Έχουμε και λέμε...

Λίγες ώρες μείνανε και επίσημα φεύγουμε από τους μήνες χωρίς "ρο"...
Λίγες ώρες και όλοι πέρα από "Καλό μήνα" θα αρχίσουν να εύχονται και "Καλό Χειμώνα"...

Συνήθως... τι συνήθως δηλαδή; ...σχεδόν πάντα το Σεπτέμβρη με έπιανε μια μικρή μελαγχολία... Βλέπεις, για μένα ο μήνας αυτός είναι μια διαρκής πρωτοχρονιά, αφού μάλλον έχω μείνει ακόμα στην αντίληψη των σχολικών χρόνων και θεωρώ ότι ξεκινάει μια καινούρια χρονιά (βλέπε: σεζόν)...
Και θέλοντας και μη, μπαίνω σε μια διαδικασία απολογισμού, για το τι έκανα φέτος, τι κέρδισα, τι έχασα, τι κατάφερα, τι ανέβαλα για ακόμα μια φορά ...κ.ο.κ

Χωρίς ευχετήριες κάρτες λοιπόν, χωρίς στολισμένα δέντρα και μελομακάρονα... ξεκινάει η απογραφή...
Κερδισμένος ή χαμένος; ... αισιόδοξος ή απελπισμένος; ... ορεξάτος ή απογοητευμένος;... θα δείξει...

Έχουμε και λέμε...
Απέκτησα νέο μεταχειρισμένο σαραβαλάκι...
Μου το τράκαραν...
Το πήγα συνεργείο.
Χώρισα από στρέιτ σχέση...
Έχασα τη δεύτερη δουλειά μου...
Πήρα κάποιο βάρος...
Ξαναπήγα το σαραβαλάκι συνεργείο...
Μείωσα το κάπνισμα...
Άρχισα να χάνω βάρος...
Ξαναπήγα το σαραβαλάκι συνεργείο...
Βρήκα άλλη δεύτερη δουλειά...
Κόλλησα μια γαστρεντερίτιδα...
Μέτρησα δύο φίλους λιγότερους...
Ξαναπήγα το σαραβαλάκι συνεργείο...
Κουτούλησα σε ένα καθρέφτη...
Γδύθηκα...
Ντράπηκα...
Γνώρισα εσένα...
Γνώρισα εμένα...
Έπιασα και τρίτη δουλειά...
Ξαναπήγα το σαραβαλάκι στο συνεργείο...
Πήγα διακοπές...
Κέρδισα νέους φίλους...
Μίλησα...
Ακούστηκα...
Έχασα την πίστη μου σε πράγματα...
Ξαναβρήκα την πίστη μου σε ανθρώπους...
Κόλλησα μια ίωση...
Θα σπάσω την αναβολή μου οσονούπω...
Ξαναπήγα το σαραβαλάκι μου στο συνεργείο...

...και το σημαντικότερο; Μετράω ακόμα ένα Σεπτέβρη που θα βάλω νέους στόχους, νέες φιλοδοξίες, σε νέες πλέον βάσεις... (= είμαι καλά - λίγο είναι;)

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τα πήγα και άσχημα...
Να μελαγχολήσω; ... Μπαααα... Μάλλον φέτος θα το παραλείψω...

Αλλά εξακολουθώ να αρνούμαι να μου λένε Καλό Χειμώνα...
Ειδικά σήμερα...
Που ξύπνησα κουλουριασμένος στο καναπεδάκι του μπαλκονιού μου, με τα ακουστικά ακόμα στ' αυτιά και τα γυαλιά μου στο πάτωμα, λίγα εκατοστά παραπέρα... και τον ήλιο να με τυφλώνει, και τα πουλάκια να κελαδούν και το σβέρκο μου να βγάζει περίεργους ήχους... (ναι, είπα να κάτσω λίγο στο μπαλκόνι πριν πάω για ύπνο, και μάλλον παρά-ήταν αναπαυτικός ο καναπεδάκος...χεχε)!

Αχ, ρε συ... ξέρεις τι ξέχασα στη λίστα παραπάνω;
Έμαθα ακόμα ένα νέο τραγούδι...
Άκου το...
Καλό δεν είναι;;;



Και ξέρεις τι είναι καλύτερο;
Αυτά που θα' ρθουν...
Ναι, έτσι (θέλω να) πιστεύω...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους...

Όποιος ενδιαφέρεται...

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
(μου το στέιλανε με μέιλ...θεώρησα ότι δε θα βλάψει να το δημοσιεύσω εφόσον είναι για καλό σκοπό...)

Αν μπορούμε να ανακουφίσουμε έστω και ένα μικρό μέρος απο τον πόνο και την καταστροφή ας το κάνουμε τώρα, άμεσα. Δύο κοπέλλες μάζεψαν χθες νερό, τρόφιμα και φάρμακα και τα πήγαν στον Καϊάφα, σε έναν απο τους τόπους της καταστροφής. Τα παρέδωσαν σε ένα σώμα προσκόπων που έστησε καταυλισμό για να φιλοξενήσει τους άστεγους. Άλλοι συμπολίτες μας
άρχισαν να κάνουν το ίδιο. Ας κάνουμε κι'εμείς το ίδιο άμεσα. Για όσους δεν μπορούν να κατέβουν οι ίδιοι αλλά θέλουν να βοηθήσουν, ας έρθουν σε επαφή μαζί μας. Μαζεύουμε είδη πρώτης ανάγκης:

1) Εμφιαλωμένο νερό,
2) Χυμοί φρούτων,
3) Γάλα υψηλής παστερίωσης,
4) Τρόφιμα που αντέχουν (Ζυμαρικά, ρύζι, κονσέρβες, φρούτα, λαχανικά)
5) Φάρμακα (Κολύρια, αναλγητικά)
6) Ρούχα και εσώρουχα

Θα τα στέλνουμε ΑΜΕΣΑ στους τόπους της καταστροφής με αυτοκίνητα που θα φεύγουν μόλις γεμίσουν. Δεχόμαστε και διαθεσιμότητα αυτοκινήτων και οδηγών για τις αποστολές.

Τόπος συγκέντρωσης: Θέατρο ΡΟΕΣ, Ιάκχου 16, Γκάζι,
Τηλ. επικοινωνίας: 2103479426

Αχρωματοψία...

Έχω αχρωματοψία...

Και τα βλέπω όλα γκρίζα...

Και πρέπει να ρίξω νερό στα μάτια μου... τσούζουν...

Και πρέπει να μπω να κάνω μπάνιο... είμαι βρώμικος...

Και πρέπει να πετάξω τα παπούτσια μου... κάηκε το ένα από το καρβουνιασμένο δάπεδο...

Και πρέπει να βάλω μπεταντίν σε μια πληγή... τώρα διαπίστωσα πως γρατζουνίστηκα...

Και πρέπει να κλείσω τα παράθυρα... βρέχει στάχτες... δε μπορώ άλλη μυρωδιά από στάχτες...

Και να απενεργοποιήσω το κινητό μου... στην τελευταία κλήση τα θύματα ήταν 52...

Και ένα depon... να πάρω ένα depon... έχω ακόμα πονοκέφαλο...

Και να κλείσω τα μάτια μου... να θυμηθώ πως ήταν πριν...

Χθες, που πήγα με καφέ με μια φίλη να μιλήσουμε...

Την προηγούμενη βδομάδα, που πήγα να ξεφύγω λίγο και να ηρεμήσω από τις σκέψεις μου...

Πριν 2-3 μήνες, που με τα βιβλία μου αγκαλιά, πήγαινα να διαβάσω ανάμεσα στα δέντρα...

Τότε... που είχα πάει με τους κολλητούς μου και μιλούσαμε, ή που μπαλαμουτιάστηκα πρώτη φορά, ή που πέταξα αετό και έκανα πικ νικ, ή που είχα χωρίσει και ήθελα να μείνω μόνος, ή που είχαμε παίξει με παρέα επιτραπέζια, ή που έβλεπα τη φωτισμένη Αθήνα και ένιωθα τόσο δυνατός... παρέα με το φίλο μου... τον πελώριο, πανέμορφο, σιωπηλό φίλο μου...

...

Εικόνες (Δυστυχώς live και χωρίς zoom): Apsoy

Μουσική: Counting Crows - Colorblind

.

.

.

Νιώθω μίσος...

Πρώτη φορά ίσως τόσο μίσος...

Και όχι μόνο για τον Υμηττό...

Για όλα...

Για το χάλι μας...

Γιατί κατά τ' άλλα είμαστε περήφανος λαός...

Γιατί σκάβουμε τον ίδιο μας τον λάκκο...

Γιατί για μια "καλύτερη ζωή", ... θα μείνουμε χωρίς ζωή...

...Έχασα το φίλο μου... το κομμάτι του Υμηττού που μεγάλωσα... και άλλους 52 (ας μη μεγαλώσει άλλο ο αριθμός) συνανθρώπους... και την ομορφιά του χωριού μου... και την ομορφιά της πατρίδας μου...

και -κοντεύω να χάσω- την ελπίδα μου...

και ξαναρωτάω: ποιός κερδίζει από αυτή την υποθεση τελικά;

Σκέφτομαι και (τα) γράφω...!

Κάτι με έχει πιάσει σήμερα...
Και λίγο με έχει ρίξει...
Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να δουλέψω, να χαμογελάω, να λέω μαλακιούλες...
Αλλά μόνο το τελευταίο καταφέρνω!!!

Σκέφτομαι που σε λίγο καιρό θα μπω φαντάρος...
Σκέφτομαι σπουδές, διαβάσματα, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες...
Σκέφτομαι και τις διακοπές που πέρασαν...
Και τα ράμματα που χρειάστηκε να κάνει κάποιος απ' την παρέα...
...
Σκέφτομαι τα ράμματα που έχω εγώ στο στόμα μου...
Σκέφτομαι που μίλησα στον κολλητό μου και περιμένω να δω τελικά πως και τι και αν και...

Α, και ακούγωντας αυτό:

Anthony & The Johnsons - Soft Black Stars

Θυμάμαι και που διάβασα αυτό:

Απ'όσα έκαμα κι απ'όσα είπα,
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιός ήμουν...
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις
και τον τρόπο της ζωής μου...
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με,
πολλές φορές που πήγαινα να πω...

Οι πιό απαρατήρητες μου πράξεις
και τα γραψίματα μου τα πιό σκεπασμένα
- από 'κει μονάχα θα με νιώσουν.

Άλλα ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν
Κατόπι, στην τελειοτέρα κοινωνία,
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα θα φανεί
και ελεύθερα θα κάμει...
(Κώστας Καβάφης)

και απλά το σκέφτομαι κι αυτό...

.
.
.
...Λίγο κουράστικα να σκέφτομαι...!

Δεν είναι υπέροχο το τραγούδι;;;
Άκου το προσεκτικά - άκου το βιολί...!!!

Ήρθε το τέλλλλοςςςςς

Ήρθααααααα!
Όχι τώρα... πάνε μέρες... αλλά ξαναέφυγα... και μετά ξαναήρθα...
Τρεις φορές...
Δεν έχω παράπονο-δεν έχω παράπονο...
Επίσης ούτε υπολογιστή έχω...
Αλλά θα βολευτώ με της δουλειάς...

Που λες, επέστρεψα!!!
Και πέρασα καλά...
Είχε απ' όλα ο μπαξές...
Μέχρι και απροκάλυπτο, αξιοζήλευτο, κινηματογραφικό φλερτ...
Δε με πιστεύεις;
Άκου...




Είναι Κυριακή μεσημέρι...
Ο ήλιος καίει (ναι, το γνωστό), είμαι αραχτός στην ξαπλώστρα μου, μόλις πριν λίγο έχω βγει απ' τη θάλασσα και δεν έχω σκουπιστεί αφού ούτως ή άλλως σε λίγο θα στεγνώσω...
Μη θέλοντας το σημάδι του μπάτμαν στο πρόσωπο μου, επιλέγω να μη φορέσω γυαλιά ηλίου ώστε να έχω ομοιόμορφο μαύρισμα στη μάπα, και απλά αράζω και την έχω καταβρεί...
Έχω όλες τις προϋποθέσεις να είμαι χαρούμενος: η παραλία είναι γεμάτη κόσμο, κάμποσοι παίζουν ρακέτες μπροστά μου, ωραία μουσική ακούγεται απ' τα ηχεία, το καλοκαίρι έχει έρθει για τα καλά, είμαι διακοπές, η ζωή είναι ωραία, ο έρωτας κάπου παραμονεύει... είναι όλα τέλεια...
Και έτσι όπως στοχάζομαι και απολαμβάνω την κάθε στιγμή... τσουπ!!! να και ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά (αλήθεια πως βγήκε αυτή η έκφραση;) που παίζει ρακέτες με μια κοπελίτσα.

Κλακ-κλουκ οι ρακετιές, κλακ-κλουκ κι εγώ να παρακολουθώ τον αγώνα (... με ενδιέφερε ποιος θα κερδίσει - καταλαβαίνεις...)...
Ματιές αυτός, ματιές κι εγώ...
Αυτό είναι: να τι έλειπε από τη μέρα μου... ένα αθώο και άκακο φλερτ... έτσι... για το άλμπουμ των διακοπών...
Και η ευκαιρία είχε δωθεί...
Με μια φάλτσα ρακετιά της κοπέλας, το μπαλάκι βρέθηκε 2 μέτρα από την ξαπλώστρα μου...
Ευγενικός όπως πάντα, και με διάθεση να βοηθάω τους καταφρονεμένους, σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το μπαλάκι...
Με βλέμμα στραμμένο προς τον τυπά, σκύβω να το περιμαζέψω με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη σα να του λέω "το 'χω... το'χω... εγώ έχω το μπαλάκι σου....".
Καταλαβαίνεις τώρα... το μεσαίο μου όνομα είναι γόης, υπήρχε eye contact... ήμασταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλο... τίποτα δε μπορούσε να διακόψει αυτό το ειδύλλιο...

... όταν ξαφνικά...

Όλα στιγμιαία σκοτείνιασαν και αρχίζουν να τσούζουν...!!!!!!!!!!!!

Κάπου ανάμεσα σε μια κραυγή απελπισίας και ανθρωπάκια να τρέχουν ολόγυρα μου με πλακάτ και να φωνάζουν "Ήρθε το τέλλλλλος" / "Ήρθε το τέλλλλλος".... τα χασα...!!!

Τι είχε γίνει;
Ένας βλαμμένος τύπος παραδίπλα που επίσης έπαιζε ρακέτες με ένα φίλο του, την είδε πρωταθλητής και αποφάσισε να κάνει βουτιά στην άμμο και να σώσει την πιθανή άκυρη μπαλιά, με αποτέλεσμα να κλωτσήσει τη μισή παραλία και να μπει όλη η άμμος στα μάτια μου...

ΦΡΙΚΗ!!! ΤΡΕΛΗ ΦΡΙΚΗ ΟΜΩΣ...

Νιώθωντας λες και μου έχεις βουτήξει το κεφάλι σε κουβαδάκι... άρχισα αντανακλαστικά να στριγκλίζω (κάπου εκεί νομίζω ότι έδειξα την αληθινή μου ταυτότητα... ) και να φτύνω αμμοκεφτέδες...

Συγκεκριμένα έβγαζα ήχους σαν αυτούς:
"Ααααααααααααααα - Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι - Πτου...Πτουυυυυυυυ - Ααααααααααααα..."

Ντροπή;;;
....Οκ...ξέρω... δεν ήταν η πρέπουσα αντιμετώπιση... αλλά σκέψου ότι
α) δε φορούσα τα γυαλιά μου και είχα τυφλωθεί,
β) ήμουν ακόμα βρεγμένος και είχε κολλήσει όλη η ακτή στο πρόσωπο μου, και
γ) χρειάστηκα 2-3 δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσω ότι δεν είμαι τυφλός και δεν είχαμε εισβολή εξωγήινων...

Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ενδέχεται να έχω γίνει ρόπμα, σταμάτησα να ουρλιάζω και να φτύνω... και με τη βοήθεια της διαίσθησης μου και της οξυμένης από την τύφλωση ακοής μου, (ναι, δεν υπήρχε εκεί κοντά εκπαιδευμένος σκύλος τυφλών να με καθοδηγήσει) άρχισα να παραπατάω προς την θάλασσα μπας και ξεπλυθώ...

Ζήλεψες;
Αααααχ....Ωραία ήταν...
ε;

Έφυγααααααααααα λέμεεεεεεεεε!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε...

παντελόνια, οκέi
μπλουζάκια, (τικ) <- τικάρισμα
εσώρουχα,
κάλτσες, παπούτσια, όλα οκέι
αποσμητικό,
οδοντόβουρτσα & οδοντόκρεμα, οκέι,
χμμμ...
ζελέ, ξυραφάκι, αφρός, ναι... όλα εδώ...

Ξεχνάω κάτι;;;
Α, λοιπόν... αυτή τη βερμούδα και αυτό το μπλουζάκι τα αφήνω έξω - είναι αυτά που θα φοράω...

Μην ξεχάσω πορτοφόλι, κινητό και φορτιστή...
Επίσης, να πάρω μπαταρίες για το εμπιθρί πλέ(γ)ιερ,
Α, και κλειδιά...!

Τι άλλο; Μήπως ξεχνάω κάτι...
Έχω αυτή την αίσθηση...

Σύμφωνα με τη λίστα μου τα πήρα όλα!!!
...

Κι όμως / περισσεύει λίγος χώρος...
(ναι, εδώ πέφτει το τραγούδιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι)
John Legend - Save room (for my love)



Πέντε μέρες διακοπές! - Ξέρω είναι λίγο... Αλλά δε θα πήγαινα καθόλου!
(δεν παραπονιέμαι-δεν παραπονιέμαι-δεν παραπονιέμε λέμε)!

Καλά να περάσω!
Καλά να περάσεις!
Καλά να περάσει!
Καλά να περάσουμε!
Καλά να περάσετε!
Καλά να περάσουν!

Εις το επανειδήν... ;)

Φώτα...χιλιάδες φώτα...

Απ' το μπαλκόνι μου, στα αριστερά βλέπω τον Υμηττό...

Και πολλές βραδιές μ' αρέσει κάνοντας ένα τσιγάρο, να χαζεύω τα ελάχιστα σκόρπια φωτάκια απ' τις κεραίες...

Να... αυτό άκουγα μάλιστα...
Πάτα play...για συντροφιά όσο διαβάζεις...
Petru Guelfussi - Corsica



Τι έλεγα; Α, ναι...
Που λες, ναι, ...βλέπω τον Υμηττό...
Αλλά συνήθως με κερδίζει η δεξιά πλευρά του μπαλκονιού μου...
Που φαίνεται ένα κομμάτι της Αθήνας...
Που έχει χιλιάδες φωτάκια... συμπυκνωμένα!
Μάλιστα, τρεμοπάιζουν κι όλας, αφήνοντας τη φαντασία μου να οργιάζει...σχηματίζοντας αστερισμούς, διαδρομές, τον ουρανό τον ίδιο...

Και μ' αρέσει... Μ' αρέσει γιατί χαλαρώνω... Νιώθω λίγο μόνος, αλλά χαλαρώνω...
Και χθες έτσι ένιωθα... μόνος...
Αλλά τελικά δεν ήμουν...

Μια κάφτρα από κάποιο τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι, μου μαρτυρήσε πως και κάποιος άλλος ψάχνει λίγο χώρο να χαλαρώσει...
Και ήταν ο γείτονας "μου"...
Και λέω, "μου", γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντηθεί - όπως και χθες - στα μπαλκόνια μας...
Άλλοτε τον έχω πετύχει που τρώει με τη γυναίκα του στο τραπεζάκι του μπαλκονιού τους...
Άλλοτε με έχει δει αυτός, καθισμένο στην καρέκλα να διαβάζω για κάποιο μάθημα...
Και έχει τύχει, να έχει ορθάνοιχτα τα πατζούρια του και να κόβει βόλτες στο σαλόνι του, με παρέα και να πηγαινοφέρνει κεράσματα...
Ενδεχομένως να με έχει δει κι αυτός, μέσα απ' τα δικά μου ορθάνοιχτα πατζούρια να βλέπω τηλεόραση ή να μιλάω στο τηλέφωνο...
Το καλύτερο μου ήταν, όταν τον είχα δει τον περσυνό Φλεβάρη, αγκαλιά με το μωράκι του, να του δείχνει το χιόνι... (ανεπίκαιρο, το ξέρω, αλλά...)

Και το αστείο είναι ότι δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στο δρόμο...
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον αναγνώριζα καν... Δεν έχω προσέξει ποτέ το πρόσωπο του... Μόνο τη σιλουέττα του...
Κι όμως, τον έχω δει σε προσωπικές του στιγμές, στον δικό του το χώρο...
Μένουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και όμως είναι ένας άγνωστος...
Μένουμε σε διαφορετικά σπίτια, κι όμως και οι δύο έχουμε παραβιάσει τις προσωπικές στιγμές του άλλου...

Έτσι και χθες, αργά το βράδυ... μάλιστα, ήταν περασμένες 03.00...
Και δεν ξέρω... ένιωσα ότι ίσως να είναι προβληματισμένος ή θλιμμένος για κάτι...
Και έκανα πως δεν τον κοιτάζω... αλλά αραιά και που έστρεφα το βλέμμα μου προς τα εκέινον... και έκανε το ίδιο και αυτός... τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου...

Και λίγη ώρα μετά, όταν τελείωσα το τσιγάρο μου...
Γύρισα προς το μέρος του... και του έγνεψα για καληνύχτα...
Δεν ξέρω γιατί το έκανα... Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν έτσι...
Αλλά το έκανα...
Και με κοίταξε... προφανώς με κάποια έκπληξη... αλλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου...
Και μ' άρεσε... Αλήθεια... Χαμογέλασα λες και είχε συμβεί κάτι σπουδαίο...

Και δεν ξέρω... αλλά όταν πλέον απ' το κρεβάτι μου έριξα κλεφτιές ματιές προς το μπαλκόνι... πλέον τα χιλιάδες φωτάκια της πόλης δεν τα έβλεπα σαν σχέδια...
...αλλά για πρώτη φορά ήταν ξεκάθαρο πως είναι χιλιάδες άνθρωποι... εγώ, εσύ, φίλοι, συνάδελφοι, συμφοιτητές, αφεντικά, ξαδέρφια, γνωστοί, άγνωστοι, κάποιος που θα γνωρίσεις αύριο, αυτός που σε προσπέρασε με το αυτοκίνητο σήμερα, αυτός που σου σέρβιρε τον καφέ σου, αυτός που γράφει στο περιοδικό που διαβάζεις, αυτός που κάθισε δίπλα σου στο μετρό...
.
.
.
Και όλοι είμαστε γείτονες σε ένα πραγματικά πολύ-πολύ μικροσκοπικό κόσμο...

Μ' αρέσει αυτή η σκέψη...
Δεν ξέρω γιατί... αλλά μ' αρέσει...!!!