Γκλινκ... (a.k.a. Αποταμίευση: Τώρα...)

Λέω να ξεκινήσω μια νέα ενότητα ποστς που να αφορούν τη δουλειά μου!
Καθημερινά (ή τουλάχιστον αυτή τη βδομάδα, έχουν συμβεί ένα σωρό αφασίες που δε μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σου...)

Και μην κοιτάς που είναι μεσοβδόμαδα... (αχ, παναϊα μου, 2+σήμερα για το ΣουΚου), εγώ θα ξεκινήσω με το περιστατικό της Δευτέρας...

Δευτέρα μεσημέρι...
Στο γραφείο επικρατεί ένας πανικός...
Έχουν χαθεί κάτι πιστοποιητικά που κάποιος σε κάποια κρίση καθαριότητας τακτοποίησε κάποτε, κάπου που δε θυμάται (το "κάποιος", το "κάποτε" και το "κάπου" παραμένουν γενικές έννοιες, αφού και σε ανάκριση, κανείς δεν παραδέχεται ότι τα είδε/άγγιξε/πείραξε/καταχώνιασε και παραμένει ένα άλυτο μυστήριο...)

Έχοντας το αφεντικό να παίρνει τηλέφωνο κάθε 5 λεπτά και να βρίζει, απειλεί, ορίεται, έχουμε αναγκαστικά σηκωθεί όλοι και ψάχνουμε σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη μπας και βρεθούν ("Κοίτα εσύ στην κατάψυξη, να κοιτάξω εγώ πίσω απ το καζανάκι κ.ο.κ)

Μέσα σε όλα, το νέο υπερσύγχρονο και εξελιγμένο φωτοτυπικό που έχουμε αγοράσει, έχει καταφέρει να μασήσει μια σελίδα και να κολλήσει, κάνοντας ένα εκνευριστικό και υψίφωνο "μπιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιιπ" κάθε 1 λεπτό και μας έχει σπάσει τα νεύρα...

Φαντάσου ανθρώπους σε κατάσταση φρίκης, να ανοιγοκλείνουν συρτάρια, ντουλάπια, να μουρμουράνε "γιατί σε μένα θέ μου" / "θα παραιτηθώ, δεν πάει άλλο" / "μα ποιός μαλάκας τα έκρυψε και δε μιλάει;" κ.ο.κ... και να έχουμε και ένα μπιιιιιπ να χτυπάει κατευθείαν στο νευρικό "αυτό" μας (καταλάβατε τι εννοώ) και να μας φρικάρει περισσότερο...

Νομίζω μια γενική εικόνα την έχεις, οπότε συνεχίζω...
Κάποια στιγμή λοιπόν, όπως μετακινώ κάτι κούτες για να φανερωθούν κάτι συρτάρια μπας και (λέμε τώρα) είναι εκεί τα κωλόχαρτα... βρίσκω ένα 20σεντο...
Χαρούμενος και έτοιμος να πω μια μαλακία του τύπου "βρήκα το φλουρί" φωνάζω τη μόνη συνάδελφο με την οποία επικοινωνώ λέγοντας "Ρεεεεεε, κοίτααααααααα"

Γυρίζοντας το κεφάλι μου όμως, αντικρύζω το εξής θέαμα:
Ένας βρωμιλος, μεσήλικας συνάδελφος με περιττά κιλάκια, έχει πέσει στα τέσσερα σε μια προσπάθεια να χώσει το κεφάλι του στο φωτοτυπικό μπας και το φτιάξει... με αποτέλεσμα να έχει κατέβει τουλάχιστον το μισό παντελόνι του, και να αποκαλύπτεται ένα μεγάαααααααλο τμήμα του κώλου του και φυσικά η - γνωστή σε όλους μας - χωρίστρα!!!

Και εκείνη τη στιγμή γυρίζει και η συνάδελφος, και βλέπει...

Εμένα με ένα κέρμα στο χέρι να κοιτάζω τον -στο 1,5 μέτρο- βρωμίλο-μεσήλικα-με περιττά κιλάκια συνάδελφο και τη χαραμάδα του...

Όπως καταλαβαίνεις, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η λέξη "αποταμίευση" και η σκέψη μου αυτή συνοδεύτηκε από την κίνηση που κάνουμε κάθε φορά που βάζουμε ένα νόμισμα στον κουμπαρά μας... (Γκλινκ...)

Το σκηνικό -ευτυχώς- δεν το είδε άλλος, παρά μόνο εμείς οι 2, με αποτέλεσμα να γελάμε σα βλαμμένα, και να απορούν όλοι γιατί γελάμε...

Ε, τι να τους πω;

Φυσικά και θα βάλω και τραγούδι...
Και θα βάλω αυτό: Αφιερωμένο στον κώλο του βρωμίλου, μεσήλικα, με περιττά κιλά συναδέλφου....
(χεχε...)