Κράκ... και ...κλίκ...

Ξέρεις τι έχω πάθει τώρα;

Α! Μισό να πέσει το τραγούδι...



Που λες...
Ένας καλός "φίλος" (κοίτα να δεις πως χρειάστηκε να το γράψω...) μου μίλησε για τον πρώτο του έρωτα!!! Και ξέρεις... είναι κάτι τόσο γλυκό, τόσο τρυφερό, τόσο συγκινητικό, τόσο... γούτσου-γούτσου [...] ... τόσο όλα τα παραπάνω, που ήθελα δεν ήθελα, ζωγραφίστηκε ένα πελώριο χαμόγελο στο πρόσωπο μου!!!

Και μετά ακούστηκε ένα κρακ! Δεν μπόρεσα ακριβώς να προσδιορίσω από που είναι...!
Στην αρχή νόμισα πως είναι από το χαμόγελο, που έσπασε και έγινε πάλι ένα ξενέρωτο, ευθύγραμμο στόμα...
Αλλά μετά διαπίστωσα πως μπορεί και να ακούστηκε από αυτό το ζωτικό όργανο ...πως το λένε να δεις... καρδιά; ...ναι, αυτό...!

Και απόρησα! Δεν ήξερα γιατί φρίκαρε έτσι η καρδιά μου...!
Τι έγινε πάλι ρε συ;

Και τότε με χτύπησε! (κατά το and then it hit me....)
Ναι, άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο...και το είδα!
Είδα πως εγώ δεν το έχω νιώσει!!!
Τουλάχιστον όχι στο βαθμό αυτό!
Αλλά μόνο λογοκριμένο!
Και από μακρυά! Από απόσταση... σα θεατής! Με μπόλικο μυστήριο, κάμποση δειλία και "ασφάλεια" και φυσικά την προβλεπόμενη δόση ...περιορισμού που είχα σαν ..."straight" (γιατί υπήρξα - βέεεεεεεβαια...)!

- Έχω ερωτευτεί;
- Έχω ερωτευτεί αλλά το έχω βιώσει μόνος μου!
Ξέρεις, με αυτό το απόμακρο, πλάγιο, κρυμμένο βλέμμα...
Σε σημείο που να μην έχω πει ποτέ τίποτα και σε κανένα...
Σε βαθμό που να μην έχω καταφέρει να πάρω φόρα και να κάνω την περιβόητη βουτιά στο γκρεμό - και "ό,τι γίνει",
Σε φάση που όπως μου ήρθε, το έπνιξα και έστειλα πάλι δεματάκι στον αγύριστο!
Δε μίλησα, δε ρίσκαρα, δεν πρόλαβα καν να το βιώσω!
Και το έπαιζα φοβερά άνετος, και "δεν τρέχει τίποτα - αυτά είναι μαλακίες", ενώ στην πραγματικότητα, έτρεμα να το πιστέψω αφού... δε με έπαιρνε να ερωτευτώ!
Έβαζα "μπιπ" στις σκέψεις μου και δεν μπορούσα καν να το ακούσω όταν το άρθρωνα!!!

Τραγικό;
Όχι που δεν το έχω ζήσει...
Αλλά που με έχω λογοκρίνει τόσο;
Και αναρρωτιέμαι τώρα βλακωδώς...
Παίζει να το ξανανιώσω; Αλλά σε όλο του το βαθμό;
Σε όλο του το μεγαλείο;
Αυτό που καρδιοχτυπάς, που ανυπομονείς, που λαχταράς πολύ...
που καίγεσαι και τσουρουφλίζεσαι;;;
Ή έχω γεμίσει τόσες άμυνες που θα λογοκρίνω οτιδήποτε με πλησιάζει και μου κάνει ένα "κλικ";
Μήπως το ξανανιώθω τώρα και το λογοκρίνω;
Μήπως νομίζω πως το νιώθω γιατί απλά μου λείπει σαν ιδέα;
Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη τρεις και κάηκα;
Και υπάρχει όντως ένας μεγάλος έρωτας; Ή δύο, ή πέντε;
Ποιός το ορίζει αυτό;
Με ποιό κριτήριο;
Θα το νιώσω ποτέ ολοκληρωμένα;
Θα το ζήσω;
Κι αν; ...Πως; ...Τότε θα...; Γιατί;;;; Πότε;... Με τι; . Από που; ....
τώρα βρήκα κατηφόρα και άρχισα το κατρακύλα...

Τέλοσπάντων...
Α, το τραγουδάκι:
From Autumn to ashes - Autumns Monologue

Μα γιατί;;;

Αφού είμαι gay. Το ξέρω...
Γιατί με "σκοτώνει" τόσο αυτή η ταινία;
Γιατί;
...



Αγνοείστε τους αλλοδαπούς υπότιτλους...
Και ΔΥΝΑΜΩΣΤΕ το τραγούδι...
Ξέρει τι λέει ο Eric Clapton...

Αααααααααααχ (αναστεναγμός με σνιφ μαζί...)

Ταινία: The Story of us
Τραγούδι: Get Lost - Eric Clapton

Φτου και βγαίνω...

Κυριακή απόγευμα!
Η καλύτερη ώρα για να μπω στο blog μου!
...Διαβάζω, σχολιάζω, απαντάω, γελάω...

Και όλα αυτά με μουσική υπόκρουση!
Ένα πανάρχαιο τραγουδάκι που δεν ξέρω που ξέθαψε ένας ραδιοφωνικός σταθμός και με έστειλε...
Μαντώ!!!! (Χωρίς τα δερμάτινα της Eurovision)...Αυτό το καλοκαίρι!!! :)))

Και έχω ανοίξει τέρμα το παράθυρο! Χαίρομαι λίγο που ξανα-καλοκαίριασε, έπειτα από μια φθινοπωρινή βδομάδα. (Και είναι άνοιξη, ε;)

Ακούω κάποιες στριγκλιές...
Πέντε κοριτσάκια ουρλιάζουν τρισευτυχισμένα!!!
Είναι στην πίσω αυλή...
Πλέον εκεί είναι και το βλέμμα μου!!!

Λένε ένα παλιό γνώριμο τραγουδάκι!
"Είσαι κινεζάκι, έφαγες ρυζάκι, πόσες κουταλίτσες;"
Ακόμα υπάρχει αυτό το τραγούδι;;;
Μα ακόμα;;;;;;;;;;;;;;;;

Ο κλήρος πέφτει στην πιό στρουμπουλή!!!
Κλείνει τα μάτια της και αντιμέτωπη με μια κολώνα αρχίζει το μέτρημα...
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, 'κοσιπέντε, κ.ο.κ
Οι άλλες τέσσερις τρέχουν να κρυφτούν!
Η μία πίσω από ένα αυτοκίνητο, οι άλλες δύο πίσω από 2 θάμνους...
Η τέταρτη πίσω από μια άλλη κολώνα...

ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ...

Αρχίζει το ψάξιμο!...
Συνειδητοποιώ πως έχω ένα πελώριο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου...
Και.... είναι δυνατόν; ...Ζηλεύω! Ζηλεύω απίστευτα!!!
Πόσα χρόνια έχω να παίξω "κρυφτό";
(μόλις έκανα ένα δυσάρεστο συνειρμό για τη ...gay ζωή μου, και πικροχολίασα ...αχμφ... Μπαααα.... δε με πτοεί... εξακολουθώ να αναρρωτιέμαι...)
Πόσα χρόνια έχω να παίξω κρυφτό;
Πόσα χρόνια έχω να πω τη λέξη "κρυφτό;;;;
Πόσα παιχνίδια έπαιζα τότε και τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου;
Κυνηγητό... Αγαλματάκια ακούνητα... Ένα, Δύο, Τρία, Κόκκινο φως...
(όλα έχουν σεξουαλικό υπονοούμενο ή έχω πολύ καιρό να κάνω σεξ;;; :Ρ)

Θέλω να κατέβω και να παίξω μαζί τους...
Λες να με δεχτούν; (μην απαντήσεις...)

Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να βρεθώ πάλι στο προαύλιο του σχολείου μου και να παίξω ...Σαλαμάκια!!! Πω, πω, τρέλα!!! :)))
Να πάω πάλι δημοτικό!
Τότε που δεν είχα μυωπία, τότε που και η Μαρία και ο Γιαννάκης είχαν "πουλάκι" και δεν καταλάβαινα τη διαφορά, τότε που χόρευα "τα παπάκια μια φορά" και το Lambada (α, εχόρτασα, βάλε στα κουνέλια φαγητό...:Ρ). Τότε που μου έπαιρνε μισή ώρα να γράψω μια πρόταση και είχα κασετίνα spiderman.... :)))

Τι με έπιασε τώρα;
Το τραγούδι φταίει;
Που το ξέθαψαν;
Αααααααααχ (αναστεναγμός αναπόλησης...)
:)

Κομμάτια...

Step one you say we need to talk
He walks you say sit down it's just a talk
He smiles politely back at you
You stare politely right on through
Some sort of window to your right
As he goes left and you stay right
Between the lines of fear and blame
You begin to wonder why you came

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

Let him know that you know best
Cause after all you do know best
Try to slip past his defense
Without granting innocence
Lay down a list of what is wrong
The things you've told him all along
And pray to God he hears you
And pray to God he hears you

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

As he begins to raise his voice
You lower yours and grant him one last choice
Drive until you lose the road
Or break with the ones you've followed
He will do one of two things
He will admit to everything
Or he'll say he's just not the same
And you'll begin to wonder why you came

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life
How to save a life
How to save a life

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life
How to save a life...

The Fray - "How to save a life"

Λα, λαλαλα, λαλαλαλααααααα (παραφώνισα;)

Ρίχνει πάσα ο Neverlandean..., και με ένα θεαματικό τριπλό λουπ (!) την πιάνω και παίζω μπάλα...(ή καλύτερα: μουσική...)! :)

5(+1) τραγουδάκια που με έχουν σημαδέψει... που γουστάρω πολύ... που με έχουν αγγίξει!
Ορίστε λοιπόν (random order):

1.Tori Amos - Cornflake Girl
Αυτό μου κάνει λίγο φθινόπωρο!Είναι μεσημέρι και ο κόσμος κοιμάται... Καλά να πάθει!!! Ψιχαλίζει και περπατάω στο δρόμο. Δε με νοιάζει να βραχώ! Δεν κάνει κρύο και το απολαμβάνω όσο δεν πάει...!

Γουστάρω όπου βλέπω λακούβα να κάνω "πλαααααατς" με το πόδι και να βρέχω τα παπούτσια μου!
Γουστάρω να περπατάω στο ρυθμό και να σφυρίζω! Να ήξερα κι όλας... :Ρ
Γουστάρω γενικότερα... τον καιρό, την αισιοδοξία που με έχει πιάσει... το πιάνο! Ναι, το πιάνο όταν σολάρει... Α, ρε Tori...

Ξέρεις να σφυρίζεις; Πάμε μαζί... Μάθε μου...


2. Hooverphonic - Mad About You

Xειμώνας!!! Έχω φτιάξει τρελή κατάσταση, αφού έχω ανάψει τζάκι, έχω γεμίσει τα ποτήρια με μαυροδάφνη και έχω δυναμώσει τη μουσική.
Τα πατζούρια είναι ανοιχτά και έξω κάνει πολύ κρύο. Έξω μόνο!
Γιατί μέσα, έχει ζέστη... Λίγο το κρασί, λίγο εσύ, λίγο η φωνάρα της Geike Arnaert... έχω φτιαχτεί! Άκου ζεστή φωνή... άκου....



3. Moby - Beautiful
Πέφτει η πρώτη νότα. Δυναμώνω. Κατεβάζω και το παράθυρο του αυτοκινήτου! Είναι άνοιξη!!! Δεν τραγουδάω... ουρλιάζω παράφωνα και το ευχαριστιέμαι! :)
Το σαραβαλάκι με το ζόρι έχει πιάσει τα 90 km/h και μας προσπερνάνε σχεδόν όλοι! Ο δρόμος όμως ευτυχώς είναι άδειος. Μόνο εμείς ξέρουμε που πάμε. Κάπου που έχει γαμάτη θέα. Θα κατέβουμε από το αμάξι και θα νιώσουμε άρχοντες του κόσμου! Κάπου εδώ πρέπει να είναι.
Πλησιάζουμε! Λες να χαθήκαμε; Πάμε πάλι... Βάλε πάλι το τραγούδι!
Come on baby...


4. Arno Elias - El Corazon
Kαλοκαίρι απόγευμα στη Σαντορίνη! Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και η θέα είναι απίστευτη...! Αραχτός στην ξαπλώστρα, το μόνο που χρειάζομαι είναι και ένας δεύτερος χυμός...! Πολύ καψούρα, πολύ έρωτας, πολύ συναίσθημα, πολύ ταξίδι... Σε στέλνει...
Είμαι με καλή παρέα, αλλά είναι από εκείνες τις στιγμές που δε θέλω και ούτε με τρομάζει που δεν ανταλλάζουμε κουβέντα! Απλά απολαμβάνω τη στιγμή.
Παίζει το τραγούδι! Γυρίζω να σου πω να το ακούσεις...
Έχεις κλειστά τα μάτια σου.
Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφος; (σκέφτομαι...). Εκτός αν είναι μόνο στα δικά μου μάτια!
Χαμογελάω...! Ας κλείσω κι εγώ τα μάτια μου! Πριν τελείωσει το τραγούδι...

5. Cake - Perhaps, Perhaps, Perhaps
Ένα τραγούδι χωρίς εποχή! Ή μάλλον έχει, αλλά κινηματογραφική... Μου θυμίζει χιλιάδες πράγματα. Με ξεσηκώνει! Ποιός δεν ξέρει τους στίχους; Δεν πολυγουστάρω τις διασκευές, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση... Ξεκινάω να τραγουδάω, και διακόπτω για να σε ρωτήσω για το "Κακή εκπαίδευση"... Φοβερή ταινία; Πω, ρε συ αυτός o Gael Garcia Bernal...θυμάσαι; Από τις πρώτες σκηνές...
Τι θυμήθηκα τώρα!!!
ε;...Καλά, σκάω!

Plus (+) 1: Elvis Costello - I want you
Ήθελα να βάλω κι ένα ελληνικό! Να βάλω Αλεξίου; Θα κοιμηθώ στο πάτωμα; Χμμμ... Να βάλω Πρωτοψάλτη; Α! Όχι, Γαλάνη θα βάλω... !!! Ναι, αλλά ποιό; A! Θα βάλω Αρβανιτάκη, τι λείπει, τι φταίει... Μπας και μου απαντήσει κανείς...
Χέστο - θα βάλω κανένα Φλωρινιώτη μπας και γελάσουμε...
Κάπου εδώ το έχω... που είναι να δεις...
Ωπ! Το είχα σχεδόν ξεχάσει αυτό το κομμάτι...
Παίζει η πρώτη νότα!
Πως μπόρεσα να το ξεχάσω;;;
Η κιθάρα κάνει "Ντόιοιοιοιοιονγκ"...
Μόλις έλιωσα! Τι τραγούδι; (δε ρωτάω)!
Μη μελαγχολείς... Απλά πρόσεξε τους στίχους! Για ακόμα μια φορά, πλησιάζεις να καταλάβεις τι είναι η αγάπη... Τελικά αυτή την αγάπη την βρίσκεις παντού, ε;
Άντε μετά να δώσεις ορισμό...
Μελαγχόλησες; ...Να πάω να φέρω Φλωρινιώτη;

...
Και ο apsoy κοιτάζει τη μικρή περιοχή... Ο κόσμος χειροκροτάει... πρέπει να δώσει πάσα...
Κοιτάει δεξιά! Είναι ο orestis.
Κοιτάει αριστερά! Είναι o περ-
Κοιτάει ευθεία! Είναι ο Good As You...
Τι θα κάνει; Ποιός θα πάρει το παιχνίδι στα χέρια του;;;
Πάμε σε διαφημίσεις, και όταν επιστρέψουμε, θα δούμε ποιός τελικά θα μας αφιερώσει τα δικά του αγαπημένα τραγούδια! :)

Διόρθωση: Αυτό είναι Στριπτίζ...

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη μου.
Είναι ολόσωμος. Κοιτάζομαι. Από πάνω μέχρι κάτω...!
Εγώ είμαι αυτός;
Εγώ είμαι αυτός! (χωρίς ερωτηματικό)...
Κοίτα να δεις, στέκομαι απέναντι μου!!!

Κιθάρα. Μουσική. Ρυθμός.
Αυτό είναι...!!!
ΔΥΝΑΜΩΣΕ...

Get this widget | Share | Track details

Από το γιακά, τραβάω τη μπλούζα μου και γλυστράει πάνω από το κεφάλι μου...! Ισιώνω το μαλλί μου που ανακατεύτηκε...
Αρχίζω να κουνάω τους ώμους μου..."At first I was afraid..."
Τραγουδάω και λίγο...
Οι ώμοι κινούνται πιό ξεκάθαρα...
Πλέον και το κεφάλι... ρυθμικά...
Σηκώνω τα χέρια ψηλά...
" I just walked in to find you here"
Κουνάω και λίγο κώλο...:))))
Κάνω και μια στροφή...

" Go on now go walk out the door..."
Κουμπί... Φερμουάρ... κλεφτές ματιές προς τα πίσω...
Γέλιο...

Κατεβάζω το παντελόνι μέχρι τον αστράγαλο. Αρχίζω να το πατάω για να ελευθερώσω τα πόδια μου από τις χειροπέδες που με έχουν εγκλωβίσει και δε μπορώ να περπατήσω. Δεν το σηκώνω...το αφήνω εκεί...!
Χμμμ....Μπααααα.... το κλωτσάω....;)
Ταιριάζει με το ρυθμό ;).
Συνεχίζω να χορεύω...
Ώμοι, χέρια, πόδια, κεφάλι... όλα μαζί...
Αραιά και που βαράω και κανένα παλαμάκι...!!! :Ρ
Α, και τραγουδάω...;)

Σόλο στην κιθάρα... Έχω ξεφύγει...
Δυναμώνω κι άλλο...:)

Αρχίζω να παίζω με το εσώρουχο... λίγο πάνω...λίγο κάτω...
ξανά πάνω...:)

" I will survive,
as long as i know how to love
I know I will stay alive
I've got all my life to live
I've got all my love to give
and I'll survive
I will survive"

Αναθεωρώ...
Αυτό είναι striptease...;)

Ας μιλήσει η μουσική...

Ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες, ανασφάλειες,
...πως φεύγουν;

Άκου!
Γαμάτο δεν είναι; Δε ρωτάω... το λέω!!!
Είναι του Good As You...
Είναι αυτό που ακούω τώρα...

Get this widget | Share | Track details

Στριπτίζ

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφη μου.
Είναι ολόσωμος. Κοιτάζομαι! Από πάνω μέχρι κάτω...!
Εγώ είμαι αυτός;
Εγώ είμαι αυτός! (χωρίς ερωτηματικό)...
Κοίτα να δεις... στέκομαι απέναντι μου!!!

Κάνω ότι τραβάω όπλο. Γελάω! ...μόνο εγώ..!
"Πότε θα ωριμάσεις;" με ρωτάει...
"Εεε;..."... τον κοιτάω με απορία...!
"Ναι ρε βλήμα! Σε σένα μιλάω... εικοσιτόσο έγινες ρε... το έχεις συνειδητοποιήσει;"
Πάω να αντιμιλήσω... με διακόπτει...
"Σκάσε! Εγώ μιλάω τώρα! Σε έχω δει άπειρες φορές να στρώνεις το μαλλί σου, να διαπιστώνεις πως χρειάζεσαι ξύρισμα, να σκαλίζεις κάποιο σπυράκι, να τσεκάρεις την οδοντοστοιχεία σου ή αν σου κάνει ωραίο κώλο το τζιν που φοράς... Ακόμα και να παίρνεις πόζες να δεις ποιό είναι το ωραίο προφίλ σου...!"
(με ξεφτύλισε ο πούστης...)
"Ναι ρε! Πούστης! Έχεις κανένα πρόβλημα; Έλα να το λύσουμε! Τώρα! Εδώ! Θα λογαριαστούμε οι δυό μας! Επιτέλους: Αποκαλύψου... Ρόλος μου δεν είναι να σου λέω αν υπάρχει ομορφότερη χιονάτη από σένα... Ρόλος μου είναι να σου δείχνω ποιός πραγματικά είσαι...! Ποιός πραγματικά είσαι ρε;.."
Σκύβω το κεφάλι... κάνω να δικαιολογηθώ...
"Σκάσε είπα! Σκάσε και γδύσου...".

Υπακούω! Από το γιακά, τραβάω τη μπλούζα μου και γλυστράει πάνω από το κεφάλι μου...! Ισιώνω το μαλλί μου που ανακατεύτηκε...
"Πω...πω... πως έχω γίνει έτσι; Που είναι οι φέτες; Καταραμένη πανακότα..."
Αρχίζω να ρίχνω σφαλιαρίδια στην κοιλιά μου. Γυρίζω και προφιλ... Ρουφάω λίγο. Ξε-ρουφάω... Από αύριο γυμναστήριο...
Με κοιτάζει... Όχι! Δε με κοιτάζει! Με καταδικάζει...
Σκύβω πάλι το κεφάλι... και βήχω ένα "σόρυ" μέσα απ' τα δόντια...
"Σε ακούω". Με καρφώνει... στα μάτια... πέρα από τα μάτια... στο μυαλό... πως το κάνει;...

Ημίγυμνος:
Έχω ερωτευτεί. Αλλά μόνο σκιές! Μόνο από μακριά. Όχι από κοντά. Κι όμως έχω νιώσει τον πόνο του έρωτα. Ή τον πόνο του να είσαι μόνος... Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχει διαφορά. Όταν μας απορρίπτει κάποιος τι μας πονάει; Η απόρριψη ή το ότι θα μείνουμε μόνοι; Θίγεται ο εγωϊσμός μας ή κρυώνουμε όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και δεν υπάρχει κάποιος να μας αγκαλιάσει;
... Έχω ερωτευτεί... ή δεν έχω; Είχα πάντως σχέση! Χρόνια κράτησε. Τέσσερα ολόκληρα. Ολόκληρα για εκείνη. Ολόκληρα και για τους γονείς. Και για τους φίλους και τους γνωστούς. Μισά για μένα. Μισή αγάπη, μισή αλήθεια, μισή ζωή...
Ντρέπομαι...

"Συνέχισε...! Μη σταματάς..."
Ξεκουμπώνω το παντελόνι μου. Το κατεβάζω μέχρι τον αστράγαλο. Αρχίζω να το πατάω για να ελευθερώσω τα πόδια μου από τις χειροπέδες που με έχουν εγκλωβίσει και δε μπορώ να περπατήσω. Δεν το σηκώνω...το αφήνω εκεί...! Παραμένω με το κεφάλι χαμηλά...
"Κοιτάξου"! (προστακτική)
Κοιτάζομαι... Και βλέπω μοναχά την παρουσία μου. Σε κοιτάζω στα μάτια και δεν αμφιβάλω
πως όλη η ουσία είναι εκεί, στη σημασία που δίνεις στα πάντα εσύ (λέει ένας φίλος...).

Γυμνός:
Λέω ψέμματα! Πολλά ψέμματα! Στην οικογένεια μου, τους φίλους μου, εμένα τον ίδιο. Για το τι θέλω πραγματικά, τι ονειρεύομαι, τι αγαπώ... ακόμα και για τη διάθεση μου...! Γιατί αν τους πω την αλήθεια, θα προσπαθήσουν να με παρηγορήσουν... Και θα αισθανθώ χειρότερα... Γιατί τους έχω πει ψέμματα... !
Ντρέπομαι... Ντρέπομαι αλήθεια...

"Μη σταματάς... "
Κοιτάζομαι! Δε δείχνει καμία κατανόηση; ...
Δε μπορώ να με κοιτάζει...
Κλωτσάω το παντελόνι που βρίσκεται ακόμα στα πόδια μου. Και κατεβάζω το εσώρουχο μου... Όχι αργά. Κανονικά! Σα να είμαι για εξετάσεις στον ιατρό. Σα να μπαίνω για μπάνιο. Μηχανικά...
Σηκώνω πρώτα το δεξί και ύστερα το αριστερό μου πόδι... Το πετάω λίγο πιό πέρα...
Βάζω τα χέρια μου για να κρύψω τη γύμνια μου. Κοιτάζομαι...
Εγώ είμαι αυτός. Δεν έχω διάθεση πλέον για χαβαλέ...
Δεν έχω καν διάθεση... κάπου χάθηκε στο δωμάτιο. Σε ένα δωμάτιο με κλειστή πόρτα και μπαλκονόπορτα...
Κάπου εδώ θα είναι, δε μπορεί να εξανεμίστηκε... Την ψάχνω... μάταια...
"Σε ακούω", διακόπτει τις σκέψεις μου...

Τσιτσίδι:
Τρέμω! Όχι από το κρύο... Από το φόβο. Για τις αποφάσεις μου, για τη ζωή μου που δεν έχω ακόμα ζήσει. Για τις επιλογές μου. Για τις επιλογές της φύσης μου - που δε με ρώτησε αν θέλω να είμαι εδώ και να είμαι όσα είμαι...! Φοβάμαι για το τίμημα... Φοβάμαι για τη νύχτα! Η νύχτα! Όνομα ουσιαστικό. Γένους θηλυκού. Ενικός αριθμός...! Πληθυντικός αριθμός; οι νύχτες... Οι νύχτες από δω και πέρα...
Φοβάμαι σου λεω...! Θέλω να ξέρω πως εσύ τουλάχιστον είσαι με το μέρος μου... είσαι;...

Δε μου μιλάει. Δεν είναι κανείς στο δωμάτιο. Απλά ένας καθρέφτης. Που καθρεφτίζει έναν γυμνό άντρα. Που προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια του. Με τον πιό ανορθόδοξο τρόπο...
Μένοντας γυμνός...


Πόσο θα ήθελα να βάλω άλλο τραγούδι!
Αλλά δε με αφήνουν οι στίχοι του! Α, και οι "θείες φωνές"...

Μοναξιά μου όλα... Μοναξιά μου τίποτα!

Κάθομαι με τη μοναξιά μου στο σαλόνι και βλέπω τηλεόραση!
Έχω φτιάξει και ένα σάντουιτς, το οποίο απολαμβάνω κάνοντας ζάπινγκ...

"Δε θέλω άλλο... έχει μείνει λίγο, το θες"; τη ρώτησα!
"Όχι μωρέ, σου τρώω τα νιάτα τώρα και έχω ήδη φουσκώσει...!!!"

Θράσσος!!! Τι να κάνω; Θέλω να τη βρίσω και να την καταραστώ, αλλά ξέρω ότι έχω βάλει κι εγώ το χεράκι μου που μου έχει κατσικωθεί τόσο καιρό. Έπρεπε τότε που είχα την ευκαιρία να της κλείσω την πόρτα στη μούρη... Ήθελα την ελευθερία μου...! Τα λάθη πληρώνονται!
Λούσου τα μαλάκα τώρα. (σκέφτομαι).

"Τουλάχιστον, και εάν έχεις την ευγενή καλωσύνη, θα μπορούσες παρακαλώ, φανταστική μοναξιά μου να μου φέρεις ένα ποτηράκι νερό?" (ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, χρησιμοποίησε το... σκέφτομαι).
"Όχι. Να το φέρεις ΜΟΝΟΣ σου!"
"...Καλά...".

Αφού ήπια το νερό μου, στήθηκα απέναντι της στο γωνιακό καναπέ, λες και είμαστε στο πανελ της Oprah... Πήρα στυλό και χαρτί και ξεκίνησα τις ερωτήσεις.

Τι θες; Απ τη ζωή μου; Απ τις ζωές των ανθρώπων γενικότερα;

Εγώ; Τίποτα. Για την ακρίβεια σας βαριέμαι και αφόρητα. Αλλά δε μου πάει η καρδιά να σας εγκαταλείψω. Αν δεν έχετε κανένα, τουλάχιστον να μείνετε μόνοι...

Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή, ε;

Παρηγοριά. Όπως το είπες. Να το διευκρινήσουμε αυτό. Όχι, γιατί πολλές φήμες κυκλοφορούν ότι εγώ αρρωσταίνω τους ανθρώπους. Όλα κι όλα. Εγώ τους παρηγορώ. Κάτι σα νοσοκόμα ένα πράγμα...

Το ξέρεις ότι είσαι η πιό διάσημη ανασφάλεια σε όλο τον κόσμο;

Αχάριστοι! Αυτό είστε. Αν δε με θέλετε ρε, να με διώξετε. Αλλά όχι με λόγια. Με πράξεις...

Δηλαδή; Πως το εννοείς αυτό;

Τι θες να χάσω τη δουλειά μου; Εμένα δε με συμφέρει να στα λέω αυτά...
το ξανασκέφτεται...
Καλά. Επειδή έχω βαρεθεί τη μάπα σου τόσο καιρό και επειδή είμαι και σίγουρη πως στο βρόντο θα πάνε, χαλάλι. Θα σου πω!

Μου κάνει νόημα να πλησιάσω σα να θέλει να μου ψιθυρίσει κάτι.
ΠΑΦ. Μου ρίχνει μια μπούφλα στο κεφάλι.
"Έεεεειιιιι.... τι κάνεις;;;
"Προσπαθώ να δω αν έχει κάτι μέσα. Να τι κάνω.
Καλά σε είχε πει ο Neverlandean ξανθό. Δε σου κόβει καθόλου;
Ποιό είναι το αντίθετο μου ρε; το μαύρο; το πάνω; το μπροστά;"
...Δεν το πιασα...
"Το μαζί είναι ρε τούβλο! Το μαζί!!!
Άρα, πότε δεν υπάρχω; Όταν είσαι μαζί με κάποιον."

Χέσε μας ρε μοναξιά. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος για να είσαι ΜΑΖΙ του;

Καλά είπα ότι θα πάνε στο βρόντο!!!
Ρε, έχεις ιδέα πόσοι είναι εκεί έξω και με περιμένουν; Χίλια κομμάτια έχω γίνει για να είστε μόνοι σας... Δύσκολο το κάνετε εσείς. Που κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο σας. Που δεν τολμάτε να κάνετε μια σχέση. Που το παίζετε και γαμιάδες. Που ο ένας σας βρωμάει κι ο άλλος σας ξινίζει! Όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχετε. Ου να μη σας πάρει και να σας σηκώσει! Για να ανοίξετε λίγο την καρδιά σας και να αγκαλιάσετε έναν άνθρωπο ρε, κάνετε βουντού και τάματα... Τι περιμένετε; Όλοι με κατεβασμένα ρολλά; Τον κλειδαρά;;; Εσείς κρατάτε το κλειδί ρεεεεεε! Ξυπνάτεεεεε!

Το σκέφτομαι.
Έχει δίκιο.
Τελικά πράγματι όταν μένεις μαζί της ανακαλύψεις ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό σου. Εγώ ανακάλυψα πως είμαι βλάκας...Ως εδώ λοιπόν!!! Αρκετά!

"Εεεε... να σου πω... το συνεχίζουμε κάποια άλλη στιγμή! Έχω ανάγκη να φύγω λίγο... δηλαδή να φύγεις εσύ... χωρίς παρεξήγηση, ε;;;

Το διαλύσαμε χωρίς πολλά-πολλά.
Της ευχήθηκα να μην ξαναπατήσει το πόδι της εδωπέρα.
Ανταπέδωσε, λέγοντας μου πως δε θέλει να ξαναδεί τη μάπα μου.

Το παρακάτω - βαρύ κι ασήκωτο - τραγουδάκι αφιερωμένο!
Από μένα στη μοναξιά μου...
Ή από τη μοναξιά μου σε μένα...;;;
Μπερδεύτηκα τώρα...!!! Μήπως φταίνε οι στίχοι;;; Άκου...Άκου...

Get this widget | Share | Track details

Συνέντευξη από την αγάπη...

Είχαμε ραντεβού σε γνωστό cafe του Κολωνακίου. Είχα ήδη αργήσει 10 λεπτά αφού δυσκολεύτηκα να παρκάρω. Ήλπιζα να έχει αργήσει κι εκείνη. Εδώ έχει τύχει να αργήσει μια ολόκληρη μέρα... Για 10 λεπτά;

Φτάνοντας άρχισα να ψάχνω στα τραπέζια. Κι όμως, έκανα λάθος. Είχε ήδη έρθει. Την αναγνώρισα αμέσως.
Φορούσε ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα και κόκκινες γόβες. Ήταν υπέροχη. Εντυπωσιάστηκα. Δεν την έχει δει κανείς άλλος να φοράει άλλο χρώμα πέρα από κόκκινο. Κι όμως δε μπορείς να τη φανταστείς να φοράει και διαφορετικό...

Την πλησίασα. "Συνήθως εγώ είμαι αυτή που περιμένουν... και όχι το αντίστροφο", μου είπε. Ντράπηκα. Προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Δε με άφησε. Μου χαμογέλασε. Ένιωσα φτερουγίσματα. Είναι τόσο όμορφη... Όπως τη βλέπουμε στις ταινίες. Έχει κάτι το εξωτικό, ίσως και το εξωπραγματικό...

Παραγγείλαμε. Με βιαστικές κινήσεις έβγαλα το κασετοφωνάκι. Τη ρώτησα αν θέλει να ρίξει μια ματιά στις ερωτήσεις πριν ξεκινήσουμε. "Δε χρειάζεται, ...είμαι σίγουρη πως δε θα δυσκολευτώ. Άλλωστε, δεν σκοπεύω να αποφύγω κάποια ερώτηση!". Τη χάζεψα. Μου άρεσε αυτή η σιγουριά που έβγαζε... "Λοιπόν; Ξεκινάμε;" ...με επανέφερε "Ναι, βεβαίως..." ....RECORDING...

Πως είναι; Να είσαι η αγάπη; Πρέπει να είναι υπέροχο, ε;

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι όπως το φαντάζεστε εσείς οι άνθρωποι. Έχω πολύ τρέξιμο. Ναι, φυσικά και το απολαμβάνω όλο αυτό. Αλλά να, μην ξεχνάς πως είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι στον κόσμο που με περιμένουν, και όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό. Και είσατε πολύ ανυπόμονη ράτσα. Δε χαλαρώνετε. Θα έρθω εγώ όταν είστε έτοιμοι. Δεν ξεχνάω κανένα... κι ας με κατηγορείτε συχνά γι' αυτό...!

Λένε πως έχεις διπλή προσωπικότητα. Πως άλλοτε κυκλοφορείς σαν αγάπη, και άλλοτε σαν μίσος. Είσαστε ένα;

Χαμογελάει.
Όχι, δεν είμαστε ένα. Είμαστε δύο διαφορετικά πρόσωπα. Παρ' όλα αυτά δεν είναι και τελείως λάθος αυτό που λές. Μοιάζουμε, ε; Είναι ο δίδυμος αδερφός μου. Γι' αυτό μας μπερδεύουν. Έχουμε πολλά κοινά... αλλά έχουμε διαφορετικές προθέσεις. Εγώ δεν επικροτώ την εκδίκηση. Εκείνος το κάνει. Είναι κι αυτό μια δοκιμασία που πρέπει να περάσεις. Δεν είμαι εύκολη...;). Πρέπει κι εγώ να ξέρω μέχρι που θα έφτανες για μένα, πριν σου κάτσω...
Α, και κάτι ακόμα. Δίκιο έχει η απόλυτη ελληνίδα σταρ. με τον αδερφό μου, πάμε μαζί...

Έχεις έχει μόνο καλές προθέσεις; Λένε πως με την υπερβολή χάνεις τον έλεγχο.

Εγώ; Όχι καλέ μου, εγώ δεν χάνω τον έλεγχο. Άλλωστε, δεν είμαι μονάδα μέτρησης να με μεγαλώσεις ή να με μικρύνεις! Εγώ είμαι... ας πούμε σταθερή αξία. Εσείς είστε αυτοί που τα παραλέτε (σ.σ. υπερβάλλετε). Απλά τη δουλειά μου κάνω.
Και, μάλιστα δε το συμμερίζομαι. Δε συμφωνώ όταν τα παραλέτε. Και απευθύνομαι κυρίως στις μανάδες...;)

Και ο έρωτας; Είναι κι αυτός διαφορετικός από εσένα;

Αχ, ο Έρωτας! Τι επιπόλαιο παιδί...! Και βέβαια δεν είμαι ο έρωτας. Ο έρωτας είναι ο γιός μου. Απλά, καταλαβαίνεις. Νέος είναι. Βγαίνει συνέχεια και το γλεντάει. Και είναι και άστατος. Δε μένει πουθενά. Που τον βρίσκεις, που τον χάνεις, με ένα τόξο στο χέρι είναι συνέχεια και σημαδεύει τους πάντες.
Και εγώ, μη νομίζεις, δεν εγκρίνω όλες του τις κινήσεις. Όλα κι όλα! Σα μάνα, θέλω το παιδί μου να είναι επιλεκτικό. Να έχει ένα γούστο. Αλλά τον δικαιολογώ. Βλέπεις, έχει μεγάλο πρόβλημα με την όραση του, και δε μπορεί να διακρίνει αν είναι έτοιμος κάποιος να ερωτευτεί, πριν ρίξει το βέλος του...!

Υπάρχει κανείς που να σε έχει απαρνηθεί; Κι αν ναι, τι έχεις κάνει γι' αυτό;

Ω, ναι! Αρκετοί. Συνήθως είναι θύματα του αδερφού μου ή της επιπολαιότητας του γιού μου. Αλλά αυτούς δεν τους φοβάμαι. Η πείρα με έχει μάθει πως αυτό που χρειάζονται είναι χρόνος και έπειτα ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι.
Οι δύσκολες περιπτώσεις είναι άλλες. Άνθρωποι δύστροποι. Που έχουν τριπλοκλειδώσει την καρδιά τους και δε με αφήνουν να δω τι είναι αυτό που τους έχει κάνει να με αποποιούνται. Σίγουρα κάτι θα υπάρχει. Είμαι ανάγκη. Δεν με απαρνιέται κανείς χωρίς λόγο...
Πάντως, να ξέρουν πως αν με επιθυμήσουν, δεν αρκεί παρά να πιστέψουν σε μένα. Και θα τους χτυπήσω την πόρτα.

Να σου πω; Μήπως μας δουλεύεις λίγο; Παιχνίδι είναι όλο αυτό για σένα;

Γελάει δυνατά. Έχει πανέμορφο γέλιο.
Μπορεί... Ίσως! Και η ζωή τι νομίζεις πως είναι; Παιχνίδι είναι κι αυτή...Άλλοι παίζουν τίμια και κερδίζουν. Άλλοι πάνε να κλέψουν, και χάνουν γύρους...;)

Έχεις τόση δύναμη λοιπόν;

Απλώνει το χέρι της. Πιάνει το δικό μου. Το σφίγγει.
"Άουτς"! Πόνεσα. Πολύ...
"Μην είσαι σφιγμένος. Μην είσαι καχύποπτος. Εμπιστέυσου με. Χαλάρωσε. Κλείσε τα μάτια σου και χαλάρωσε..."
Μου ξαναπιάνει το χέρι. Μου το ξανασφίγγει.
Δεν πονάω. Αντιθέτως, νιώθω μια ευφορία... νιώθω ...σα να με γαργαλάει. Η καρδιά μου κοντέυει να σπάσει!!!

"Ναι. Έχω δύναμη. Μεγάλη. Αλλά όπως είδες δεν έχω τον απόλυτο έλεγχο. Πρέπει κι εσύ να πιστέψεις σε μένα, και να με εμπιστευτείς. Διαφορετικά μπορεί να σε πονέσω..."

Δηλαδή αν το θέλαμε, θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι αγαπημένοι;

Μα και βέβαια. Τα πράγματα είναι πιό απλά απ' όσο νομίζετε. Αλλά δυστυχώς τα κάνετε περίπλοκα!!!

Ένα ζευγάρι μας διακόπτει για να της ζητήσει αυτόγραφό. Τους χαμογελάει!"Μου επιτρέπεις;" ..."Μα, ναι, φυσικά".
Αγγίζει τα μάτια τους. Αγγίζει την καρδιά τους. Σκύβει και τους δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. Σταματάνε να την κοιτάζουν. Κοιτάζονται. Φιλιούνται. Φεύγουν.
"Δε σου είπαν ευχαριστώ...", της λέω...
"Πως! Δεν τους ακους; Μου το φωνάζουν..." ... στρέφω το βλέμμα μου στο ζευγάρι. Κάθονται ξανά στο τραπέζι τους. Δε μιλάνε. Απλά κοιτάζονται στα μάτια. Χαμογελάνε...

Μια τελευταία ερώτηση: Στις ταινίες, πάντα στο τέλος νικάς εσύ! Στη ζωή;

Γελάει. Σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Και τη βλέπω να περπατάει, ανάμεσα στο πλήθος. Ανάμεσα σε οικογένειες, σε παρέες, σε ζευγάρια. Ανεμίζει το κόκκινο φόρεμα της. Είναι πραγματικά πανέμορφη... Πάλι χάζεψα...!

Με τη συντροφιά της Macy Gray...

Get this widget | Share | Track details

I am my father's son...

Ξέρεις τι σκέφτηκα;

Κάθε φορά που γράφω κάτι, να επισυνάπτω στα κείμενα μου και το τραγούδι που άκουγα όταν το έγραφα.
Πάτα Play. Ελπίζω να το ακούσεις όπως θα ήθελα να το ακούσεις...

Tori Amos - Father...

Έχουν αξία τα τραγούδια. Μεγάλη αξία και σημασία. Μπορούν να μας στέιλουνε... Στον παράδεισο, στην κόλαση, κάπου ενδιάμεσα, στο άγνωστο, σε κάποια παραλία με ωραία συντροφιά, στο χείλος ενός γκρεμού, σε σκηνές ενός πάρτυ, κάτω απ' τα σκεπάσματα εκείνης της Πέμπτης, σε πλάνα από το περσινό καλοκαίρι... οπουδήποτε...έτσι απλά. Με ένα κλικ. Ένα απαλό πάτημα του play, με την άκρη του δείκτη μας. Και φύγαμε!

Έχουν μεγάλη δύναμη τα τραγούδια. Μπορούν να μας φτιάξουν ή να μας χαλάσουν τη διάθεση. Και τα φοβάμαι και λίγο. "Όχι... βγάλ'το... κλείσ'το... θα με ρίξει... άλλαξε το..." ή ..." πωωωω...δυνάμωσε το... χώσε... κι άλλη ένταση... θέλω να χοροπηδήξω... θέλω να τραγουδήσω δυνατά..."...! Και η μέρα ξεκινάει χαρούμενα. Καλύτερα κι από κοκτέιλ βιταμινών (είπε ένας φίλος...). Ή σε ρίχνει... στα τάρταρα... στο άβατον... και χρειάζεσαι κάμποσα ζευγάρια χέρια να σε σηκώσουν. (ή ένα μόνο...ανάλογα την αξία που έχεις δώσει στον ιδιοκτήτη των χεριών...)!

Είναι σαν σελιδοδείκτες τα τραγούδια. Μικρές αόρατες λωρίδες που σημαδεύουν σελίδες της ζωής σου, που είχες προσπαθήσει να ξεχάσεις! Και αν ξεχαστείς και τους αναζητήσεις - τους σελιδοδείκτες - , τότε βρίσκεις κι αυτές - τις σελίδες - και μαζί και τις άλλες - τις αναμνήσεις -. Αν είναι ευχάριστες, τότε πανηγυρίζεις. Πλατιάζει το χαμόγελο σου. Ψιθυρίζεις κι ένα "πω,ρε φίλε... κόντευα να το ξεχάσω" και αρχίζεις και να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του τραγουδιού. Αν είναι ευχάριστες όμως. Αν δεν είναι...

Είναι ύπουλα τα τραγούδια. Λίγο να ξεχαστείς. Λίγο... και σε χτυπάνε πισόπλατα. Πέφτει η πρώτη νότα και σχηματίζεται το πρώτο δάκρυ. Δεν είναι απαραίτητο να κυλήσει στο μάγουλο. Αλλά το καταλαβαίνεις ότι σχηματίζεται. Σου κόβεται η ανάσα. Δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμό σου. Δεν καταπίνεις εύκολα. Κρατάς την ανάσα σου. Ακους. Δε λειτουργούν οι άλλες αισθήσεις. Παγώνουν. Μόνο ακούς. Και δεν έχεις όσφρηση, να μυριστέις τη ζημιά που σου κάνει... Δεν έχεις όραση.Τυφλώνεσαι.Τη θέση της παίρνουν εικόνες από μια άλλη εποχή-που δεν έχεις ζήσει ακόμα. ...Δεν έχεις γεύση. Αλλά αν είχες τώρα θα ήταν πικρή! ...Δεν έχεις αφή. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Συνεχίζεις να το ακούς.

Είναι άπειρα τα τραγούδια. Όπως και οι σκέψεις που κάνεις. Τι θέλει; Τι ψάχνει; Με μισεί; Με αγαπάει; Πού'ντο; Πως; Ο πατέρας μου... η μητέρα μου... οι φίλοι μου... Κάρδα. Κορνίζες. Ακίνητες φωτογραφίες και με κρίνουν. Ή τους κρίνω; Δε με βλέπουν; Τι δε βλέπουν; Τι σημασία έχει; Θα έπρεπε να... μπα, τίποτα δεν πρέπει. Σπόρος είμαι; Γεννήθηκα κι εγώ δε φύτρωσα. Μήπως να φύτρωνα; Μπα δε θα ζούσα. Ζω τώρα δηλαδή; Τι θες; Τι θέλουν όλοι; Τι κάνω λάθος; Ενοχλώ κανένα; Όχι, δε με ενοχλείς. Κοίτα με. Τι βλέπεις; Με βλέπεις; Με ξέρεις; Φταίω κι εγώ. Αλλά όχι μόνο εγώ. Να φύγω; Να μείνω; Με θες; Όχι να με κρίνεις. Να με αγκαλιάσεις. Μπορείς; Να μείνω ή να φύγω; Τι θα βοηθήσει; Τι εξυπηρετεί; Να σου αφιερώσω ένα τραγούδι; Άραγε θα το ακούσεις όπως θα 'θελα να το ακούσεις;

...Πατάω play. Θα το ρισκάρω.
Είναι μαγικά τα τραγούδια. Μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πιό κοντά στον καθένα. Όσα χιλιόμετρα κι αν σε χωρίζουν, όσες πόλεις κι αν μπαίνουν ανάμεσα σας, όσες ξένες γλώσσες κι αν μεσολαβούν, όσες ίδιες γλώσσες κι αν σφραγίζουν την επικοινωνία σας... Όταν ακούτε το ίδιο τραγούδι ταυτόχρονα...νιώθεις πιό κοντά του. Και είναι παρήγορο. Όπως όταν σκέφτεσαι ότι σας σκεπάζει η ίδια κουβέρτα - ο ίδιος ουρανός. Απλά δεν ακουμπάνε οι πατούσες σας...

Άκου. Μίλα. Μύρισε. Πιάσε. Γεύσου. Έχουν αισθήσεις τα τραγούδια. Και τις 5. Είναι οι δικές σου. Στις κλέψανε και τις μοιράσανε στις νότες τους. Στους στίχους τους. Τις θες πίσω; Άκου το τραγούδι...

Σσσστττ...άκου....

Αφιερωμένο, σε μένα... από μένα!!!
Και σε σένα ...αν θες...!!!
Γλυκόπικρο συναίσθημα...
Αυτό είναι αγάπη;;; Μίσος;;; Τι είναι;

Πριν λίγο το ανακάλυψα...
Ναι, ξέρω... αργώ!!!

Σσσσστττ... δε μιλάω άλλο... άκου...

Anouk - Sacrifice....

Who's the one that makes you happy

and who's the one that always makes you laugh
Who's the reason you're smiling
And dragged you through these times, so rough

I was the one that made you happy
I was the one that eased the pain
But I'm the reason that you're crying now
My own tears scattered by the rain

You can sacrifice me
You can sacrifice me
You can set me free
You can be who you wanna be

Deeper than deep you took me on a trip baby
You shared your wildest dreams and more
You dare me to express my feelings to you
I never felt that need before

But suddenly you needed freedom
You felt the need to break free
You started drowing in your sorrow
You didn't wanna know I had the key

You can sacrifice me
You can sacrifice me
You can set me free
You can be who you wanna
You can be who you wanna be...

You, you, you... you, you, you...can
sacrifice me, sacrifice me
You can be who you wanna
You can be who you wanna be
...

Πως είμαι;;;

Σοβαρά τώρα.
Πως είμαι;
Πως με φαντάζεστε;

Λίγο αν με έχετε διαβάσει, μπορείτε να βγάλετε ένα συμπέρασμα για το πως είμαι;

Έχει τύχει πριν διαβάσω κάποιο βιβλίο να κοιτάξω τη φωτογραία του συγγραφέα.
Αδιάφορος.
Αν μου αρέσει το βιβλίο, ξανακοιτάω τη φάτσα του και είναι γκόμενος. Βλέπω αλλιώς τα μάτια του.

Όπως και με κάποιον τραγουδιστή. Κάποιον που συμπαθούμε. Κάποιον που αντιπαθούμε.
Αλλάζει η εικόνα που έχουμε.
Η ομορφιά δεν είναι μόνο εξωτερική. Εμείς επιλέγουμε αν θα δούμε ωραίο κάποιον.

Αλήθεια τώρα.
Πως με φαντάζεστε;
Δέχομαι και αστρολογικούς χάρτες :Ρ

Αυτάάάάάάάά!

Λάθος post...

Έκατσα στο πάτωμα.
Έκλεισα τη μουσική.
Συνέχεια βάζω μουσική. Είναι πιό όμορφη η ζωή έτσι. Μοιάζει περισσότερο με ταινία. Στις λύπες, πέφτουν βιολιά. Στις χαρές, ακορντεόν. Στον έρωτα, αρπισμοί...

Όχι τώρα. Την έκλεισα τη μουσική.
Τώρα έχω να κάνω πράξεις.
Πρέπει να μετρήσω τα λάθη μου.
Και πολύ φοβάμαι ότι είναι πολλά.
Δεν πρέπει να με αποσυντονίζει η μουσική.
Θα χάσω το λογαριασμό - και πως θα κάνω απολογισμό;

1, 2, 3, ....10, 20 ...100, ...10000000!
Άπειρα. Παντού. Συνέχεια λάθη. Λάθη φανερά, και λάθη κρυφά.
Λάθη που σβήνουν, αλλά πάντα αφήνουν ένα σημάδι.
Λάθη που ακόμα πληρώνω...

Θέλω να μετανιώσω.
Δεν πρέπει.
Λένε ότι δεν έχει νόημα να μετανιώνεις.
Είναι οι επιλογές μου. Είναι η ζωή μου.
Τώρα πέρασαν. Δεν αλλάζουν.
Δε δεχόμαστε επιστροφές...

Κι όμως εγώ νιώθω πως θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω;
Θέλω να αισθανθώ πάλι πιτσιρικάς!
Τότε που δεν με ένοιαζε τίποτα. Που ζούσα πιό αληθινά παρά ποτέ.
Τότε που δεν ήμουν καχύποπτος. Τότε που ήμουν έυπιστος.

Και να διορθώσω τα λάθη μου. Να προλάβω μερικές καταστροφές.
Λες να ήταν καλύτερη η ζωή μου; Ή θα έκανα καινούρια...;

Λάθη. Χιλιάδες λάθη. Και λάθη άλλων. Που όμως τα λούζομαι κι εγώ.
Και συμπτώσεις. Σατανικές συμπτώσεις.
Που έτυχαν σε μένα. Σε κανένα άλλον.
Και πρέπει να ζήσω με αυτές. Χωρίς μετάνοιες, ε;

Θέλω να κλείσω λίγο τα μάτια μου.
Να χαλαρώσω. Να μη σκέφτομαι. Να μη μετράω πλέον.
Να αδειάσει το μυαλό μου. Για λίγο.
Μέχρι να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.
Είναι κι αυτές παντού. Όπως και τα λάθη.

Πρέπει να προσέξω. Να μην κάνω άλλα λάθη.
Να μη χρειάζεται να μετανιώθω για τίποτα.
Να μη χρειάζεται να ντρέπομαι.
Να μη χρειάζεται να κρύβομαι...

Μόνο για ένα λάθος δε μπορώ να μετανιώσω.
Που ερωτεύτηκα λάθος άνθρωπο, σε λάθος χώρο, σε λάθος μέρα, σε λάθος ζωή, σε λάθος συνθήκες, σε λάθος στιγμή, σε λάθος διάστημα.
Γιατί τουλάχιστον ερωτεύτηκα.
Κάτι δεν είναι κι αυτό;
Κι ας καώ!

Μήπως κάνω λάθος που τα γράφω όλα αυτά;
Πως πατάνε pause στο μυαλό;;;;

Παραιτούμαι...

...

Μια ξεχωριστή ιστορία...

Πριν είκοσι χρόνια, ένα ζευγάρι έφερε στον κόσμο ένα μωράκι...
Σύμφωνα με τους ιατρούς το νεογέννητο ήταν αγοράκι και απολύτως υγιές...
Μόνο που... μόνο που ήταν ξεχωριστό! Το αγόρι αυτό δεν είχε μία, αλλά πέντε καρδιές!!!

Στην αρχή φοβηθήκανε, και αποφάσισαν να το κρατήσουν μυστικό από όλους! Συμφωνήσαν να μεγαλώσουν το μικρό τους αγοράκι με όση περισσότερη αγάπη έχουν και να το προστατέψουν από την ιδιαιτερότητα του.

Μετά από πέντε χρόνια, το αγόρι είχε μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταλαβαίνει πως δεν είναι σαν όλα τ' άλλα. Οι γονείς του δεν είχαν άλλη επιλογή από το να του μιλήσουν. Του εκμυστηρέυτηκαν την αλήθεια. Όταν το έμαθε, τους αγκάλιασε και τους είπε πως θα τους αγαπάει πέντε φορές περισσότερο απ' όσο θα τους αγαπούσε αν είχε μονάχα μια καρδιά...

Τα χρόνια όμως πέρασαν και το αγόρι έγινε πλέον ένας έφηβος άντρας. Ερωτεύτηκε πολλές φορές αλλά χωρίς αντίκρυσμα... Βλέπεις, αυτός αγαπούσε πέντε φορές πιό έντονα, και αυτό τρόμαζε τις σχέσεις του και τον εγκατέλειπαν! Και αυτό τον έκανε να πονάει πέντε φορές πιό δυνατά.

Έτσι, αποφάσισε να κλειστεί στον εαυτό του... Αποφάσισε να μην ξανα-αγαπήσει ποτέ ξανά. Θα ήταν πάντα δυστυχισμένος... Αυτό που κάποτε θεωρούσε πως είναι όμορφα ξεχωριστό, πλέον ήταν η αιτία που τον έκανε δυστυχισμένο.

Τα χρόνια πέρασαν και ο άντρας με τις πέντε καρδιές ζούσε τη ζωή του μηχανικά! Έκανε περιστασιακούς φίλους και μάταιες σχέσεις. Είχε πείσει τον εαυτό του πως δε χρειάζεται τίποτα άλλο...μέχρι που...

Κάποια μέρα, γυρίζοντας από τη δουλειά, έκανε μια στάση σε ένα παγκάκι να ξαποστάσει. Του άρεσε τις μέρες που δεν έχει πολύ δουλειά να κάθεται σε αυτο το παγκάκι και να χαζεύει με τη βαβούρα του κόσμου... με τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα, ... με μια σκυλοπαρέα που αλώνιζε στην πλατεία και γαύγιζε στα περαστικά αυτοκίνητα...

Δίπλα του ήρθε και κάθισε κάποιος που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του...
Κοιταχτήκανε! Χάζεψε... Δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο πρόσωπο. Δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφα μάτια. Δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο χαμόγελο. Ένιωσε περίεργα... Ξύπνησε το σώμα του... Ερωτεύτηκε...!

Σηκώθηκε γρήγορα από το παγκάκι και κοντοστάθηκε μερικά βήματα παραπέρα. Και οι πέντε καρδιές του χτυπούσαν δυνατά και δεν ήθελε να ακουστούν τα πέντε καρδιοχτύπια. Δεν έπρεπε να ερωτευτεί. Θα πληγωνόταν πάλι. Δεν είχε νόημα... Έπρεπε να φύγει...
Άκουσε βήματα πίσω του... Τον είχε ακολουθήσει! Ένιωσε ένα χέρι να του αγγίζει τον ώμο... Γύρισε... Οι ματιές τους συναντήθηκαν... Δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Αφέθηκε... Φιληθήκανε... Ο κόσμος πάγωσε... δεν ακουγόταν πλέον η βαβούρα του κόσμου...Δεν ακουγόντουσαν πιά τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα... δεν ακουγόταν άλλο το γαύγισμα των σκύλων... μόνο καρδιοχτύπια
... δέκα καρδιοχτύπια...!!!