Φιλοσοφικοαμπελοκτλκτλκτλκτλ...

Ζηλεύω...
Ναι, με πιάνει καμιά φορά και ζηλεύω...

Διάβασα το ποστ του αγαπητού Good As You, μόλις πριν λίγο, και ξεκίνησα να του αφήνω comment... Μέχρι που διαπίστωσα πως χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου...

Να σου πω ένα μυστικό; (σσσστττ... μεταξύ μας), σε νιώθω όσο δεν πάει... Ακρίβως τα ίδια σκατάκια...
Και όχι πρώτη φορά... Ουυυυυυ....
Αν και με παραξενεύει, αφού συνήθως με πιάνει Σεπτέμβρη ή Χριστούγεννα...
Κάθε "τέλος εποχής"...
Κάθε φορά που ξεκινάει μια καινούρια χρονιά (είτε η "σχολική" - κι ας απέχω χρόνια πλέον από το σχολείο... / είτε ημερολογιακή...)
Βέβαια... και τώρα μπορείς να πεις πως ξεκινάει μια καινούρια εποχή...

Και τότε με πιάνει...Και κάθομαι σαν γεροντάκος και αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν (που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εμένα που πρόσμενα καιρό κ.ο.κ).

Τότε που ήμουν ένα χαζοχαρούμενο πιτσιρίκι, που γνώριζα κόσμο αβέρτα, που όλο το σχολείο με φώναζε με ψευδώνυμο γιατί έκανα καραγκιοζιλίκια...
Τότε που το να πάω μια 5ήμερη έμοιαζε κάτι το τόοοοοσο δελεαστικό και σπουδαίο και ήταν αρκετο να μου δίνει δύναμη ολόκληρη τη σχολική χρονιά να αντέξω...
Τότε που όταν κανόνιζα να πάω με παρέα διακοπές αισθανόμουν ανεξάρτητος, μεγάλος και τρανός (και το κωλοχαιρόμουν)!
Τότε που είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες -και όχι μόνο-, τότε που έβγαινα κάθε φορά με κάποια παρέα και κατέλληγα με διαφορετική!
Τότε που κυκλοφορούσα στο δρόμο και έπιανα κουβέντα σε περαστικούς / με τη δικαιολογία της ανωριμότητας της ηλικίας, που έβγαινα με ψέυτικο μικρόφωνο και ακουστικά από walkman και υποχρέωνα κι ένα ντροπαλό φίλο να κρατάει την κάμερα και έπαιρνα συνεντεύξεις από περαστικούς ρωτώντας τους ένα σωρό πράγματα - και ψάρωναν, αλήθεια, έχω ακόμα τα βίντεο και γελάω...
Και οι κοπάνες! Αγαπημένες κοπάνες!!! Υπήρχαν φορές που - ε, να μην κάνω κι εγώ την επανάσταση μου; - έκανα κοπάνα μόνος μου και ξάπλωνα ανάσκελα στο παρκάκι του σχολείου παραδίπλα, και διάβαζα Οριάννα Φαλάτσι και Αντώνη Σαμαράκη... Επαναστάτης, όχι αστεία ...χεχε
Αλλά το καλύτερο μου ήταν όταν, ξεσηκωνόμασταν όλη η τάξη (ακόμα και η απουσιολόγος, ναι...) και κάναμε κοπάνα... Πηδούσαμε τα κάγκελα και πηγαίναμε όλοι μαζί στην πιό απομακρυσμένη καφετέρια και "πιάναμε" δέκα τραπέζια και μετρούσαμε τα φραγκοδίφραγκα για να μοιραστούμε ένα φραπεδάκο...

Ακόμα και η κυκλοθυμία εκείνης της εποχής μου λείπει... ήταν διαφορετική... Ήταν εφηβική... για το άγνωστο... μυστικοπάθειες, τάσεις φυγής, επαναστάσεις, υπερβολές... Ναι... δεν λείπουν ακόμα και σήμερα... Αλλά τότε είχα το ακαταλόγιστο - ήμουν ένα ανώριμο, έφηβο κωλοπαιδάκι... Τώρα ποιά είναι η δικαιολογία μου;

Και είναι στιγμές που αναρρωτιέμαι...
Όλα αυτά είναι κερδισμένα ή χαμένα;
Τα έχω ακόμα, σαν αναμνήσεις;
Ή τα έχω χάσει αφού δε θα τα ξαναζήσω;

Και αν ήμουν φίλος μου, θα μου έλεγα:
"Κοίτα μπροστά... Έχεις τόσα να ζήσεις ακόμα. Δε θα είναι ίδια, αλλά διαφορετικά... Καλύτερα ή χειρότερα δεν έχει σημασία... Διαφορετικά..."

Ναι, αλλά... (το λέω ψιθυριστά τώρα αυτό)... μου λείπουν ρε γαμώτι...
Τι φταίει;;;

(ναι, καλά κατάλαβες, δίνω πάσα για το τραγούδι που ακολουθεί...)
Βιτάλη Ελένη - Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...