Πακέτο!!!

Οκ, είμαι βλαμμένος, είμαι τελείως γκάου, είμαι προβληματικός, πολύ πολύ γκέι και έχω τη νοοτροπία μιας 55άρας νοικοκυράς που ζει καταπιεσμένη στους 4 τοίχους της κουζίνας της καθαρίζοντας κρεμμύδια και μοιρολογόντας για τη ζωή που δεν έζησε...

Αλλά θα το ομολογήσω!!!
Όχι απλά έχει τύχει να πετύχω σε ζάπινγκ την εκπομπή της Βίκυς Χατζηβασιλείου "Πάμε πακέτο" και να τη δω μέχρι τέλους, αλλά συγκινούμαι κι όλας... (ναι, ντρέπομαι το ομολογώ, αλλά όλοι έχουμε κάνει πράγματα που ντρεπόμαστε - ένα βιασμό, μια κλοπή, μια προδοσία ρε παιδί μου έστω...)!

Ε, εγώ δεν έχω βιάσει, δεν έχω κλέψει, δεν έχω προδώσει... αλλά έχω δει το "Πάμε πακέτο"!!!

Και ενδεχομένως να είναι σικέ, να μας κοροϊδεύουν στεγνά στη μούρη, αλλά δεν έχει σημασία! Εδώ ταινία βλέπεις, που ξέρεις ότι είναι fiction, και μπορεί να πλαντάξεις στο κλάμα επειδή ο Ρίτσαρντ Γκιρ έκανε πρόταση γάμου στην Τζούλια Ρόμπερτς πάνω σε άσπρη λιμουζίνα ή επειδή ο Σωματοφύλακας της Whitney έφαγε τη σφαίρα για να την προστατεύσει... (εσύ, όχι εγώ - εγώ δεν κλαίω με αυτά... εγώ κλαίω με αυτό:)

Όταν βλέπεις ένα παλικάρι 2 μέτρα κοντά στα 30 να ψάχνει να βρει τον πατέρα του που τον έχει παρατήσει από τα 5 του χωρίς να ξέρει το λόγο, να πλαντάζει στο κλάμα όταν τον συναντάει, και να αναρωτιέται τι σκατά έκανε λάθος και έφαγε τέτοια απόρριψη!Δεν είναι και λίγο! (ε;)
Όσο μούφα κι αν είναι. Ταυτίζεσαι ρε παιδί μου. Λες, υπάρχουν τέτοιοι βλαμμένοι πατεράδες εκεί έξω που λειτουργούν μόνο σαν φορείς σπέρματος και όταν βρουν τα δύσκολα (βλέπε: αλλαγή πάνας) την κάνουν με αραιά βηματάκια...

Και σχεδόν μουδιάζεις όταν βλέπεις τον τυπάκο να κλαίει και να σπαράζει και όταν συναντάει τον πατέρα του να θέλει να του χώσει μπουνιά αλλά τελικά να τον αγκαλιάζει και να κλαίει σαν 12χρόνο πιτσιρίκι που είδε φάντασμα και ψάχνει λίγο απ' αυτό που λένε "οικογενειακή στοργή"...

Ή όταν βλέπεις 2 γιαγιαδάκια που τα χώρισε ο πόλεμος και βρεθήκανε μετά από 50-πόσα χρόνια και με το που βλέπει η μια την άλλη παθαίνουν παράκρουση (λες: τώρα θα μείνουν στον τόπο απ' την συγκίνηση!!!) και με δάκρυα στα μάτια η μια χαϊδεύει τα μαλλιά της μικρότερης αδερφής της - που παρεμπιπτόντως είναι μόλις 60 χρονών και με τόση αγάπη και λησμονιά (είδες λεξιλόγιο ταιριαστό;) να την κοιτάει στα μάτια και να την αποκαλεί "αδελφούλα"!

Οκ, κι εμένα μπορεί να με αποκαλέσουν έτσι, αλλά δεν είναι το ίδιο συγκινητικό...!

Boy George - The Crying Game!

Δεν ξέρω... γίνομαι τελείως παράλογος; Τελείως βλαμμένος;
Μπορεί! Αλλά το ομολογώ, ότι αυτή η εκπομπή με τσακίζει λίγο, όσο ψεύτικη κι αν είναι...
Ίσως φταίνε τα βιώματα μου, που έχω φάει κι εγώ κάτι μποτίτσες στο παρελθόν...
Ίσως πάλι που έχω κάνει κοιλίτσα, και την έχω δει έγκυος και με πιάνουν κρίσεις υπερ-ευαισθησίας!
Ίσως που δεν είμαι 2 μέτρα παλικάρι... τι να πω;;;
Αλλά σίγουρα δίνω μερίδιο ευθύνης και στην εκπομπή, που δεν έχει βάλει ειδικό σήμα "Ακατάλληλο δια ανηλίκους στο μυαλό"...


Ουφ!
Κράξτε με... αλλά δείτε πρώτα την εκπομπή μια φορά και μετά μου λέτε αν θα συγκινηθείτε ή όχι...!