Αυτάααααααα...Εσύ; τι νέα;

Γειά και χαρά σου!
Μερικές φορές σκέφτομαι ανεξέλεγκτα... όχι... δεν είμαι έξυπνος - βλάκας είμαι και μεγάλος μάλιστα! Και η απόδειξη είναι ότι σκέφτομαι χωρίς συνοχή... όλα και τίποτα μαζί...!

Α, πάρε αυτό:
Δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι...
Μόνο κάτι στο ρεφραίν - κάτι για αεράκι λέει και γούσταρα...
Είναι ωραίο ... Τα λέει ωραία το Mylenάκι... Και αφού έχω πολυλογήσει σε αυτό το πόστ, τουλάχιστον να έχεις κάτι να ακους μη βαρεθείς...
Mylene Farmer - Laisse le vent emporter tout


Τι λέγαμε; Α... για σκέψεις...
Τι σκέφτομαι τώρα; Χμμμ...
Αλλαγές. Πολλές αλλαγές αδερφάκι μου!
Ναι, καθυστερημένα - το δέχομαι. Αλλά δεν παύουν να είναι αλλαγές. Αλλαγές στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής, στα όνειρα, στους στόχους, στα θέλω...
Κι όμως...
Υπάρχουν κάποιες στιγμές - καλή ώρα - που αναρρωτιέμαι...
Θα μπορούσα να φανταστώ πριν 2 μήνες πως θα είχε αλλάξει η ζωή μου έτσι; Όχι η ζωή μου δηλαδή... εγώ...
Πριν 2 μήνες! Τόσο μικρό χρονικό διάστημα κι όμως τόσο μεγάλο...Τόσος καιρός έχει περάσει απ' όταν ανακάλυψα εσένα - τον κάθε εσένα που διάβασα και με διάβασες και διαπίστωσα πως δεν είμαι ο μόνος σε αυτόν τον κοσμάκι που σκέφτεται έτσι αλλοπρόσαλλα και βλαμμένα... σωστά/λάθος δεν έχει σημασία... αληθινά - αυτό έχει σημασία!!!

Και ξεκίνησα με φόρα... Ντού από παντού / να μη μείνει τίποτα... βυθίστηκα, έκλαψα, έσπασα, ξέσπασα, μίλησα, θαύμασα, μοιράστηκα, ονειρεύτηκα... χωρίς επιστροφή.
Και πολύ κυκλοθυμία!!! Ουυυυυ...με μπόλικο πάγο, διπλό καλαμάκι, κερασάκι και ομπρελίτσα για ντεκόρ...(sic) <- δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά σας έχω δει να το γράφετε και νομίζω πως κολλάει στην παρούσα φάση..χεχεχ...

Που λες...
Να σου εκμυστηρευτώ κάτι;
Μη με κρίνεις σε παρακαλώ όμως...
Παλιότερα, όταν υπήρχαν κάποια βράδια που είχα να αντιμετωπίσω το ποιός είμαι και το τι κάνω γι αυτό... που μιλιούνια (!) σκέψεις πλυμμήριζαν τον περιορισμένο σε αντοχές και έκταση εγκέφαλο μου ... προκειμένου να χαλαρώσω, έλεγα " 'ντάξει... άστο... πνίχτο...αύριο πάλι... άλλη φορά...κάτι θα κάνεις... προς το παρόν όμως... άστο".
Πολύ διήρκησε το παρόν, ε; έχει γίνει πλουσιότατο σε χρόνια παρελθόν...

Και τώρα έχει έρθει ένα νέο παρόν. Ένα τόσο μα τόσο ξένο και διαφορετικό για μένα. Ένα δελεαστικό, ένα ιντριγκαδόρικο, ένα τρομαχτικό αλλά και σέξι παρόν... που δεν έχω ιδέα τι με περιμένει...

Αλλά πλέον μίλησα. Άρχισα να ανοίγομαι σε φίλους... σε άτομα δικά μου - της καθημερινότητας μου.... Μίλησα. Μάθανε. Πάπαλα το μυστικό... μοιράστηκε...
Και πλέον δε μπορώ να δώσω αναβολή. Πλέον δε μπορώ να πω στον εαυτό μου "άστο...". Πλέον δε μπορώ να με ξεγελάσω και να με κοροιδέψω... Τσου! Πλέον το ζω. Όσο κι αν το ζω... στο μικρό ή το μεγάλο βαθμό του...Ναι... το ζω!!!

Πολύ κυκλοθυμία όμως αδερφάκι μου...δε με αναγνωρίζω... Ελπίζω να είναι η φάση προσαρμογής...
Ελπίζω να οφείλεται στο μπουρδελάκι (έπρεπε να πέσει μπιπ...αλλά χέστο τώρα...θα χάσω τον ειρμό μου...) που επικρατεί στον εγκέφαλο μου. Και να περάσει κι αυτό. Να φύγει. Μόνο του όμως... Ολομόναχο.
Να μου αφήσει τα καλά. Να μου αφήσει την ελπίδα τις στιγμές που ξυπνάω και λέω πως όλα θα πάνε καλά... Να μου αφήσει τη γνωριμία με τον εαυτό μου, μέσα από τον καθρεφτάκο μου... Να μου αφήσει τη γνωριμία με άλλα είδωλα... (αρκεί να μην τα έχω διώξει με τις φωνές μου)...

Θέλω να ζήσω!!!
Ναι, ακόμα μαζεύω σκόρπια κομματάκια ρε συ... αλλά νομίζω πως τελικά αυτό μένει.
Θέλω επιτέλους να ζήσω.
Να βγω για ένα καφέ με τον Κάπα...να γνωριστούμε και να γίνουμε φίλοι.
Να βγω για ένα ποτό με τον Πι...Να φλερτάρουμε λίγο κι ας μην προχωρήσει...
Να πάω στο Λυκαβηττό σε μια συναβλία και να γνωρίσω και τον Γάμα... Να μου πουλήσει φούμαρα και να με φτύσει μετά και να νιώσω πόσο σκληρός είναι και στην καρδιά... (λογοπαίγνιο...).
Ευτυχώς όμως θα έχω γνωρίσει και το φιλαράκι μου, τον Άλφα, που στον περίπατό μας θα μου θυμίσει πως η ζωή συνεχίζεται και πως πρέπει να κάνω το ίδιο κι εγώ...
Και ποιός ξέρει;
Μπορεί να γνωρίσω και τον Ωμέγα, με τον οποίο θα μπορέσω να νιώσω λίγο καψούρα... Πραγματική!... Και να βγαίνουμε σε ήρεμα και απόμακρα καφέ, να καθόμαστε στο ακριανό τραπεζάκι με το χαμηλότερο φωτισμό, να πειραζόμαστε, να ρίχνουμε κανά φιλί στα κλεφτά...,

...και μετά να γυρίζουμε σπίτι μαζί... να πλένουμε δόντια, να τον πειράζω... να προσπαθώ να τον φιλήσω με τις σαπουνάδες και να γελάει, μέχρι που θα ξαπλώνουμε μαζί...

...θα τον βάζω να μου μιλάει μέχρι να με πάρει ο ύπνος... και μετά θα με ξυπνάει γιατί όντως με πήρε ο ύπνος... και θα βγάζουμε τα μάτια μας!,

...και μετά θα με έχει πιάσει εμένα πολυλογία και θα αποκοιμιέται εκείνος...
και θα τον χαζεύω που κοιμάται... θα σκέφτομαι ότι νιώθω ευτυχισμένος... ίσως να του ψιθυρίζω δειλά και τις δύο λέξεις που από ανασφάλεια ακόμα δεν του έχω πει... (σε αγ...)!

...και θα είναι εκείνη η στιγμή που θα έχει μουδιάσει το χέρι μου στα πρόθυρα γάγγραινας, αλλά δε θα τολμάω να το κουνήσω μη τον ξυπνήσω... μα πως να τον ξυπνήσω; θα είναι τόσο όμορφος εκείνη τη στιγμή - δε θα είναι; αφού τον αγ...!!! ε;

...
Δεν ξέρω... μπορεί να μην τα ζήσω ποτέ.
Μπορέι να είναι όλοι σαν τον Γάμα... μπορεί να γίνονται όλοι φίλοι...
Ναι, ο Ωμέγα είναι σπάνιος... (εξού και το γράμμα...), αλλά δεν παύει να είναι γράμμα της αλφαβήτου... υπαρκτό... κι εγώ ρε συ, τα έχω ακόμα, ...την ελπίδα και το όνειρο...κάτι δεν είναι κι αυτό;

(κάπου εδώ αναστέναξα, και ένιωσα για ακόμα μια φορά πως πολυλόγησα...)
(ναι, δεν υπάρχει ειρμός στη σκέψη... δεν παλεύομαι...)
(αλλά 'ντάξει... θα γράψω κάποια μαλακιούλα αύριο-μεθαύριο και θα το ξεπεράσω... αρκεί να είναι όλα ακόμα στη θέση τους...)


Αυτάααααα!
Καληνύχτα; Καλημέρα; Τι ώρα έχετε εσείς εκεί;