Έμαθα πως θα μείνω για πάντα νέος!

Αναζητώ ένα χάπι-ένα χάπι να γιατρέψει την αγάπη που τρέφω προς τον κ.Λάμδα, αφού από τις αρχές της εβδομάδας άλλαξα γραφείο και πλέον δεν μοιράζομαι σουρεάλ διαλόγους με τον αξιαγάπητο συνάδελφο. Είναι δύσκολο να το ξεπεράσω και συχνά "πιάνω" τον εαυτό μου (μεταφορικά, ε;) να ζωγραφίζω στις σημειώσεις μου τον κ.Λάμδα ντυμένο Ρωμαίο να τον ταΐζουν πάσης φύσεως φρουτάκια και να τους σιγοτραγουδάει αγαπημένες του μελωδίες...

Πλέον μετακόμισα στο ίδιο γραφείο με μια συνάδελφο που γουστάρει να ακούει σκυλάδικα και περνάμε το 8άωρο κάνοντας διφωνίες και τριφωνίες στον Κουρκούλη, την Κελεκίδου και την Χρύσπα. Μάλιστα, χθες, τραγουδήσαμε μαζί το ντουέτο Χατζηγιάννη - Ολυμπίου αντικαθιστώντας τους στίχους με "Μες στα νανανανα, που νανανα, μαζί" (είμαι μόλις 3 μέρες σε αυτό το γραφείο και δεν έχω εκπαιδευτεί ακόμα σε αυτό τον τομέα, αλλά δεσμεύομαι να τους μάθω σύντομα) και στο τέλος ένας συνάδελφος από το άλλο γραφείο μας χειροκρότησε.

Ο κ.Λάμδα όμως που μας άκουσε (η αλήθεια είναι πως πορωθήκαμε και φωνάξαμε και λίγο) φάνηκε στεναχωρημένος και αποχώρησε λίγη ώρα μετά, με αποτέλεσμα να νιώσω άσχημα...

Και φάνηκε ότι πληγώθηκε και ότι ζήλεψε, αφού λίγη ώρα μετά μπούκαρε στο γραφείο και με εχθρικό βλέμμα με κοίταξε και με ρώτησε αν μπορώ να μείνω για πάντα νέος.
Κι όταν εγώ απλά άνοιξα το στόμα μου και ψέλλισα ένα "...νττττ...εεε?" χαμογέλασε ικανοποιημένος που με "τάπωσε" και με υπεροψία και μια δόση ειρωνείας άρχισε να μου κοκορεύεται πως αυτός "Χα!" ξέρει την απάντηση:

"Αν καταφέρεις να κινείσαι με την ίδια ταχύτητα που κινείται η γη, τότε θα μείνεις για πάντα νέος!"

...Οοοοοοοοοοοοκέιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!

Η αλήθεια είναι πως προβλέπεται να είναι μια δύσκολη εβδομάδα, αφού έγιναν γενικότερα ανακατατάξεις στη δουλειά και στο πως καθόμαστε, με αποτέλεσμα πλέον να έχουμε χωριστεί σε δύο κλίκες. (ελπίζω να μη με αποκαλέσει κανείς τσουτσέκι...)!

Και πλέον στο γραφείο μου το παλιό κάθεται ένας άλλος γεροντάκος, στα πρόθυρα σύνταξης, που όποτε συστήνεται σε κάποιον, του αναφέρει και κάποια αρρώστια του.
"Γειά σου. Εγώ είμαι ο Πι. Έχω ένα κριθαράκι που πολύ με ενοχλεί στο δεξί μάτι και ο ιατρός μου είπε να το προσέχω μην μου προκαλέσει μόλυνση!"

Και τότε επικρατεί σιγή για αρκετή ώρα και μένει να σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια λες και περιμένει μια σημαντική απάντηση από σένα, ... κι ας μην έχεις κάτι να σχολιάσεις!

Κι αν περιοριστείς στο "Περαστικά σας", ...πριν προλάβεις να τελειώσεις την φράση σου, σε αιφνιδιάζει με ένα:
"Ναι!!!!!! (νευρικό ρουθούνισμα) !!! Μπορεί να γίνει μόλυνση!!!!"
...και το βλέμμα του γίνεται πιο αγχωτικό, και η παύση και η αμηχανία μεγαλύτερη...

Δεν έχω παράπονο!!!

Κάθε μέρα στη δουλειά είναι μια ξεχωριστή εμπειρία...
Μόνο ένα παιδί για τις φωτοτυπίες μας λείπει!!!
Αλλά να είναι ικανός... Να μην είναι ερασιτέχνης... Να τα πιάνει στον αέρα:

Ορίστε και το τραγουδάκι μου!
Μου φτιάχνει τη διάθεση τρελά!
Μιχαλάκης Φούσκας - Νιώθω καλά! Εσύ;

Ένας ανορθόδοξος τρόπος να πω ευχαριστώ...!

Έχω πάθει κάτι - σα να έχω ένα βάρος, και νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να μου φύγει, είναι να το εξομολογηθώ...
Υπάρχουν φορές που νιώθω πως όταν γράφω, απευθύνομαι κάπου. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ... Απλά, να, ο λόγος που απέκτησα και ακόμα διατηρώ αυτό το μπλογκ, είναι να μπορώ να αποτυπώνω γραπτώς σκέψεις που δύσκολα μπορώ να αρθρώσω προφορικά...
Και ενίοτε, -κυρίως όταν είμαι στις καλές μου-, για να μοιράζομαι την καλή μου διάθεση και παραέξω...

Αλλά να...
Είναι στιγμές που γράφω απλά για μένα, και παρεμπιπτόντως με διαβάζεις κι εσύ - ο κάθε εσύ,
και είναι και άλλες που συνειδητοποιώ πως όταν θα γράψω για μένα... θα με διαβάσεις κι εσύ - ο κάθε εσύ!

Και εκεί αγχώνομαι!

Και δεν το κάνω εσκεμμένα.
Αυτό μου συμβαίνει συνήθως όταν τυχαίνει να έχω γράψει προηγουμένως κάτι που μπορεί να έχει αρέσει σε 2-3 και θα μου το εκφράσουν μέσα απ' τα σχόλια τους.
Τότε, ναι, ...αγχώνομαι!
Γιατί ίσως τότε είναι που αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος με διαβάζει και ενδεχομένως ασυναίσθητα με κρίνει. Και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο να σκέφτομαι, να γράφω - σβήνω, να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω, και τελικά να καταλήγω να το ρίχνω κορώνα ή γράμματα για το αν θα ποστάρω αυτό που έγραψα ή αν θα είναι "κάπως" και όχι πολύ αρεστό...

Και δε θέλω να παρεξηγηθώ. Με τιμά που μπαίνει κάποιος - ο οποιοσδήποτε στη διαδικασία να ενδιαφερθεί για τα όσα έχω γράψει. Το πρόβλημα είναι σε μένα, και στην ανασφάλεια που ενδεχομένως έχω όταν ακούω καλά λόγια, αντί να κορδώνομαι - να στρεσάρομαι και να ανταγωνίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια ανασφάλεια που θα με βόλευε πολύ να αποκαλέσω και ανάγκη: την ανάγκη που έχουμε όταν θέλουμε να ξέρουμε πως μετράει ο λόγος μας για να μη νιώθουμε έστω και υποσυνείδητα ανίδεοι ή ακόμα και ανίσχυροι.

Και δεν ξέρω γιατί με πιάνει αυτό.
Πάντως προσπαθώ να το διώχνω.
Και τις περισσότερες φορές το καταφέρνω...
Κι αν ξανάρθει... θα το διώξω και πάλι...
Και αυτό που τελικά θα μείνει είναι μια μικρή ευγνωμοσύνη...
Που μπορεί να έχει τύχει να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί μου,
Που μπορεί να έχει τύχει να έχω γράψει μεγάλες βλακείες και χαζομάρες της στιγμής...
Και παρ΄όλα αυτά κάποιος (και στην προκειμένη φάση εσύ), θα μπεις στον κόπο να κάνεις ένα κλικ στο λινκ μου και να ρίξεις μια ματιά στο τι έχω να πω... είτε αφήνοντας σχόλιο, είτε όχι.

Και γι' αυτό νομίζω θέλω να πω ένα ευχαριστώ...
Με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο ίσως... αλλά παρ' όλα αυτά... ευχαριστώ!

Αφιερωμένο!!!

Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν οι στίχοι. Και δε νομίζω να μάθω και ποτέ. Αλλά μου αρέσει πολύ η μελωδία...
ΥΓ1 (Χιντ: Το πρωτάκουσα στο soundtrack της ταινίας "Όλα για τη μητέρα μου"...)
ΥΓ2 (Α, ... το βιντεάκι είναι λίγο άσχετο! :)

Ismael Lo - Tajabone

Απόψε θα βγώ...

Και θέλω να ζήσω αυτό:



... σημασία έχει η σκέψη! Σωστά; ...


ΥΓ(Ευχαριστώ τον Τίτσερ μου που μου θύμησε τον τίτλο του τραγουδιού, που έχει από τα πιό σέξιιιιιιι βίντεοκλίπ - που με έκανε να αγαπήσω την τηλεόραση!!!)


Τηλεόραση Vs Ραδιόφωνο
___1______-______0


Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας!!!

ΥΓ2. (Αφιερωμένο σε ένα παιδάκι που είπε "Με πνίγει ώρες-ώρες...αυτό...που νιώθω δηλαδή ότι έχω τόσα συναισθήματα χωρίς παραλήπτη..."
Με την ευχή να βρει έναν ιδανικό και άξιο παραλήπτη να πολλαπλάσιάσει τα τόσα συναισθήματα που έχει!!!)

Σικ (αλλά με την έννοια του sick)!

Καλημέρα!!!

Σήμερα ξεκίνησε μια νέα εβδομάδα! Δεν είναι υπέροχο;
Ξύπνησα με τόσο ευχάριστη διάθεση, σχεδόν χόρευα στο δρόμο για τη δουλειά, βοήθησα μια γιαγιάκα να περάσει το δρόμο απέναντι, αγόρασα λουλούδια και τα πρόσφερα στον ανθοπώλη, στο φανάρι βγήκα απ' το αμάξι και έκανα ένα μίνι συγχρονισμένο χορευτικό με τα πακιστανάκια που καθαρίζουν τα τζάμια, στον ηλεκτρικό τραγουδήσαμε όλοι στο βαγόνι "κουμπαγιά μάι λόρντ, κουμπαγιά" και ανταλλάσσαμε αγκαλιές και δωράκια και φτάνοντας στο γραφείο, όλοι οι συνάδελφοι μου δέσανε τα μάτια και παίξαμε πινιάτα (!) και τώρα όλοι είναι μέσα και χορεύουν το μακαρένα, ενώ ετοιμαζόμαστε να κληρώσουμε 3 ταξίδια στη Ρώμη, και 2 μήνες άδειας σε όποιον τραγουδήσει καλύτερα στο καραόκε που θα γίνει σε μισή ώρα...(στάνταρ το'χω!!!).

(ήχος από πικ-απ που χαλάει...)

Οκ... η αλήθεια είναι πως δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα!
Θα μπορούσαν, αλλά δεν έγιναν!

Στην πραγματικότητα δεν έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου, αφού μάλλον έπαθα δηλητηρίαση και αφού είδα έναν εφιάλτη (ήμουν κλειδωμένος σε ένα καμαρίνι με κάμποσους φρικιαστικούς και τρομακτικούς κλόουν και δε μπορούσα να βγω παρά μόνο αν κατέδιδα τους φίλους μου) ξύπνησα τρομαγμένος και για 3 ώρες ήμουν διπλωμένος στα δύο και κάποιο εντόσθιο μου με μαχαίρωνε και υπέφερα (σικ - αλλά με την έννοια του sick).
Και ξύπνησα με δύο πελώριους μαύρους κύκλους (προσδίδουν γοητεία -λένε) και πήρα τον ηλεκτρικό και κοιμήθηκα όρθιος (αυτό κι αν είναι σικ) και ξύπνησα γιατί λύγισε το γόνατο μου απότομα και ένιωσα οτι πέφτω και φώναξα ένα "Α!" (κοφτό, αλλά ηχηρό) και μετά για τις επόμενες 3 στάσεις με κοίταζαν όλοι!!!
...Μάλλον περίμεναν να αποκοιμηθώ πάλι για να μου κολλήσουν χαρτί "Kick my ass" και να μου ζωγραφίσουν τη μούρη με οδοντόκρεμα και κραγιόν. Αλλά η ντροπή μου με κράτησε ξύπνιο...!!!

Τουλάχιστον έχω τον κ.Λάμδα που με καταλαβαίνει και νιώθω παρηγοριά, οικειότητα και θαλπωρή!

Καλημέρα είπα;
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Σου δίνω όσα-όσα για να με πείσεις πως "Η καλή μέρα ΔΕ φαίνεται από το πρωί"...

Το τραγουδάκι άσχετο, αλλά μου αρέσει πολύ και μου φτιάχνει τη διάθεση και γι' αυτό το έβαλα...!

The Cure - Close to me

Ένας άντρας...μια ιστορία!

Aνέβηκα βιαστικά τα σκαλιά...
Κοντοστάθηκα λίγο. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα αργήσει. Τρίτη φορά μες στη βδομάδα...!!!Σκατούλες! ...Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ξε-λαχανιάσω και χτύπησα την πόρτα της τάξης. Πριν καλά-καλά προλάβω να πάρω το περίλυπο ύφος μου - αυτό που ζητάει οίκτο και κατανόηση -, ο καθηγητής μου είχε δείξει την πόρτα...

Τέλεια. Θα μπορούσα τουλάχιστον να έχω κοιμηθεί λίγο ακόμα και να είχα πάει κατευθείαν τη δεύτερη ώρα... Τσάμπα η απουσία!...

Κατέβηκα αργά τη σκάλα και άρχισα να κόβω βόλτες στους διαδρόμους χαζεύοντας μέσα στις άλλες τάξεις, μπας και ξεσηκωθεί κανείς και βγει να μου κάνει παρέα... Μάταια. Έπρεπε να βρω κάτι να περάσει η ώρα...

Διασχίζοντας το γραφείο των καθηγητών με μάγκωσε ο Λυκειάρχης και με έβαλε σε μια άδεια αίθουσα να περιμένω μέχρι την επόμενη ώρα. Είχε ψύχρα έξω, είχε ζέστη μέσα... δεν αντέδρασα...(πολύ.. γιατί λιγουλάκι έπρεπε να αντιδράσω, ως επαναστάτης!)...

Έβγαλα τα walkman μου, πάτησα play και άρχισα να περιφέρομαι στην άδεια τάξη. Ο ένας τοίχος κρυβόταν από μια βιβλιοθήκη. Τα περισσότερα ράφια ήταν γεμάτα με διπλωμένους χάρτες, ζωγραφιές από γιορτές του σχολείου, κάτι ξεθωριασμένα προγράμματα και τα σχολικά βιβλία. Έστρεψα το βλέμμα μου στα ψηλά ράφια, με τα εξωσχολικά... Άρχισα να χαζεύω τίτλους, εξώφυλλα, ονόματα συγγραφέων... Επέλεξα ένα στην τύχη...

"Ένας άντρας... μια ιστορία"

Προσπέρασα τις πρώτες άδειες σελίδες και έψαξα την αφιέρωση...

"Για σένα"

...
Πριν το καταλάβω είχα ήδη αρχίσει να το διαβάζω.
Το είχε γράψει μια γυναίκα. Για σένα. Μιλούσε σε δεύτερο πρόσωπο. Απευθυνόταν σε σένα. Όχι στον αναγνώστη. Στον άντρα που αγάπησε, που του αφιέρωνε το βιβλίο της. Που το έγραψε για να του το διαβάσει...
Και για να μπορεί να του το διαβάσει όπως εκείνη ήθελε, χρησιμοποίησε δεύτερο πρόσωπο. Σα να είναι ένα προσωπικό γράμμα. Σα να μην υπάρχουν άλλοι. Ένα βιβλίο αποκλειστικά για εκείνον.

Λίγες σελίδες αργότερα είχε χτυπήσει το κουδούνι. Δε βγήκα για διάλειμμα, παρά έμεινα μέσα και συνέχισα να διαβάζω. Μόνο όταν έπρεπε να μπω στην τάξη, τινάχτηκα και έτρεξα στο γραφείο του λυκειάρχη για να του ζητήσω την άδεια να το δανειστώ. Γκρίνιαξε λίγο γιατί πάλι θα αργούσα να μπω στην τάξη... Παρ' όλα αυτά, φάνηκε να χαμογελάει όταν μου έδωσε τελικά την έγκριση του.

Εκείνη τη μέρα δεν παρακολούθησα καθόλου μάθημα. Έμεινα μέσα στα διαλείμματα, προφασίστηκα αδιαθεσία και έφυγα βιαστικά στο σχόλασμα, και χρησιμοποίησα την ίδια δικαιολογία για να κάνω κοπάνα και από το φροντιστήριο.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επομένη. Πήγα στο σχολείο μόνο για τις παρουσίες, αλλά είχα κρυμμένο στα γόνατα μου το βιβλίο και το διάβαζα. Με είχε απορροφήσει ... Ήταν προσωπικό, διηγηματικό... Ένιωθα σα να διαβάζω στα κλεφτά ένα ημερολόγιο και έπρεπε να το τελειώσω πριν γυρίσει ο κάτοχος του και το ζητήσει πίσω... Και ήταν έντονο. Δυνατό. Αληθινό.
Ήταν η ζωή του Αλέκου Παναγούλη και τα βασανιστήρια που υπέστη στην περίοδο της Χούντας. Μέσα από τα μάτια της αγαπημένης του... Της Οριάνα Φαλάτσι.

Το τελείωσα αρκετές ώρες μετά, αργά το βράδυ ...ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου.

........................................................................ . . .

Αν σημαίνει κάτι η ύπαρξη μιας Εθνικής Επετείου, και στην παρούσα φάση της 17ης Νοέμβρη πέρα από μια χορωδία που ερμηνεύει τραγούδια του Λοΐζου, το κατάλαβα εκείνη τη μέρα. Μέσα από ένα βιβλίο. Γιατί για μένα, που δεν κατάφερα να ζήσω τότε, που δεν κατάφερα να είμαι κομμάτι μιας ιστορίας, το εντονότερο που μπορώ να νιώσω, θα το νιώσω μέσα από διηγήματα και περιγραφές βιωμάτων όσων έτυχε να είναι παρόντες εκείνη τη σημαδιακή ημερομηνία στο Πολυτεχνείο.

Και όσο κι αν προσπαθώ, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ το πόσο έντονα ήταν τα συναισθήματα των φοιτητών που στάθηκαν μπροστά από ένα τανκ και θυσιάστηκαν για την ελευθερία... Για μια ελευθερία που μπορεί να θεωρούμε δεδομένη, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν ήταν πάντα.

Μέχρι το 1973, η 17 Νοέμβρη ήταν μια ημερομηνία. Μια ημέρα. Όμως λίγο μέσα μου πιστεύω ότι έκτοτε δε μπορείς να την μετρήσεις ποσοτικά με ώρες και λεπτά. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά - έχοντας υιοθετήσει μια αυθυπόστατη έννοια. Δεν ορίζεται. Διαρκεί...Και εξακολουθεί να υπάρχει... Σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στη μαγνητοφωνημένη φωνή της (τότε) Δαμανάκη, σε αφιερώματα της Νετ, σε βιβλία, στη συγκίνηση των σημερινών πενηντάρηδων, ... στην απροσδιόριστη αίσθηση συγκίνησης των σημερινών εικοσάρηδων...

Για μένα η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια καλή ευκαιρία να θυμόμαστε πως η ελευθερία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά που μπορεί να χαίρεται ένας άνθρωπος. Κι αν υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν έχω την ελευθερία που θα ήθελα, πως μπορεί να μη στέκομαι απέναντι από τανκς - αλλά από θηρία που έχουν την ίδια καταστροφική δύναμη με ένα τανκ ... τουλάχιστον είμαι εδώ και μπορώ να το πω ... ελεύθερα!

Αν μη τι άλλο νομίζω πως, στη μνήμη όσων φοιτητών (και όχι μόνο) βρήκαν το θάρρος να υπερασπιστούν μέχρι τελευταία στιγμή τα πιστεύω τους, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε το δικαίωμα της ελευθερίας που μας χάρισαν!

Κοινωνικά μηνύματα!

Έπειτα από μια απουσία αρκετών ημερών για προσωπικούς λόγους*, θεωρώ πως ωρίμασα αρκετά σαν άνθρωπος, για να περάσω και κοινωνικά μηνύματα!
Τρία στον αριθμό!

(*Δεν ήμουν άρρωστος! Απλά έκανα ένα διάλειμμα/ ένα κιτ-κατ γιατί είχα τεχνικές δυσκολίες! Αλλά τα περαστικά σας είναι ευπρόσδεκτα...! :D)



Μήνυμα πρώτο:
Πολλές φορές η ζωή μας μοιάζει να είναι εφιάλτης. Μην ξεχνάμε όμως, πως αργά η γρήγορα θα ξυπνήσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε πως ήταν απλά ένα όνειρο... Και η ρουτινιασμένη, μίζερη καθημερινότητα μας μοιάζει τόσο γλυκιά και όμορφη και γαλήνια... Και ξέρεις κάτι;
Είναι, δε μοιάζει μόνο!!!
Ας εκτιμήσουμε τα λίγα που έχουμε, γιατί ο Μέρφυ καραδοκεί / ο φτωχός γίνεται φτωχότερος / ντοντ πουτ ολ γιουρ εγκς ιν ουάν μπάσκετ / όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα ...κ.ο.κ

Ντοκουμέντο: Το βιντεάκι έχει τον τίτλο... "Εφιάλτης"!!!




Μήνυμα δεύτερο:
Αν θες να πάρεις στα σοβαρά τη ζωή, μην παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου! Γέλα όσο μπορείς! Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος! Στα μικρά πράγματα είναι η ευτυχία...!

(όχι, δεν είναι ο γνωστός ο Ethan στο video...χεχε)!




Μήνυμα τρίτο:
Άκου μουσική! Πολύ μουσική! Κάνε τη ζωή σου μιούζικαλ αν γίνεται!!! Με παρέα, μόνος, στο δρόμο που περπατάς, όταν πλένεις τα πιάτα, όταν διαβάζεις, όταν δουλεύεις, όταν κάνεις σεξ, όταν κοιμάσαι...

Στιγμιότυπο στη δουλειά:

Έχω φέρει ηχεία (ναι, έχω ήχο!!!) και ακούω μουσική από τον υπολογιστή. Έχω φτιάξει μια playlist με ξένα τραγούδια...
Ο κ.Λάμδα που μοιραζόμαστε τα γραφείο, τα βλέπει και ενθουσιάζεται!!!

κ.Λάμδα: Αααααα! Θα ακούσουμε μουσική; Τέλεια! Τι θα ακούσουμε;
Apsoy: Μουσική γραφείου!!! (Εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να ακούω κάτι ισπανικά τραγουδάκια... Δυναμώνω ελαφρώς για να βάλει κι αυτός λίγη μουσική στη ζωή του!)
κ.Λάμδα: Τι είν' τούτο; Ελληνικά δεν έχεις;
Apsoy: Τώρα αυτό έχω.
κ.Λάμδα: Ααααααααα. Εγώ θέλω ελληνικά! (παλιμπαιδισμός)!
Apsoy: Αργότερα. Όχι ακόμα! (γονέας)
κ.Λάμδα: Ε, μα όχι αργότερα! Τώρα, βάλε. Τώρα! (κακομαθημένο παιδί ετών 70)
Apsoy: ΑΧχμφφφφφφφφ! (αγανάκτηση)... Καλά! Τι θέλετε να ακούσετε; (γονέας απ' αυτούς που προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο... υποκύπτουν και κακομαθαίνουν!)
κ.Λάμδα: Θέλω να ακούσω.... (παύση....αλλάζει η έκφραση του... παίρνει βαθιά εισπνοή, διογκώνονται τα ρουθούνια του και κοιτάει με μισάνοιχτα μάτια... ξεκινάει το τραγούδι):
"Πως θα'θελα να έχω έεεεεεενα, και δύυυυυυυυυυυυο και τρίιιιιιιιιια και τέσσερα παιδιάαααααααααααα..."
Apsoy: (χαμογελάω, και νιώθω λίγο αμήχανα αφού στο δίπλα γραφείο είναι το αφεντικό... Τον διακόπτω...): "Πολύ ωραίο κ.Λάμδα, αλλά δεν το έχω. Κάτι άλλο;"
κ.Λάμδα: (παύση χωρίς να έχει αλλάξει έκφραση... Με κοιτάει, περιμένει 2-3 δευτερόλεπτα... συνεχίζει)..." που σαν θα μεγαλώσουν όοοοοοοοοολα να γίνουυυυυυυυυν λεβέντεεεεεες για χάρη του Πειραιάααααααααααααα"...
Apsoy: (κοιτάω. Χαμογελάω πάλι! Αγχώνομαι κι όλας λίγο. Έχει αρχίσει να φωνάζει...)
κ.Λάμδα: (ακάθεκτος) "Απ το παράθυρο μου στέεεεελνω και έενα και δύυυυυο και τέσσερα φιλιάαααα (ξέχασε το τρία, αλλά θυμήθηκε να δυναμώσει κι άλλο τη φωνή του!)
Apsoy: ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ. ΛΥΠΑΜΑΙ! (επισήμως αγχώθηκα και σταμάτησα να χαμογελάω μπας και αυτό τον ενθάρρυνε...).
κ.Λάμδα: (δεν πτοείται...) "που φτάνουν στο λιμάνι έεεεενα, και δύυυυο και τρίιιια και τέσσερα πουλιάαααααααααα (στο "ααααα" το τελευταίο, έχει γουρλώσει μάτια {βλέμμα προ εμφράγματος}, έχει αρχίσει να κοκκινίζει και έχει κολλήσει το σαγόνι του στο θώρακα του προκειμένου να πετύχει το βιμπράτο...)
Apsoy: τον χειροκροτάω.
κ.Λάμδα: χαμογελάει ευχαριστημένος, λες και φύσηξε και κόλλησε 20ευρο στο κούτελο του!...

Αυτό ήταν! Έχει περάσει πάνω από μια ώρα από το συμβάν και είναι ακόμα είναι χαμογελαστός!
Και ερωτώ:
Θα το ζούσα αυτό το σκηνικό αν δεν έφερνα μουσική στη δουλειά;
Θα χαμογελούσε τώρα ο κ.Λάμδα αν δεν υπήρχε η μουσική;
Όχι πες... δηλαδή, ναι, πες!

Καλημέρα και καλό Θενξ Γκίβινγκ (πλησιάζει!!!)

Έλα παππού... να μου δείξεις το γκόμενο σου!

Πριν αρκετό καιρό, διάβασα αυτό εδώ το κείμενο, που έγραψε ο Phoinix-άκος, μέσα απ' το οποίο εξέφραζε μια εύλογη απορία που έσκασε λίγο σαν βόμβα στο μυαλό μου, καίγοντας κάμποσα ακόμα κύτταρα του εγκεφάλου μου...

"Που πάνε οι gay άντρες όταν γεράσουν;"...

Η αλήθεια είναι πως και παλιότερα είχε περάσει απ' το μυαλό μου κάτι αντίστοιχο, αλλά λίγο πιο εγωκεντρικό σαν σκέψη... Με προβλημάτιζε η ιδέα της μοναξιάς στο μέλλον... Αφού δε θα καταφέρω ποτέ να κάνω οικογένεια... Αφού από κάποιο σημείο και μετά δε θα "ανήκω" στη δική μου οικογένεια - μιας και οι γονείς θα μεγαλώσουν αρκετά και τα αδέρφια θα ξεκινήσουν τη δική τους δυναστεία...
Και με αγχώνει λίγο αυτό! Που βέβαια, είναι πολύ εγωιστικό σαν σκέψη - το ομολογώ! - και ίσως και επιπόλαιο... (κάτσε να φτάσω να γεράσω πρώτα...!)

Αλλά δεν παύει να με απασχολεί...
Σε στιγμές παράκρουσης μάλιστα, έπλαθα και σενάρια στο μυαλό μου και έτρεμα μήπως καταλήξω ένας γραφικός γκέι που έχει αγκαλιά ένα γατί ή ένα σκυλί (έχω ήδη - κακό σημάδι!?!) και έχει μόνιμα ένα θλιμμένο και αγανακτισμένο ύφος στο πρόσωπο, για τους φίλους που τον ξέχασαν, για τους πρώην που τον ξέγραψαν και για τους συνεργάτες που τον πέταξαν αφού δεν τον χρειάζονται...
Πάντα επιθετικός και θιγμένος προκαταβολικά, ...με το γάντι στο χέρι, έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο με τον οποιοδήποτε - έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις στο παρελθόν άλλωστε... και μόνος!!! Δηλώνοντας πως είναι καλύτερα απομονωμένος, πως κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και πως η μόνη συντροφιά του είναι τα ζωάκια του, που παρεμπιπτόντως μόνο αυτά είναι ικανά να αγαπήσουν ανιδιοτελώς...

Ειλικρινά όποτε τύχαινε να δω σε κάποιο παραθυράκι τηλεόρασης κάποια τέτοια γραφική φυσιογνωμία, άλλαζα αμέσως κανάλι και για να γλυτώσω την κρίση πανικού, έλεγα μέσα μου "'ντάξει - δε θα καταλήξεις έτσι. επειδή ένας... σημαίνει κι εσύ;;;"
Αλλά πάντα ένα τόοοοοοοσο δα μικρό κομμάτι μου, συνέχιζε ψιθυριστά αυτή τη φράση συμπληρώνοντας στο τέλος ένα "μακάρι θε μου!!!"...

Και ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Δεν καταδικάζω κανέναν - μην παρεξηγηθώ... Αλλά δεν παύουν να είναι μόνοι - το δηλώνουν άλλωστε, και για μένα το να απομείνω μόνος, όταν δεν το έχω επιλέξει, είναι η μεγαλύτερη φοβία μου... το μεγαλύτερο άγχος μου...

Και πάντα αυτό το σημείο ακολουθούσαν σκέψεις του τύπου ..."θα αρρωσταίνω και θα με βεντουζώνω μόνος μου" / "θα πεθάνω μόνος, και θα με βρούνε μετά από μέρες απ τη μυρωδιά οι γείτονες" / "θα έχω την μικρότερη διαθήκη του κόσμου" / "γαμώτο... ποιός θα ταίζει τις 12 γάτες και τα 7 σκυλιά μου;;;" και άλλα κωμικοτραγικά παράλογα, που αν ξεκινήσεις, μετά σου έρχονται όλα σαν τρέιλερ ταινίας με την Πηνελόπη Πιτσούλη και τον Αμάραντο...

Και προκειμένου να βάλω ένα τέλος στις σκέψεις αυτές και να μη φορέσω το εκτός μόδας άσπρο πουκαμισάκι που δένει στην πλάτη, σκεφτόμουν πως δε θα είμαι μόνος - του πούστη! Όλο και κάποιον θα έχω κι εγώ! Στο πηγάδι κατούρησα;;; ...Εν ανάγκη μισθώνω 25χρονο τεκνάκι να με νταντεύει τσίτσιδο μέχρι να τα κακαρώσω και να πάω με χαμόγελο... :)

Αλλά αλήθεια...
Που πάνε οι Gay όταν γεράσουν;
Στο Σονταντ;... Σε κάποιο αντίστοιχο Μαγκαζέ;...
Νοικιάζουν απομονωμένο πύργο στην Καλαμάτα δίπλα σε Γερμανούς τουρίστες; Παραμένουν Αθήνα; Βγαίνουν; Πάνε για φαγητό οι δυο τους; Παίζουν μπιρίμπα με άλλα παππουδάκια; Πάνε εκδρομές με το ΚΑΠΗ; Κάνουν κόντρες στο τάβλι; Συνοδεύει ο ένας τον άλλο στο τακτικό τσεκ απ του; Βλέπουν αγκαλιασμένοι σαπουνόπερες (σχολιάζοντας τον Βραζιλιάνο πρωταγωνιστή); Έχουν φίλους να αποκαλούν περιπαιχτικά "πορνόγερους" και να σχολιάζουν πως τα νέα παιδιά έχουν ξεφύγει και πως το γκέι σεξ στα δικά τους χρόνια ήταν πιο ρομαντικό και πιο παθιασμένο λόγω της μη-αποδοχής;

...Γιατί είναι όμορφα τα γηρατειά.. Αλήθεια - το πιστεύω!!! Έχουν την ομορφιά τους... Αλλά δεν αρκεί να τα μοιραστείς απλά με κάποιον... αλλά να τα ζεις κι όλας όσο μπορείς...

........................................................................ . . .

Νομίζω με έχει επηρεάσει το γεγονός ότι χάλασε η τηλεόραση μου και έχω μέχρι το τέλος της εβδομάδας άδεια - κοινώς άπειρο ελεύθερο χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα... Φαντάσου προχθές ήμουν μέχρι το βράδυ με τις πιτζάμες, με ένα μαλλί που θα κέρδιζε ασυναγώνιστα βραβείο σε έκθεση γλυπτικής ...και έπαιζα μόνος μου ακορντεόν στο σαλόνι, με γουρλωμένα μάτια - για να συγκεντρωθώ και μη χάσω τόνο, καταλαβαίνεις!!!

ΥΓ1(Αν ήμουν απόσπασμα ταινίας, στάνταρ θα είχα πατήσει το Fast Forward...)

ΥΓ2(Επίσης, αν ενδιαφέρεσαι, έχω spare ντέφι να βγούμε στους δρόμους να βγάλουμε τα έξοδα για τριήμερη απόδραση σε χιονισμένο σαλέ στους Δελφούς!... Έβγαλα στο ακορντεόν 2 τραγούδια της Αλεξίου, 1 τραγούδι του Άσιμου, το All that she wants των Ace of Base (!) και αυτό το τραγουδάκι που θα ακούσεις (ότ)αν πατήσεις play... Αφιερωμένο σε όλα τα γκέι παππουδάκια που περνάνε καλά και ζουν τη ζωή τους χωρίς να τη λογοκρίνουν...)

Γιώργος Μαρίνος - Παιδικά Παιχνίδια

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
...