο τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι, μου μαρτυρήσε πως και κάποιος άλλος ψάχνει λίγο χώρο να χαλαρώσει...
Και ήταν ο γείτονας "μου"...
Και λέω, "μου", γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντηθεί - όπως και χθες - στα μπαλκόνια μας...
Άλλοτε τον έχω πετύχει που τρώει με τη γυναίκα του στο τραπεζάκι του μπαλκονιού τους...
Άλλοτε με έχει δει αυτός, καθισμένο στην καρέκλα να διαβάζω για κάποιο μάθημα...
Και έχει τύχει, να έχει ορθάνοιχτα τα πατζούρια του και να κόβει βόλτες στο σαλόνι του, με παρέα και να πηγαινοφέρνει κεράσματα...
Ενδεχομένως να με έχει δει κι αυτός, μέσα απ' τα δικά μου ορθάνοιχτα πατζούρια να βλέπω τηλεόραση ή να μιλάω στο τηλέφωνο...
Το καλύτερο μου ήταν, όταν τον είχα δει τον περσυνό Φλεβάρη, αγκαλιά με το μωράκι του, να του δείχνει το χιόνι... (ανεπίκαιρο, το ξέρω, αλλά...)

Και το αστείο είναι ότι δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στο δρόμο...
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον αναγνώριζα καν... Δεν έχω προσέξει ποτέ το πρόσωπο του... Μόνο τη σιλουέττα του...
Κι όμως, τον έχω δει σε προσωπικές του στιγμές, στον δικό του το χώρο...
Μένουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και όμως είναι ένας άγνωστος...
Μένουμε σε διαφορετικά σπίτια, κι όμως και οι δύο έχουμε παραβιάσει τις προσωπικές στιγμές του άλλου...

Έτσι και χθες, αργά το βράδυ... μάλιστα, ήταν περασμένες 03.00...
Και δεν ξέρω... ένιωσα ότι ίσως να είναι προβληματισμένος ή θλιμμένος για κάτι...
Και έκανα πως δεν τον κοιτάζω... αλλά αραιά και που έστρεφα το βλέμμα μου προς τα εκέινον... και έκανε το ίδιο και αυτός... τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου...

Και λίγη ώρα μετά, όταν τελείωσα το τσιγάρο μου...
Γύρισα προς το μέρος του... και του έγνεψα για καληνύχτα...
Δεν ξέρω γιατί το έκανα... Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν έτσι...
Αλλά το έκανα...
Και με κοίταξε... προφανώς με κάποια έκπληξη... αλλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου...
Και μ' άρεσε... Αλήθεια... Χαμογέλασα λες και είχε συμβεί κάτι σπουδαίο...

Και δεν ξέρω... αλλά όταν πλέον απ' το κρεβάτι μου έριξα κλεφτιές ματιές προς το μπαλκόνι... πλέον τα χιλιάδες φωτάκια της πόλης δεν τα έβλεπα σαν σχέδια...
...αλλά για πρώτη φορά ήταν ξεκάθαρο πως είναι χιλιάδες άνθρωποι... εγώ, εσύ, φίλοι, συνάδελφοι, συμφοιτητές, αφεντικά, ξαδέρφια, γνωστοί, άγνωστοι, κάποιος που θα γνωρίσεις αύριο, αυτός που σε προσπέρασε με το αυτοκίνητο σήμερα, αυτός που σου σέρβιρε τον καφέ σου, αυτός που γράφει στο περιοδικό που διαβάζεις, αυτός που κάθισε δίπλα σου στο μετρό...
.
.
.
Και όλοι είμαστε γείτονες σε ένα πραγματικά πολύ-πολύ μικροσκοπικό κόσμο...

Μ' αρέσει αυτή η σκέψη...
Δεν ξέρω γιατί... αλλά μ' αρέσει...!!!