Η ευχή μου για φέτος...

Ήμασταν έτοιμοι να σερβιριστούμε...
Μετέφερα μια πιατέλα απ' την κουζίνα και την άφησα στο τραπέζι με τα υπόλοιπα φαγητά ενώ κάποιοι είχαν ήδη καθίσει και περίμεναν και τους υπόλοιπους ώστε να ξεκινήσουμε να τρώμε...
Άρχισα να αναζητώ μια θέση να καθίσω στο μικρό τραπέζι της κουζίνας, που το έχουμε ενώσει με την τραπεζαρία ώστε να χωράμε όλοι. Εκεί καθόμουν πάντα. Όχι μόνο εγώ δηλαδή, αλλά και τα άλλα ξαδέρφια... Εκεί καθόμασταν οι "μικροί" του σογιού...
Τώρα το βλέπω και είναι ήδη γεμάτο από ξαδερφάκια που γεννήθηκαν αρκετά μετά από εμένα, και ανίψια..

"Μεγάλωσα"!!!

Επέλεξα τυχαία μια θέση στην τραπεζαρία και κάθισα...

Άρχισα να σερβίρομαι, να γελάω, να μασάω, να μιλάω, να σκέφτομαι...
Να σκέφτομαι πως ξέρω πως θα εξελιχθεί το γεύμα...

Όπως κάθε χρόνο, η τηλεόραση θα δείχνει το εορταστικό πρόγραμμα της ΕΤ1...

Όπως κάθε χρόνο τα πιτσιρίκια θα φάνε πολύ βιαστικά αφήνοντας το πιάτο τους σχεδόν ανέγγιχτο προκειμένου να πάνε στο δωμάτιο να παίξουν...

Όπως κάθε χρόνο, οι θείοι θα γεμίσουν δυο και τρεις φορές το πιάτο τους όπως και τα ποτήρια με κρασί και έπειτα θα αρχίσουν να τραγουδάνε φωνάζοντας...

Όπως κάθε χρόνο οι θείες θα φάνε λιτά και στη συνέχεια θα συζητήσουν για τις συνταγές, τρώγοντας τελικά και ό,τι απέμεινε από τα πιτσιρίκια, αφού... "είναι κρίμα να πάει χαμένο τόσο φαγητό"...

Όπως κάθε χρόνο η γιαγιά θα είναι ανήσυχη και θα έχει το άγχος να δοκιμάσουν όλοι απ' όλα και να είναι χορτάτοι και ευχαριστημένοι...

Όπως κάθε χρόνο η μητέρα μου θα είναι χαλαρή ανάμεσα στην οικογένεια της και θα γελάει με τα περιπαιχτικά σχόλια για τη μαγειρική της, ενώ όποτε συμπίπτουν τα βλέμματα μας θα μου χαμογελάει...

Όπως κάθε χρόνο, τα ξαδέρφια θα είναι με το ένα χέρι στο κινητό στέλνοντας μηνύματα για να κανονίσουν τη βραδινή τους έξοδο...

Και όπως κάθε χρόνο όλοι θα μιλάνε ταυτόχρονα...

Φωνές, λόγια, πειράγματα, παρατηρήσεις, σχόλια, κουτσομπολιά, συνταγές, αναμνήσεις, προβλέψεις, μουρμουρητά... και όλα ταυτόχρονα, ώστε να δημιουργείται μια απίστευτη βαβούρα...

Μια βαβούρα που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να προκαλέσει ζαλάδα και πονοκέφαλο και ίσως και τάσεις φυγής...

Υπό άλλες συνθήκες...
.
.
.


...
Άρχισα να αναζητώ μια θέση να καθίσω στο μικρό τραπέζι της κουζίνας, που όμως ήταν ήδη γεμάτο από ξαδερφάκια που γεννήθηκαν αρκετά μετά από εμένα, και ανίψια..

"Μεγάλωσα"!!!

Επέλεξα τυχαία μια θέση στην τραπεζαρία και κάθισα...
Άρχισα να σερβίρομαι, να γελάω, να μασάω, να μιλάω, να σκέφτομαι...

Να σκέφτομαι πως αγαπάω αυτή τη βαβούρα που θα επικρατήσει για ώρες...

Να σκέφτομαι πως είμαστε μια μεγάλη γραφική οικογένεια που οι μισοί από εμάς είμαστε ...μπελάδες (με την καλή έννοια)!

Να σκέφτομαι πως την έχω ανάγκη αυτή τη βαβούρα, - όσο κι αν με πονοκεφαλιάζει -, γιατί μου θυμίζει Χριστούγεννα...

Και έχω ανάγκη να την απολαύσω...
Γιατί υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι πως ίσως δεν θα είναι έτσι στο μέλλον...
Ίσως να μην είμαστε όλοι την επόμενη χρονιά..
Ίσως να λείπει κάποιος επειδή τον πήραν τα χρόνια...
Ίσως να λείπω κι εγώ επειδή - ενδέχεται να είμαι περισσότερο "μπελάς" απ' όσο θα έπρεπε (με την κακή έννοια...) ...

Και θέλω να την ζήσω όσο γίνεται περισσότερο φέτος αυτή τη βαβούρα...
Τώρα, που μπορώ...!
...
Αγαπάω την γραφική οικογένεια μου...
Και μακάρι να αρκεί αυτό για να μπορώ να τους χαίρομαι...!

(Να ποια είναι η ευχή μου για φέτος...)