Λένε...

Λένε ότι σ' ένα ταξίδι,
αυτό που αξίζει είναι η διαδρομή...

"Ξύπνααααααααααα, πέντε η ώρα..."
"Πω, ρε συ, έχω ανάγκη από καφέ."
"Ναι? Έλα μάνα... ναι, ξυπνήσαμε, ήδη είμαστε στο δρόμο..."
"Σε ποιά πύλη είπαμε;"
"Έχεις τα εισιτήρια;"
"Πιάσε θέση στο κατάστρωμα..."
"Φύγαμεεεεεεε"
"Χαμός γίνεται απο κόσμο... Ώπα; Τα πιπινάκια στο ίδιο νησί με μας πάνε;"
("χέστα τα πιπινάκια... εκείνο το μελαχροινό τυπάκι το 'δες;...")
"Πάω για καφέ. Θέλει κανείς τίποτα;"
"Ρε, που πέφτουν οι τουαλέτες;"
"...Κουνάει ή είναι η ιδέα μου;..."
" ... "
"Μπααα, θα μείνω λίγο κατάστρωμα να κάνω τσιγάρο..."
"Τι ακους;;; Φέρε το ένα ακουστικό να ακούσω κι εγώ..."
"Μήπως θες μια δραμαμίνη;"
"Ξύπνα ρε! Νομίζω φτάσαμε...."
"Ααααααα-α-αα, κρουαζιέρα θα σε πάάάώώώ, αααα-α-α-αααααα ..."
"Πολύς κόσμος ρε αδερφέ, κολλημένοι στη σκάλα θα μείνουμε;;;"
"ΤΙ ΣΚΟΥΝΤΑΣ ΡΕ ΦΙΛΕ...;;; ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙΣ?... ΟΛΟΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ..."
"Ώπα... πιάστηκε κάπου το σακίδιο... μισό... Κάνετε λίγο πίσω παρακαλώ;;;"
"Να σου πω! Τα δωμάτια είναι μακρυά; Πως θα πάμε;;;"
"Α, να ο δικός μας... Τον βρήκα ήδη..." - "Αυτός με το καπέλο, που ανεμίζει το χαρτόνι, ναι... αυτός"
"Ωωωωωωωωωωωωωωωω, απίστευτοοοοοοο! Φτάσσαμεεεεε!!! Επιτέλους διακοπές...! Γουστάρωωωωω!!!"

... Μπα!!! Η παρεά είναι που αξίζει!!!

Πάμε για μπάνιο. Περίμενε. Περιμένε να βγάλω το γυαλί. Τι θα παραγγείλεις; Κάντε πιό κει να φαίνεται και η θέα. Χαμογελάστε. Πάρε μου κι εμένα ένα ανάμεικτο. Κάηκα. Μαύρισα; Ξενέρωσα.Ποιός έχει το χάρτη; Φέρε μια τζούρα. Έλα να το παίξουμε τουρίστες. Να, έχει εκεί χώρο. Κι εγώ. Μη με βρέξεις μαλάκα, θα σε... Δε νύσταζω ακόμα. Λα, λα, λα, λα, καλοκαιρινές διακοπέεεεες, λα, λα, λαααα. Τι θα πιείς; Αφήστε με να διαβάσω το βιβλίο μου ρεεεε. Πάμε και στο βράχο για φωτογραφία. Μου λείπει... Δίψασα. Που πας; Έφαγα τρελή σαβούρα... Πόσο κάνει αυτό; Ψήθηκα. Εγώ θα οδηγήσω. Παντομίμα; Γουστάρωωωωωωωωωω. Μας έπιασαν τον κώλο ή μου φάνηκε; Το ζευγαράκι να σταματήσει να φιλιέταιιιιιιιιι - υπάρχουν και μπακούρια στην παρέααααααα. Θα πάρουμε και μια χωριάτικη στη μέση; Γιατί "έπεσες" ρε φίλε; Τι λέει; Είναι παγωμένα τα νερά; Μην το σκέφτεσαι. Εγώ μια χοιρινή, καλοψημμένη. Δεν έχω σήμα. Λίγο πιό περα. Που ήσουνα; Πάω για νερά, ποιός θέλει; Χαχαχαχαχα - το βλάκα, σαβουρώθηκε!!! Να ρε, τελικά είχε ντουζιέρες. Σπρέχεν ζι Ντόιτς; Κωλοκούνουπα. Είμαστε ξενέρωτοι; Πάμε νυχτερινό μπάνιο; Πάμε για ρακέτες. Ακόμα κοιμάται ο βλάκας; Ντουμάνι το κάναμε. Είσαι να του κάνουμε φάρσα; Πάω εγώ για τα ποτά. Ριλάξ, τέικ ιτ ίιιιιιζι, φορ δέαρ ιζ νάθινγκ δατ γουί κεν ντού. Ρε, αυτή δεν είναι η κοπελιά από το καράβι; (ναι, το μελαχροινάκι που ήταν μαζί της που είναι όμως;;;). Μπιρίμπα;;;;-εγώ φεύγω!!! Πάω να την πέσω. Πω, φυσάει και μου μπαίνει άμμος στα μάτια. Να πάρουμε και στρώμα; Θέλω να σου πω κάτι. Μισό κιλό για αρχή... λευκό; ε; λευκό και αρετσίνωτο. Εξάρεςςςςςς. Είναι κανείς άλλος στο μπάνιο; Να δανειστώ λίγο το φορτιστή σου; Ξέχασα τα γυαλιά μου. Γαμάτη θέα; Γαμάτα γενικότερα. Μαλακία που αύριο φεύγουμε... Μην ξενερώνεις από σήμερα... θα είναι σα να φεύγεις από σήμερα! Και του χρόνου πάλι μαζί... Και του χρόνου!!!

Ήθελα να βάλω κάτι διαφορετικό... να μη γίνω γραφικός...
Αλλά δε βρήκα κάτι πιό ταιριαστό...
Πρωτοψάλτη Άλκηστις - Κουπαστή...


Καλές διακοπές σε όποιον ετοιμάζεται να φύγει...
Καλές διακοπές σε όποιον έχει ήδη φύγει...
Καλές "διακοπές" σε όποιον έχει ήδη επιστρέψει...
Καλές "διακοπές" σε όποιον δε θα φύγει...

Τίποτ' άλλο...

Παρασκευή σήμερα! Σε λίγες ώρες σχολάμε και...
Σχέδια για σήμερα το βράδυ!
Ίσως κάποια βόλτα για κάποιο ποτάκι, λίγο χορό, να κόψουμε και λίγο κίνηση...
Μπορεί σε κάποιο σπίτι, με φίλους για κάποιο επιτραπέζιο ή dvd...
Ή ακόμα κάπου για φαγητό... πάλι με παρέα...Και κλασικά συζητήσεις για τις διακοπές που πλησιάζουν ή για περιστατικά στη δουλειά...

Και αύριο Σάββατο...
Θα πάμε για μπάνιο; Κάποιο μεσημεριανό καφέ; Κι αν είναι έτσι, ας πάμε κάπου παραλιακά, να δούμε θάλασσα τουλάχιστον...
Ναι! Ας κάνουμε αυτό! Πάμε για βουτιές και να κάτσουμε μέχρι το απόγευμα...ε;
Και μετά σε ταβερνάκι για καλαμαράκι, χωριάτικη και μπυρίτσα...
Και όταν βραδιάσει, πάμε, κάνουμε ένα ντους και πάμε για ποτάκι αφού χθες τελικά μείναμε μέσα...
Έλα...έλα, μη μείνουμε μέσα Σαββατόβραδο!

Έλα... αύριο είναι Κυριακή και το βράδυ δε θα βγούμε κατά πάσα πιθανότητα. Θα περιοριστούμε πάλι σε κάποιο καφεδάκι μεσημεριανό. Μας κάλεσε ο Γ. και η Χ. να πάμε στο σπιτάκι που νοικιάσανε, για καφέ στο μπαλκόνι. Έχουν ωραία θέα - λένε...

Ωραία δε θα είναι;
Ωραία θα είναι! Εεε;
Όμορφα! Λίγο σα διακοπές...
Και ίσως να περάσει πάλι γρήγορα κι αυτό το Σαββατοκύριακο...
Και να μην προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο βιαστικά μας πλησίασε πάλι η Δευτέρα και η απειλή πως ξεκινάει ακόμα μια βδομάδα δύσκολη...
Όμορφα δε θα είναι;
Όμορφα θα είναι, ε;
Εεε;
...
...
...

Κι εγώ τότε γιατί νιώθω πως κάτι θα λείπει;
Γιατί κάπου μέσα μου εύχομαι να έρθει κατευθείαν η Δευτέρα;

...Που θα έχω πολύ δουλειά, και μαζί και τη δικαιολογία ότι δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα...

...Που δε θα προλαβαίνω να μου λείπει κάτι...

...Που δε θα προλαβαίνω να σκεφτώ ότι δεν έχω κάποιον να του αφιερώσω αυτό το τραγούδι...



Μην πάμε απόψε πουθενά
μόνο μια βόλτα μακρινή, στην παραλία
των βαποριών τα φώτα, κοίτα
που σκορπάνε στα νερά...
του Λούνα Παρκ τη ρόδα πως γυρίζει
μες στη νύχτα!
Τίποτ' άλλο...

Αγάπη μου,
δε μπορώ,
αυτά που θέλω να σου δίνω, δε μπορώ!
Στους δρόμους όταν περπατώ,
πρέπει το χέρι σου ν' αφήνω και στον κόσμο μέσα να περνώ...

Μην πάμε απόψε πουθενά,
πέφτει μια ήσυχη δροσιά στα καφενεία
στη σιδερένια σκάλα, γύρε
μ' όλα τ' άστρα στα μαλλιά
του φεγγαριού το σώμα πως γλυστράει μες στις γρίλλιες
τίποτ' άλλο...

Αγάπη μου,
δε μπορώ,
αυτά που θέλω να σου δίνω, δε μπορώ!
Στους δρόμους όταν περπατώ,
πρέπει το χέρι σου ν' αφήνω και στον κόσμο μέσα να περνώ...

Άλκιστις Πρωτοψάλτη - Μην πάμε απόψε πουθενά...

Τον "μισώ" τον Κραουνάκη...
Τον "μισώ" γιατί δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω...
...και δυστυχώς περιορίζομαι στο να τον ακούω...

Μικρές Αγγελίες (vol.2)

ΑΒΑΔΙΣΤΑ, αναζητώ την κοπέλα που σήμερα καθόταν απέναντι μου στον ηλεκτρικό και στη στάση της Καλλιθέας, και ενώ με κοιτούσε (την είδα από τον αντικατοπτρισμό του τζαμιού, αλήθεια το λέω), έβαλε μια πλούσια τούφα μαλλιών στο στόμα της και έμεινε να δαγκώνει τις τρίχες της μέχρι και που φτάσαμε Πειραιά...!?!?!?!
Την αναζητώ, για να τη ρωτήσω απλά... "Εεεε?"

ΑΒΕΒΑΙΑ, αναζητώ το μαλάκα ταρίφα που χθες το απόγευμα στη Μεσογείων, του τελείωσαν τα τσιγάρα και πέταξε απ' το παράθυρο του το άδειο του πακέτο!
Τον αναζητώ, για να του πετάξω ένα άδειο πακέτο στη μάπα και να του πω "Επόμενη φορά θα στο βάλω στον κώλο, παλιομαλακομπούκωμα!!!"
(σόρρυ, αλλά φόρτωσα...)

ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ, αναζητώ νέους-ες, με καλλιτεχνική φλέβα, για να φτιάξουν το κέρινο ομοίωμα μου που θα με αντικαταστήσει στο γραφείο για να κάνω κοπάνα...
Παρακαλώ πολύ, να είναι καθιστό, με το ένα χέρι στο πληκτρολόγιο και το άλλο σε στάση τροχονόμου (ώστε να παραπέμπει στο γνωστό: Talk to my hand / είμαι πολύ μπίζι / μη μου μιλήσεις τώρα κ.ο.κ) ώστε -τελικά- να μη μου μιλήσει κανείς και καταλάβει το σατανικό (?) σχέδιο μου...

ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ - αναγέννηση, νεαρός μασέρ σε δικό σας χώρο, με ειδικά αιθέρια έλαια, για απόλυτη χαλάρωση, σωματική ευεξία!
(Έλα ρε παιδιά... ένα κέρινο ομοίωμα... πολλά ζητάω;;;)

ΚΥΡΙΟΣ ζητείται για να παίζει τάβλι με ηλικιωμένο, χωρίς αμοιβή!!!
(Αυτή είναι αληθινή αγγελία, που πέτυχα στη χρυσή ευκαιρία... Εγώ ένιωσα λίγο στοργή για το παππουλάκι... Κι αν δεν διατίθεται άλλος να το κάνει, θα πάω εγώ να παίξω μαζί του!!!)

ΚΟΠΙΔΙ παλιό, ασκούριαστο(?) και με λεπίδα σε καλή κατάσταση, αναζητώ για να κόψω τις φλέβες μου!
(Ναι, είναι δική μου αγγελία. Και ναι, πλήττω αφόρητα...)

ΧΑΘΗΚΕ τσιουάουα αρσενικό, καφέ χρώματος, στην περιοχή Γαλατσίου. Ακούει στο όνομα... "Πίπος" !!!!!!!!!!!!!!!
(Σκέψη Νο.1: Με τέτοιο όνομα κι εγώ θα χανόμουν... σόρρυ κι όλας...)
(Σκέψη Νο.2: Ευτυχώς που δε γεννήθηκε θηλυκό, ... χωρίς πλάκα...)

Στη φωτογραφία που ακολουθεί, είναι ο Πίπος την ημέρα που συνειδητοποίησε πως αυτό θα είναι το όνομα του!



Α, και η τελευταία μου αγγελία:


Να δω πότε θα κόψω τα αστεία προκειμένου να κρύψω τη στεναχώρια μου...
Καλημέρα!!!

Γκλινκ... (a.k.a. Αποταμίευση: Τώρα...)

Λέω να ξεκινήσω μια νέα ενότητα ποστς που να αφορούν τη δουλειά μου!
Καθημερινά (ή τουλάχιστον αυτή τη βδομάδα, έχουν συμβεί ένα σωρό αφασίες που δε μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σου...)

Και μην κοιτάς που είναι μεσοβδόμαδα... (αχ, παναϊα μου, 2+σήμερα για το ΣουΚου), εγώ θα ξεκινήσω με το περιστατικό της Δευτέρας...

Δευτέρα μεσημέρι...
Στο γραφείο επικρατεί ένας πανικός...
Έχουν χαθεί κάτι πιστοποιητικά που κάποιος σε κάποια κρίση καθαριότητας τακτοποίησε κάποτε, κάπου που δε θυμάται (το "κάποιος", το "κάποτε" και το "κάπου" παραμένουν γενικές έννοιες, αφού και σε ανάκριση, κανείς δεν παραδέχεται ότι τα είδε/άγγιξε/πείραξε/καταχώνιασε και παραμένει ένα άλυτο μυστήριο...)

Έχοντας το αφεντικό να παίρνει τηλέφωνο κάθε 5 λεπτά και να βρίζει, απειλεί, ορίεται, έχουμε αναγκαστικά σηκωθεί όλοι και ψάχνουμε σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη μπας και βρεθούν ("Κοίτα εσύ στην κατάψυξη, να κοιτάξω εγώ πίσω απ το καζανάκι κ.ο.κ)

Μέσα σε όλα, το νέο υπερσύγχρονο και εξελιγμένο φωτοτυπικό που έχουμε αγοράσει, έχει καταφέρει να μασήσει μια σελίδα και να κολλήσει, κάνοντας ένα εκνευριστικό και υψίφωνο "μπιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιιπ" κάθε 1 λεπτό και μας έχει σπάσει τα νεύρα...

Φαντάσου ανθρώπους σε κατάσταση φρίκης, να ανοιγοκλείνουν συρτάρια, ντουλάπια, να μουρμουράνε "γιατί σε μένα θέ μου" / "θα παραιτηθώ, δεν πάει άλλο" / "μα ποιός μαλάκας τα έκρυψε και δε μιλάει;" κ.ο.κ... και να έχουμε και ένα μπιιιιιπ να χτυπάει κατευθείαν στο νευρικό "αυτό" μας (καταλάβατε τι εννοώ) και να μας φρικάρει περισσότερο...

Νομίζω μια γενική εικόνα την έχεις, οπότε συνεχίζω...
Κάποια στιγμή λοιπόν, όπως μετακινώ κάτι κούτες για να φανερωθούν κάτι συρτάρια μπας και (λέμε τώρα) είναι εκεί τα κωλόχαρτα... βρίσκω ένα 20σεντο...
Χαρούμενος και έτοιμος να πω μια μαλακία του τύπου "βρήκα το φλουρί" φωνάζω τη μόνη συνάδελφο με την οποία επικοινωνώ λέγοντας "Ρεεεεεε, κοίτααααααααα"

Γυρίζοντας το κεφάλι μου όμως, αντικρύζω το εξής θέαμα:
Ένας βρωμιλος, μεσήλικας συνάδελφος με περιττά κιλάκια, έχει πέσει στα τέσσερα σε μια προσπάθεια να χώσει το κεφάλι του στο φωτοτυπικό μπας και το φτιάξει... με αποτέλεσμα να έχει κατέβει τουλάχιστον το μισό παντελόνι του, και να αποκαλύπτεται ένα μεγάαααααααλο τμήμα του κώλου του και φυσικά η - γνωστή σε όλους μας - χωρίστρα!!!

Και εκείνη τη στιγμή γυρίζει και η συνάδελφος, και βλέπει...

Εμένα με ένα κέρμα στο χέρι να κοιτάζω τον -στο 1,5 μέτρο- βρωμίλο-μεσήλικα-με περιττά κιλάκια συνάδελφο και τη χαραμάδα του...

Όπως καταλαβαίνεις, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η λέξη "αποταμίευση" και η σκέψη μου αυτή συνοδεύτηκε από την κίνηση που κάνουμε κάθε φορά που βάζουμε ένα νόμισμα στον κουμπαρά μας... (Γκλινκ...)

Το σκηνικό -ευτυχώς- δεν το είδε άλλος, παρά μόνο εμείς οι 2, με αποτέλεσμα να γελάμε σα βλαμμένα, και να απορούν όλοι γιατί γελάμε...

Ε, τι να τους πω;

Φυσικά και θα βάλω και τραγούδι...
Και θα βάλω αυτό: Αφιερωμένο στον κώλο του βρωμίλου, μεσήλικα, με περιττά κιλά συναδέλφου....
(χεχε...)

Φιλοσοφικοαμπελοκτλκτλκτλκτλ...

Ζηλεύω...
Ναι, με πιάνει καμιά φορά και ζηλεύω...

Διάβασα το ποστ του αγαπητού Good As You, μόλις πριν λίγο, και ξεκίνησα να του αφήνω comment... Μέχρι που διαπίστωσα πως χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου...

Να σου πω ένα μυστικό; (σσσστττ... μεταξύ μας), σε νιώθω όσο δεν πάει... Ακρίβως τα ίδια σκατάκια...
Και όχι πρώτη φορά... Ουυυυυυ....
Αν και με παραξενεύει, αφού συνήθως με πιάνει Σεπτέμβρη ή Χριστούγεννα...
Κάθε "τέλος εποχής"...
Κάθε φορά που ξεκινάει μια καινούρια χρονιά (είτε η "σχολική" - κι ας απέχω χρόνια πλέον από το σχολείο... / είτε ημερολογιακή...)
Βέβαια... και τώρα μπορείς να πεις πως ξεκινάει μια καινούρια εποχή...

Και τότε με πιάνει...Και κάθομαι σαν γεροντάκος και αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν (που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εμένα που πρόσμενα καιρό κ.ο.κ).

Τότε που ήμουν ένα χαζοχαρούμενο πιτσιρίκι, που γνώριζα κόσμο αβέρτα, που όλο το σχολείο με φώναζε με ψευδώνυμο γιατί έκανα καραγκιοζιλίκια...
Τότε που το να πάω μια 5ήμερη έμοιαζε κάτι το τόοοοοσο δελεαστικό και σπουδαίο και ήταν αρκετο να μου δίνει δύναμη ολόκληρη τη σχολική χρονιά να αντέξω...
Τότε που όταν κανόνιζα να πάω με παρέα διακοπές αισθανόμουν ανεξάρτητος, μεγάλος και τρανός (και το κωλοχαιρόμουν)!
Τότε που είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες -και όχι μόνο-, τότε που έβγαινα κάθε φορά με κάποια παρέα και κατέλληγα με διαφορετική!
Τότε που κυκλοφορούσα στο δρόμο και έπιανα κουβέντα σε περαστικούς / με τη δικαιολογία της ανωριμότητας της ηλικίας, που έβγαινα με ψέυτικο μικρόφωνο και ακουστικά από walkman και υποχρέωνα κι ένα ντροπαλό φίλο να κρατάει την κάμερα και έπαιρνα συνεντεύξεις από περαστικούς ρωτώντας τους ένα σωρό πράγματα - και ψάρωναν, αλήθεια, έχω ακόμα τα βίντεο και γελάω...
Και οι κοπάνες! Αγαπημένες κοπάνες!!! Υπήρχαν φορές που - ε, να μην κάνω κι εγώ την επανάσταση μου; - έκανα κοπάνα μόνος μου και ξάπλωνα ανάσκελα στο παρκάκι του σχολείου παραδίπλα, και διάβαζα Οριάννα Φαλάτσι και Αντώνη Σαμαράκη... Επαναστάτης, όχι αστεία ...χεχε
Αλλά το καλύτερο μου ήταν όταν, ξεσηκωνόμασταν όλη η τάξη (ακόμα και η απουσιολόγος, ναι...) και κάναμε κοπάνα... Πηδούσαμε τα κάγκελα και πηγαίναμε όλοι μαζί στην πιό απομακρυσμένη καφετέρια και "πιάναμε" δέκα τραπέζια και μετρούσαμε τα φραγκοδίφραγκα για να μοιραστούμε ένα φραπεδάκο...

Ακόμα και η κυκλοθυμία εκείνης της εποχής μου λείπει... ήταν διαφορετική... Ήταν εφηβική... για το άγνωστο... μυστικοπάθειες, τάσεις φυγής, επαναστάσεις, υπερβολές... Ναι... δεν λείπουν ακόμα και σήμερα... Αλλά τότε είχα το ακαταλόγιστο - ήμουν ένα ανώριμο, έφηβο κωλοπαιδάκι... Τώρα ποιά είναι η δικαιολογία μου;

Και είναι στιγμές που αναρρωτιέμαι...
Όλα αυτά είναι κερδισμένα ή χαμένα;
Τα έχω ακόμα, σαν αναμνήσεις;
Ή τα έχω χάσει αφού δε θα τα ξαναζήσω;

Και αν ήμουν φίλος μου, θα μου έλεγα:
"Κοίτα μπροστά... Έχεις τόσα να ζήσεις ακόμα. Δε θα είναι ίδια, αλλά διαφορετικά... Καλύτερα ή χειρότερα δεν έχει σημασία... Διαφορετικά..."

Ναι, αλλά... (το λέω ψιθυριστά τώρα αυτό)... μου λείπουν ρε γαμώτι...
Τι φταίει;;;

(ναι, καλά κατάλαβες, δίνω πάσα για το τραγούδι που ακολουθεί...)
Βιτάλη Ελένη - Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...

Γαμιέται ο Δίας...

Μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε πριν λίγη ώρα στον Υμηττό, πάνω από την περιοχή της Καισαριανής.
Η κυκλοφορία των οχημάτων έχει διακοπεί στη λεωφόρο Καρέα.
Δεν υπάρχουν νεότερα προς το παρόν...
(Πηγή: www.in.gr)



Ίσως είμαι ηλίθιος και δεν το έχω καταλάβει...

Αλλά ποιός κερδίζει κάτι από όλη αυτή την υπόθεση;

Γιατί όλοι (μα όλοι;) ηττημένοι βγαίνουμε...

Μου έχει λείψει...

Ναι, είχα πάει να το δω...!

Και όχι, δεν ήταν "γκέι"... (αν μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει σαν χαρακτηρισμό...)

Και ναι, ήταν από τις καλύτερες παραστάσεις που είχα δει!

Και όχι, δε μείωνε το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία! (τον τρόπο που μερικοί άντρες τις βλέπουν ίσως...)

Και ναι, θα ήθελα αν μπορούσα να το ξαναδώ...

Και όχι, δεν θύμιζε σε κάτι έναρξη/λήξη των Ολυμπιακών αγώνων...

Και ναι, η μουσική του Κ.Βήτα ήταν από τις καλύτερες που έχει γράψει...

Γκιβ γιορσέλφ α κόφι-μπρέικ!!!

Έχοντας περάσει κάποιες βδομάδες διαβάσματος, και έχοντας διαπιστώσει πως οι 4 τοίχοι (καλά, δεν είναι 4, αλλά έτσι λέει ο λόγος - άρα κι εγώ) δε με χωράνε στο σπίτι μου, έψαχνα τρόπους να την κοπανήσω για να διαβάσω κάπου αλλού...

Δοκίμασα να πάω στον Υμηττό. Κάτι κατάφερα!
(είδα και λάιβ ντοκυμαντέρ: πως αναπαράγονται οι χελώνες... / και μάλιστα σε απόσταση 1 μέτρου από μένα - μάλλον το γουστάρανε να τις παρακολοουθεί κάποιος, δεν εξηγείται διαφορετικά...)

Δοκίμασα να πάρω τα βιβλία μου και να πάω να ρίξω και καμιά βουτιά.
Χρωματάκι πέτυχα... διάβασμα όχι...

Δοκίμασα να πάω μέχρι και σε κάποιο ήρεμο καφέ...
Εκεί κατάφερα περισσότερα απ' όσα υπολόγιζα...
Καταρχάς - ναι - πήγα μόνος! Και όχι 2 ή 3 φορές. Κάμποσες! Σε ένα συνοικιακό ήρεμο καφέ στην περιοχή μου!!! Με μάθανε και τα κορίτσια που σερβίρουν και με ρωτούσανε για την πρόοδο μου...

Ναι λοιπόν! Πήγαινα για καφέ μόνος μου!
Λυπηρό; Μίζερο; Χαζό; Ίσως...
Αλλά μου άρεσε... και κλείνοντας τον κύκλο της εξεταστικής μου, νομίζω πως θα μου λείψει λίγο αυτό!!! (αυτό και που δεν ξέρω να σφυρίζω... τι εννοώ; Πάτα play...)



Και καθόμουν στο γωνιακό μου τραπεζάκι, έπαιρνα τον καφεδάκο μου, είχα κρυμμένο και το mp3 μου παραδίπλα (για το απαραίτητο μουσικό διάλειμμα τσιγάρου), και ήμουν άρχοντας!!!
Και μέσα σ' όλα ξέρεις τι μου άρεσε περισσότερο;
Το να παρατηρώ τον κόσμο που ερχόταν στο καφέ.
Άλλοτε ζευγάρια, άλλοτε κάποιο μοναχικό τυπάκι, άλλοτε κυρίες που τα λέγανε, άλλοτε παρέες ολόκληρες...

Και διακριτικά παρατηρούσα το βλέμμα τους, τον τρόπο που έπιναν τον καφέ τους, τις εκφράσεις τους, τι παρατηρούσαν αυτοί στους γύρω τους...
Και πατούσα και play και ανάλογα με το ρυθμό ή τη διάθεση του κομματιού που άκουγα, φανταζόμουν σκηνές ή και κάτι παραπάνω από τις ζωές τους...
Μάντευα, υπέθετα, υποψιαζόμουν, ψυχολογούσα ... το χαρακτήρα τους, το λόγο που βρέθηκαν εδώ, τι τους περιμένει σπίτι τους, τι μπορεί να τους λείπει, σε τι διάθεση βρίσκονται, ...όσα μπορούσα... όσο έφτανε η φαντασία μου και ακόμα παραπέρα...

Να, για παράδειγμα...κοίτα αυτόν τον κύριο που κάθεται στο τραπέζι εκεί...
Ναι, αυτό τον 50ρη, που είναι λίγο αγχωμένος. Είναι πολύ καλοντυμένος για μεσημέρι... Και συνέχεια κοιτάει το ρολόι του... Και είναι νωρίς το μεσημέρι και δεν είναι και στη δουλειά του... Μήπως δεν έχει δουλειά; Α...μπορεί να έχει τώρα κάποιο ραντεβού για δουλειά; Πήρε εσπρέσσο... Τον ήπιε μονορούφι...Είναι αγχωμένος! Εκτός αν... μπορεί να έχει εξωσυζυγική σχέση... και να έχει παράνομο δεσμό με κάποια κατά πολύ νεαρότερη κοπέλα... Και να την περιμένει! Ναι...!!! Και τον έχει στήσει; Ή αυτός ήρθε νωρίτερα... Μπορέι να την περιμένει να σχολάσει... Έχει ένα φροντιστήριο εδώ κοντά...Λες;

Ή εκείνη την κοπέλα. Αυτή που είναι με μια φίλη της και πίνουν χυμό. Τη βλέπεις; Η φίλη της, της μιλάει εδώ και ώρα... αλλά πρόσεξε το βλέμμα της. Είναι χαμένο. Γνέφει, δείχνει ότι ακούει, αλλά περισσότερο μηχανικά. Είναι φανερό πως δεν την προσέχει.
Κάτι πρέπει να την απασχολεί. Μπορεί κάτι επαγγελματικό. Αλλά όχι...δε θα ήταν τόσο παγωμένο το βλέμμα της... Ίσως να έχει χωρίσει... ή ακόμα χειρότερα να είναι ακόμα με κάποιον που όμως δεν την αγαπάει πλέον. Και ξέρει πως όταν τελειώσει ο χυμός, θα πρέπει να ξαναγυρίσει σπίτι της... Στο σύντροφο της... Και θα ξαπλώσουν στο ίδιο κρεβάτι που κάποτε της έκανε έρωτα, αλλά που -πλέον- της λέει μια καληνύχτα μέσα απ' τα δόντια και και κοιμάται με γυρισμένη την πλάτη!!!
Και δεν έχει το θάρρος να το λήξει... Φοβάται... φοβάται τη μοναξιά περισσότερο απ' το συμβιβασμό...

Γέλια! Από που έρχονται; Α... να... είναι μια παρέα εκεί... θα 'ναι - δε θα' ναι είκοσι χρονών;... Τους είδες; 4 άτομα... 4 φίλοι πρέπει να είναι... Αυτός με το πράσινο μπλουζάκι γέλασε. Είμαι σίγουρος... κοίτα τον πως λάμπει... φαίνεται χαρούμενος... μπορεί να είναι και ερωτευμένος. Μάλλον αυτό είναι. Δε βλέπεις πως τον "πειράζουν" οι φίλοι του και ντρέπεται; Τον μπαγάσα!!! Σίγουρα είναι ερωτευμένος! Αν προσέξεις, κοιτάει γύρω του αμήχανα -να μην τον ακούσει κανείς- πριν μιλήσει... Και το χαμόγελο δεν λέει να ξεκολλήσει απ' τη φάτσα του... Μακάρι... Είναι ωραίο να βλέπεις ερωτευμένη φάτσα... Ασυναίσθητα έχει ζωγραφιστέι και στο δικό μου πρόσωπο ένα χαμόγελο τώρα...

Στρέφοντας το βλέμμα μου προς το βιβλίο μου, συνειδητοποιώ πως με κοιτάζει ένα ζευγάρι... Θα με βλέπουν να χαμογελάω μόνος μου... Θα με βλέπουν που έχω μπροστά μου βιβλία, φωτοτυπίες και σημειώσεις, και παρ' όλα αυτά κοιτάζω γύρω μου τους άλλους... και χωρίς λόγο χαμογελάω... τι θα υποθέτουν άραγε για μένα;... Με καίει λίγο να μάθω... Αλλά δεν πειράζει... Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστώ στη δική τους φαντασία! Αφήνομαι στα χέρια τους. Ας πλάσουν ό,τι σενάριο θέλουν... πλάκα θα' χει...!

Ήθελα τόσο πολύ να το βάλω αυτό το τραγούδι...
Όχι, δεν έχει σχέση με το παραπάνω κείμενο, αλλά μ' αρέσει πολύ!!! Πρόσεξε το...
Τι να σκεφτόταν άραγε ο συνθέτης όταν έγραφε τη μουσική αυτή; Ή ο στιχουργός; Και τι έκανε όταν το τραγούδησε η Mama Cass; Τι την περίμενε σπίτι της όταν γύρισε; ...
...
...
...
Χιλιάδες οι πιθανές ιστορίες... εκατομμύρια οι πρωταγωνιστές... εμείς... εσύ, εγώ... όλοι! Ο καθένας έχει το δικό του σενάριο... τη δική του ζωή... που είναι όμως τόσο ενδιαφέρουσα!!! Για τους χ, ψ, ω λόγους... τελικά είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι μερικές φορές...

Ξέφυγα; μπορεί!!!
Καλημέρα!

Λα, λαλα, λαλαλαλαλαλαααααα

Έσβησα το προηγούμενο ποστ που έγραψα, γιατί συνειδητοποίησα κάτι πολύ απλό: Πως είμαι βλήμα!!!(μεγάλη ιστορία - δε θα επεκταθώ τώρα...)

Ξέρεις κάτι;
Τελικά στα μικρά πράγματα είναι όλη η ουσία...
Στα απλά, τα καθημερινά, τα χαζά, τα ωραία, τα πλούσια, τα λιτά...
Σε αυτά που μας κάνουν να σκάμε ένα χαμόγελο... (απ την καρδιά μας!)

Άκου τι πήγα και ξέθαψα...
Δε σου προκαλεί ένα απίστευτο χαμόγελο όταν χασκογελάει η πιτσιρίκα; Δηλαδή σε όλο...αλλά ειδικά εκεί! :)
Εμένα ναι...!!! :)

Εννοείται πως τώρα πάω να γεμίσω τη μπανιέρα με δροσερό νεράκι, να ξαπλώσω και να τραγουδήσω επί διόμισι ώρες το συγκεκριμένο τραγούδι...φωναχτά και παράφωνα!!!
Όποιος θέλει έρχεται!!! :)

ΥΓ(...)

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Σήμερα πέρασα ένα ξεχωριστό Σαββατόβραδο...
Δεν είχε χορό και μουσικές... δεν είχε φλερτ και καψουρίτσες... δεν είχε πλάκες και συζητήσεις... είχε όμως ιστορίες...
Παραμύθια άλλης εποχής...
Ασπρόμαυρα... Με γεύσεις και οσμές άλλης εποχής...
Και τη φαντασία να ζωγραφίζει - όσο είναι δυνατόν - εικόνες και τοπία βγαλμένα από μπαούλα...

Ναι, σήμερα πέρασα το Σαββατόβραδο μου με την προγιαγιά μου...
Στην πίσω αυλή του σπιτιού της.
Με γλυκό λικεράκι, κάποιο φυστικάκι, και στα κλεφτά (λόγω διατροφής) ένα παγωτίνι - κερασμένο από μένα, για εκείνη / και από εκείνη σε μένα...

Τη θυμάμαι παλιότερα, σαν ίδια πάντα φιγούρα, πληθωρική, με ένα πλατύ χαμόγελο, με την περμανάντ της και την ποδιά της που στις τσέπες της είχε τζοκόντες και μερικές φουρκέτες για να στρώνει το μαλλί...
Μάλιστα, τότε έπρεπε να μαθαίνω ορθογραφία, και προκειμένου να διαβάσω, καθόταν δίπλα μου και έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να γράψει κι εκείνη το όνομα της... Πάντα έγραφε σωστά το μικρό. Στο επίθετο όμως κολλούσε στο δεύτερο ή τρίτο γράμμα και αντ' αυτού, άρχιζε να ζωγραφίζει και να γελάει σα μικρό παιδί...

Τη θυμάμαι πάντα ίδια. Με τη ρόμπα της ("είναι φερμένη από τότες που έμενα στην Αμερική"), με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι όποτε έβλεπε Λάμψη γιατί συγκινούνταν, να μουρμουράει τραγούδια από το χωριό, να αγναντεύει από το παράθυρο... κάθε πρωί να σκίζει το χαρτάκι από το ημερολόγιο της και να με βάζει να της διαβάζω το ποιηματάκι που γράφει από πίσω... 3-4 φορές, μέχρι να το μάθει...("και για πες το άλλη μια...")
Να την αγκαλιάζω και να γαργαλιέται (με το παραμικρό) και να τη βάζω να μου λέει παραμύθια...

Όχι... η χιονάτη και η κοκκινοσκουφίτσα είναι παντελώς άγνωστες φιγούρες...
Για την προγιαγιά μου, πρωταγωνιστές στις ιστορίες της ήταν κάποια λάμια, κάποιο γίδι, κάποιο αβωλολό (?) παιδί... ιστορίες από επαρχία... χωρίς ηθικά μηνύματα - αλλά πάντα να νικάει η λογική και ο σουρεαλισμός...

Αυτή τη φορά μου είπε ένα ξεχωριστό παραμύθι...
Μου μίλησε για τη ζωή της...
Μια ασπρόμαυρη ζωή, που έχοντας την εικόνα της από 1-2 ξεθωριασμένες φωτογραφίες για το πως ήταν τότε... προσπαθούσα να της δώσω εικόνα στο μυαλό μου...
Ποτέ δεν είχα κάτσει να σκεφτώ πόσο διαφορετικά έζησε τη ζωή της από το πως τη ζει κάποιος σήμερα.
Όχι, δεν είμαι τόσο βλάκας... ξέρω...άλλες εποχές... απλά να... δεν την είχα τοποθετήσει σε εκείνη την εποχή... Την έβλεπα αλλιώς...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως υπήρξε 16 και πως την έκλεψε ο προπαππούς μου για να την παντρευτεί. Δεν είχα αναλογιστεί πως εκείνος πήγε Αλβανία να πολεμήσει ενώ αυτή έζησε στην κατοχή με άλλα 7 αδέρφια. Δεν είχα μάθει ποτέ πως δε μιλιόταν με τη δικιά της γιαγιά για μια βεντέτα που κράτησε δεκαετίες. Δεν είχα διανοηθεί πως εκτελέσανε την μια της αδερφή, ενώ την άλλη τη δηλητηρίασαν. Δεν είχα διαπιστώσει πως γέννησε τη γιαγιά μου σε ένα γυναικώνα, με τη μάνα της να κάνει το ρόλο της μαίας... Πως έχει ταξιδέψει μόνο μια φορά. Πως δεν πήγε σχολείο ποτέ. Πως μεγάλωσε 3 γενιές ανθρώπων. Πως πήγαινε σε χωράφια. Πως έχει ξεμαλλιάσει κάποια άλλη. Πως μπορεί και να την κεράτωσε ο άντρας της. Πως είχε φίλες. Πως ...πως...πως...
Τόσες διαφορετικές ταινίες, τόσα διαφορετικά θέματα, με πρωταγωνίστρια την ίδια.
Και αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ είναι πως...Δεν είναι κομπάρσος στη δική μου ζωή...Είναι πρωταγωνίστρια στη δικής της ...

και όταν της είπα:
"Πωωωω..ρε γιαγιάκο, έχεις ζήσει τόσα μα τόσα πολλά... τι έχεις δει κι εσύ, ε?"
μου απάντησε με μια φυσικότητα:
"Ουυυ...ξέρεις για πότε πέρασαν τα χρόνια? Ούτε που τα κατάλαβα... Σα χθες μου φαίνονται όλα..."
(είναι 95 ετών)
...
Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω. Κάναμε και μια απόπειρα να τραγουδήσουμε μαζί ενώ έπαιζα κιθάρα... Δεν τα καταφέραμε. Άλλες μουσικές. Σχεδόν...
Βρήκαμε κι ένα που ξέραμε και οι δύο τους στίχους...
Να' το...(σε άλλη εκτέλεση όμως...χεχ...)
Τάνια Τσανακλίδου - Ας ερχόσουν για λίγο...

Αγγελία

Αν είσαι γύρω στο 1,75, καστανός, με καστανά μάτια, μικρό σκουλαρικάκι στο αφτί και δουλεύεις σε κατάστημα παιδικών παπουτσιών στα ΒουΠου...

Τότε εγώ είμαι ο βλάκας που μπήκε να σε ρωτήσει οδηγίες για κάποια οδό, και σκάλωσε με το σέξι χαμόγελο σου και αντί να μιλήσει είπε...
"Εεεεεδδδδδννν.....πωθθθθθ?..αγκκκ...γγγκκκζζζττττ....ε?..."
...και μετά έμεινε να σε κοιτάζει περιμένοντας και απάντηση...

Ε, - αν με διαβάζεις - ήθελα απλά να σου πω, πως σε αγαπώ!!!!!!!!!!

Αυτάααααααα...Εσύ; τι νέα;

Γειά και χαρά σου!
Μερικές φορές σκέφτομαι ανεξέλεγκτα... όχι... δεν είμαι έξυπνος - βλάκας είμαι και μεγάλος μάλιστα! Και η απόδειξη είναι ότι σκέφτομαι χωρίς συνοχή... όλα και τίποτα μαζί...!

Α, πάρε αυτό:
Δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι...
Μόνο κάτι στο ρεφραίν - κάτι για αεράκι λέει και γούσταρα...
Είναι ωραίο ... Τα λέει ωραία το Mylenάκι... Και αφού έχω πολυλογήσει σε αυτό το πόστ, τουλάχιστον να έχεις κάτι να ακους μη βαρεθείς...
Mylene Farmer - Laisse le vent emporter tout


Τι λέγαμε; Α... για σκέψεις...
Τι σκέφτομαι τώρα; Χμμμ...
Αλλαγές. Πολλές αλλαγές αδερφάκι μου!
Ναι, καθυστερημένα - το δέχομαι. Αλλά δεν παύουν να είναι αλλαγές. Αλλαγές στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής, στα όνειρα, στους στόχους, στα θέλω...
Κι όμως...
Υπάρχουν κάποιες στιγμές - καλή ώρα - που αναρρωτιέμαι...
Θα μπορούσα να φανταστώ πριν 2 μήνες πως θα είχε αλλάξει η ζωή μου έτσι; Όχι η ζωή μου δηλαδή... εγώ...
Πριν 2 μήνες! Τόσο μικρό χρονικό διάστημα κι όμως τόσο μεγάλο...Τόσος καιρός έχει περάσει απ' όταν ανακάλυψα εσένα - τον κάθε εσένα που διάβασα και με διάβασες και διαπίστωσα πως δεν είμαι ο μόνος σε αυτόν τον κοσμάκι που σκέφτεται έτσι αλλοπρόσαλλα και βλαμμένα... σωστά/λάθος δεν έχει σημασία... αληθινά - αυτό έχει σημασία!!!

Και ξεκίνησα με φόρα... Ντού από παντού / να μη μείνει τίποτα... βυθίστηκα, έκλαψα, έσπασα, ξέσπασα, μίλησα, θαύμασα, μοιράστηκα, ονειρεύτηκα... χωρίς επιστροφή.
Και πολύ κυκλοθυμία!!! Ουυυυυ...με μπόλικο πάγο, διπλό καλαμάκι, κερασάκι και ομπρελίτσα για ντεκόρ...(sic) <- δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά σας έχω δει να το γράφετε και νομίζω πως κολλάει στην παρούσα φάση..χεχεχ...

Που λες...
Να σου εκμυστηρευτώ κάτι;
Μη με κρίνεις σε παρακαλώ όμως...
Παλιότερα, όταν υπήρχαν κάποια βράδια που είχα να αντιμετωπίσω το ποιός είμαι και το τι κάνω γι αυτό... που μιλιούνια (!) σκέψεις πλυμμήριζαν τον περιορισμένο σε αντοχές και έκταση εγκέφαλο μου ... προκειμένου να χαλαρώσω, έλεγα " 'ντάξει... άστο... πνίχτο...αύριο πάλι... άλλη φορά...κάτι θα κάνεις... προς το παρόν όμως... άστο".
Πολύ διήρκησε το παρόν, ε; έχει γίνει πλουσιότατο σε χρόνια παρελθόν...

Και τώρα έχει έρθει ένα νέο παρόν. Ένα τόσο μα τόσο ξένο και διαφορετικό για μένα. Ένα δελεαστικό, ένα ιντριγκαδόρικο, ένα τρομαχτικό αλλά και σέξι παρόν... που δεν έχω ιδέα τι με περιμένει...

Αλλά πλέον μίλησα. Άρχισα να ανοίγομαι σε φίλους... σε άτομα δικά μου - της καθημερινότητας μου.... Μίλησα. Μάθανε. Πάπαλα το μυστικό... μοιράστηκε...
Και πλέον δε μπορώ να δώσω αναβολή. Πλέον δε μπορώ να πω στον εαυτό μου "άστο...". Πλέον δε μπορώ να με ξεγελάσω και να με κοροιδέψω... Τσου! Πλέον το ζω. Όσο κι αν το ζω... στο μικρό ή το μεγάλο βαθμό του...Ναι... το ζω!!!

Πολύ κυκλοθυμία όμως αδερφάκι μου...δε με αναγνωρίζω... Ελπίζω να είναι η φάση προσαρμογής...
Ελπίζω να οφείλεται στο μπουρδελάκι (έπρεπε να πέσει μπιπ...αλλά χέστο τώρα...θα χάσω τον ειρμό μου...) που επικρατεί στον εγκέφαλο μου. Και να περάσει κι αυτό. Να φύγει. Μόνο του όμως... Ολομόναχο.
Να μου αφήσει τα καλά. Να μου αφήσει την ελπίδα τις στιγμές που ξυπνάω και λέω πως όλα θα πάνε καλά... Να μου αφήσει τη γνωριμία με τον εαυτό μου, μέσα από τον καθρεφτάκο μου... Να μου αφήσει τη γνωριμία με άλλα είδωλα... (αρκεί να μην τα έχω διώξει με τις φωνές μου)...

Θέλω να ζήσω!!!
Ναι, ακόμα μαζεύω σκόρπια κομματάκια ρε συ... αλλά νομίζω πως τελικά αυτό μένει.
Θέλω επιτέλους να ζήσω.
Να βγω για ένα καφέ με τον Κάπα...να γνωριστούμε και να γίνουμε φίλοι.
Να βγω για ένα ποτό με τον Πι...Να φλερτάρουμε λίγο κι ας μην προχωρήσει...
Να πάω στο Λυκαβηττό σε μια συναβλία και να γνωρίσω και τον Γάμα... Να μου πουλήσει φούμαρα και να με φτύσει μετά και να νιώσω πόσο σκληρός είναι και στην καρδιά... (λογοπαίγνιο...).
Ευτυχώς όμως θα έχω γνωρίσει και το φιλαράκι μου, τον Άλφα, που στον περίπατό μας θα μου θυμίσει πως η ζωή συνεχίζεται και πως πρέπει να κάνω το ίδιο κι εγώ...
Και ποιός ξέρει;
Μπορεί να γνωρίσω και τον Ωμέγα, με τον οποίο θα μπορέσω να νιώσω λίγο καψούρα... Πραγματική!... Και να βγαίνουμε σε ήρεμα και απόμακρα καφέ, να καθόμαστε στο ακριανό τραπεζάκι με το χαμηλότερο φωτισμό, να πειραζόμαστε, να ρίχνουμε κανά φιλί στα κλεφτά...,

...και μετά να γυρίζουμε σπίτι μαζί... να πλένουμε δόντια, να τον πειράζω... να προσπαθώ να τον φιλήσω με τις σαπουνάδες και να γελάει, μέχρι που θα ξαπλώνουμε μαζί...

...θα τον βάζω να μου μιλάει μέχρι να με πάρει ο ύπνος... και μετά θα με ξυπνάει γιατί όντως με πήρε ο ύπνος... και θα βγάζουμε τα μάτια μας!,

...και μετά θα με έχει πιάσει εμένα πολυλογία και θα αποκοιμιέται εκείνος...
και θα τον χαζεύω που κοιμάται... θα σκέφτομαι ότι νιώθω ευτυχισμένος... ίσως να του ψιθυρίζω δειλά και τις δύο λέξεις που από ανασφάλεια ακόμα δεν του έχω πει... (σε αγ...)!

...και θα είναι εκείνη η στιγμή που θα έχει μουδιάσει το χέρι μου στα πρόθυρα γάγγραινας, αλλά δε θα τολμάω να το κουνήσω μη τον ξυπνήσω... μα πως να τον ξυπνήσω; θα είναι τόσο όμορφος εκείνη τη στιγμή - δε θα είναι; αφού τον αγ...!!! ε;

...
Δεν ξέρω... μπορεί να μην τα ζήσω ποτέ.
Μπορέι να είναι όλοι σαν τον Γάμα... μπορεί να γίνονται όλοι φίλοι...
Ναι, ο Ωμέγα είναι σπάνιος... (εξού και το γράμμα...), αλλά δεν παύει να είναι γράμμα της αλφαβήτου... υπαρκτό... κι εγώ ρε συ, τα έχω ακόμα, ...την ελπίδα και το όνειρο...κάτι δεν είναι κι αυτό;

(κάπου εδώ αναστέναξα, και ένιωσα για ακόμα μια φορά πως πολυλόγησα...)
(ναι, δεν υπάρχει ειρμός στη σκέψη... δεν παλεύομαι...)
(αλλά 'ντάξει... θα γράψω κάποια μαλακιούλα αύριο-μεθαύριο και θα το ξεπεράσω... αρκεί να είναι όλα ακόμα στη θέση τους...)


Αυτάααααα!
Καληνύχτα; Καλημέρα; Τι ώρα έχετε εσείς εκεί;