Α, να χαθώ!

Λοιπόν!
Δεν έχω ιππόκαμπο! Τέλος... Δεν έχω. Απλά πρέπει να το παραδεχτώ!!!
Δεν έχω gaydar και δεν έχω και ιππόκαμπο! Το είδα, το παραδέχτηκα και τώρα ζω με αυτό.
(Όχι οτι είχα και πολλές επιλογές... λέμε τώρα...!)

Τσάκω κι ένα κεφάτο τραγουδάκι (ω, ναι, κι όμως είναι κεφάτο...) , που στο ρεφραίν λέει "I'm not lost, just undiscovered"

Μου το αφιερώνω και συνεχίζω... θα καταλάβεις γιατί...
James Morrison - Undiscovered

Powered by Podbean.com

Tι λέγαμε; Α ναι!
Σε περίπτωση που δεν είχες διαβάσει κι εσύ εκείνο το άρθρο του focus, σε ενημερώνω πως ιππόκαμπος = η αποθήκη των τοπολογικών αναμνήσεων του εγκεφάλου που περιέχει νευρώνες που ονομάζονται "κύτταρα του γεωγραφικού χάρτη ή NDR, Πιό απλά; Είναι ένα ματζαφλαράκι του εγκεφάλου μας, στο οποίο οφείλεται η αίσθηση προσανατολισμού μας. Ε, εγώ δεν το χω αυτό. Άσε με σε μια διασταύρωση και βάλε με να διαλέξω προς τα που θα πάμε, κι εγώ θα χαθώ. Δεν το 'χω...! Εγκατέλειψε με σε μια πλατεία και πες μου να βρω το δρόμο να γυρίσω σπίτι κι εγώ θα φρικάρω και θα αρχίσω να ρωτάω όλους τους περαστικούς να μου δείξουν το δρόμο. Σε λαβύρινθο μη με βάλεις - δεν το συζητώ. Εκεί θα με πιάσει και η κλειστοφοβία μου και απλά θα ξαπλώσω και θα περιμένω να πεθάνω από ασιτία... χωρίς καν να το παλέψω!!!

Και αυτό μάλλον θα έπρεπε να είναι βασικό κριτήριο για τη δουλειά μου! Το να έχω ιππόκαμπο δηλαδή... Αλλά δε με ρωτήσανε στο ίντερβγιου, δε σκέφτηκα κι εγώ ότι πρέπει να το αναφέρω και τώρα έχω βρει μεγάλο μπελά! Να, όπως προ ολίγου...

Μπουκάρει αγχωμένη η αφεντικίνα μου στο γραφείο μου! Με κοφτές και βιαστικές λέξεις, με ρωτάει:
- Ξέρεις που είναι η οδός τάδε;
Και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι, πως, που και γιατί... γουρλώνει τα μάτια της και συνεχίζει ένα τόνο εντονότερα:
- ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ Τ Ω Ρ Α!!!
Κάπου εδώ, έκανα μια παύση και με φαντάστηκα με σγουρό μακρύ ατίθασο μαλλί, σιδεράκια και τεράστια γυαλιά μυωπίας, να κάνουν κύκλους τα μάτια μου και να δαγκώνω το κάτω χείλος μου - βλέπε Μαρία η Άσχημη όταν ο αφεντικός της της φωνάζει "Γρήγορα, Σβέλτα, Έφυγες"!

Έπρεπε να περάσουν 3-4 λεπτά για να μπορέσω να κάνω κάποιο μορφασμό και άλλα 2-3 για να συλλαβίσω ένα "όχι ρε γαμώτο"... (ναι, λειτουργώ σε σλόου μόσιον σήμερα... πλήττω σα βλήτο κ.ο.κ).
Με τον πανικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου, άρχισα να ρωτάω συναδέλφους ποιά είναι αυτή η οδός, αν είναι στην Αθήνα, στην Αττική, στη Σπάρτη...! Ξεκίνησα από τον κ.Λάμδα ο οποίος έμεινε να με κοιτάζει χαμογελώντας και να μη μου μιλάει... (σουρεάλ???)! Δεν έκατσα να περιμένω κάποια αντίδραση, αφού κατά πάσα πιθανότητα απλά θα μου προσέφερε φρουτάκι και δεν είχα χρόνο να μπω σε τέτοια διαδικασία...
Τελικά ρώτησα όλους τους άλλους και μετά από τρεις διαφωνίες, και έναν παραλίγο καυγά, συμφώνησαν πως είναι απλή διαδικασία, πως "σιγά μια ευθεία είναι", πως "είναι πανεύκολο, απλά θα κάνεις αυτό κι αυτό"!

(Οκ... αυτό το "μια ευθεία είναι"... μέγιστη μαλακία, ετσι; Μόνο εγώ βλέπω στροφές και γωνίες; Οι άλλοι δεν τα βλέπουν;)

Με τα πολλά, αποφάσισα πως τσάμπα αγχώθηκα και ξεκίνησα να πάω με τα πόδια - εδώ δίπλα είναι άλλωστε (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους)! Θα έπαιρνα τον κεντρικό δρόμο όοοοοοοοοοοολο ευθεία, και λίγα στενά αργότερα, θα έβλεπα το Γερμανό μπροστά μου (το μαγαζί, ντε...)!!!
Και αποφάσισα να το δω και σαν βόλτα. Κάτι σα διάλειμμα. Προς στιγμήν ξεγέλασα τον εαυτό μου πως σχολάω νωρίς... Και ξεκίνησα! Και ζωντάνεψα. (Αν σου δωθεί η ευκαιρία πήγαινε κι εσύ, είναι πολύ ευχάριστη διαδρομή... κι αν δεν έχεις Γερμανό εκεί κοντά, βρες άλλη εθνικότητα... πουχού Ολλανδό... κάτι... αξίζει τον κόπο)!

(γαμάτο?)

Βγήκα στον κεντρικό δρόμο, άρχισα να περπατάω, αν ήξερα, θα σφύριζα κι όλας για να κάνω τη διαδρομή μου πιό ευχάριστη, ... αν έβρεχε, θα χόρευα κι όλας, ... αν χιόνιζε, θα τσούλαγα κι όλας, ...κι αν ήταν όντως μια ευθεία, εμένα να με χέσεις!!!

Δύο στενά παραπάνω, βρέθηκα σε διασταύρωση. Αδιέξοδο μπροστά. Δεν είχε άλλο ευθεία.... Και τώρα τι ρωτάνε; Να ρωτήσω που είναι η ευθεία; Ποιός την έστριψε και πότε; (να ενημερώσω και τους άλλους;)...

Αρκετές απόπειρες να ρωτήσω περαστικούς, έναν που έχει συνεργείο και ένα αυτοκίνητο σε διαστάυρωση, αποφάσισα να αυτοσχεδιάσω και άρχισα να κόβω βόλτες. Λίγο δεξιά, από δω πάμε αριστερά, ααααα αν πάω ευθεία έχει και ψιλικατζίδικο - να πάρω κι ένα νεράκι που δίψασα... Εδώ πάλι λίγο δεξιά, εδώ πάλι λίγο αριστερά... μου βγήκε 200 γραμμάρια παραπάνω, να το αφήσω; ...

Με έπιασε απελπισία. Άρχισα τα τηλέφωνα και έδινα οδηγίες στους συναδέλφους για το που είμαι, τι βλέπω, ποιόν αντικρύζω, τι καιρό έχω εδώ, τι διαφορά ώρας και που έχω κρυμμένη τη διαθήκη μου κ.ο.κ Δεν είχαν ιδέα, κινητοποιήθηκαν 2 κοπέλες να μπουν στο driveme.gr μπας και με gps εντοπίσουν τι πρέπει να κάνω κ.ο.κ...
(αν είχαμε διασωστικό ελικόπτερο στην εταιρία, πόσο πιό εύκολα θα ήταν τα πράγματα...)
Τελικά, 20 λεπτά αργότερα, κατάφεραν να με εντοπίσουν στο χάρτη (τύφλα να έχει η μικρή Ντόρα) και να μου δώσουν αναλυτικές οδηγίες για το πως θα κινηθώ...

Εντάξει, εντάξει, δε θέλω φιλοφρονήσεις και επιβραβεύσεις... φυσικά και τα κατάφερα! Ήταν τελικά τόσο απλό... Απλά έπρεπε να κάνω 4-5 φορές αριστερά, μετά 3-4 φορές δεξιά, μετά σε μια διχάλα να πάω όπως πάει ο δρόμος και έφτασα! ...Όμως η ευθεία, που είναι; ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ;

Νομίζω πως μετά από αυτό δε θα με ξαναστείλουν σε εξωτερική εργασία... Είμαι ασύμφορος...
Μα συγγνώμη, εγώ φταίω;
Όχι πες... Όχι, πες! (δηλαδή, ναι, πες...)!