Ήρθε το τέλλλλοςςςςς

Ήρθααααααα!
Όχι τώρα... πάνε μέρες... αλλά ξαναέφυγα... και μετά ξαναήρθα...
Τρεις φορές...
Δεν έχω παράπονο-δεν έχω παράπονο...
Επίσης ούτε υπολογιστή έχω...
Αλλά θα βολευτώ με της δουλειάς...

Που λες, επέστρεψα!!!
Και πέρασα καλά...
Είχε απ' όλα ο μπαξές...
Μέχρι και απροκάλυπτο, αξιοζήλευτο, κινηματογραφικό φλερτ...
Δε με πιστεύεις;
Άκου...




Είναι Κυριακή μεσημέρι...
Ο ήλιος καίει (ναι, το γνωστό), είμαι αραχτός στην ξαπλώστρα μου, μόλις πριν λίγο έχω βγει απ' τη θάλασσα και δεν έχω σκουπιστεί αφού ούτως ή άλλως σε λίγο θα στεγνώσω...
Μη θέλοντας το σημάδι του μπάτμαν στο πρόσωπο μου, επιλέγω να μη φορέσω γυαλιά ηλίου ώστε να έχω ομοιόμορφο μαύρισμα στη μάπα, και απλά αράζω και την έχω καταβρεί...
Έχω όλες τις προϋποθέσεις να είμαι χαρούμενος: η παραλία είναι γεμάτη κόσμο, κάμποσοι παίζουν ρακέτες μπροστά μου, ωραία μουσική ακούγεται απ' τα ηχεία, το καλοκαίρι έχει έρθει για τα καλά, είμαι διακοπές, η ζωή είναι ωραία, ο έρωτας κάπου παραμονεύει... είναι όλα τέλεια...
Και έτσι όπως στοχάζομαι και απολαμβάνω την κάθε στιγμή... τσουπ!!! να και ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά (αλήθεια πως βγήκε αυτή η έκφραση;) που παίζει ρακέτες με μια κοπελίτσα.

Κλακ-κλουκ οι ρακετιές, κλακ-κλουκ κι εγώ να παρακολουθώ τον αγώνα (... με ενδιέφερε ποιος θα κερδίσει - καταλαβαίνεις...)...
Ματιές αυτός, ματιές κι εγώ...
Αυτό είναι: να τι έλειπε από τη μέρα μου... ένα αθώο και άκακο φλερτ... έτσι... για το άλμπουμ των διακοπών...
Και η ευκαιρία είχε δωθεί...
Με μια φάλτσα ρακετιά της κοπέλας, το μπαλάκι βρέθηκε 2 μέτρα από την ξαπλώστρα μου...
Ευγενικός όπως πάντα, και με διάθεση να βοηθάω τους καταφρονεμένους, σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το μπαλάκι...
Με βλέμμα στραμμένο προς τον τυπά, σκύβω να το περιμαζέψω με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη σα να του λέω "το 'χω... το'χω... εγώ έχω το μπαλάκι σου....".
Καταλαβαίνεις τώρα... το μεσαίο μου όνομα είναι γόης, υπήρχε eye contact... ήμασταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλο... τίποτα δε μπορούσε να διακόψει αυτό το ειδύλλιο...

... όταν ξαφνικά...

Όλα στιγμιαία σκοτείνιασαν και αρχίζουν να τσούζουν...!!!!!!!!!!!!

Κάπου ανάμεσα σε μια κραυγή απελπισίας και ανθρωπάκια να τρέχουν ολόγυρα μου με πλακάτ και να φωνάζουν "Ήρθε το τέλλλλλος" / "Ήρθε το τέλλλλλος".... τα χασα...!!!

Τι είχε γίνει;
Ένας βλαμμένος τύπος παραδίπλα που επίσης έπαιζε ρακέτες με ένα φίλο του, την είδε πρωταθλητής και αποφάσισε να κάνει βουτιά στην άμμο και να σώσει την πιθανή άκυρη μπαλιά, με αποτέλεσμα να κλωτσήσει τη μισή παραλία και να μπει όλη η άμμος στα μάτια μου...

ΦΡΙΚΗ!!! ΤΡΕΛΗ ΦΡΙΚΗ ΟΜΩΣ...

Νιώθωντας λες και μου έχεις βουτήξει το κεφάλι σε κουβαδάκι... άρχισα αντανακλαστικά να στριγκλίζω (κάπου εκεί νομίζω ότι έδειξα την αληθινή μου ταυτότητα... ) και να φτύνω αμμοκεφτέδες...

Συγκεκριμένα έβγαζα ήχους σαν αυτούς:
"Ααααααααααααααα - Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι - Πτου...Πτουυυυυυυυ - Ααααααααααααα..."

Ντροπή;;;
....Οκ...ξέρω... δεν ήταν η πρέπουσα αντιμετώπιση... αλλά σκέψου ότι
α) δε φορούσα τα γυαλιά μου και είχα τυφλωθεί,
β) ήμουν ακόμα βρεγμένος και είχε κολλήσει όλη η ακτή στο πρόσωπο μου, και
γ) χρειάστηκα 2-3 δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσω ότι δεν είμαι τυφλός και δεν είχαμε εισβολή εξωγήινων...

Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ενδέχεται να έχω γίνει ρόπμα, σταμάτησα να ουρλιάζω και να φτύνω... και με τη βοήθεια της διαίσθησης μου και της οξυμένης από την τύφλωση ακοής μου, (ναι, δεν υπήρχε εκεί κοντά εκπαιδευμένος σκύλος τυφλών να με καθοδηγήσει) άρχισα να παραπατάω προς την θάλασσα μπας και ξεπλυθώ...

Ζήλεψες;
Αααααχ....Ωραία ήταν...
ε;