Ένας άντρας...μια ιστορία!

Aνέβηκα βιαστικά τα σκαλιά...
Κοντοστάθηκα λίγο. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα αργήσει. Τρίτη φορά μες στη βδομάδα...!!!Σκατούλες! ...Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ξε-λαχανιάσω και χτύπησα την πόρτα της τάξης. Πριν καλά-καλά προλάβω να πάρω το περίλυπο ύφος μου - αυτό που ζητάει οίκτο και κατανόηση -, ο καθηγητής μου είχε δείξει την πόρτα...

Τέλεια. Θα μπορούσα τουλάχιστον να έχω κοιμηθεί λίγο ακόμα και να είχα πάει κατευθείαν τη δεύτερη ώρα... Τσάμπα η απουσία!...

Κατέβηκα αργά τη σκάλα και άρχισα να κόβω βόλτες στους διαδρόμους χαζεύοντας μέσα στις άλλες τάξεις, μπας και ξεσηκωθεί κανείς και βγει να μου κάνει παρέα... Μάταια. Έπρεπε να βρω κάτι να περάσει η ώρα...

Διασχίζοντας το γραφείο των καθηγητών με μάγκωσε ο Λυκειάρχης και με έβαλε σε μια άδεια αίθουσα να περιμένω μέχρι την επόμενη ώρα. Είχε ψύχρα έξω, είχε ζέστη μέσα... δεν αντέδρασα...(πολύ.. γιατί λιγουλάκι έπρεπε να αντιδράσω, ως επαναστάτης!)...

Έβγαλα τα walkman μου, πάτησα play και άρχισα να περιφέρομαι στην άδεια τάξη. Ο ένας τοίχος κρυβόταν από μια βιβλιοθήκη. Τα περισσότερα ράφια ήταν γεμάτα με διπλωμένους χάρτες, ζωγραφιές από γιορτές του σχολείου, κάτι ξεθωριασμένα προγράμματα και τα σχολικά βιβλία. Έστρεψα το βλέμμα μου στα ψηλά ράφια, με τα εξωσχολικά... Άρχισα να χαζεύω τίτλους, εξώφυλλα, ονόματα συγγραφέων... Επέλεξα ένα στην τύχη...

"Ένας άντρας... μια ιστορία"

Προσπέρασα τις πρώτες άδειες σελίδες και έψαξα την αφιέρωση...

"Για σένα"

...
Πριν το καταλάβω είχα ήδη αρχίσει να το διαβάζω.
Το είχε γράψει μια γυναίκα. Για σένα. Μιλούσε σε δεύτερο πρόσωπο. Απευθυνόταν σε σένα. Όχι στον αναγνώστη. Στον άντρα που αγάπησε, που του αφιέρωνε το βιβλίο της. Που το έγραψε για να του το διαβάσει...
Και για να μπορεί να του το διαβάσει όπως εκείνη ήθελε, χρησιμοποίησε δεύτερο πρόσωπο. Σα να είναι ένα προσωπικό γράμμα. Σα να μην υπάρχουν άλλοι. Ένα βιβλίο αποκλειστικά για εκείνον.

Λίγες σελίδες αργότερα είχε χτυπήσει το κουδούνι. Δε βγήκα για διάλειμμα, παρά έμεινα μέσα και συνέχισα να διαβάζω. Μόνο όταν έπρεπε να μπω στην τάξη, τινάχτηκα και έτρεξα στο γραφείο του λυκειάρχη για να του ζητήσω την άδεια να το δανειστώ. Γκρίνιαξε λίγο γιατί πάλι θα αργούσα να μπω στην τάξη... Παρ' όλα αυτά, φάνηκε να χαμογελάει όταν μου έδωσε τελικά την έγκριση του.

Εκείνη τη μέρα δεν παρακολούθησα καθόλου μάθημα. Έμεινα μέσα στα διαλείμματα, προφασίστηκα αδιαθεσία και έφυγα βιαστικά στο σχόλασμα, και χρησιμοποίησα την ίδια δικαιολογία για να κάνω κοπάνα και από το φροντιστήριο.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επομένη. Πήγα στο σχολείο μόνο για τις παρουσίες, αλλά είχα κρυμμένο στα γόνατα μου το βιβλίο και το διάβαζα. Με είχε απορροφήσει ... Ήταν προσωπικό, διηγηματικό... Ένιωθα σα να διαβάζω στα κλεφτά ένα ημερολόγιο και έπρεπε να το τελειώσω πριν γυρίσει ο κάτοχος του και το ζητήσει πίσω... Και ήταν έντονο. Δυνατό. Αληθινό.
Ήταν η ζωή του Αλέκου Παναγούλη και τα βασανιστήρια που υπέστη στην περίοδο της Χούντας. Μέσα από τα μάτια της αγαπημένης του... Της Οριάνα Φαλάτσι.

Το τελείωσα αρκετές ώρες μετά, αργά το βράδυ ...ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου.

........................................................................ . . .

Αν σημαίνει κάτι η ύπαρξη μιας Εθνικής Επετείου, και στην παρούσα φάση της 17ης Νοέμβρη πέρα από μια χορωδία που ερμηνεύει τραγούδια του Λοΐζου, το κατάλαβα εκείνη τη μέρα. Μέσα από ένα βιβλίο. Γιατί για μένα, που δεν κατάφερα να ζήσω τότε, που δεν κατάφερα να είμαι κομμάτι μιας ιστορίας, το εντονότερο που μπορώ να νιώσω, θα το νιώσω μέσα από διηγήματα και περιγραφές βιωμάτων όσων έτυχε να είναι παρόντες εκείνη τη σημαδιακή ημερομηνία στο Πολυτεχνείο.

Και όσο κι αν προσπαθώ, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ το πόσο έντονα ήταν τα συναισθήματα των φοιτητών που στάθηκαν μπροστά από ένα τανκ και θυσιάστηκαν για την ελευθερία... Για μια ελευθερία που μπορεί να θεωρούμε δεδομένη, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν ήταν πάντα.

Μέχρι το 1973, η 17 Νοέμβρη ήταν μια ημερομηνία. Μια ημέρα. Όμως λίγο μέσα μου πιστεύω ότι έκτοτε δε μπορείς να την μετρήσεις ποσοτικά με ώρες και λεπτά. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά - έχοντας υιοθετήσει μια αυθυπόστατη έννοια. Δεν ορίζεται. Διαρκεί...Και εξακολουθεί να υπάρχει... Σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στη μαγνητοφωνημένη φωνή της (τότε) Δαμανάκη, σε αφιερώματα της Νετ, σε βιβλία, στη συγκίνηση των σημερινών πενηντάρηδων, ... στην απροσδιόριστη αίσθηση συγκίνησης των σημερινών εικοσάρηδων...

Για μένα η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια καλή ευκαιρία να θυμόμαστε πως η ελευθερία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά που μπορεί να χαίρεται ένας άνθρωπος. Κι αν υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν έχω την ελευθερία που θα ήθελα, πως μπορεί να μη στέκομαι απέναντι από τανκς - αλλά από θηρία που έχουν την ίδια καταστροφική δύναμη με ένα τανκ ... τουλάχιστον είμαι εδώ και μπορώ να το πω ... ελεύθερα!

Αν μη τι άλλο νομίζω πως, στη μνήμη όσων φοιτητών (και όχι μόνο) βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν μέχρι τελευταία στιγμή τα πιστεύω τους, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε το δικαίωμα της ελευθερίας που μας χάρισαν!