Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Σήμερα πέρασα ένα ξεχωριστό Σαββατόβραδο...
Δεν είχε χορό και μουσικές... δεν είχε φλερτ και καψουρίτσες... δεν είχε πλάκες και συζητήσεις... είχε όμως ιστορίες...
Παραμύθια άλλης εποχής...
Ασπρόμαυρα... Με γεύσεις και οσμές άλλης εποχής...
Και τη φαντασία να ζωγραφίζει - όσο είναι δυνατόν - εικόνες και τοπία βγαλμένα από μπαούλα...

Ναι, σήμερα πέρασα το Σαββατόβραδο μου με την προγιαγιά μου...
Στην πίσω αυλή του σπιτιού της.

Με γλυκό λικεράκι, κάποιο φυστικάκι, και στα κλεφτά (λόγω διατροφής) ένα
παγωτίνι - κερασμένο από μένα, για εκείνη / και από εκείνη σε μένα...

Τη θυμάμαι παλιότερα, σαν ίδια πάντα φιγούρα, πληθωρική, με ένα πλατύ χαμόγελο,
με την περμανάντ της και την ποδιά της που στις τσέπες της είχε τζοκόντες και μερικές φουρκέτες για να στρώνει το μαλλί...
Μάλιστα, τότε έπρεπε να μαθαίνω ορθογραφία, και προκειμένου να διαβάσω,
καθόταν δίπλα μου και έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να γράψει κι εκείνη το όνομα της... Πάντα έγραφε σωστά το μικρό. Στο επίθετο όμως κολλούσε στο δεύτερο ή τρίτο γράμμα και αντ' αυτού, άρχιζε να ζωγραφίζει και να γελάει σα μικρό παιδί...

Τη θυμάμαι πάντα ίδια. Με τη ρόμπα της ("είναι φερμένη από τότες που έμενα στην Αμερική"), με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι όποτε έβλεπε Λάμψη γιατί συγκινούνταν, να μουρμουράει τραγούδια από το χωριό, να αγναντεύει από το παράθυρο... κάθε πρωί να σκίζει το χαρτάκι από το ημερολόγιο της και να με βάζει να της διαβάζω το ποιηματάκι που γράφει από πίσω... 3-4 φορές, μέχρι να το μάθει...
("και για πες το άλλη μια...")
Να την αγκαλιάζω και να γαργαλιέται (με το παραμικρό) και να τη βάζω να μου λέει
παραμύθια...

Όχι... η χιονάτη και η κοκκινοσκουφίτσα είναι παντελώς άγνωστες φιγούρες...

Για την προγιαγιά μου, πρωταγωνιστές στις ιστορίες της ήταν κάποια λάμια, κάποιο
γίδι, κάποιο αβωλολό (?) παιδί... ιστορίες από επαρχία... χωρίς ηθικά μηνύματα - αλλά πάντα να νικάει η λογική και ο σουρεαλισμός...

Αυτή τη φορά μου είπε ένα ξεχωριστό παραμύθι...

Μου μίλησε για τη ζωή της...

Μια ασπρόμαυρη ζωή, που έχοντας την εικόνα της από 1-2 ξεθωριασμένες
φωτογραφίες για το πως ήταν τότε... προσπαθούσα να της δώσω εικόνα στο μυαλό μου...
Ποτέ δεν είχα κάτσει να σκεφτώ πόσο διαφορετικά έζησε τη ζωή της από το πως τη
ζει κάποιος σήμερα.
Όχι, δεν είμαι τόσο βλάκας... ξέρω...άλλες εποχές... απλά να... δεν την είχα
τοποθετήσει σε εκείνη την εποχή... Την έβλεπα αλλιώς...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως υπήρξε 16 και πως την έκλεψε ο προπαππούς μου για να
την παντρευτεί. Δεν είχα αναλογιστεί πως εκείνος πήγε Αλβανία να πολεμήσει ενώ αυτή έζησε στην κατοχή με άλλα 7 αδέρφια. Δεν είχα μάθει ποτέ πως δε μιλιόταν με τη δικιά της γιαγιά για μια βεντέτα που κράτησε δεκαετίες. Δεν είχα διανοηθεί πως εκτελέσανε την μια της αδερφή, ενώ την άλλη τη δηλητηρίασαν. Δεν είχα διαπιστώσει πως γέννησε τη γιαγιά μου σε ένα γυναικώνα, με τη μάνα της να κάνει το ρόλο της μαίας... Πως έχει ταξιδέψει μόνο μια φορά. Πως δεν πήγε σχολείο ποτέ. Πως μεγάλωσε 3 γενιές ανθρώπων. Πως πήγαινε σε χωράφια. Πως έχει ξεμαλλιάσει κάποια άλλη. Πως μπορεί και να την κεράτωσε ο άντρας της. Πως είχε φίλες. Πως ...πως...πως...
Τόσες διαφορετικές ταινίες, τόσα διαφορετικά θέματα, με πρωταγωνίστρια την ίδια.

Και αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ είναι πως...Δεν είναι κομπάρσος στη δική μου ζωή...Είναι πρωταγωνίστρια στη δικής της ...


και όταν της είπα:

"Πωωωω..ρε γιαγιάκο, έχεις ζήσει τόσα μα τόσα πολλά... τι έχεις δει κι εσύ, ε?"

μου απάντησε με μια φυσικότητα:

"Ουυυ...ξέρεις για πότε πέρασαν τα χρόνια? Ούτε που τα κατάλαβα... Σα χθες μου
φαίνονται όλα..."
(είναι 95 ετών)

...

Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω. Κάναμε και μια απόπειρα να τραγουδήσουμε μαζί ενώ
έπαιζα κιθάρα... Δεν τα καταφέραμε. Άλλες μουσικές. Σχεδόν...
Βρήκαμε κι ένα που ξέραμε και οι δύο τους στίχους...

Να' το...(σε άλλη εκτέλεση όμως...χεχ...)
Τάνια Τσανακλίδου - Ας ερχόσουν για λίγο...

25 σχόλια:

APSOY είπε...

Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό το ποστ... Δεν έχω συγκεκριμένο λόγο... Απλά αναπόλησα... σκέφτηκα... διαπίστωσα... γενικά...

πολλά χρόνια... νερό... κυλάνε... φεύγουν... τι μένει?... μήπως να βιαστούμε λίγο? ...δεν ξέρω... μοιάζει μακρυνό...είναι όμως?...

(ναι, σκάω και πάω για ύπνο ;)).

Την καλημέρα μου σε όλους...!

g for george είπε...

Καλέ μου apsoy!
Είναι παράξενο, διότι είχα στο μυαλό μου να κάνω ένα παρόμοιο πόστ εδώ και μέρες. Είναι πολύ σημαντικό που έχεις ζήσει κάποια πράγματα, το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι;

Τι από αυτά που αναφέρεις έχεις ζήσει ή θα ζήσει η νέα γενιά που τώρα μπαίνει στην εφηβεία; αναρωτιέμαι...

Παρ' όλη την αναπόληση και την υποβόσκουσα μελαγχολία, πρέπει να αισθάνεσαι πολύ τυχερός. Εγώ έτσι ακριβώς νοιώθω. Γιατί και τα δικά μου παραμύθια δεν είχαν ούτε την Χιονάτη, ούτε την Κοκκινοσκουφίτσα για ήρωες.

Βασικά αυτό πιάνεται για πρώτο κόμμεντ, οπότε επιτέλους έχω κι εγώ μια πρωτιά! Φιλιά και μια όμορφη Κυριακή να έχεις.

Phoebus είπε...

Γιαγιάδες, ιστορίες, εμπειρίες, ταξίδια στο χρόνο, σοφία, παραμύθι, γεύσεις, συμβουλές, λάθη και πάθη, μαθήματα, παιχνίδια, ασφάλεια, αγάπη, σιγουριά, προσμονή για το τέλος, ελπίδα για περισσότερο, ζωή, ζωές πολλές πλεγμένες.

Τίποτα από όλα αυτά δε χωράει σε ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Φρόντισε να ρουφήξεις όσες περισσότερες στιγμές μπορείς μαζί της γλυκέ μου Apsoy! Θα σου μείνουν για πάντα!

Ανώνυμος είπε...

Οι ιστορίες των δικών μας, όχι οι συνταρακτικές ή οι τρομερές, αλλά οι απλές, καθημερινές τους στιγμές, που υποψιαζόμασταν ότι υπήρχαν αλλά δεν το είχαμε οτέ συνειδητοποιήσει, έχουν αυτό το μυστηριώδες, και όταν τις μοιραστούν μαζί σου υπάρχει η αίσθηση αυτής της επαφής που δεν υπήρχε πριν. Με τη μάνα μου το έχω πάθει αυτό, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω και για τη ζωή και τις σκέψεις του παππού μου, γιατί μου λένε ότι εξωτερικά του μοιάζω πολύ, και ήθελα να δω αν ίσχυε και για τον εσωτερικό μας κόσμο. Πού να τρέχω στον παράδεισο τώρα να τον βρω να μου πει.... Πάντως κι αυτοί, κάπου έπρεπε να τα γράφουν, σε ένα ημερολόγιο, κάπου ρε γμτ....κάποιος μπορεί να ενδιαφερθεί για τη ζωή και τις σκέψεις τους κάποτε....Αυτό μ'έβαλε σε σκέψεις να αρχισω να γράφω ημερολόγιο κάποτε :P Τζίφος.

Τουλάχιστον Apsoyδάκο, εσύ έχεις και το μπλογκ να καταχωρείς κάποιες σκέψεις σου, να μείνουν πίσω. Είσαι πάντως πολύ τυχερός, γιατί το να μοιραστείς εμπειρίες τις προγιαγιάς σου, δε μπορεί να το έχει ο καθένας αυτό, και είναι τρομερό να βλέπεις τελείως διαφορετικές εποχές μέσα από την αναπόληση ενός όντος που τις διέσχισε όλες και τώρα είναι εδώ, στη δικιά σου.....σα να ακούς τα ταξίδια ενός οδοιπόρου που ξαπόστασε για λίγο στα μέρη σου πριν συνεχίσει το ταξίδι..

Grimdal είπε...

Τι να πω που δεν έχουν πει οι άνωθεν; Ίσως ότι, τελικά, οι άνθρωποι που θεωρούμε δεδομένους στη ζωή μας έχουν αυτή την απίστευτη ικανότητα να μας εκπλήσουν πάντα.

Είσαι πολύ τυχερός που έχεις τη προγιαγιά σου, φρόντισε να περνάς μαζί της όσο περισσότερες στιγμές μπορείς. Αυτές είναι που θα μείνουν γλυκές αναμνήσεις μετά.

orestis είπε...

Πολύ συγκινήθηκα.

Όσο για το τραγούδι...το άκουγα την Παρασκευή, πριν φύγω.χεχε

Και αυτό υπέροχο.

Είναι ωραίο να μπρείς να μάθεις για το πως ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σου, σε μια άλλη εποχή.

Φιλάκια

APSOY είπε...

@g for great...
Τι όμορφα τα διαφορετικά παραμύθια, ε?
Το πιστεύεις? Πάντα το χαιρόμουν αυτό και καμάρωνα... Γιατί ναι, κάποια στιγμή διάβασα και την κοκκινοσκουφίτσα και τη χιονάτη... Αλλά τις δικές της ιστορίες τις είχα σε αποκλειστικότητα...
(κάποια μέρα θα ανταλλάξουμε παραμύθια, σύμφωνοι? ;) χαχα)
Καλημέρα...Καλή βδομάδα :)
σε φιλώ...

@Phoebάκο
Γλυκέ μου, το προγιάγιο μου, θα ζήσει -λέει- να με δει να της κάνω τρισέγγονα, διαφορετικά δε φεύγει...Έχει -λέει- κάνει συμφωνία με το Θεό...
χεχ...
Θα τα χιλιάσει! ;)

Καλή βδομάδα... Να σαι καλά...
φιλάκια.

@bill.g
Πω, δε θα ήταν απίστευτο να ξέθαβες μια μέρα ένα μπαουλάκι με το ημερολόγιο του παππού σου? Η΄ κάποια αγαπημένα του αντικείμενα... που να φανέρωναν κάποιο μυστικό του... κάποιες σκέψεις του...
Στο εύχομαι πραγματικά!!!
Από τις ιστορίες πάντως αυτές, ταξιδεύεις πολύ και συνειδητοποιείς πολλά... Ένα από αυτά?
Η ζωή δεν περιμένει κανέναν...Όπως για μας το 2070 μοιάζει μακρυνό... έτσι και γι αυτούς το 2007 έτσι έμοιαζε... έφτασε όμως...
Καλή βδομάδα.
τα φιλιά μου.

APSOY είπε...

@Grimdal,
Καταρχήν γειά σου!:)
Να μας εκπλήσουν - δε λες τίποτα...
Είναι όμορφο, ε?
Τρεις ώρες μου μιλούσε και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα... Ανανεώσαμε το ραντεβού μας πάντως, για να μου μάθει αμερικάνικα και πως φτιάχνανε τότε τυρί από φρέσκο γάλα...χεχεχ (είπαμε... για το άλμπουμ ;)).
Καλώς σε βρήκα. Καλή σου βδομάδα!

@Ορεστάκο μουυυυ...
Καλώς ήρθες μικρή!Ελπίζω να πέρασες όμορφα...
Το τραγουδάκι αρκετά ταξιδιάρικο... Παραλίγο να έβαζα το "Μπουμπουκάκι μου κομμένο θα σε κρύψω στην αγγάλη μου..." αλλά για καλή μου τύχη δεν το βρήκα... (μου το έμαθε όμως το προγιάγιο μου...χαχαχαχ...)

Πλεκτά Χειροποιήματα είπε...

Πόσο σοφοί είναι αυτοί οι άνθρωποι...

Πολύ όμορφο το ποστάκι σου,ιδιαίτερο και ενδιαφέρον το θέμα...εισαι πολύ ευαίσθητος και τόοοσο γλυκός!!!

Και το τραγουδάκι της θεάς Τάνιας το ακούω ίσως 10η φορά...και θα ακολουθήσουν και πολλές άλλες!!!

*φιλάκιααα*

Nikos είπε...

και εμένα η γιαγιάδες μου τέτοια περίπου ζήσανε! Τρομερά γεμάτες ζωές. Μπορεί να είναι γεμάτες πόνο θλίψη κακουχία ή χαρά, αλλά παρόλαυτα γεμάτες.

Nikos είπε...

τι τέλειο τραγούδι!!!!!!!!!!!!!!

το είχα ακούσει κατα λάθος στο ράδιο σε άλλη έκδοση και είχα πάθει πλάκα!! ΟΜΓ δεν το πιστεύω ότι έμαθα πως λέγετε!

Φ-Ω-Σ είπε...

πολύ συγκινητικό το ποστ σου.

είμαι σίγουρος πως η προγιαγιά σου πλέον τα βλέπει όλα από μια ουδέτερη σκοπιά.

είναι ένας απλός παρατηρητής του παρελθοντικού της εαυτού!

αυτό είναι που πρέπει όλοι να αποκομίζουμε από αυτήν την ιστορία.
πλέον ζει το ΤΩΡΑ μόνη της και αυτό που μένει είναι η σοφία από τις θετικές αλλά και ακόμα καλύτερα τις αρνητικές τις εμπειρίες!

δεν έχεις παρά να την ακούσεις.
όχι να υπακούσεις,αλλά απλώς σαν παρατηρητής να ΑΚΟΥΣΕΙΣ.

δυστυχώς οι άνθρωποι πρέπει να περνάνε πολλά χρόνια χαμένα κλαίγοντας και μετανοιώνοντας για καταστάσεις,αναπολώντας δήθεν παλιές ευτυχισμένες στιγμές ενώ ακόμα και τώρα ζουν μια ξεχωριστή ευτυχία ο καθένας.

αυτή είναι η αδυναμία της αντίληψης και ως άτακτο παιδί της η αχαριστία.

όπως σου είπε κ η ίδια...όλα μοιάζουν σα χτες.
Μήπως επειδή ΟΛΑ είναι στο τώρα;

στέλνω τη θετική ενέργεια στη γιαγιά σου.
όλα τα λεφτά η ζάζα.

phoinix είπε...

τι απίστευτο που αυτό το τραγούδι άντεξε γενιές ολόκληρες..
Για να το τραγουδάνε γιαγιάδες..εγγόνια και δισέγγονα..Να αλλάζει εκτελέσεις και να έχει την ίδια γλυκιά μελαγχολία..

divine mitsakos είπε...

ti wraio post :)))

APSOY είπε...

@merawen,
σ' ευχαριστώ μικρή! :)
Η Τάνια (Σουλτάνα για τους οικείους - την έχω ρωτήσει) είναι θεά η άτιμη.
Να τις εκατοστήσεις ;)
(αξίζει...)
*φιλάκιααααααααααα*

@MR.F,
(πρόσεξες το κεφαλαίο? χεχεχ)
Τα γιαγιαδάκια είναι όλα τα λεφτά. Λατρεύω και τις συμβουλές (τι κι αν είσαι άντρας? μην καπνίζεις... / κοίτα να κοιμάσαι καλά να μπορείς να δουλέψεις αύριο-μεθαύριο και να μην κουράζεσαι τότε...κ.ο.κ
χεχ...
Καλημέρα!

@Mithraaaaaaa
Μ' αρεσε το σχόλιο σου! :)
Αλλά δε ζει μόνη της. Για τα γιαγιουδάκια, οι αναμνήσεις και τα όσα χτίσανε όλα αυτά τα χρόνια είναι η καλύτερη παρέα. Είναι αυτό που τα γεμίζει...!
(και στα δικά μας, όλων μας, να φτάσουμε και να χουμε να θυμόμαστε καλά και κακά/δεν έχει σημασία... θα ναι αναμνήσεις τότε...)
Καλημέρααααα!

@Phoinix,
Γλυκιά μελαγχολία! Όπως το πες...
Θα προσθέσω και τον "ερωτισμό" βέβαια! ;)
Καλημέρα! :)

@Mitsako,
Σε ευχαριστώωωωω! :)
(παίρνω την πόζα με το φάγωμα νυχιού...χαχαχαχ... ;) ).
:)

et go home είπε...

Φανταστικό το κείμενο, πέρνα μαζί της όσο πιο πολύ χρόνο μπορείς. Η δικιά μου δε θυμάται πια- :-(

veloz είπε...

tyxere.. egw oute giagiades den polygnwrisa.. :)
filia!

Grimdal είπε...

Παρακαλώ τη συνταγή παραγωγής τυριού σε ανάρτηση γιατί άγγιξες ευαίσθητη χορδή αυτή τη στιγμή+ήδη ανυπομονώ!

Εγώ επειδή δεν πολυπρόλαβα τέτοιες ιστορίες ταράζω τα αδέρφια του πατέρα μου που τα ξέρουν από πρώτο χέρι από τους δικούς τους παππούδες+γιαγιάδες+γονείς. Ειδικά τον μεγαλύτερο τον ανακρίνω κανονικότατα! (άλλο που δεν θέλει!).

Neverlandean είπε...

Οδοστρωτήρας speaking:
Apsoy, το firewall μου μπλοκάρει όλους τους players γιατί τάχα μου είναι suspicious και δε μπορώ να ακούσω τίποτα. :(

Εμείς θα έχουμε τίποτα να λέμε στα εγγόνια; Θα έχουμε εγγόνια;

95 χρόνια σαν χθες... και τα 20 σαν χθες είναι και όλα σαν χθες θα είναι.
Χαζόπαιδο, μην κάνεις ποστ με θέμα τον χρόνο.

oneiroparmenh είπε...

Έιναι πολυ σημαντικό να περνας λίγο χρόνο με τους παππούδες σου...Έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι...Ειδικά όταν έχουν να σου διηγηθούν τόσες εμπειρίες...Νοιώθω τυχερή που γνώρισα τους προπαππούδες μου,γιατί υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την στοργή κ τη ζεστασιά που προσφέρουν...

Paranoia είπε...

perasa na afisw eyxes gia kales kai polles krepales!

APSOY είπε...

@et go home,
Σε ευχαριστώ ι-τι μου :)
Αυτό το "δε θυμάται" το ζω με τους παππούδες του σογιού...
τα φιλιά μου.

@velozάκι,
Καλωσήρθες καλή μου! :)
Ελπίζω να γίνεις εσύ τρανή και υπεραιωνόβια γιαγιάκα και να λες στα εγγόνια σου για την Ίμπιζα ;)
φιλάκια.

@grimdal :)
Εννοείται!!! Με το που θα μάθω, επιτόπου θα σε ενημερώσω..χεχ! :)
Βάζω τη συνταγή, βάζεις την αγελάδα?χαχαχα...
φιλιά, καλημέρα!

@Νεβεράκο, θεοπάλαβε!:)
Να χεστεί το firewall σου... Που θα με λογοκρίνει κι όλας...
Όσο για το "εμείς θα κάνουμε εγγόνια?"... δεν τολμώ να σχολιάσω... θα ξεσπάσω πάλι στο firewall σου... (κάπου πρέπει κι εγώ...)!!!
:************

@ονειροπαρμένη!
έχεις απόλυτο δίκιο: είναι πράγματι τύχη... και το νοιώθω αυτό που λες... ! :)
Καλή σου μέρα! :)

@παράνοια,
Καλά να περάσειιιιιιιιιιιιιιις! :)
φιλιάααα!

Φ-Ω-Σ είπε...

ωχού αυτό το κόλημα με τα εγγόνια.
τι σκατά!Ξέμεινε η γη από ορφανά και θέλουν όλοι να διαιωνίσουν το σπόρο τους μη χέσω;ΧΜΦ!!!

δεν εννοούσα ότι είναι μόνη της η προγιαγιά σου αψού,απλά οι άνθρωποι και σε παρέα να είναι όλοι μέρα,αυτό το συναίσθημα το νοιώθουν,πόσο μάλλον όταν φτάσουν σε μια τέτοια ηλικία.

Επίσης δεν πιστεύω στις αναμνήσεις.
Όλα είναι μια ψευδαίσθηση του παρόντος και του μέλλοντος που δημιουργεί το τώρα.
Το ότι ξημερώνει και νυχτώνει δε σημαίνει πως περνάει και χρόνος,σωστά;
Απλά τα γκάο μυαλά μας είναι τόσο γκάο που πρέπει να αρχειοθετούν τις αναμνήσεις με μια σειρα δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση του χρόνου.

I know άνοιξα άλλο θέμα τώρα.
Τι κάνεις κ συ τέτοια ποστ;;
Ρώτα και τον Νέβερ πρώτα που δεν του αρέσουν αυτά και μια Κυριακή τον είχα ζαλίσει τα μύδια με τέτοια θέματα!!
λολ ακόμα γελάω btw..
(k o never akoma me vrizei isws lol)

Nikos είπε...

today it was raining but i stood under the shed.

Κώστας είπε...

Συγκινήθηκα διαβάζοντας το. Θυμήθηκα το δικό μου παππού. Ατέλειωτα μεσημέρια περάσαμε με ιστορίες από τη ζωή του.

Κρίμα που δεν ήξερα να του δείξω πόσο πολύ τον αγαπούσα. Τώρα είναι αργά.