Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Ένας άντρας...μια ιστορία!

Aνέβηκα βιαστικά τα σκαλιά...
Κοντοστάθηκα λίγο. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα αργήσει. Τρίτη φορά μες στη βδομάδα...!!!Σκατούλες! ...Πήρα μια βαθιά ανάσα γ
ια να ξε-λαχανιάσω και χτύπησα την πόρτα της τάξης. Πριν καλά-καλά προλάβω να πάρω το περίλυπο ύφος μου - αυτό που ζητάει οίκτο και κατανόηση -, ο καθηγητής μου είχε δείξει την πόρτα...

Τέλεια. Θα μπορούσα τουλάχιστον να έχω κοιμηθεί λ
ίγο ακόμα και να είχα πάει κατευθείαν τη δεύτερη ώρα... Τσάμπα η απουσία!...

Κατέβηκα αργά τη σκάλα και άρχισα να κόβω βόλτες στους διαδρόμους χαζεύοντας μέσα στις άλλες τάξεις, μπας και ξεσηκωθεί κανείς και βγει να μου κάνει παρέα... Μάταια. Έπρεπε να βρω κάτι να περάσει η ώρα...

Διασχίζοντας το γραφείο των καθηγητών με μάγκωσε ο Λυκειάρχης και με έβαλε σε μια άδεια αίθουσα να περιμένω μέχρι την επόμενη ώρα. Ε
ίχε ψύχρα έξω, είχε ζέστη μέσα... δεν αντέδρασα...(πολύ.. γιατί λιγουλάκι έπρεπε να αντιδράσω, ως επαναστάτης!)...

Έβγαλα τα walkman μου, πάτησα play και άρχισα να περιφέρομαι στην άδεια τάξη. Ο ένας τοίχος κρυβόταν από μια βιβλιοθήκη. Τα περισσότερα ράφια ήταν γεμάτα με διπλωμένους χάρτες, ζωγραφιές από γιορτές του σχολείου, κάτι
ξεθωριασμένα προγράμματα και τα σχολικά βιβλία. Έστρεψα το βλέμμα μου στα ψηλά ράφια, με τα εξωσχολικά... Άρχισα να χαζεύω τίτλους, εξώφυλλα, ονόματα συγγραφέων... Επέλεξα ένα στην τύχη...

"Ένας άντρας... μια ιστορία"

Προσπέρασα τις πρώτες άδειες σελίδες και έψαξα
την αφιέρωση...

"Για σένα"

...

Πριν το καταλάβω είχα ήδη αρχίσει να το διαβάζω.

Το είχε γράψει μια γυναίκα. Για σένα. Μιλούσε
σε δεύτερο πρόσωπο. Απευθυνόταν σε σένα. Όχι στον αναγνώστη. Στον άντρα που αγάπησε, που του αφιέρωνε το βιβλίο της. Που το έγραψε για να του το διαβάσει...
Και για να μπορεί να του το διαβάσει όπως εκείνη ή
θελε, χρησιμοποίησε δεύτερο πρόσωπο. Σα να είναι ένα προσωπικό γράμμα. Σα να μην υπάρχουν άλλοι. Ένα βιβλίο αποκλειστικά για εκείνον.

Λίγες σελίδες αργότερα είχε χτυπήσει το κουδούνι. Δε βγήκα για διάλειμμα, παρά έμεινα μέσα και συνέχισα να διαβάζω. Μόνο όταν έπρεπε να μπω στην τάξη, τινάχτηκα και έτρεξα στο γραφείο του λυκειάρχη για να του ζητήσω την άδ
εια να το δανειστώ. Γκρίνιαξε λίγο γιατί πάλι θα αργούσα να μπω στην τάξη... Παρ' όλα αυτά, φάνηκε να χαμογελάει όταν μου έδωσε τελικά την έγκριση του.

Εκείνη τη μέρα δεν παρακολούθησα καθόλου μάθημα. Έμεινα μέσα στα διαλείμματα, προφασίστηκα αδιαθεσία και έφυγα βιαστικά στο σχόλασμα, και χρησιμοποίησα την ίδια δικαιολογία για να κάνω κοπάνα και από το φρ
οντιστήριο.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επομένη. Πήγα στο σχολείο μόνο για τις παρουσίες, αλλά είχα κρυμμένο στα γόνατα μου το βιβλίο και το διάβαζα. Με είχε απορροφήσει ... Ήταν προσωπικό, διηγηματικό... Ένιωθα σα να διαβάζω στα
κλεφτά ένα ημερολόγιο και έπρεπε να το τελειώσω πριν γυρίσει ο κάτοχος του και το ζητήσει πίσω... Και ήταν έντονο. Δυνατό. Αληθινό.
Ήταν η ζωή του Αλέκου Παναγούλη και τα βασανιστήρια που υπέστη στην περίοδο της Χούντας. Μέσα από τα μάτια της αγαπημένης του... Της Οριάνα Φαλάτσι.


Το τελείωσα αρκετές ώρες μετά, αργά το βράδυ ...ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου.

........................................................................ . . .

Αν σημαίνει κάτι η ύπαρξη μιας Εθνικής Επετείου, και στην παρούσα φάση της 17ης Νοέμβρη πέρα από μια χορωδία που ερμηνεύει τραγούδια του Λοΐζου, το κατάλαβα εκείνη τη μέρα. Μέσα από ένα βιβλίο. Γιατί για μένα, που δεν κατάφερα να ζήσω τότε, που δεν κατάφερα να είμαι κομμάτι μιας ιστορίας, το εντονότερο που μπορώ να νιώσω, θα το νιώσω μέσα από διηγήματα και περιγραφές βιωμάτων όσων έτυχε να είναι παρόντες εκείνη τη σημαδιακή ημερομηνία στο Πολυτεχνείο.

Και όσο κι αν προσπαθώ, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ το πόσο έντονα ήταν τα συναισθήματα των φοιτητών που στάθηκαν μπροστά από ένα τανκ και θυσιάστηκαν για την ελευθερία... Για μια ελευθερία που μπορεί να θεωρούμε δεδομένη, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν ήταν πάντα.


Μέχρι το 1973, η 17 Νοέμβρη ήταν μια ημερομηνία. Μια ημέρα. Όμως λίγο μέσα μου πιστεύω ότι έκτοτε δε μπορείς να την μετρήσεις ποσοτικά με ώρες και λεπτά. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά - έχοντας υιοθετήσει μια αυθυπόστατη έννοια. Δεν ορίζεται. Διαρκεί...Και εξακολουθεί να υπάρχει... Σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στη μαγνητοφωνημένη φωνή της (τότε) Δαμανάκη, σε αφιερώματα της Νετ, σε βιβλία, στη συγκίνηση των σημερινών πενηντάρηδων, ...
στην απροσδιόριστη αίσθηση συγκίνησης των σημερινών εικοσάρηδων...

Για μένα η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια καλή ευκαιρία να θυμόμαστε πως η ελευθερία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά που μπορεί να χαίρεται ένας άνθρωπος. Κι αν υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν έχω την ελευθερία που θα ήθελα, πως μπορεί να μη στέκομαι απέναντι από τανκς - αλλά από θηρί
α που έχουν την ίδια καταστροφική δύναμη με ένα τανκ ... τουλάχιστον είμαι εδώ και μπορώ να το πω ... ελεύθερα!

Αν μη τι άλλο νομίζω πως, στη μνήμη όσων φοιτητών (και όχι μόνο) βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν μέχρι τελευταία στιγμή τα πιστεύω τους, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε το δικαίωμα της ελευθερίας που μας χάρισαν!





20 σχόλια:

Elerran είπε...

"Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς
με ιδεώδεις υποτακτικούς..."
Μέχρι σήμερα δεν ήξερα κάποιον άλλο που να ξέρει/ακούει αυτό το τραγούδι. Πολύ σωστό σε βρίσκω.
Το κακό είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια, και με το κλίμα ξενοφοβίας ή/και υπερπατριωτισμού που περνάνε τα μίντια και όχι μόνο, δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για τις επόμενες γενιές :(

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικό το κείμενό σου αψού,
αυτό θα έπρεπε να διαβάσουν στις σχολικές γιορτές και όχι τις κλασσικές μλκς
μπράβο

Ανώνυμος είπε...

Τα γραπτά σου διαβάζονται πολύ ευχάριατα.Τα κατά την γνώμη μου ατού σου:μικρές φράσεις,απλότητα,αμεσότητα,διαύγεια
ιδεών,λογικός ειρμός.Congratulations!
Το διάβασα και γω το βιβλίο της Φαλάτσι πριν πολλά πολλά χρόνια στα αγγλικά,στο εξωτερικό.Όντως συναρπαστικό.Δεν με είχε πάρει και μένα πολύ καιρό.Το ρουφούσα κυριολεχτικά παρ'όλο που είχα και μερικές άγνωστες λέξεις λόγω ξένης
γλώσσας.Ανατριχιαστική η περιγραφή
της φυλακής-τάφου που δέσποζε ένα
κυπαρίσσι.Με εντυπωσίασε επίσης η ικανότητα του ήρωα να πιάνει φιλίες με τους φύλακές του.Μεγάλος άνδρας ο Παναγούλης!Ίσως ένας από τους ελάχιστους που έκανε αντίσταση και που τελικά το πλήρωσε με την ζωή του.Οι περισσότεροι έκατσαν στα αυγά τους.Δεν κάναν απολύτως τίποτα.Εγώ φαντάρος τότε έκανα αντίσταση με τον τρόπο μου.Εκτελούσα τις διαταγές των ανωτέρων μου με απάθεια και όσο το δυνατό πιο αργά.Πράγμα που τους εκνεύριζε.
Με εκδικήθηκαν αργότερα όμως!Στα σύνορα των Ευζώνων με έκαναν ειδικό εξονυχιστικό έλεγχο.Και να φανταστείς δεν είχα καμμιά πολιτική ανάμειξη.Η μόνη αμαρτία μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη για τα τραγούδια του Θεοδωράκη.Και δεν το έκρυβα.Τα τραγουδούσα κιόλας!
Αλήθεια. έχεις ποτέ ακούσει τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ και τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ;Ακούγοντάς τα
θα νιώσεις να ζεις γεγονότα και καταστάσεις αυτής της θλιβερής περιόδου της ιστορίας μας.

Υπερμίκης

revqueer είπε...

Δε το έχω διαβάσει το βιβλίο και μάλλον πρέπει να τρέξω να το βρω. Εξαιρετικό το κείμενό σου!

nikisot είπε...

prepei na diabasw to biblio opwsdhote...
yperoxo keimeno...
ps mou 8umises otan phgaina sxoleio , klassika diabaza kapoio biblio sta podia mou..

orestis είπε...

Μικρέ μου μπράβο.

Το κείμενο σου ήταν εξαίσιο!!!

aggelika είπε...

Και εγώ το ξέρω το τραγούδι!! Σε εκτέλεση του Παπακωνσταντίνου και του Μικρούτσικου όμως!

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες. Συχνά επαναπαυόμαστε σε μια σχετικά άνετη ζωή και ξεχνάμε ότι όλα είναι ένας διαρκής αγώνας, ακόμα και τα πιο απλά και καθημερινά.

kanataki είπε...

μα έπρεπε να πείτε ότι γίνατε λαχανί????

και το λαχανάκι που έχει ολόκληρο μπλογκ με αυτό το όνομα, κλέφτης θα γίνει???

υγ τσ τσ τσ!

Ναυτίλος είπε...

Πολύ ωραία η ανάρτησή σου για το πολυτεχνείο, καθώς και πολύ ενδιαφέρουσα η αναφορά για το βιβλίο του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Γενικώς, πολύ λιγότερο δραματοποιημένο απ’ το δικό μου αφιέρωμα. (LOL)

Θα ψάξω να βρω το βιβλίο στην Δημοτική Βιβλιοθήκη να το διαβάσω παντός· και πάλι ευχαριστώ. ;-)

APSOY είπε...

elerran
Μα δεν είναι πολύ ωραίο τραγούδι?
:D

ανώνυμε
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.

υπερμίκη
Τα τραγούδια του αγώνα τα έχω ακούσει. Του Αντρέα δεν τα έχω ακούσει...! Είναι πάντως άλλης νοοτροπίας και εποχής τραγούδια!

RevQueer
Σε ευχαριστώ revqueerάκο! Για το είδος του είναι πολύ ωραίο βιβλίο! :)

Moody μου
Κλασικάαααα! :D
πες μου οτι είχες και κρυφά το ακουστικό στο αφτί? χεχε ;)

Ορεστάκο μου
Ήταν? Ή θα αλλάξεις γνώμη? ;)
(όπως πάντα: ξέρεις εσύ ;) χεχε)

APSOY είπε...

Aggelika
Το έχω ακούσει κι εγώ με τον Παπακωνσταντίνου, αλλά έχω μια αδυναμία στο συγκεκριμένο που είναι και το ορίτζιναλ ;)

Tsaperdona
Τώρα έχω το εξής δίλημμα:
Να κάνω οτι κατάλαβα αυτό που είπες, να χαμογελάσω και να μείνω με την απορία?
ή
Να ρωτήσω ευθέως "τι εννοείς" με κίνδυνο να με χαρακτηρίσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων "ανόητο"?
;)

Ναυτίλε
Θα σε διαβάσω και θα σου πω ;)
Καλή εβδομάδα!:)

Legally Blonde είπε...

Το πολυτεχνειο ηταν απλα η νικη των μικρων με μεγαλη ψυχη...

Τελειο το κειμενακι ζουζουνακι μου...Μου θυμισες πραγματα που ειχα ξεχασει...

Φιλι γλυκο!

Ανώνυμος είπε...

Και το βιβλίο που τόσο σ'άρεσε -αν και κατά κάποιο τρόπο επίκαιρο λόγω Πολυτεχνίου- είναι άλλης εποχής!Οι Rolling Stones το ίδιο.
Και δεν νομίζω ότι αυτοί που σχίζονται για να βρουν εισιτήρια για ενδεχόμενες συναυλίες τους,είναι συνομήλικοι του Mr Jagger.Πάντως προσωπικά μ'αρέσει το έντεχνο τραγούδι,αλλά ακούω εξ ίσου ευχάριστα πχ Eminem -και γιατί όχι- ακόμη και Ημισκούμπρια!

Υπερμίκης

APSOY είπε...

Ξανθούλα μου
Μ' αρέσει όπως το τοποθέτησες! :)
φιλάκια!

Υπερμίκη
Μα με την καλή έννοια το είπα. Και πιστεύω ότι είναι καλό να υπάρχουν γέφυρες που μας συνδέουν με άλλες εποχές / όπως και πρέπει να γκρεμιστούν άλλες που κακώς μας συνδέουν με άλλες εποχές!
Καλή εβδομάδα!

If...ιγένεια είπε...

Εξαιρετικό κείμενο..

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την διασαφήνιση και
Mea culpa για την επιθετικότητα μου.

Υπερμικης

jg είπε...

ειχα ξεχασει τελειως τη γιορτη εδω στην ξενιτια. thanx, wraio keimeno

APSOY είπε...

ifigeneia, υπερμίκη, p.o.v.of a G
Ευχαριστώ πολύ! Καλήμέρα και καλή εβδομάδα! :)

alienlover είπε...

...... ανατρίχιασα......

APSOY είπε...

alienlover
Κι εγώ όταν πρωτοάκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι! :)
Φιλάκια