Έλα παππού... να μου δείξεις το γκόμενο σου!

Πριν αρκετό καιρό, διάβασα αυτό εδώ το κείμενο, που έγραψε ο Phoinix-άκος, μέσα απ' το οποίο εξέφραζε μια εύλογη απορία που έσκασε λίγο σαν βόμβα στο μυαλό μου, καίγοντας κάμποσα ακόμα κύτταρα του εγκεφάλου μου...

"Που πάνε οι gay άντρες όταν γεράσουν;"...

Η αλήθεια είναι πως και παλιότερα είχε περάσει απ' το μυαλό μου κάτι αντίστοιχο, αλλά λίγο πιο εγωκεντρικό σαν σκέψη... Με προβλημάτιζε η ιδέα της μοναξιάς στο μέλλον... Αφού δε θα καταφέρω ποτέ να κάνω οικογένεια... Αφού από κάποιο σημείο και μετά δε θα "ανήκω" στη δική μου οικογένεια - μιας και οι γονείς θα μεγαλώσουν αρκετά και τα αδέρφια θα ξεκινήσουν τη δική τους δυναστεία...
Και με αγχώνει λίγο αυτό! Που βέβαια, είναι πολύ εγωιστικό σαν σκέψη - το ομολογώ! - και ίσως και επιπόλαιο... (κάτσε να φτάσω να γεράσω πρώτα...!)

Αλλά δεν παύει να με απασχολεί...
Σε στιγμές παράκρουσης μάλιστα, έπλαθα και σενάρια στο μυαλό μου και έτρεμα μήπως καταλήξω ένας γραφικός γκέι που έχει αγκαλιά ένα γατί ή ένα σκυλί (έχω ήδη - κακό σημάδι!?!) και έχει μόνιμα ένα θλιμμένο και αγανακτισμένο ύφος στο πρόσωπο, για τους φίλους που τον ξέχασαν, για τους πρώην που τον ξέγραψαν και για τους συνεργάτες που τον πέταξαν αφού δεν τον χρειάζονται...
Πάντα επιθετικός και θιγμένος προκαταβολικά, ...με το γάντι στο χέρι, έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο με τον οποιοδήποτε - έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις στο παρελθόν άλλωστε... και μόνος!!! Δηλώνοντας πως είναι καλύτερα απομονωμένος, πως κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και πως η μόνη συντροφιά του είναι τα ζωάκια του, που παρεμπιπτόντως μόνο αυτά είναι ικανά να αγαπήσουν ανιδιοτελώς...

Ειλικρινά όποτε τύχαινε να δω σε κάποιο παραθυράκι τηλεόρασης κάποια τέτοια γραφική φυσιογνωμία, άλλαζα αμέσως κανάλι και για να γλυτώσω την κρίση πανικού, έλεγα μέσα μου "'ντάξει - δε θα καταλήξεις έτσι. επειδή ένας... σημαίνει κι εσύ;;;"
Αλλά πάντα ένα τόοοοοοοσο δα μικρό κομμάτι μου, συνέχιζε ψιθυριστά αυτή τη φράση συμπληρώνοντας στο τέλος ένα "μακάρι θε μου!!!"...

Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Δεν καταδικάζω κανέναν - μην παρεξηγηθώ... Αλλά δεν παύουν να είναι μόνοι - το δηλώνουν άλλωστε, και για μένα το να απομείνω μόνος, όταν δεν το έχω επιλέξει, είναι η μεγαλύτερη φοβία μου... το μεγαλύτερο άγχος μου...

Και πάντα αυτό το σημείο ακολουθούσαν σκέψεις του τύπου ..."θα αρρωσταίνω και θα με βεντουζώνω μόνος μου" / "θα πεθάνω μόνος, και θα με βρούνε μετά από μέρες απ τη μυρωδιά οι γείτονες" / "θα έχω την μικρότερη διαθήκη του κόσμου" / "γαμώτο... ποιός θα ταίζει τις 12 γάτες και τα 7 σκυλιά μου;;;" και άλλα κωμικοτραγικά παράλογα, που αν ξεκινήσεις, μετά σου έρχονται όλα σαν τρέιλερ ταινίας με την Πηνελόπη Πιτσούλη και τον Αμάραντο...

Και προκειμένου να βάλω ένα τέλος στις σκέψεις αυτές και να μη φορέσω το εκτός μόδας άσπρο πουκαμισάκι που δένει στην πλάτη, σκεφτόμουν πως δε θα είμαι μόνος - του πούστη! Όλο και κάποιον θα έχω κι εγώ! Στο πηγάδι κατούρησα;;; ...Εν ανάγκη μισθώνω 25χρονο τεκνάκι να με νταντεύει τσίτσιδο μέχρι να τα κακαρώσω και να πάω με χαμόγελο... :)

Αλλά αλήθεια...
Που πάνε οι Gay όταν γεράσουν;
Στο Σονταντ;... Σε κάποιο αντίστοιχο Μαγκαζέ;...
Νοικιάζουν απομονωμένο πύργο στην Καλαμάτα δίπλα σε Γερμανούς τουρίστες; Παραμένουν Αθήνα; Βγαίνουν; Πάνε για φαγητό οι δυο τους; Παίζουν μπιρίμπα με άλλα παππουδάκια; Πάνε εκδρομές με το ΚΑΠΗ; Κάνουν κόντρες στο τάβλι; Συνοδεύει ο ένας τον άλλο στο τακτικό τσεκ απ του; Βλέπουν αγκαλιασμένοι σαπουνόπερες (σχολιάζοντας τον Βραζιλιάνο πρωταγωνιστή); Έχουν φίλους να αποκαλούν περιπαιχτικά "πορνόγερους" και να σχολιάζουν πως τα νέα παιδιά έχουν ξεφύγει και πως το γκέι σεξ στα δικά τους χρόνια ήταν πιο ρομαντικό και πιο παθιασμένο λόγω της μη-αποδοχής;

...Γιατί είναι όμορφα τα γηρατειά.. Αλήθεια - το πιστεύω!!! Έχουν την ομορφιά τους... Αλλά δεν αρκεί να τα μοιραστείς απλά με κάποιον... αλλά να τα ζεις κι όλας όσο μπορείς...

........................................................................ . . .

Νομίζω με έχει επηρεάσει το γεγονός ότι χάλασε η τηλεόραση μου και έχω μέχρι το τέλος της εβδομάδας άδεια - κοινώς άπειρο ελεύθερο χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα... Φαντάσου προχθές ήμουν μέχρι το βράδυ με τις πιτζάμες, με ένα μαλλί που θα κέρδιζε ασυναγώνιστα βραβείο σε έκθεση γλυπτικής ...και έπαιζα μόνος μου ακορντεόν στο σαλόνι, με γουρλωμένα μάτια - για να συγκεντρωθώ και μη χάσω τόνο, καταλαβαίνεις!!!

ΥΓ1(Αν ήμουν απόσπασμα ταινίας, στάνταρ θα είχα πατήσει το Fast Forward...)

ΥΓ2(Επίσης, αν ενδιαφέρεσαι, έχω spare ντέφι να βγούμε στους δρόμους να βγάλουμε τα έξοδα για τριήμερη απόδραση σε χιονισμένο σαλέ στους Δελφούς!... Έβγαλα στο ακορντεόν 2 τραγούδια της Αλεξίου, 1 τραγούδι του Άσιμου, το All that she wants των Ace of Base (!) και αυτό το τραγουδάκι που θα ακούσεις (ότ)αν πατήσεις play... Αφιερωμένο σε όλα τα γκέι παππουδάκια που περνάνε καλά και ζουν τη ζωή τους χωρίς να τη λογοκρίνουν...)

Γιώργος Μαρίνος - Παιδικά Παιχνίδια

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
...