Γκιβ γιορσέλφ α κόφι-μπρέικ!!!

Έχοντας περάσει κάποιες βδομάδες διαβάσματος, και έχοντας διαπιστώσει πως οι 4 τοίχοι (καλά, δεν είναι 4, αλλά έτσι λέει ο λόγος - άρα κι εγώ) δε με χωράνε στο σπίτι μου, έψαχνα τρόπους να την κοπανήσω για να διαβάσω κάπου αλλού...

Δοκίμασα να πάω στον Υμηττό. Κάτι κατάφερα!
(είδα και λάιβ ντοκυμαντέρ: πως αναπαράγονται οι χελώνες... / και μάλιστα σε απόσταση 1 μέτρου από μένα - μάλλον το γουστάρανε να τις παρακολοουθεί κάποιος, δεν εξηγείται διαφορετικά...)

Δοκίμασα να πάρω τα βιβλία μου και να πάω να ρίξω και καμιά βουτιά.
Χρωματάκι πέτυχα... διάβασμα όχι...

Δοκίμασα να πάω μέχρι και σε κάποιο ήρεμο καφέ...
Εκεί κατάφερα περισσότερα απ' όσα υπολόγιζα...
Καταρχάς - ναι - πήγα μόνος! Και όχι 2 ή 3 φορές. Κάμποσες! Σε ένα συνοικιακό ήρεμο καφέ στην περιοχή μου!!! Με μάθανε και τα κορίτσια που σερβίρουν και με ρωτούσανε για την πρόοδο μου...

Ναι λοιπόν! Πήγαινα για καφέ μόνος μου!
Λυπηρό; Μίζερο; Χαζό; Ίσως...
Αλλά μου άρεσε... και κλείνοντας τον κύκλο της εξεταστικής μου, νομίζω πως θα μου λείψει λίγο αυτό!!! (αυτό και που δεν ξέρω να σφυρίζω... τι εννοώ; Πάτα play...)



Και καθόμουν στο γωνιακό μου τραπεζάκι, έπαιρνα τον καφεδάκο μου, είχα κρυμμένο και το mp3 μου παραδίπλα (για το απαραίτητο μουσικό διάλειμμα τσιγάρου), και ήμουν άρχοντας!!!
Και μέσα σ' όλα ξέρεις τι μου άρεσε περισσότερο;
Το να παρατηρώ τον κόσμο που ερχόταν στο καφέ.
Άλλοτε ζευγάρια, άλλοτε κάποιο μοναχικό τυπάκι, άλλοτε κυρίες που τα λέγανε, άλλοτε παρέες ολόκληρες...

Και διακριτικά παρατηρούσα το βλέμμα τους, τον τρόπο που έπιναν τον καφέ τους, τις εκφράσεις τους, τι παρατηρούσαν αυτοί στους γύρω τους...
Και πατούσα και play και ανάλογα με το ρυθμό ή τη διάθεση του κομματιού που άκουγα, φανταζόμουν σκηνές ή και κάτι παραπάνω από τις ζωές τους...
Μάντευα, υπέθετα, υποψιαζόμουν, ψυχολογούσα ... το χαρακτήρα τους, το λόγο που βρέθηκαν εδώ, τι τους περιμένει σπίτι τους, τι μπορεί να τους λείπει, σε τι διάθεση βρίσκονται, ...όσα μπορούσα... όσο έφτανε η φαντασία μου και ακόμα παραπέρα...

Να, για παράδειγμα...κοίτα αυτόν τον κύριο που κάθεται στο τραπέζι εκεί...
Ναι, αυτό τον 50ρη, που είναι λίγο αγχωμένος. Είναι πολύ καλοντυμένος για μεσημέρι... Και συνέχεια κοιτάει το ρολόι του... Και είναι νωρίς το μεσημέρι και δεν είναι και στη δουλειά του... Μήπως δεν έχει δουλειά; Α...μπορεί να έχει τώρα κάποιο ραντεβού για δουλειά; Πήρε εσπρέσσο... Τον ήπιε μονορούφι...Είναι αγχωμένος! Εκτός αν... μπορεί να έχει εξωσυζυγική σχέση... και να έχει παράνομο δεσμό με κάποια κατά πολύ νεαρότερη κοπέλα... Και να την περιμένει! Ναι...!!! Και τον έχει στήσει; Ή αυτός ήρθε νωρίτερα... Μπορέι να την περιμένει να σχολάσει... Έχει ένα φροντιστήριο εδώ κοντά...Λες;

Ή εκείνη την κοπέλα. Αυτή που είναι με μια φίλη της και πίνουν χυμό. Τη βλέπεις; Η φίλη της, της μιλάει εδώ και ώρα... αλλά πρόσεξε το βλέμμα της. Είναι χαμένο. Γνέφει, δείχνει ότι ακούει, αλλά περισσότερο μηχανικά. Είναι φανερό πως δεν την προσέχει.
Κάτι πρέπει να την απασχολεί. Μπορεί κάτι επαγγελματικό. Αλλά όχι...δε θα ήταν τόσο παγωμένο το βλέμμα της... Ίσως να έχει χωρίσει... ή ακόμα χειρότερα να είναι ακόμα με κάποιον που όμως δεν την αγαπάει πλέον. Και ξέρει πως όταν τελειώσει ο χυμός, θα πρέπει να ξαναγυρίσει σπίτι της... Στο σύντροφο της... Και θα ξαπλώσουν στο ίδιο κρεβάτι που κάποτε της έκανε έρωτα, αλλά που -πλέον- της λέει μια καληνύχτα μέσα απ' τα δόντια και και κοιμάται με γυρισμένη την πλάτη!!!
Και δεν έχει το θάρρος να το λήξει... Φοβάται... φοβάται τη μοναξιά περισσότερο απ' το συμβιβασμό...

Γέλια! Από που έρχονται; Α... να... είναι μια παρέα εκεί... θα 'ναι - δε θα' ναι είκοσι χρονών;... Τους είδες; 4 άτομα... 4 φίλοι πρέπει να είναι... Αυτός με το πράσινο μπλουζάκι γέλασε. Είμαι σίγουρος... κοίτα τον πως λάμπει... φαίνεται χαρούμενος... μπορεί να είναι και ερωτευμένος. Μάλλον αυτό είναι. Δε βλέπεις πως τον "πειράζουν" οι φίλοι του και ντρέπεται; Τον μπαγάσα!!! Σίγουρα είναι ερωτευμένος! Αν προσέξεις, κοιτάει γύρω του αμήχανα -να μην τον ακούσει κανείς- πριν μιλήσει... Και το χαμόγελο δεν λέει να ξεκολλήσει απ' τη φάτσα του... Μακάρι... Είναι ωραίο να βλέπεις ερωτευμένη φάτσα... Ασυναίσθητα έχει ζωγραφιστέι και στο δικό μου πρόσωπο ένα χαμόγελο τώρα...

Στρέφοντας το βλέμμα μου προς το βιβλίο μου, συνειδητοποιώ πως με κοιτάζει ένα ζευγάρι... Θα με βλέπουν να χαμογελάω μόνος μου... Θα με βλέπουν που έχω μπροστά μου βιβλία, φωτοτυπίες και σημειώσεις, και παρ' όλα αυτά κοιτάζω γύρω μου τους άλλους... και χωρίς λόγο χαμογελάω... τι θα υποθέτουν άραγε για μένα;... Με καίει λίγο να μάθω... Αλλά δεν πειράζει... Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστώ στη δική τους φαντασία! Αφήνομαι στα χέρια τους. Ας πλάσουν ό,τι σενάριο θέλουν... πλάκα θα' χει...!

Ήθελα τόσο πολύ να το βάλω αυτό το τραγούδι...
Όχι, δεν έχει σχέση με το παραπάνω κείμενο, αλλά μ' αρέσει πολύ!!! Πρόσεξε το...
Τι να σκεφτόταν άραγε ο συνθέτης όταν έγραφε τη μουσική αυτή; Ή ο στιχουργός; Και τι έκανε όταν το τραγούδησε η Mama Cass; Τι την περίμενε σπίτι της όταν γύρισε; ...
...
...
...
Χιλιάδες οι πιθανές ιστορίες... εκατομμύρια οι πρωταγωνιστές... εμείς... εσύ, εγώ... όλοι! Ο καθένας έχει το δικό του σενάριο... τη δική του ζωή... που είναι όμως τόσο ενδιαφέρουσα!!! Για τους χ, ψ, ω λόγους... τελικά είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι μερικές φορές...

Ξέφυγα; μπορεί!!!
Καλημέρα!