Κοινωνικά μηνύματα!

Έπειτα από μια απουσία αρκετών ημερών για προσωπικούς λόγους*, θεωρώ πως ωρίμασα αρκετά σαν άνθρωπος, για να περάσω και κοινωνικά μηνύματα!
Τρία στον αριθμό!

(*Δεν ήμουν άρρωστος! Απλά έκανα ένα διάλειμμα/ ένα κιτ-κατ γιατί είχα τεχνικές δυσκολίες! Αλλά τα περαστικά σας είναι ευπρόσδεκτα...! :D)



Μήνυμα πρώτο:
Πολλές φορές η ζωή μας μοιάζει να είναι εφιάλτης. Μην ξεχνάμε όμως, πως αργά η γρήγορα θα ξυπνήσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε πως ήταν απλά ένα όνειρο... Και η ρουτινιασμένη, μίζερη καθημερινότητα μας μοιάζει τόσο γλυκιά και όμορφη και γαλήνια... Και ξέρεις κάτι;
Είναι, δε μοιάζει μόνο!!!
Ας εκτιμήσουμε τα λίγα που έχουμε, γιατί ο Μέρφυ καραδοκεί / ο φτωχός γίνεται φτωχότερος / ντοντ πουτ ολ γιουρ εγκς ιν ουάν μπάσκετ / όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα ...κ.ο.κ

Ντοκουμέντο: Το βιντεάκι έχει τον τίτλο... "Εφιάλτης"!!!




Μήνυμα δεύτερο:
Αν θες να πάρεις στα σοβαρά τη ζωή, μην παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου! Γέλα όσο μπορείς! Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος! Στα μικρά πράγματα είναι η ευτυχία...!

(όχι, δεν είναι ο γνωστός ο Ethan στο video...χεχε)!




Μήνυμα τρίτο:
Άκου μουσική! Πολύ μουσική! Κάνε τη ζωή σου μιούζικαλ αν γίνεται!!! Με παρέα, μόνος, στο δρόμο που περπατάς, όταν πλένεις τα πιάτα, όταν διαβάζεις, όταν δουλεύεις, όταν κάνεις σεξ, όταν κοιμάσαι...

Στιγμιότυπο στη δουλειά:

Έχω φέρει ηχεία (ναι, έχω ήχο!!!) και ακούω μουσική από τον υπολογιστή. Έχω φτιάξει μια playlist με ξένα τραγούδια...
Ο κ.Λάμδα που μοιραζόμαστε τα γραφείο, τα βλέπει και ενθουσιάζεται!!!

κ.Λάμδα: Αααααα! Θα ακούσουμε μουσική; Τέλεια! Τι θα ακούσουμε;
Apsoy: Μουσική γραφείου!!! (Εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να ακούω κάτι ισπανικά τραγουδάκια... Δυναμώνω ελαφρώς για να βάλει κι αυτός λίγη μουσική στη ζωή του!)
κ.Λάμδα: Τι είν' τούτο; Ελληνικά δεν έχεις;
Apsoy: Τώρα αυτό έχω.
κ.Λάμδα: Ααααααααα. Εγώ θέλω ελληνικά! (παλιμπαιδισμός)!
Apsoy: Αργότερα. Όχι ακόμα! (γονέας)
κ.Λάμδα: Ε, μα όχι αργότερα! Τώρα, βάλε. Τώρα! (κακομαθημένο παιδί ετών 70)
Apsoy: ΑΧχμφφφφφφφφ! (αγανάκτηση)... Καλά! Τι θέλετε να ακούσετε; (γονέας απ' αυτούς που προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο... υποκύπτουν και κακομαθαίνουν!)
κ.Λάμδα: Θέλω να ακούσω.... (παύση....αλλάζει η έκφραση του... παίρνει βαθιά εισπνοή, διογκώνονται τα ρουθούνια του και κοιτάει με μισάνοιχτα μάτια... ξεκινάει το τραγούδι):
"Πως θα'θελα να έχω έεεεεεενα, και δύυυυυυυυυυυυο και τρίιιιιιιιιια και τέσσερα παιδιάαααααααααααα..."
Apsoy: (χαμογελάω, και νιώθω λίγο αμήχανα αφού στο δίπλα γραφείο είναι το αφεντικό... Τον διακόπτω...): "Πολύ ωραίο κ.Λάμδα, αλλά δεν το έχω. Κάτι άλλο;"
κ.Λάμδα: (παύση χωρίς να έχει αλλάξει έκφραση... Με κοιτάει, περιμένει 2-3 δευτερόλεπτα... συνεχίζει)..." που σαν θα μεγαλώσουν όοοοοοοοοολα να γίνουυυυυυυυυν λεβέντεεεεεες για χάρη του Πειραιάααααααααααααα"...
Apsoy: (κοιτάω. Χαμογελάω πάλι! Αγχώνομαι κι όλας λίγο. Έχει αρχίσει να φωνάζει...)
κ.Λάμδα: (ακάθεκτος) "Απ το παράθυρο μου στέεεεελνω και έενα και δύυυυυο και τέσσερα φιλιάαααα (ξέχασε το τρία, αλλά θυμήθηκε να δυναμώσει κι άλλο τη φωνή του!)
Apsoy: ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ. ΛΥΠΑΜΑΙ! (επισήμως αγχώθηκα και σταμάτησα να χαμογελάω μπας και αυτό τον ενθάρρυνε...).
κ.Λάμδα: (δεν πτοείται...) "που φτάνουν στο λιμάνι έεεεενα, και δύυυυο και τρίιιια και τέσσερα πουλιάαααααααααα (στο "ααααα" το τελευταίο, έχει γουρλώσει μάτια {βλέμμα προ εμφράγματος}, έχει αρχίσει να κοκκινίζει και έχει κολλήσει το σαγόνι του στο θώρακα του προκειμένου να πετύχει το βιμπράτο...)
Apsoy: τον χειροκροτάω.
κ.Λάμδα: χαμογελάει ευχαριστημένος, λες και φύσηξε και κόλλησε 20ευρο στο κούτελο του!...

Αυτό ήταν! Έχει περάσει πάνω από μια ώρα από το συμβάν και είναι ακόμα είναι χαμογελαστός!
Και ερωτώ:
Θα το ζούσα αυτό το σκηνικό αν δεν έφερνα μουσική στη δουλειά;
Θα χαμογελούσε τώρα ο κ.Λάμδα αν δεν υπήρχε η μουσική;
Όχι πες... δηλαδή, ναι, πες!

Καλημέρα και καλό Θενξ Γκίβινγκ (πλησιάζει!!!)